Tillsammans (2000)

Ik vond het een beetje los zand, deze film, en ik heb mezelf waarschijnlijk te links opgevoed om er ook maar iets nieuws in te horen wat betreft denkbeelden. De stijl van filmen compenseerde dat ook niet echt voor mij. Neemt niet weg dat er leuke, schattige, grappige momenten in zaten. Het voetballen in de sneeuw aan het einde was jaloersmakend saamhorig.

Ik kwam deze film vandaag in A'dam tegen en aangezien hij er tegen een zeer aangenaam prijsje stond heb ik hem meegenomen.

De eerste keer dat ik deze film zag vond ik hem al heel erg goed, maar ik ben nu écht onder de indruk. De diepgang (je leeft elke seconde van de film met ieder karakter mee), de humor (er kome geen tv in huis, omdat ze vinden dat Pipi Langkaus mede door haar zoektocht naar 'dingen' en haar grote koffer met goudstukken een kapitalist is ), maar ook het drama. Ik kon me dus helemaal inleven in de karakters (die je trouwens langzaam ziet veranderen, schitterend) en vooral het 'burgertrutje' deed het uitstekend. Nu ik er zo over nadenk heeft deze film misschien nog nét dat beetje extra, wat Fucking Åmål zou moeten hebben. 5* en een welverdiende plaats in mijn top 10!

Ik zit nog steeds met een brok in m'n keel. Heel, heel, maar dan ook heel knap werk levert Moodysson hier....

Ik kan veel van deze film zeggen maar hilarisch vond ik hem allerminst. Ik heb in ieder geval niet veel gelachen (pippi de kapitalist uitgezonderd ).

Ook kon ik me door de overvloed aan personages die elk maar 1 karaktereigenschap lijken te hebben, niet inleven in het/de verha(a)l(en). En het slot was niks meer dan een logisch einde op een film als deze waarvan we er al veel meer gezien hebben (zowel dit soort films als eindes).

Toch heeft de film natuurlijk ook zijn pluspunten: puike acteerprestaties, mooie muziek die de al gehanteerde sfeer goed versterkt en toch wel wat leuke dialogen.

Voor sommigen misschien een feest van herkenning , maar voor mij niet meer dan en 2,5* film.

Ps. Ben trouwes toch wel benieuwder geworden naar Moodysson's andere films, ik hoop dan ook dat hij het beter kan dan dit.

Idioterne meets Happiness dan maar ?

Feel-good ? Vind ik niet echt, misschien het einde ... maar gelachen dat ik heb met dat hoopje losers bij elkaar . Vooral die Göran maakt het wel erg bont, met z'n "open relatie". Als je zo bewust tegen je eigen natuur inleeft ben je gewoon oerlomp. Ik zat dan ook hardop te lachen wanneer hij dat meisje (misbruikt door hem) buitengooit. Grappig ook hoe die moeder doorheen het verloop van de film een hoop crap aangepraat wordt die ze zomaar slikt, zonder enige kritische overweging.

Film schommelt tussen de 3.5* en 4*, maar hou het toch bij het eerste. De mengeling van leefwerelden op het einde liet een ietwat wrange nasmaak achter. Het buurvrouwtje wat mee komt voetballen enzo ... iets te Disney. Hoewel die voetbalscene zelf nog wel oké was, was het vooral de overkoepelende strekking die mij niet echt aanstond. Ook het idee dat ook dit moment van geluk maar een hoop idyllische nonsens was maakt het er niet meer feel-good op. Het "ach, 10 minuten later zit iedereen toch weer te bleiren uit miserie" gevoel.

Maar fijne film. Eentje waar je op veel verschillende manieren naar kan kijken neem ik aan. Wat mij betreft maakt Moodysson hier duidelijk komaf met een hoop idyllisch geneuzel van vroegere jaren, en dat kon ik best appreciëren. Dikke 3.5*

En voor wie de man wat volgt, kwam ik nog een erg leuke quote van sydney tegen :

sydney schreef:
Hollywood moet gaan oppassen voor Moodysson. Hij komt eraan!!! Sterker nog hij is er al.

Na het superieure Fucking Amal wederom een prachtig filmpje van Moodysson. Confronterend op een gezellige manier, en gezellig op een confronterende manier. Voetbal kan toch zo hartverwarmend zijn!

Jammer dat Moodysson hierna nog slecht oog heeft voor het lelijke in de mens.

