Io Non Ho Paura (2003)

Zeker doen!

Ik ben hem net gaan kijken, en ik ben er nog helemaal van in trance. Adembenemend mooi, schitterend gefotografeerd en voorzien van prachtig mooie vioolmuziek. Over het plot wil ik liever niet al teveel kwijt, omdat het verhaal zich heel stilletjes ontvouwt, en je er als kijker wel even de tijd voor moet nemen. Maar jongens, wat was dit de moeite waard.

Een absolute aanrader, 4.5 sterren.

Prachtige film, de hitte spatte van het witte doek (of de airco stond niet aan).
Drie minpuntjes.
1. het wasberen verhaal. Daar begreep ik dus geen zier van.
2. Het einde, het had 2 minuten eerder moeten eindigen. Een ieder die de film heeft gezien, weet ongetwijfeld waar ik over praat.
3. Ga nooit met mensen naar een Italiaanse film die Italiaans spreken. De vertaling van de scheldwoorden was "te zoetjes", aldus mijn mede-filmgangers, en dat kreeg ik om de 5 minuten al fluisterende in m'n oren te horen.
4,5 sterren

Visueel imponerend, niet subtiel, wel heel mooi. Korenvelden hebben er nog nooit zo geel uitgezien. Het zonlicht schijnt in het begin overdadig. Alles heeft een prachtige gelige gloed. Dit alles gecombineerd met vrij barokke stijkers als muziek. Het ondersteunt het idyllische dorpje (zo klein dat het bijna geen dorpje meer is zelfs) waar Michele en zijn vriendjes opgroeien. Toch zijn er vanaf het begin barstjes zichtbaar in zijn onschuld. En de sfeer, het licht en de nadrukkelijke symboliek ondersteunen dat flink.

Boven alles is dit een coming of age-film over het verlies van onschuld (met een perfect gekozen titel trouwens). Maar er zitten veel thrillerelementen in het verhaal. En zelfs twee schrikmomenten die zo in een horrorfilm hadden gekund. Als coming of age-verhaal is de film beter dan als thriller. Hoewel de film absoluut niet zonder de thrillerelementen had gekund beloofde het begin meer dan de uiteindelijk wat obligate uitwerking. En daar struikelt deze film wat mij betreft net over. En daardoor vind ik het een gewoon goede film en geen heel goede.

3.5*

ooo wat een mooie film en daar bedoel ik dat het er zoo mooi uitziet : de prachtige graanvelden die de lichte wind laat bewegen, de simpele huizen , de hete zomer...
allemaal in meesterlijke shots in beeld gebracht!
de kinderen spelen hun rol echt uitzonderlijk goed en de 'grote mensen' natuurlijk ook
het laag tempo stoorde me totaal niet omdat het verhaal alsmaar boeiender werd.
de beeldschone muziek maakt de warme sfeer nog warmer om het zomaar te zeggen.
knap hoe ze laten zien hoe zo'n gebeurtenis invloed heeft op een hele familie. een happy end vond ik het wel niet al hadden ze beter die van het boek genomen.
enig minpuntje: waarom gebruikt die vader drie lucifers in plaats van twee; dan was hij toch al zeker dat hij niet moest gaan ?

'Io Non Ho Paura' is een macaber sprookje waarin kinderlijke onschuld en nieuwsgierigheid haast onherroepelijk worden tenietgedaan. Deze thematiek komt echter niet altijd even overtuigend naar voren, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd én aangevuld door het dynamische camerawerk, de idyllische landschappen (daartegenover staan de sinisterheid van Michele's familie en huis, en van de put), de prachtig weemoedige muziek, en de felle kleurcontrasten.

3.5*

Wat een verschrikkelijk mooie film is dit toch! En dan bedoel ik echt zowel verschrikkelijk (qua onderwerp) als mooi! Zaterdag nogmaals bekeken en eigenlijk vind dit tóch wel een meesterwerkje, hoor! Eigenlijk ook een film die door iedereen wel gewaardeerd zou kunnen worden en ik kan me niet vóórstellen dat iemand hier een erg lage waardering voor kan geven! Liefelijk beginnend, daarna langzamerhand spannend wordend en eindigend in een puur drama. Dat alles nog eens omlijst door prachtige beelden van het Zuid-Italiaanse landschap en terloopse natuurshots.

