Almost Famous (2000)

De film duurde ietwat lang maar ik heb bijna de hele film met een grote lach zitten kijken. Niet omdat het zo vreselijk grappig was ofzo maar omdat de mensen erin (vooral Hudson, Figgit en McDormand maar zelfs Deschanel in haar korte rol als ouder zusje) zo fijn waren om naar te kijken. Omdat we af en toe willen ontsnappen uit onze achtergrond, zelfs als die nog zo liefdevol is; omdat de bezorgdheid van de moeder zo gemeend en zo realistisch en zo terzake is; omdat ze zo laf zijn en tegelijk zich zo schuldig voelen om diezelfde lafheid. Er valt vast nog veel meer op te noemen als het nu niet half drie 's nachts was. Ik vind het ook erg knap van de schrijver/regisseur dat hij iemand als ik, die niet bepaald een rockfan is, zo van deze specifieke-muziekfilm kan laten genieten. Mooi gegeven vond ik de ervaren journalist die William wel even de kneepjes zal leren: je ziet William luisteren en knikken en ik zag hem denken 'nou dat zal wel meevallen' maar die journalist had gewoon hartstikke gelijk. Om binnen te komen bij de artiesteningang bijvoorbeeld moet William zich in zekere mate gelijk al corrumperen.

Voor de derde keer gezien en hij blijft werkelijk briljant. De prachtige muziek (helaas voor mijn tijd, maar desalniettemin erg mooi), de werkelijk fabuleuze cast (vooral de prachtige Penny-Lane vond ik erg goed), het semi-autobiografische script van regisseur Crowe, het sfeertje.... Werkelijk alles klopt in deze film. Ook heb ik deze keer weer met bewondering naar de (bijna) altijd goed acterende Hoffman gekeken en deze keer wel een erg grappige, maar eigenlijk ook hele treurige rol.. ("We're just not cool..."). Ach ja, verder niet al te veel over deze film lullen, mar er gewoon van genieten... De volle 5* dus!

Waar niemand het hier nog over gehad heeft is dat deze film enigszins gebaseerd is op de werkelijkheid. Cameron Crowe schreef namelijk in het echt al op zijn vijftiende voor Rolling Stone en heeft met vele bands getoerd. De band uit de film is fictief,veel gebeurtenissen zijn waargebeurd, maar dan bij verschillende bands. Al schijnt Stillwater nog het meest te lijken op The Allman Brothers.

Maar goed, wat vond ik ervan? : Een erg fijne jongensboek-ode aan rockmuziek. Met veel geweldig leuke scenes, een fijn tempo en lekker enthousiast. En als je van (rock-)muziek houdt helpt het erg en pakt deze film meteen nog wat meer.

Zoals vaak zit ik weer tussen 3.5* en 4.0* in..... toch maar 3.5*

Best een goede film, met sterk acteerwerk van met name Frances McDormand, Philip Seymour Hoffman en die jongen. Toch had het net ietsje beter gekund. Ik weet niet waarom, maar ik heb gewoon het gevoel dat er meer in gezeten had. Vreemd genoeg vond ik dat het dagelijks leven van de band niet goed genoeg belicht werd. Maar verder een leuke film met goeie muziek en een aantal sterke scènes (vliegtuig als hoogtepunt).

3,5*

De eerste film die ik op mijn DVD speler keek, met daarna ook het commentaar van mama Crowe. Afrader van jewelste; moeders is net even iets te verguld met haar zoon's prestatie.

Die bovendien ook niet zo geweldig is; Fugit is wel schattig maar de tijdsgeest zegt me niet zoveel en Hudson is ronduit irritant. De bandleden hebben een paar leuke scenes met elkaar maar met 3* heb je het wel gehad.

Film kijkt lekker weg en bevat schitterende muziek, geweldig acteerwerk (maar wat wil je ook als je acteurs als Jason Lee, Philip Seymour Hoffman en Noah Taylor aan boord hebt), een uitstekende sfeer, leuke personages en een vermakelijk plot ...

Wat mij betreft dé ingrediënten voor een topfilmpje!

4 sterren.

Fantastische film, met veel aansprekende personages die je helemaal meeslepen in het verhaal en boeiende verhaallijnen. Humoristische kijk op/in de wereld van rocksterren, groupies en domme dozen. Kate Hudson en Frances Mc Dormand spelen weer erg goed. Een welverdiende 4,5* voor 2 uur topamusement!

