West Side Story (1961)

Na eind vorig jaar de Spielberg remake te hebben gezien heb ik mezelf maar eens verplicht ook het origineel te bekijken, ondanks dat de nieuwe versie me al niet heel erg wist te overtuigen. Maar dat lag meer aan de inhoud, want het zag er wel gelikt uit maar het was niet echt mijn ding.

En nu dus het origineel uit 1961, die vakkundig en mooi is gemaakt, maar me ook gewoon niet trekt. Het sfeertje is goed, maar verder haal ik er weinig leuke dingen uit. De acteurs doen op een storende manier aan overacting en acteren ook niet best, diverse liedjes klinken niet erg mooi en het duurt ook hier veel te lang. Waarom past dit niet in anderhalf uur? Het is een simpel liefdesplotje in combinatie met wat bendegeweld. Heel eerlijk vind ik de remake leuker, die kijkt prettiger weg, kent betere acteurs en de choreografie is ook veel vlotter. Maar fans van dit soort films zullen het misschien geweldig vinden, maar ik haal niks memorabels uit de film. Welk liedje blijft nu in je hoofd hangen, weken na de film? Als je dit zo nodig zou willen zien, dan nogmaals, kijk de remake maar.

Nee, hier geef ik geen voldoende voor.

2,5*

Heel mooie muziek, soms wat langdradig

Goh...ik die uit eigen beweging een musical opzet. Kan dat? Ja dus...waarom? Omdat West Side Story toch wel een beetje onderdeel van mijn jeugd is, wat niet zo vreemd is met een klassiek georiënteerde vader en tevens de helft van het gezin in het plaatselijk harmonie orkest. Niet alleen de cd van Bernstein werd regelmatig gedraaid, zo werd de film ook gezien en lag een arrangement van West Side Story regelmatig op de lessenaar bij het betreffende orkest, een stuk koleremuziek aldus mijn vader die voor de aardigheid even was aangeschoven en de muziek bekritiseerde als lastig vanwege de vele tempowisselingen en lastige ritmes. Zeg maar gerust dat WSS jeugdsentiment betreft...

En stiekem is het ook best lekker want het is toch al snel een feest der herkenning met alle Bernstein melodieën en bekende liedjes in deze moderne Romeo en Julia, althans, in '61 dan. Als kijker val je toch van de ene scène in de andere en eigenlijk verveelt het geen moment, sterker, het lijkt een goed uitgebalanceerd geheel. De Sharks, the Jets, Riff, Tony, de prachtige Marie en de spanningen tussen de bendes, ja het glijdt er best wel weer lekker in. Wood is uiteraard maar al te fraai en bekend, Tony ken ik voornamelijk uit The Longest Day, maar verder zijn het toch erg veel onbekenden, iets dat opzich niet veel uitmaakt want tot op het acrobatische aan toe dragen allen hun steentje bij.

Te midden van de romance is er zowaar nog plek voor enkele maatschappelijk kritische geluiden. Zo wil de politie het liefst de Latino's op hun falie geven, lijkt het liedje 'officer Krupke' toch een aanklacht tegen de slechte omstandigheden en vooruitzichten binnen een wijk als waar dit geheel zich afspeelt, en komt het immigrantenleven er ook niet super af met 'I like to be an American '. Het beste wel droevige einde haalt in dit geval definitief de angel uit het anders gebruikelijke vrolijke en gemoedelijke einde zoals gewend in dit genre. Mogelijk dat deze West Side Story daarom mij ook wel goed ligt, en stiekem vond ik dit toch best wel weer leuk ondanks de speelduur van 2.5 uur.

Als tijdsbeeld voor de jaren zestig wel interessant, maar verder behoorlijk gedateerd.

Deze oude versie had ik nog niet gezien, wel enige tijd geleden de remake van Spielberg. Een klassieker die binnen zijn genre wel wat teweeg heeft gebracht in de filmwereld. Een slokop ook tijdens de Oscars destijds. De Jets en de Sharks zijn bekende namen, zelfs als je de film of musical nog niet zag, doen ze een belletje rinkelen. Dat is ook de sterkte van deze musical, de herkenbaarheid, idem met zijn songs met als bekendste 'America'.

Leuk zo dat tijdsbeeld van de jaren 60. Prima gedaan. En hoewel ik niet zo in die andere liedjes zat (soms nogal een melig en geforceerd gedoe), kon ik wel genieten van de uitstekende choreografie en dans. Indrukwekkend bij momenten. Daarnaast inderdaad ook een musical die wat maatschappijkritisch wou zijn. Prima sfeer en alles wat je wil, maar ik had toch de nodige moeite om geboeid te blijven. Dat ligt dan eerder aan mij.

Stel nu dat je wordt opgesloten in een kamer en dat deze film in een loop wordt afgespeeld :

Een nachtmerrie?

Beslist. Ik wil de liedjes niet meer horen, de danspasjes niet meer zien. Geen fragmenten, geen remake van Spielberg. Nooit meer de West Side Story

Ik vind deze ook te gedateerd, maar Spielbergs versie is echt wel geweldig. Visueel veel sterker en minder houterig wat de rest betreft.

Gedateerde of oubollige films kan ik soms best wel waarderen. Maar ik laat me niet verleiden. Ik heb al een uitnodiging tot Spielbergs versie afgewezen. Dus nee sorry