Deze film bevat inderdaad mooie shots van het Italiaanse landschap. Helaas is dat ook meteen het beste deel van de film. Het acteerwerk is regelmatig wat overdreven en ook het verhaal bleek achteraf niet zo heel erg origineel te zijn. Desondanks is het toch een aardige film.

Ik zag de jongste tijden enkele Italiaanse films met kinderen centraal en telkens wordt de tegenstelling tussen de wereld van het kind in schril contrast gesteld met de hardheid van wat volwassen doen.

"Io non ho paura" begint heel langzaam, poëtisch, maar gaandeweg wordt één en ander duidelijk en gaat de spanning stijgen en is men echt geboeid door de verdere ontwikkeling van het verhaal.

Mooie film.

De beelden zijn ronduit prachtig (dat wuivende koren! Dat opdwarrelende stof! Die nachtscènes op het einde!) maar het verhaal wordt wat te lang uitgesponnen om te blijven boeien. Dat had veel beter gekund (het grondidee is subliem, maar de uitwerking van het verhaal laat wat te wensen over). De spanningsopbouw door die schimmige jongen in dat donkere hol en de passende muziek mogen er dan weer wel wezen, evenals de acteerprestatie van het jongetje.

Al bij al een enorm mooie film die het vooral moet hebben van het visuele aspect.

voortkabbelende verhaaltje zonder dynamiek, dat nergens echt spannend wil worden.
ondanks dat het een kind is, ergerde ik me aan sommige handelingen van hem omdat ze gewoon 'stom' waren (het eerste wat je je toch afvraagt is wat die jongen daar in dat gat doet, hoe hij daar komt, dat komt niet naar voren. of het vluchten voor de auto op de fiets, om dan het koren in te duiken, wat hij ook meteen had kunnen doen), maar dat kan ook mijn gebrek aan inlevingsvermogen in een kind zijn. het heeft potentie een thriller te worden, maar mede door de idyllische gefilmde omgeving en het uitgangspunt van het kind, is het een drama. het acteerwerk was tenenkrommend, ook al zijn het kinderen, mede daardoor kon ik geen moment meeleven met de situatie van beiden. enige echte pluspunten is de omgeving en het in beeld brengen daarvan (oa met de dieren), hoewel dat ook zijn keerzijde heeft: het vertraagt. heb wel fijn gegrinnikt bij de barbie- en tomaten-scenes.

Bevredigen zonder orgasme.

De mooie beelden kunnen natuurlijk niet verhullen dat de inhoud allesbehalve ijzersterk is. En dat terwijl in potentie voldoende ingrediënten aanwezig zijn. Dat is geen doodzonde, maar wel jammer. Want qua drama is het 't allemaal net niet en wat betreft spanning blijft alles veel te voorspelbaar. Enig mysterie wordt al vroeg ontrafeld en dus resten wederom de mooie beelden, die na tien keer te zijn herhaald wel een beetje vervelen.

Het zoete einde is er ook al een uit het letterlijke boekje en dus blijft alsnog een eventuele impact ver verwijderd. Onderhoudend is het geheel wel en de sfeer is uitstekend. Ook de soundtrack is fijn, inclusief het geweldige Parole Parole. En zo bevredigd de film toch, al blijft het ultieme cinematografische orgasme uit.

Goed.

Was even bang dat het om kinderen zou gaan die zich als volwassenen gaan gedragen maar het tegengestelde is waar. Erg mooi hoe alles vanuit het oogpunt en de denkwereld van het plattelandsjochie wordt weergegeven; afluisteren, acties ondernemen zonder na te denken over de volgende stap (kind over de deur helpen, en dan..?) en geen idee hebben van wat er precies aan de hand is, kinderlijke naïviteit.

Het sfeertje is erg goed vanwege de zonnige korenvelden en de muziek. Soms ligt het verhaaltje er dik bovenop maar het blijft behoorlijk aangrijpend en het slot is precies goed. Had het - gezien de toonzetting - te lomp en onnodig gevonden als bijvoorbeeld een van de twee jochies zou doodgaan.
Schrok me trouwens nog een ongeluk bij een bepaalde scene..

Hele mooie film.

Broeierige sfeer, ondersteund door de cinematografie. Prachtige beelden, en vooral de natuurbeelden die niet op zichzelf staan, maar echt onderdeel uitmaken van het verhaal vielen op. Verder ook een hele mooie soundtrack, een bijzonder verhaal, en een acteur met uitstraling.