Erg leuke "coming-of-age"-film, waarmee ik natuurlijk duidt op de 15-jarige William. Ik vond dat Patrick Fugit best zijn sterke momenten had, maar meestal was ik niet overtuigd van zijn acteerwerk. De film weet altijd te amuseren en prima de boodschap over te brengen. Kate Hudson is weer even charmant als altijd, ze is helemaal op haar plaats als "band aid". Wat in deze film het beste naar voren komt is toch wel dat seventies mentaliteit en sfeertje, het komt naar mijn mening best goed uit de verf. Ook de blik "achter de schermen" bij zo'n Rock 'n Roll band wordt goed en geloofwaardig in beeld gebracht. Ik heb me in ider geval niet verveeld bij deze nog verrassend luchtige film over de sex, drugs en Rock 'n Roll van de jaren zeventig. Een 3.

Tja, Crowe heeft denk ik (bij Vanilla Sky net zo) een enorm vermogen om een op zich leuk idee te verpesten. Nou ja, vooral zijn schrijfkwaliteiten zijn niet al te best. Wat een ongelofelijk moralistische prent zeg. Van het ophemelen en veel te serieus nemen van de relatie tussen artiest en groupie (kijk eens naar de groupie-aflevering van MTV's True Life en je zal zien wat ik bedoel), tot de boodschap die enorm je strot ingeduwd wordt. Na de tweede keer wist ik ook wel dat je dicht bij je hart en rock 'n roll moet blijven en dat je ziel niet moet verkopen, ook al is het voor veel geld.

Nee, wat mij mag het allemaal wat genuanceerder. Buiten deze kritiek, keek de film wel lekker weg. Gelukkig maar. 2,5*

Wel een leuke film hoor. Nergens uitzonderlijk en ook ietwat ongeloofwaardig, dat wel. Ook jammer van die lelijke montage, die soms niet soepel verloopt.

Een zeer mooi verhaal over een jonge journalist die met (fictieve) rockband Stillwater meereist. Een mooi verhaal dat soms wat ongeloofwaardig wordt, maar nooit in storende mate. De héle film komt namelijk enorm authentiek over, mede door de geweldige cast (Frances McDormand, Jason Lee, Zooey Deschanel en vooral Billy Crudup die de film steelt) en is daardoor steevast een plezier om naar te kijken, al duurt de film wel net iets te lang.

Deze week dankzij een gebrek aan inspiratie voor het eerst sinds tijden weer eens advies gevraagd aan de videotheekmedewerker. Het leverde met Cherry Blossoms een fikse teleurstelling op maar ook een daverende verassing in de vorm van deze film. Want wat een heerlijke muziekfilm is dit zeg. Allereerst is de muziek uitstekend maar daarnaast zijn ook de acteerprestaties van een enorm hoog niveau. Fugit, Crudup en de in deze film meesterlijke Kate Hudson zijn stuk voor stuk fantastisch in hun rol en zorgen samen met het originele verhaal voor één van de leukste feel good films die ik in tijden zag.

4,5*

Hele leuke film. Maar ondanks dat toch wel een beetje tegenvallend. Dit zou namelijk helemaal mijn ding moeten zijn; deze settings, de tijdsperiode, de sfeer en natuurlijk de soundtrack. Op deze punten valt dan ook niet veel aan te merken.

Misschien had ik een beetje meer verwacht van de soundtrack. Er komen best een aantal erg goede nummers voorbij, maar ik had wel wat meer moois willen horen. De sfeer is geweldig, net als het tijdsbeeld. Die (rommelige) hotelkamers, de kleding, de feesten, sex, drugs, drank; allemaal helemaal goed. Maar...

... toch valt er ook wel wat op de film aan te merken. Iets wat ik niet had gehoopt. Zo vond ik de rol van McDormand eigenlijk maar vervelend en slaat de film met Patrick Fugit al helemaal een enorme plank mis. Ten eerste is z'n acteerwerk gewoon slecht en vind ik zo'n jochie tussen al die popsterren gewoon niet werken. Bij vlagen erg ongeloofwaardig gebracht. Ik zie sowieso liever dat er andere dingen worden gedaan met zo'n tijdsperiode en deze sfeer; laat de muziek spelen en feesten maar. Niet zo'n gastje met z'n microfoontje ertussen die als kink in de kabel fungeert.