4*.

Geinige film. Het uitgangspunt van een woongroep uit de jaren '70 is erg sterk. Ongestraft kunnen uitgesproken typetjes op een leuke manier worden neergezet. Verder zie ik echter nergens een bijzondere kwaliteit in de film. Tilsammans ontstijgt nooit het niveau 'aardig en vermakelijk'. Daarbij vond ik de cinematografische stijl met de vele zooms en de gelige kleur weliswaar herkenbaar maar niet zo mooi. Geamuseerd heb ik me dus zeker, maar ook niet meer dan dat. 3*

Mooie film! Ging niet echt ergens heen, maar toch zat er lijn in. En naar ik begrijp geeft het ook een goed beeld van zo'n commune, over hoe het meestal misging met die groepen.

Prachtige muziek ook, onder andere van Music Inspired By Lord Of The Rings van Bo Hansson !! Die heb ik op LP!!

Altijd lastig als er een zuur familieschets wordt voorgeschoteld en er jonge kinderen bij betrokken worden.

Goedaardige kinderen zijn weer de dupe en dat valt soms moeilijk te

behapstukken.Gelukkig zaten er nog een aantal glimlach momenten

in en dat was ook wel nodig.

Zeer indringend filmpje dus, sterk geacteerd inclusief de kids en het vrolijke slot had ik echt wel nodig bij dit verhaaltje. Al betekent het natuurlijk niet dat het nu ineens allemaal koek en ei is want de volgende dag kan iemand zomaar weer op hol slaan!

Een sterke neiging naar 4* zit eigenlijk de hele dag in mijn hoofd.

Er werden veel personages uitgediept en daar zat wat mij betreft de angel. Om een nog beter beeld te krijgen had ik er graag 40 minuten

bij willen krijgen.

Mijn derde film van Moodysson, en ook deze is mij zeer goed bevallen.

Een heerlijke film zoals al eerder gezegd.Door de leuke en interessante karakters blijf je toch ruim anderhalf uur geboeid kijken.Ik heb af en toe toch wel moeten lachen om sommige personages, en dan vooral om Göran.Moodysson weet verder goed de nadruk te leggen in de drama die ze doorstaan of doorstaan hebben, wat hij al heeft bewezen te kunnen in het voor mij toch wel "zwaardere" Lilja 4-ever.

De dialogen worden goed en geloofwaardig gebracht.Ook door de kids, die het hier toch zeer goed doen.Verder verkent hij de politiek wat dieper en besteed hier ook veel aandacht aan.Er word vooral tegen het kapitalisme aangeschopt en ook verkent hij het socialisme en emancipatie.Tussen het drama door kon ik er ook nog wel humor in ontdekken.Het einde vond ik ook heel goed, vooral ook doormiddel van het nummer S.O.S. van ABBA.Ik ben benieuwd naar de rest van Moodysson.

Nog even laten bezinken en misschien dat er nog wel 4* uitrollen, maar voorlopig,

3.5*

Opendeurdagen (jongeren inbegrepen) in de commune waar de menselijke probleempjes en tekortkomingen gewoon worden opgeteld en niet anders zijn dan bij het individu, het koppel of het gezin.

Gemakkelijk te consumeren.

Wederom een erg mooie film van regisseur Lukas Moodysson na het prima Fucking Amal. Ik wist van tevoren eigenlijk niet goed wat ik moest verwachten, maar ik moet toegeven dat dit echt een heerlijk filmpje is. Best leuk om te zien hoe deze mensen nu leven in zo’n commune en hoe ze eigenlijk allemaal op hun eigen manier veranderen. De sfeer is erg fijn en de film wisselt drama en komische elementen net zo makkelijk met elkaar af. De dialogen zijn goed en soms zelfs lekker gek, net als de personages. Eigenlijk spelen alle acteurs meer dan goed, waarbij vooral de kinderen erg overtuigend zijn. Elke dag is weer anders in het leven van deze mensen, want wat vandaag goed is, zou morgen zomaar een stuk minder kunnen zijn. Het einde van de film vond ik erg mooi. Echt mooi om te zien hoe eigenlijk iedereen even zijn of haar zorgen vergeet en lekker meevoetbalt op muziek van Abba . Wederom een moment opname, maar wel een hele mooie afsluiter van deze mooie film. Ik ben na deze film toch wel erg geïnteresseerd in de andere films van deze regisseur.