Klopt vrijwel helemaal, al vond ik het einde een beetje te melig. Opzich een mooi einde hoor, maar het botste een beetje met het meer subtiele karakter van de rest van de film. Desalniettemin erg genoten, had een heel ander soort film verwacht op de een of andere manier, maar dan wordt je nog eens blij verrast. 4*

Mysterie, misdaad en verlies van onschuld met veel verhaalkracht en dat in kraakheldere, zonovergoten korenvelden. Een speeltuin zo groot dat het een scherp contrast vormt met de woelige periode waarin het zich afspeelt en, in het verlengde daarvan, de bijzondere ontdekking van Michele. Zijn perspectief is leidend waarmee de film zich aanvankelijk een kinderlijke naïviteit aanmeet, stilaan toewerkend naar een onvermijdelijk omslagpunt.

Dat zou als verklaring kunnen dienen voor de soms weinig subtiele aanpak en haperende vertelwijze, maar een pakkende mix wordt het op deze manier niet. Onderweg ontstaat het idee dat Salvatores beter natuurdocumentaires kan gaan draaien, want ook met de cast krijgt hij weinig van de grond. Met name de (latere) scènes rondom Filippo weten weinig medeleven in de film te leggen. Hoe het al met al uitpakt, laat dan ook vooral koud.

Minder spannend dan ik verwacht had. Film focust vooral op de interactie van de kinderen, waardoor er (te) weinig aandacht is voor de spanningen tussen de volwassenen, die bij de zaak betrokken zijn. Met moeite een voldoende dankzij de fraaie cinematografie.

Aardige film over (het verliezen van) de kinderlijke onschuld, en over ontvoeringen, die wel net de puntjes op de i mist. De poging om iets groots te maken is duidelijk, beelden, camera- en acteerwerk zijn fraai, en er zitten ook een aantal scenes in die je beslist niet koud laten. Maar de reactie van de jongen als hij in een hol een vastgeketend jongetje vindt wist me niet te overtuigen. Zo'n kind rent schreeuwend en doodsbang richting zijn ouders om zoiets te vertellen, en gaat dat gevangen kind niet als een hamster behandelen, voedsel brengen en ermee spelen. Een kind die dat wel doet is rijp voor het gesticht. De film bouwt op deze voor mij onrealistische reactie van die jongen. Tweede minpunt wat mij betreft is dat je het einde al mijlenver ziet aankomen.

Een hele aardige film en gerust het kijken waard, maar het is geen meesterwerkje zoals Jeux Interdits (1952), Cría Cuervos (1976) of El Espíritu de la Colmena (1973). Deze film doet een waardige poging maar haalt dat niveau niet. Overigens hebben deze drie films, vooral de laatste, een tempo dat minstens net zo rustig is als dat van deze. Niet geschikt dus voor wie deze film al traag vond.

De aardige cinematografie ten spijt was dit geen hoogvlieger. Het verhaal laat behoorlijk snel in zijn kaarten kijken en derhalve speelt de inertie ervan de film duidelijk parten. Het kroost is verder tamelijk irritant en het gezinsdrama dat zich opdringt eveneens. En net wanneer je denkt dat de ellende voorbij is krijg je ook nog eens een veel te larmoyant einde in de schoot geworpen.

Al moet gezegd worden: het camerawerk is vaak uiterst secuur en ook de soundtrack was bij momenten behaaglijk. Helaas weet de film desondanks nergens een pakkend geheel te vormen. 2,0*.

Beetje gemengde gevoelens. De acteurs zijn nogal wisselend, maat de belangrijkste protagonist deed het naar behoren. Dat geldt niet voor het andere jongetje, dat kon niet zo goed acteren, vooral de scène dat hij het uitschatert als hij even uit zijn kuil klimt is behoorlijk slecht. Het grootste probleem is dat de genremix niet even goed werkt. Het mysterie wordt imho te snel opgelost, waarna de intrige danig verslapt. Als thriller werkt het ook niet echt, en helaas gaat het op het einde helemaal mis. Alles wat er gebeurt nadat Michele door zijn eigen vader wordt neergschoten had men beter weggelaten, er wordt veel te opzichtig gehengeld naar dramatiek, met als dieptepunt die helicopters die de opperbad guy nog even in de kraag vatten. Dankzij de mooie, soms wel erg lyrische beelden van het Italiaanse platteland en enkele mooie scenes kom ik nog wel uit op een krappe drie sterren.