MASH (1970)

Bij vlagen grappige film met goede dialogen, maar toch ook een film die de tand des tijds niet doorstaan heeft. Erg 1970 naar mijn mening. Toch ook wel overschat.

2.5*

Volg al een langere tijd de serie en werd toch erg benieuwd naar de speelfilm waar het allemaal mee begon. Deze feestdagen de DVD in handen gekregen en dus meteen voor de buis gekropen. En heb me erg weten te vermaken. De hilarische dialogen en heerlijke ongein stelen net als in de serie de show. Sutherland en Gould zijn een topduo en ook de dialogen tussen Blake (Bowen) en Radar (Burghoff) zijn geweldig.

Verder oogt de film ontzettend rommelig, maar dit past dan wel weer perfect bij de sfeer van de film. De humor is soms misschien net ietsjes te melig en braaf, maar weet desondanks nog steeds uitstekend te vermaken. Waar de serie wel stukken beter is, is in het casten van Frank Burns. Larry Linville vind ik persoonlijk in ieder geval een heel stuk leuker dan Duvall in deze film.

4 sterren.

Heerlijke film.

Het begin kwam een beetje moeizaam op gang en ik was al bang dat het mij niet zou liggen, maar zodra de film eenmaal grappig werd was het geweldig. Ik heb meerdere keren dubbel gelegen. De film was eigenlijk nergens echt realistisch, maar heel erg droog. Voorbeeld:

> Do you want to say hello to your mom?

< My mom is dead...

> Oh...

< But I do want to say hello to my dad, if that's allright.

> Well yeah!

< Hi dad.

-switch naar een andere scène.

Dit soort droge stukjes en de echte grappen maken de film, samen met een fantastische soundtrack, heerlijk luchtig om naar te kijken. Die football scène aan het einde duurde misschien iets te lang, maar was ook wel erg leuk. De manier van filmen en het aandurende geroezemoes op de achtergrond vond ik wel wat irritant. Maar dat haalt niet weg dat deze film zeer het bekijken waard is.

3,5*

Wat een leuke film zeg. Vind veel reacties hier erg tam. Vond de serie altijd wel leuk, maar op e.o.a. manier was het nooit van de film gekomen. De film lijkt gemaakt met een script van drie pagina’s, maar dat werkt verrassend goed. Net als de keus om het oorlogsdrama (zwaar) ondergeschikt te maken aan de humor. Het leger wordt op de hak genomen alsof het een grote kleuterschool is. Kleurrijke karakters, gespeeld door acteurs die het zichtbaar naar hun zin hebben. Veel sterke scènes die soms wat overkomen als losse sketches, maar dat is eigenlijk geen moment een probleem. Het wordt steeds gekker, maar de film vliegt nergens uit de bocht. Hoewel het allemaal niet heel realistisch zal zijn geweest, kwam het toch behoorlijk geloofwaardig over. Vind de strekking dat je het beste moet maken van een slechte situatie, aardig stroken met mijn eigen opvatting daarover.

De aparte regie van Altman (waar ik binnenkort veel meer van wil en ga zien), zoals veel karakters in beeld, die door elkaar heen praten van afstand gefilmd, die lijken te improviseren, was sterk. Ik moest er wel aan wennen, waardoor het eerste half uur nogal rommelig over kwam. 4 dikke sterren.

Bijzonder lollige rommelige zwarte komedie. Blijkbaar kan de film niet iedereen hier bekoren, jammer, ik vind deze film zwaar ondergewaardeerd. Misschien is het vooral een kwestie van of de humor je ligt, en of je kan omgaan met de vele doelloze personages en de opeenvolging van chaotische situaties.