Opzich leuk dat hij als 15-jarige dit avontuur mag beleven natuurlijk, maar het werkte niet echt voor mij. Voor de rest zit het goed met de casting, vooral een geweldige rol van Kate Hudson en ook Crudup speelt uitstekend. De film is mooi geschoten, kent een lekker tempo en met zo'n sfeer, de 70's en goede muziek vliegt de tijd gewoon voorbij. En ondanks dat ik Fugit niet leuk vond ik z'n rol en zijn reportersmissie me niet kon overtuigen was het best vermakelijk. Kende ook zeker z'n leuke momenten, met de nodige humor en een paar uitstekende drama-elementen, waar een aantal scénes tussen Hudson en Fugit (zoals de vliegtuigscéne) wel mooi waren.

Aan de ene kant heb ik me kostelijk vermaakt, aan de andere kant baal ik een beetje van een paar dingen. Mjah, het kan niet altijd raak zijn. Voor nu sowieso een dikke voldoende en ''dit soort'' filmpjes zet ik altijd vaker dan één keer op, dus wie weet.

Het begin van deze film vond ik heel goed, met geweldige muziek van o.a. Simon & Garfunkel, Black Sabbath en The Who. Maar na een tijdje zakt de film totaal in en wordt teveel van hetzelfde. Interviewtje dat niks toevoegt hier, rocker met groupie betrappen daar, weer een interviewtje, mama die belt, rockers zeuren over T-shirts, ... Deze film mist gewoon de power die in andere films over (rock)bands wel zat. Vergelijk deze maar eens met die ongelooflijke power die The Blues Brothers, The Boat that Rocked en The Commitments uitstraalden. Deze film rockt niet echt, en dat zou toch de voorwaarde moeten zijn van een film over rock. Waar zijn de heftige rockscènes, de wilde riffs, de stonede rockers? Ze zijn er, maar in mindere mate. Ik vond het allemaal wat te platjes, het had méér mogen zijn. En dan bedoel ik dat niet op gebied van de speelduur (die véél te lang was). Een lichte teleurstelling dus.

Leuke film maar, niet echt een komedie waar je dubbel ligt van het lachen.

Het drama verhaaltje overheerst maar dat is niet erg.

Het verhaal was interessant en je blijft kijken.

Acteren is zeker goed.

3,5 ster

Aardige film, die het vooral moet hebben van de sterke sfeer, die de gehele film duurt. De muziek is typisch jaren zeventig en op zich houd ik daar meestal wel van. De acteurs zijn ook niet verkeerd, waarbij vooral Hudson me in positieve zin opviel. Leuk ook dat spanningsveld dat zich gedurende de hele film tussen haar en William bevindt.

Toch is het allemaal net wat te braaf en niet altijd leuk genoeg om de gehele tijdsduur te blijven boeien. ook begint het richting het einde allemaal net wat te ongeloofwaardig te worden allemaal, maar desondanks is het allemaal erg vakkundig gemaakt en leuk genoeg om toch makkelijk nog een voldoende te scoren.

3,0

Leuk leuk leuk, dit zijn nou films waar ik van houd.

De film geeft een mooie coming of age gevoel bij de 15 jarige William. Hij gaat mee met een rock-groep om als journalist een artikel over ze te schrijven.

In het begin is het natuurlijk allemaal extreem vrolijk en worden alle mooie kanten van het rocksterren leventje uitgelicht. Dit levert lekker veel sympathieke en vermakelijk momenten op. Tuurlijk loopt dit leventje niet altijd op rolletjes en dat komt ook extreem goed naar voren.

Dit wordt allemaal in beeld gebracht met zeer sfeervolle jaren 70 muziek, een razend enthousiaste jonge cast en een speelduur waar ik WEL vrolijk van wordt, vooral in zo'n genre als dit. Enig puntje van kritiek is het dialoog met Hudson in New York in dat parkje, niet helemaal overtuigend van Fugit, kan me wel in goongumpa's commentaar vinden, hij heeft geen koppie om boos te zijn

Almost Famous is een zeer goede coming of age film, verpakt in een rock wereld jasje. Een aanrader voor liefhebbers van het genre.