4,0*

Ben toch wel weer behoorlijk onder de indruk van mijn derde Moodysson film. Na het aangrijpende Fucking Amal en het uiterste deprimerende, maar goede Lilja 4-ever is dit toch wel een heel andere film.

Van een simpel concept weet Moodysson er weer iets uiterst sympathieks uit te brengen. De personages zijn bijna stuk voor stuk gestoord in het huis. Dit levert echt leuke situaties op waarbij ik een aantal keren flink heb moeten lachen. Daarnaast kent Tillsammans ook een behoorlijke inhoud, krijgen de vele personages stuk voor stuk genoeg aandacht en kent het mooie en aangrijpende momenten. De rol van Nyqvist sprong er vooral boven uit.

Gelukkig wordt het nooit te zwaar en blijft dit vooral een feel good film. Wat een prachtig einde met de voetballende familieen ABBA muziek!

4*

Leuke film, zoals bijna alles van Moodyson, maar ik raak maar niet zwaar onder de indruk van zijn werk.

Wel knap vind ik hoe hij Coming-of-age, familiair drama, vertwijfelde normen en waarden en een tijdgeest zo kan kneden tot één geheel, dat op het eind nog eens feilloos in elkaar schuift. Voor de rest vind ik het gewoon een vermakelijke film, met wat theatrale trekjes zo hier en daar, en een visuele kant die wel consequent is, maar me vrij snel begon te vervelen. Daar is dat snelle inzoomen een te lelijk stijlmiddel voor vind ik zelf. Het camerawerk staat verder wel in functie van de hectiek van het huis, maar niet elke scene verdiende die eentonige aanpak wat mij betreft.

Kleurrijk was het wel, en bij vlagen wervelend en vooral leuk. Hangt ergens tussen 3* en 3.5* in, met voor nu nog het voordeel van de twijfel.

Prachtige film waarin een vrouw met twee kinderen haar man verlaat en in een leefgemeenschap gaat wonen. De film geeft een mooi beeld van de tijd en een bepaalde cultuur destijds. Leuke personages waarbij de focus zowel op de volwassenen als op de kinderen ligt. Scherp, grappig en ontroerend tegelijk. De acteurs leveren prima werk en komen allemaal heel naturel over.

Mooie film. Het leven in Huize Tillsammans is bij tijd en wijle goed maar ook behoorlijk enerverend. Het ene personage is nog hypocrieter dan de ander en als komt realistisch over. De jeugd is hier een stuk verstandiger dan de volwassenen. Het acteerwerk is goed, zeker ook de kinderen spelen mooi. Sterke, zo nu en dan hilarische dialogen worden afgewisseld met ontroerende en serieuze situaties. Aanrader.

In de derde herziening.

Feel-good-drama van regisseur Moodysson over het dagelijks leven in een jaren 70 woongroep inclusief alle conflicten over de sociale strijd, het feminisme, de afwas en het kapitalisme van Pippi Langkous.

Met geweldige Göran die altijd alle conflicten zo snel mogelijk de wereld wil uithelpen en ontroerende romance tussen de twee 14-jarigen.

Weer een prima film van Moodyson. Een beetje een familiedrama en comming of age thema in een. Eigenlijk een soort film ala De Helaasheid der Dingen. Om er echt een verhaal aan vast te knopen kan ik niet 1 2 3. Elisabeth dan die vlucht voor der agressieve echtgenoot naar haar broer en zijn eigenaardige familie en daar dan ermee opgescheept zitten. Iedereen is wel gestoord en zitten mekaar behoorlijk in de weg en zijn voornamelijk erg bezig met het gebruik maken van de normvervaging en de hele politiek. En zo schommelt Tillsammens regelmatig van drama tot komedie. Goran vond ik inderdaad ook geweldig, hoe hij altijd weer de lul is. Het jaren 70 sfeer was ook goed te voelen.

Het einde met dat voetballen was inderdaad wel hartverwarmend.

Een prima te kijken film, al vond ik Fucking Amal en Lilja 4 ever wel weer een stukkie beter.

3,5*

Volop genieten. Ik heb er wel wat mee als een regisseur zo'n sociaal verschijnsel pakt en daar met een sardonische grijns finaal mee afrekent. Dat maak ik er dan maar van, want het is lachen geblazen met de gortdroge wijze waarop Moodysson de blije, idealistische woongroep in de zeik zet. Iedereen komt aan de beurt, met arme, lieve Göran voorop, wiens conflictmijdende natuur niet erg prettig matcht met zijn open relatie. De scènes tussen die twee zijn stuk voor stuk gillers.