Enkele van de details die de film voor mij zo leuk maakte: de unieke 'communicatie' tussen Radar en de kolonel, de kerel met zijn clipboard die door iedereen genegeerd werd, de stotterende kampomroeper, en het liedje 'Suicide is painless' uit het begin van de film dat een heel andere betekenis kreeg door het personage Painless. Ook de afsluitende footballmatch vond ik erg lollig (let op oa de kolonel die er niets van bakt als coach en de fanatieke Hot Lipps)

Met Altmans filmstijl was ik door Gosford Park al bekend, dus ook redelijk goed voorbereid op deze film. Verschillende situaties wisselen elkaar af zonder duidelijk verhaal, wat van A naar B verloopt. Het heeft zijn glimlachmomenten (die announcer en die American Football-wedstrijd) en de close-ups van operatiescenes konden mijn aandacht ook wel trekken. Het geheel echter kan me niet echt bekoren.

Aardige film maar niet meer dan dat.

Serie was volgens mij beter en leuker. De titelsong van beiden is gewoon de beste. Laatst gezien hoe deze tot stand kwam en dat was nog leuker.

Ik vond Alan Alda ook veel leuker en Elloit Gould gewoon irritant.

Hotlips is nog het leukste maar gezien de tijd 1970 en de intentie van de film geef ik het toch nog een 3.0.

Leuke komedie die me toch beter beviel dan verwacht. Qua sfeer is dit quasi hetzelfde als Animal House. Een beetje een voorloper van de American Pie humor, maar dan minder dom. Dit is met momenten iets droger. Beetje chaotisch, deels in sketchvorm, maar het is niet slecht. M*A*S*H is gewoon een film over een hoop kwajongens in het leger die niets liever doen dan grappen met elkaar te maken en achter de vrouwen te zitten.

Groot minpunt is dat er niet echt één verhaal inzit, waardoor het concept beter blijkt te werken als tv-serie. Visueel is dit ook enorm 70's en ondertussen sterk verouderd. Ook zij sommige grappen wat passé, al valt het over het algemeen best wel mee. Een film waar ik van heb genoten, maar die op het randje zweeft van genre Police Academy...

Origineel, degoutant, satirisch en bijzonder grappig. Jammer naar het einde toe dat de inspiratie het laat afweten en we bijvoorbeeld getrakteerd worden op enkele echte clichématige scènes.

Prachtig acteerwerk van zowat de ganse cast.

Ik ben het volledig eens met de mensen die stellen dat M.A.S.H. een staaltje vergane glorie is. Het hoge gehalte aan mafkezen in deze film werkt lang niet altijd zo verademend als vooraf gehoopt. De karakters zijn allemaal stuk voor stuk karikaturen en veel grappen en grollen behoren tot Police Academy - niveau.

Daarbij doet Robert Altman geen enkele poging om zijn film op wat voor een manier dan ook te stileren, waardoor je naar een soort: Het is hier fantastisch, gefilmd op een 1 sterrencamping zit te kijken. De satirische noot die de film zo graag aan wil slaan is nogal eens ver te zoeken tussen alle puberale humor.

Gelukkig heb ik mij nergens echt verveeld en kon ik vaak nog wel lachen om sommige situaties en dialogen. De biecht waarin een soldaat kwaadspreekt over een andere soldaat die pokeren als 'maar' een spelletje bestempeld is uiteraard wel tijdloos en dè bekentenis van een tandarts + vervolg was ook zeker de moeite waard!

Ik heb er een hard hoofd in of Robert Altman met nog wat beters op de proppen weet te komen dan Shorts Cuts. Een 2,5*

MASH viel me enigszins tegen. Ik heb de serie nooit gezien, al kende ik het begindeuntje wel, dat natuurlijk wel erg herkenbaar klinkt.

De film zelf is niet zo heel bijzonder. Het verhaaltje zelf stelt bijzonder weinig voor en de film moet het vooral hebben van de grappen en het hele gebeuren in het kamp. Gelukkig zitten er soms nog best wat leuke gebeurtenissen in en zijn sommige grappen en streken nog wel aardig leuk. Vooral Donald Sutherland is af en toe echt lekker bezig.

Toch oogt het allemaal niet zo bijzonder en ziet de film er soms behoorlijk gedateerd uit. Ook zijn alle personages lang niet allemaal even boeiend of grappig, mede ook doordat er soms veel mensen door elkaar heen praten, waardoor de film soms nogal rommelig overkomt. Altman zelf is een regisseur die wel een eigen stijl heeft ontwikkeld, al vind ik hem nogal wisselvallig in zijn films. Binnenkort nog maar eens een Altman opsporen.