4*

Dit is een hele mooie sfeervolle film. Het verhaal is zelfs redelijk ondergeschikt aan de geweldige sfeer die de regisseur hier weet over te brengen. Vooral omdat je het vooral vanuit het oogpunt van de naieve William ziet die alles vol verbazing, adoratie en verbijstering gadeslaat. Vooral de adoratie die hij heeft voor het karakter van Hudson is heel mooi om te zien.

Aantal weekjes geleden gezien. Achteraf bleek dat we de director's cut hadden gezien. Vond de film al iets te lang duren, met scènes die er zo uitgeknipt konden worden.

Erg fijne coming-of-age filmpje, met een goede rol van Patrick Fugit, die een onschuldig journalistje neerzet. Wat mij betreft meteen de kracht van de film, dat alles bezien wordt uit de ogen van zo'n ongekunsteld mannetje. Meteen ook het minpunt: de film is, net als William, veel te braaf. Had graag wat meer pit gezien.

Hudson doet het niet slecht, maar probeert wel net wat te geforceerd bijzonder te zijn. Bij vlagen lukt het, maar overall is het niet feilloos.

Er komen genoeg amusante scènes voorbij, maar de fijnste vind ik toch wel het moment dat ze met z'n allen de dip van Russel eruit zingen tijdens Tiny Dancer van Elton John. YouTube - ‪Almost Famous - Tiny Dancer‬‏

Eentje om te herzien en in te lijsten, al is het niet in het grootste frame.

4*

Heel aardige film over de rockscene begin jaren '70 met een prima hoofdrol van Patrick Fugit en een leuk bijrolletje van Zooey Deschanel. Lekker tempo, sfeervol gefilmd, leuk verhaal en prima soundtrack. Goed gedaan.

Heerlijke muziekfilm alias roadmovie, dat is ook het genre waar ik helemaal gek op ben. Deze bevat ook gewoon al zijn ingredienten: een heuse jaren 70 sfeertje, een soort van middelvinger tegen de betuttelingen van Amerika, mooie muziek, hartverwarmde momenten en een vracht schitterende typische roadmovie-kiekjes. Zie overgens net dat de hoofdrolspeler ook in Wristcutters heeft gespeeld, ook een zeer mooie film. Hierin doet ie het ook weer fantastisch als een wannabe rockjournalist die toch wel slimmer is dan ie lijkt maar door iedereen maar als een naief 15 jarig kontkrummeltje word aangemerkt. (vooral met dat stukje met Philip Seymour Hoffman. ) Zijn droom word toch waarheid als hij word verwelkomt door de band Stillwater, die hem dus wel gelegenheid geven om ze te observeren en bovendien ook nog met ze mee op avontuur mag. Dwars door heel Amerika, maar ook in een wereld van Sex, Drugs en Rock and Roll. Ja, William krijgt de avontuur van zijn leven en zelfs meer dan hij had kunnen wensen. En dat word op een kleurrijke en uiterst verzorgde manier neergezet en weet de kijker gewoon een tevreden glimlach op het gezicht te toveren. Ook de uiteindelijke hechte band tussen William en Russell Hammond was schitterend en ook die ontmaagding van William was geweldig.

Maar dit alles is in eerste instantie ook niet naar wens van Williams moeder die wel erg aan de tijd voor de normvervaging zit vastgenageld. Die moeder word overgens ook schitterend neergezet door Frances MC Dormad. Die uiteindelijke comfrontatie door de telefoon tussen haar en Hammond was ook onvergetelijk.

Maar verder is dit gewoon een heerlijke feelgood film, waar ik zeer over te spreken was en waar ik er niet genoeg van kan krijgen.

4,5*

Deze film is me altijd bijgebleven door de cover, maar de film zelf had 'k eigenlijk nog nooit gezien. 'k wist eigenlijk niet echt wat te verwachten, maar gelukkig viel hij nog mee. Een soort van muzikale roadmovie. De muziek zelf viel nog reuze mee. Het was Rock & Roll, maar zeker te doen voor de mindere fans van het genre.

De cast deed het ook niet slecht. De film moet het dus vooral hebben van de muziek en de sfeer en die zat wel goed.

'k vond hem wel eens het bekijken waard, niet waw, maar zeker ook niet slecht ('k heb de 122min versie gezien).