En die buurman maar timmeren. Opmerkingen over twee blokjes lego en Pippi Långstrump zijn ook dikke voltreffers, terwijl de volwassenen alleen maar met zichzelf bezig zijn en de kinderen (er heet er eentje Tet!) ondertussen aan hun lot overlaten. Het gaat wat moeizamer als Moodysson eenzaamheid aan het samenleven toevoegt en de kom pap van zijn uiteindelijke smaak voorziet, maar veel van de pret mag dat niet drukken. Gewoon lekker foebelle, dan komt alles goed.

Grappig drama over een moeder die met haar twee kinderen het huis ontvlucht vanwege een tirannieke vader met dronken buien. Ze trekt in bij haar broer in een commune. Het speelt zich af in de jaren '70, dus je raadt het al: dit is zo'n vieze linkse hippiegemeenschap, waar vrijheid blijheid het motto is. Verwacht o.a. ontblote/beboste schaamstreken en een creepy manwijf. Haar twee kinderen zien het wat minder zitten en dat maakt de film wel interessant.

Op zich dus wel een okeeje film, alleen worden teveel verhaallijntjes gevolgd, waardoor het iets te soaperig werd naar mijn mening. De verwikkelingen rond die twee kinderen vond ik nog wel het leukst om te volgen. Het einde vond ik wat aan de naïeve kant, maar goed het paste wel.

Een woongemeenschap medio jaren ’70, Nazareth met “Love Hurts; ik werd ter plekke weer veertig jaar jonger. Moodysson steekt in deze satire op heerlijke wijze de draak met mijn jeugdsentiment. Ik heb er nu hartelijk om kunnen lachen. Dat doet niets af aan het feit dat ik het toen vrij intens beleefd heb. Jammer alleen dat de houdbaarheidsdatum van “onze” ideeën al vrij snel erg beperkt bleek. Maar niemand kan mij deze ervaringen afnemen, ook Moodysson niet met deze schitterende komedie.

Sterke film, heb er echt van genoten!

Veel personages in de film, het is dan ook bijzonder dat Moodysson er in slaagt je stuk voor stuk met iedereen te laten meeleven en dat je precies voelt hoe iedereen zich voelt in komische, pijnlijke, maar vooral geniale en een beetje absurde scènes ( te veel om op te noemen). Alle verhalen deden me dus iets, er was geen enkele verhaallijn die me niet wist te boeien. Het gevolg daarvan was de eindscène, die zo mooi was en ik kippenvel van kreeg.

En ook nu weer ( na Lilja 4-ever (2002) en Fucking Amal (1998)) geeft de muziek een meerwaarde aan de film door deze perfect in sommige scènes te gebruiken. Daar wachtte ik stiekem wel wat op, dus Lukas Moodysson laat voor de derde keer zien dat ie een regisseur naar m'n hart is.

Zo, nu nog even gaan timmeren

Hier werd ik zo vrolijk van. Gewoon een heerlijke feel good film, waarbij het drama element precies goed genoeg gedoseerd is om er gewoon een heerlijke film van te maken. Ook het jaren 70 sfeertje komt zo lekker over, mede door het rode kleurgebruik. Van dit soort films zou ik er graag meer zien! Ik hou me aanbevolen..

Fikse tegenvaller, zeker omdat de andere films van Moodysson uit die periode mij wel bevielen. Ik zie wel in dat de film een bepaalde kwaliteit kent, maar het kon me gewoon allemaal helemaal niks boeien. Kan aan mij hebben gelegen (je hebt van die momenten dat je niet geconcentreerd kan blijven) maar ook zeker aan de film, aangezien dit soort films, met veel personages die allemaal net te weinig worden uitgewerkt en waarbij de film als geheel maar voortkabbelt mij nooit echt vast weten te houden. Daarnaast wat irritant camerawerk met die vele zooms, rare bewegingen en weinig lekker getimede montage.

Verder was het sfeertje prima, net als de aankleding met bonte foute kleding en de muziek was lekker. Maar dat is helaas niet genoeg. 1,5*.

Hele leuke film.