2,5*

Lollige en erg vermakelijk komedie, die helaas wel wat opstartproblemen kent. Pas na drie kwartier werd de film erg leuk. De film volgt geen verhaal, maar we zien gewoon een kleine twee uur wat chirurgen wat kloten de hele dag. De film moet het voornamelijk hebben wat een paar erg leuke stukken. Zoals bijvoorbeeld de microfoon scene (jeweetwel, de scene met Duvall en Hotlips) en de voetbalwedstrijd. Voor de rest had het zeker een prima niveau allemaal, al had ik er toch stiekem ietsje meer van verwacht. Sunderland en Gould was een uitstekend koppel trouwens. Erg vermakelijk filmpje verder. 3*

Heel leuke satire. Mijn favoriete Altman-film.

Erg fijne satire, bekeken vanuit een bijzonder standpunt, dat het mobiele ziekenhuis is. Altman maakt hier een geweldig geïmproviseerd geheel van, dat geen lijn kent, maar ons een verzameling aan omstandigheden laat zien. Het houdt het realismefactor hoog en geeft de acteurs alle ruimte zich van hun beste kant te laten zien. Het sfeertje is zeer aardig en de balans tussen de gruwel van de oorlog en satire is gevonden. Erg fijne film die aan de basis stond van een van de meest succesvolle series ooit.

4*

Matige film waarin twee militaire chirurgen tijdens de oorlog meer met ongein bezig zijn. De film begint nogal chaotisch en onsamenhangend. Verder is de satirische humor in deze anti-oorlogsfilm niet geheel voor mij weggelegd. De bloederige operatie-scenes staan intentioneel haaks op de rest van de scenes. Donald Sutherland en Elliott Gould doen het wel leuk samen. Net geen 3.0 sterren voor deze klassieker.

Deze film was een leuke voorloper van de legendarische serie MASH (de serie begon in 1972), die ik persoonlijk beter vond. Maar ja de serie heeft natuurlijk ook ruim 10 jaar gedraaid en dan krijg je al gauw een band met de serie en de figuranten erin. De serie zelf heb ik destijds eerder gezien dan deze film, dus het was wel even wennen aan de cast in deze film die totaal anders is. Maar ook deze cast deed het goed en leuk en dat kon ook eigenlijk niet anders met grootheden als Donald Sutherland, Robert Duvall en in mindere maten Elliott Gould. Het verhaal is opzicht best aardig en er valt ook geregeld wat te lachen. Ook visueel zag het er wel allemaal aardig uit en de opening song blijft natuurlijk sterk en heeft men later ook gehanteerd bij de serie.

P.S. Sally Kellerman (als 'Hot Lips' O'Houlihan) kan misschien niet tippen aan Loretta Swit die dezelfde rol speelt in de serie, maar ze was wel tenminste bloot te zien

Moeilijk te doorgronden dat MASH destijds de Palme d'or won, terwijl dit pareltje ook meedraaide in de competitie

Juryprijs is een fooi.

Oef.

Nooit van wat de serie gezien, gaat er na deze film ook niet echt van komen denk ik (al ga ik ook niet beweren dat ik enige verwachting bij de serie had). Oorlog, comedy en klassiek zijn geen al te beste combinatie voor mij (ik denk meteen terug aan Stalag 17), en hoewel deze zijn humor toch net iets anders brengt is het weer een complete misser.

Allicht dat het vroeger redelijk gewaagd was, maar ondertussen is het zeer flauwe, platte humor in oorlogstijd. En van een operatie meer of minder kijk je tegenwoordig ook niet meer op, die passeren gewoon ook op TV. Wie z'n hoop vestigt op de regie komt ook bedrogen uit, is was al geen Altman fan en hier laat hij nog maar eens zien waarom. Het oogt allemaal erg ongeïnspireerd.