Er zitten leuke stukken bij, maar veel scènes zijn eigenlijk een hoop gedoe en weinig wol. Alle scènes met Penny Lane vond ik sowieso irritante aanstellerij, en Williams personage heb ik geen moment kunnen plaatsen. Een ventje met een babyface die er een beetje tussenloopt en per scène wisselt van wereldwijs naar kinderlijk. En dan nog een band met hun sores die geen moment voor me zijn gaan leven. Erg lekker uitgewerkt is het allemaal niet. Het kan dan vooral om 'de sfeer' gaan, die hier zo bejubeld wordt, maar persoonlijk vond ik het niet fijn wegkijken.

Alleen de muziek was een fijne kapstok. Waaraan helaas een verhaal opgehangen is over een scene waar ik niks mee kon. Vooral Penny Lane en haar verhaallijn maakt dit een zeer lange en ergerlijke zit.

2 - 2,5*

Redelijke film, maar vond er over het geheel genomen niet veel aan. Leuk gespeeld dat personage van William alleen het kwam nogal onnatuurlijk en tam over; zo makkelijk als hij dat leventje inrolt, de manier waarop ze met zo'n knulletje omgaan in die omgeving, het reilen en zeilen rondom de band. De muziek tussendoor en een van m'n favoriete actrices Francis McDormand konden het niet helemaal rechttrekken.

Een overdonderend eerlijk liefdesverhaal

Toegegeven, niet meer honderd procent op de kaart, maar wat is Almost Famous een geweldige reist voor mij gebleken. Een reis die je mee neemt naar plekken in je ziel die je nog nooit eerder bezocht. Door de ogen van een jonge, naïeve, aspirant journalist krijgen we een wonderlijke wereld te zien. Omlijst door de wonderlijke muziek van onder andere Led Zeppelin en Sir Elton zien we de hoogtijdagen van de Rock'n'Roll. Een bandje als zovelen raakt verstrikt in het web van roem. Er lijkt geen hoger doel te bestaan dan The cover of the Rolling Stone.

De jonge mensen die vrijwillig worden meegesleurd zijn eigenlijk het hart van deze film. Over onze protagonist hoeven we eigenlijk weinig uit te weiden. Cameron Crowe, die al dan wat geromantiseerd, zijn eigen levensverhaal weet uit te dragen in een geweldige personage. De lieflijke Penny ziet de keerzijden van het sterrenbestaan niet in, wat bijna haar ondergang wordt. Hoe deze twee elkaar weten te vinden en elkaars waarheden ontdekken, is fenomenaal in beeld gebracht. Een overdonderend eerlijk liefdesverhaal.

Ben nog niet in staat een langere reactie te schrijven, eerst diep nadenkend bijkomen

"So Russell, what do you love about music?".... Russell: "To begin with... everything". Gisteren weer één van mijn lievelingsfilms op TV. Gebeurt met regelmaat deze, dus Almost Famous kopen als dvd hoeft niet. Je kunt zien dat dit een 'labor of love' is van Cameron Crowe, want uit eigen ervaring geput. Deze regisseur staat niet alleen bekend dat ie er altijd in slaagt het juiste muziekje bij een bepaalde scene te zetten (o.a. Vanilla Sky en deze dus), maar ook het beste uit acteurs te halen. Kate Hudson is cool en kwetsbaar tegelijkertijd als über groupie. Patrick Fugit als de jonge Crowe is zeg maar de Kuifje van het verhaal, door wiens ogen we alles zien gebeuren. Billy Crudup (herken je 'm? o.a. ook J. Edgar Hoover in Public Enemies) draagt voor een groot deel de film als 'guitarist with mystique' . Jason Lee als 'frontman' van de band Stillwater is charismatisch. Moeder Frances McDormand is ronduit zalig en overtuigend. En Philip Seymour Hoffman kan er o.a. z'n rokerige filosofietjes in kwijt. "Good-looking people are spineless" want kennen niet de 'hardache' die nodig is voor goeie muziek. Beetje een cliché, maar dat laat de film ook goed zien: de naieviteit van de popmuziek die zich op een 'crossroads' bevond tussen de omwenteling van de Sixties en natuurlijk het MTV tijdperk (dat in 1982 begon). Waarom zo'n goeie, bijna briljante film? Nou, ga er maar aan staan: maak een film waarin een jonge journalist een band on the road volgt. Alles draait om de interactie en wat de mensen voelen en ervaren. Observaties, humor, belevenissen, dromen, mallotigheid, 'coming of age'... het is er allemaal in overvloed, zonder 'in your face' te zijn. Vroeg me alleen af of de humoristische scene in het vliegtuig dat naar het zich laat aanzien gaat neerstorten en waarin de bandleden allerlei bekentenissen doen (w.o. "I'm gay!") was gejat van Seinfeld (die de aflevering met een soortgelijke scene 'airde' in 1998)...

