Jeux d'Enfants (2003)

Erg vermakelijk. Stilistisch zijn er overeenkomsten met Jeunet, zij het van een wat lager niveau, maar voor de rest is de toon compleet anders: veel minder onschuldig. En daar zit de lol in.

Het is al aardig om te zien hoe de twee hoofdpersonen als kind op gaan in hun spel, waarbij ze geen enkele autoriteit vrezen. En als ze eenmaal ouder worden, wordt het een stuk venijniger als ze elkaars gevoelens ook op de proef stellen. Het gaat er hard aan toe, en het knappe is dat de film weinig ruimte laat voor medelijden, ook niet voor de onschuldige omstanders, waarop gelukkig maar weinig wordt ingezoomd. In plaats van daarvan wordt de nieuwsgierigheid geprikkeld (althans bij mij) naar wat een volgende maniakale tegenzet zou zijn.

Venijnig dus, maar ondertussen is wel de hele film door voelbaar hoe gek de hoofdpersonen op elkaar zijn, waardoor het romantische toch overheerst. Het acteerwerk is dan ook meer dan okee, want de chemie straalt er vanaf.

De muziek is niet slecht, maar valt ook niet echt op. Had net voor wat extra's kunnen zorgen, maar goed, aan de andere kant zit het de sfeer ook niet in de weg. De korte speelduur maakt dat het allemaal prettig wegkijkt, zonder het gevoel dat er nodeloos gerekt wordt.

Samenvattend: venijnig en vermakelijk. 4*.

Jeux d’Enfants

Een onconventioneel romantisch verhaal. Dat kan je Jeux d’Enfants wel noemen. De film heeft humoristische en dramatische elementen in zich maar is toch vooral een wrede en meedogenloze ode aan de liefde. Het begin met de jonge Julien en Sophie is schattig en aandoenlijk maar de donkere ondertoon is al wel aanwezig.

De weddenschappen zijn nog puberaal kinderspel maar zodra Canet en Cotillard Julien en Sophie gaan spelen komt er wat meer venijn in hun weddenschappen en ze gaan steeds verder. Het huwelijk en het huwelijksaanzoek zijn hier goede voorbeelden van en ik zat echt met gekromde tenen te kijken. Julien en Sophie kunnen eigenlijk niet zonder elkaar (alhoewel ze elkaar soms jaren niet zien) en hun gedrag wordt steeds zelfdestructiever. Cotillard is één van mijn favoriete actrices en ook hier is ze weer prachtig en steengoed. Canet is wat kleurlozer maar de chemie tussen hem en Cotillard is waanzinnig. De film ziet er schitterend uit en sommige scènes zijn filmische hoogstandjes. Het einde is niet in cement geschreven en dat past wel bij deze film. Lekker ambigu.

Heerlijke film.

Vooral het sfeertje doet het erg goed. Romantisch maar toch grof. Samuell weet het tot een fijne combi te verwerken. Visueel vaak erg mooi. Sterke hoofdrollen, romantisch en het idee met het spel wordt continue boeiend gehouden. Knap dat Samuell dit de gehele film volhoudt.

4*

Aparte, kleurrijke film, waarin de romantiek eigenaardig en gevaarlijk ( bijwijlen luguber ) uit de hoek komt. Je bent er fan van, of niet. Ik behoor bij de tweede optie. Het verhaal blijft maar aanslepen; met een absurd afscheid als plot. De cast doet het wel naar behoren.

Nogal geforceerde, afstandelijke film over twee mensen die niet kunnen toegeven dat ze van elkaar houden en in plaats daarvan hun leven vullen met steeds verder escalerende weddenschappen. De plot heeft potentie maar de uitvoering laat te wensen over. Regisseur Yann Samuell probeert een Amélie-achtige sprookjessfeer te realiseren, maar afgezien van een identiek kleurschema komt hij daar niet ver mee. Pas tegen het einde heeft de film een paar magische scenes voor de kijker in petto. Tot die tijd is het behelpen. De personages zijn behoorlijk vervelend en zowel humor als drama liggen er te dik op.

Niet echt mijn favoriete genre. Geen idee hoe je het moet noemen, die Amélie Poulain stijl. Komt vaak nogal geconstrueerd en geforceerd over. Speels en luchtig, dat wel. Sprookjesachtig of magisch ook met een vleugje humor. Ondeugend en creatief evenzeer. Maar tegelijk vermoeiend…

De idee van die weddenschappen van durven of doen heeft wel een leuk uitgangspunt, maar na een tijdje had ik het wel gezien. Twee mensen die gewoon van elkaar houden, maar te stom zijn om dit toe te geven aan elkaar.

Het visuele komt steeds goed naar voren in dergelijke films, net als hier ook, zoals het kleurgebruik en de cinematografie in het algemeen. Niet slecht, niet goed, wat tussenin voor mij. Mij zeker niet verveeld, maar niet voor herhaling vatbaar.

Ik vond het ook wel een gevalletje #easyonthecolorgradingthere. Alsof ze in post net iets teveel losgegaan zijn met het filter.