Deze film gaat vooral onderuit door de slechte humor en de vervelende personages. Irritante ettertjes die niet veel beters weten dan de hele tijd infantiele (en vrouwonvriendelijke, voor de liefhebber!) streken uit te halen. Het is allemaal erg aangedikt, maar blijft wel braaf onder de grens van het absurde, waardoor ook daar niks te halen valt.

Een plot is er ook niet, meer een hoop sketches aan elkaar verweven. Je zou het zo een langere aflevering van een serie kunnen noemen, alleen was de film er eerder. Dus zit je 2 uur lang naar ongrappige, vervelende onzin in legertijd te kijken.

0.5*

Oei.

Bij bekende namen en klassiekers doe je altijd je best de vermeende virtuositeit te ontwaren. Waarschijnlijk uit psychologische angst dat jij de genialiteit niet begrijpt of een essentiële gelaagde boodschap zal missen. Wanneer echter gaandeweg blijkt dat er naar je gevoel weinig te genieten valt, ontspant zich een heus tweegevecht tussen je conformistische inslag om dat gevoel weg te drukken en voor een illusie te houden en je geestelijke onafhankelijkheid om puntje bij paaltje te houden en zonder blikken of blozen af te gaan op je intuïtieve oordeel. Zo verging het mij met deze film ook een beetje. Een naam als Altman schept verwachtingen. Om na zo'n 10 minuten al de inclinatie te hebben dat je naar een wanproduct zit te turen, is vanzelfsprekend van een koude kermis thuiskomen. Dit is zo niet mijn kopje thee, dat mijn persoonlijke oordeel het won van autoriteitsvrees.

Het ergste aan deze prent vind ik nog dat hufterig gedrag onder de noemer van pranks gedoogt wordt. Want wat is het toch leuk om een te ernstige, bijbelgezinde majoor (Duvall) weg te pesten en overste Hot Lips (hilarische naam!) in haar nakie te exposeren. Een toeschouwer sympathiseert altijd met een rebel vis-a-vis de starre autoriteit dus hem een vrijbrief geven om maar ongemanierd zijn gang te gaan, wordt maar al te graag vergoelijkt in deze smakeloze film. Niet dat ik mezelf nou met Duvall en Hot Lips associeer, maar Sutherland en Gould hebben gewoonweg geen humor.

Vond het op zich wel een aardige komedie, maar ook wel gedateerd. Niet alleen visueel, ook inhoudelijk is MASH niet helemaal bij de tijd. De grappen van Hawkeye en consorten zouden nu pestgedrag worden genoemd (feministen kunnen deze film beter links laten liggen) en bekroning met prijzen zou ongetwijfeld tot de nodige protesten leiden.

Maar goed, in 1970 was dit ongetwijfeld heel fris: een losse seksuele moraal, amorele chirurgen, die tussen hun cynisme, losbandigheid en drankmisbruik de nodige levensreddende operaties uitvoeren. Dat alles terloops in beeld gebracht, rommelig, waarbij vaak door elkaar gepraat wordt, waarschijnlijk met de bedoeling om het realistischer te doen ogen. De voorspelbare football finale doet helaas afbreuk aan de eerste anderhalf uur van de film.

Al met al had ik toch wel iets meer verwacht van deze bejubelde film van Altman.

De naam MASH klonk voor mij wel bekend, met name vanwege de serie. Nooit gekeken echter. Deze film is in ieder geval vreselijk. Een plot is er nauwelijks, interessante personages ook niet. Wel diverse erg irritante figuren. De humor in deze film is van een ontzettend beroerd niveau, ik heb er geen moment om kunnen lachen.

Het staat me bij dat ik vroeger toch heel wat afleveringen van de serie heb gezien en dat ik die dan waarschijnlijk toch ook best leuk vond. Maar als ik dan deze film zie, kan ik me daar niets meer bij voorstellen. Dit is een heel erg vervelende film die maar eindeloos door drentelt met een hoop gezeik, seksisme wat in die tijd kennelijk geen enkel probleem was, maar vooral met een enorme hoeveelheid humor waar niet om te lachen valt. En dat is dodelijk voor een film.