Een film over behoorlijk gestoorde mensen die allemaal in een huis wonen. Ik vind dit de grappigste Moodysson die ik tot nu toe heb gezien, vooral als je deze vergelijkt met Lilja 4-forever, hoewel er in het camerawerk en het gebruik van (foute) muziek weer genoeg overeenkomsten zijn.

Het is maar een marginale bedoeling in deze woongemeenschap maar je zou er zo tijdelijk een deel van uit willen maken. Heel apart hoe Moodysson iedere personage, kind of volwassene een serieuze verhaallijn meegeeft dat zowel grappig als ontroerend kan zijn.

Zo heeft Moodysson ook iets met buitenbeentjes die zich afzetten tegen de maatschappij. In zijn nieuwste film Vi Är Bäst! (2013) gaat het over punkmeisjes met maatschappijkritische teksten en hier gaat het over een behoorlijk grappige familie met communistische gedachtegoed. Alhoewel hij het nooit echt serieus neemt is het altijd wel grappig en innemend.

De film heeft een geweldige, grappige scène in de keuken in het begin maar ook het voetbal wedstrijdje op het einde en gewoon de afsluiter van de film zijn geweldig te noemen.

Vond 'm vermakelijk, maar verder deed deze 'Tillsammans' me niet zo veel. Moodysson wisselt het drama en de humor prima af. Goed en naturel geacteerd, zowel door de ouderen als de kinderen. Paar aardige plaatjes en wat gekke dialogen, pijnlijke (maar) geinige scenes en een aardig sfeertje. Leuk voor een keer.

De film deed me enigszins denken aan Vinterbergs Kollektivet (Film, 2016) waarbij ook een commune in de jaren 70 lak heeft aan alle gangbare zaken in de maatschappij. Dat is hier dus niet anders. Tillsammans is kleinschaliger en speelt zich hoofdzakelijk af in 1 grote woning waar diverse koppels samenleven.

Vrije liefde en concubines, vrij denken ... het levert wat leuke beelden op die met een humoristische kwinkslag de wenkbrauwen wat doen fronsen. De gezichten van de kinderen uit dat gezin met intrafamiliaal geweld was wel grappig om te zien. Nu, je kan zoveel vrij denken als je wil, in de praktijk is dat toch niet altijd zo evident. Je bent nooit alleen en emoties en gedachten schakel je ook niet zomaar uit. En dat blijkt ook in deze film, zeker op langere termijn moeilijk houdbaar lijkt me.

Tillsammans is een nuchtere film die drama en humor mooi samenbrengt. De maatschappelijke problemen worden niet uit de weg gegaan, maar eenieder heeft zo zijn eigen ideeën om tot oplossingen te komen. Niet super hoogstaand allemaal, maar best fijn om naar te kijken en (even) bij stil te staan.

In de jaren zestig en zeventig werden er veel communes gesticht door bevlogen jongeren, die de 'burgerlijke en kapitalistische maatschappij' van hun ouders de rug toekeerden en de idealen van de hippies en flowerpowerbeweging in praktijk probeerden te brengen. In de de Tillsammans commune staat "Make love and not war" hoog in het vaandel!

In deze commune in Stockholm probeert een allegaartje volwassenen, sommigen met kinderen, te leven volgens hun idealen. De film volgt dan een aantal verschillende verhaallijnen; Het leven in de commune zelf, de personen in de commune, Elisabeth op de vlucht voor haar alcoholische echtgenoot, de buren van de commune en de gescheiden Birger. Door de komst van Elisabeth en haar twee kinderen wordt een inkijk gegeven in het leven in een commune en eveneens flink op de proef gesteld.

Een echte reden waarom ik dit nu goed vond, kan ik niet geven. Je volgt de personages voor 106 minuten en daarna verlaat je ze weer. Ze voeren ruziën over de afwas doen. discussiëren of Pippi Langkous een materialist en kapitalist was. Soms was het tragische, soms komisch, maar nooit werden de personages in die mate bespot dat de kijker het vermogen verliest om ze niet serieus te nemen of zijn interesse verliest. De film werkte juist zo goed omdat er geen veroordelingen zijn en je beide kanten van de samenleving ziet.

Er zat goed en slecht en dwaasheid in alle personages. De film eindig met een hoopvolle feelgood-toon waarin alle personages die overblijven (één gezin vertrekt naar een andere commune en de overtuigend marxist Erik verlaat de commune voor de Bader-Meinhof-groep) de liefde lijken te vinden die ze nodig hebben. Het leven en deze film zijn zo slecht nog niet!