PS: Talkshow host Jimmy Fallon komt ff voor als een road manager. Bijna niet te herkennen: met baard en bril. Ben overigens geen fan van 'm.

Uitstekende film over een te jonge muziekjournalist die mee op tour gaat met een opkomende rockband. De film speelt zich af midden jaren '70 en heeft een fijne nostalgische sfeer vanwege de aankleding en de goeie soundtrack. Leuke dialogen en een goeie cast. Ik heb overigens de director's cut gezien getiteld 'Untitled'.

“Rock stars have kidnapped my son!”

Almost Famous heeft nog steeds niets van z’n magie verloren. De muziek, de kostuums, de acteurs, het straalt allemaal een heerlijke jaren 70 sfeer uit en regisseur Crowe verdient alle lof voor een sentimentele en nostalgische filmbelevenis. De acteurs en actrices hebben zichtbaar lol in het spelen van hun rol en de chemie onderling is waanzinnig.

Het hele gegeven van een 15-jarige jongen die een rockgroep mag volgen en erover mag schrijven voor Rolling Stone Magazine, sprak mij als tiener natuurlijk erg aan en de film heeft nog steeds een onweerstaanbare aantrekkingskracht. De jaren 70 die op prachtige wijze tot leven komt, Simon & Garfunkel, The Who, Black Sabbath, Led Zeppelin, Kate Hudson (jeugdcrush…), Crudup, Lee, Fugit, Deschanel en de geweldige McDormand en Hoffman, er is heel veel om van te genieten. Crowe heeft een perfecte balans gevonden tussen humor, drama, nostalgie en sentiment en de film voelt aan als een warm bad. Almost Famous is een film over een jonge jongen die geleidelijk aan volwassen wordt en wat harde lessen te verduren krijgt. Een coming of age verhaal die na al die jaren blijft boeien.

Ja aardig. In een bepaald opzicht een beetje als Spinal Tap, maar dan met een serieuzere toon. Toch een aantal grappige scènes, zoals de zwembadscène en met name de vliegtuigscène. Maar uiteindelijk kabbelt de film toch iets teveel door. Het is allemaal net iets te feel good; er zijn weliswaar conflicten, maar echt nasty wordt het nooit.

De muziek is goed, jaren 70 rockmuziek is wel echt een ding voor mij, maar het voelt een beetje verplicht aan. Het past natuurlijk bij de tijd waarin het speelt, maar ik krijg niet echt het gevoel dat de specifieke gekozen nummers goed passen bij de sfeer van hun respectievelijke scènes; dat de nummers de scènes niet echt versterken. Een fijn nummer hoeft niet perse goed te passen bij elke scène, al zullen de fans van deze film het ongetwijfeld niet met me eens zijn dat dat er hier sprake is van een mismatch.

Niet heel erg denderend dus. 2,5*.

Aardige film maar had er wel iets meer van verwacht. Op zich is er niet zo veel op aan te merken, een relaxed sfeertje, wat grappige scenes, maar toch wringt er iets. Zo vond ik Cudrup niet zo overtuigend, zijn drugs-scene had grappig kunnen zijn als het niet zo matig geacteerd was, ook zijn gesprekken met William (prima rol van jonge Fugit) deden het niet voor mij. Dan vond ik Jason Lee beter in zijn rol van verongelijkte lead singer. Kate Hudson was wel OK maar Oscarnominatie waardig nou ook weer niet, hetzelfde geldt eigenlijk voor McDomand.

Wel een goede soundtrack maar dat is ook niet zo moeilijk gezien het thema. De liedjes van de band zelf vond ik vrij matig, kennelijk hadden Peter Frampton en Nancy Williams van Heart een grote rol bij het schrijven van de muziek dus dat verklaart wel een hoop.