Dangerous Liaisons (1988)

Ik gaf deze film eergisteren 3* maar heb besloten er nu toch 3,5 sterren van te maken voor het goede acteerwerk van met name Close en Malkovich.

Meh.

Dangerous Liaisons is niet slecht, maar het is wat het is: intriges hier en daar en alles gebeurt maar omdat het kan, zeker? Ik was er helaas niet echt in mee en dan wordt een speelduur van 2 uur al snel een opgave.

Aan het acteerwerk ligt het niet echt. Glenn Close en John Malkovich tillen de film naar een hoger niveau. Michelle Pfeiffer loopt een beetje verloren, me dunkt. Ik zie ze graag bezig, maar hier voelt het toch niet helemaal gestroomlijnd aan. Uma Thurman en Keanu Reeves zijn de twee snulletjes van dienst. Hun rollen zijn ontzettend irritant en het is maar de vraag of wie dan ook in zo'n rol had kunnen uitblinken.

Regisseur Stephen Frears tovert het boek ongetwijfeld vakkundig op het grote scherm. De kostumering is top, het tijdsbeeld lijkt me ook zeer verzorgd en de soundtrack is irritant oubollig. Door de performances van Close en Malkovich heeft de film zo nu en dan wat seksuele spanning te bieden, maar ik ben toch niet helemaal meegezogen door het geheel.

2,5

Glenn Close in haar meest valse rol ever, maar wat een acteerprestatie!

Een film om je vingers bij af te likken, wat een drama!

Ik vond de film waanzinnig mooi beginnen, ondersteund door prachtige muziek begint de dag....voor de twee hoofdpersonen, er wordt toilet gemaakt en de psychologische stellingen betrokken worden.

Ook voor mensen die niet van -oude kleertjes films- zoals mijn vrienden dit genre noemen (ik overigens wel hoor!) zeg ik kijken ! het is een regelrechte thriller

Ik had er veel van verwacht maar wat een oersaaie film. Een flinterdun verhaaltje uitgesmeerd tot het punt waarop het geheel totaal ongeloofwaardig wordt. Ik kon me met geen enkel personage identificeren en ik vond de dialogen gekunsteld en in het geheel niet amusant. Het slot, waar de graaf sterft is dan nog een klein goedmakertje, maar te laat en te weinig om deze film te redden.

Wel een mooi maar ingewikkeld verhaal, mede door het taalgebruik (psychologische oorlog) tussen de verleider en de markiezerin, maar uiteindelijk wel de moeite waard. En heeft iemand ooit al gezegd wat voor schoon iemand die Cécile is. Zelden een schonere dame dan dat gezien.

Je bedoelt Uma Thurman? Dat is zeker een schone dame. Het lievelingetje van Tarantino. Maar dat zegt jou dan weer weinig volgens mij

Inderdaad.

Een redelijk drama/romantiek film...

Goed verhaal...

Redelijk acteerwerk...

Bekende jonge acteur John Malkovich

en Keanu Reeves...

Geen HD aanwezig maar wel een goed beeld...

Klassieke muziek, geen Dolby Digital aanwezig...

Oud opname...

Had deze klassieker raar genoeg nog steeds niet gezien. Vond hem laatst tweedehands voor ´n prikkie, en ook nog op blue ray. Nu dan eindelijk aan toegekomen.

Intriges en meedogenloze machtsspelletjes onder de verveelde en decadente Franse adel tegen het einde van de 18e eeuw. De aanvangsshot met Glenn Close is al prachtig, en als even later het snode hoofd van John Malkovich in beeld verschijnt weet je dat je voor 2 uur geramd zit.

Ook de nog jonge Uma Thurman zet hier een prima bijrolletje weg. Michelle Pfeiffer is mooi en breekbaar. Uitstekend acteerwerk, sterke dialogen, het goede camerawerk en de prachtige aankleding en decors maken dit kostuumdrama een must voor de liefhebbers van het genre.

Dangerous Liaisons is een Brits-Amerikaanse speelfilm uit 1988, geregisseerd door Stephen Frears. De film is gebaseerd op de brievenroman Les Liaisons Dangereuses van Pierre Choderlos de Laclos uit 1782.

Het verhaal speelt zich af in Frankrijk, eind 18de eeuw, en gaat over de aristocraten markiezin de Merteuil (alweer zo'n prachtige rol van Glenn Close) en burggraaf de Valmont (John Malkovich), die allerlei intriges bedenken om anderen te vernederen, puur om zichzelf te vermaken. Wanneer de burggraaf echter verliefd wordt op Madame de Tourvel, die hij in eerste instantie alleen wilde verleiden, daagt de markiezin hem uit om met haar te breken. Hij wil zich niet laten kennen, maar nadat hij haar gedumpt heeft krijgt hij spijt. Als de burggraaf zijn beloofde liefdesnacht komt opeisen bij de markiezin, vangt hij bot. Vervolgens ontstaat er een open oorlog tussen de twee.

Les Liaisons Dangereuses is een heerlijk verhaal uit 1782, en het is niet verwonderlijk dat het verhaal sindsdien een grote populariteit geniet. Ruim tweehonderd jaar later staat het nog als een huis. De verfilming uit 1988 is bovendien prachtig gedaan; Glenn Close speelt wederom een fantastische rol (ik begin steeds meer fan van haar te worden), maar ook John Malkovich doet het uitstekend. Daarnaast heeft de film met bijrolspelers als Michelle Pfeiffer (wat is ze ontzettend mooi in deze film), Uma Thurman en de puberachtige Kenau Reeves een heuse topcast.

Gelijktijdig met deze film werd het verhaal eveneens verfilmd door de Tsjechoslowaakse topregisseur Miloš Forman, en die versie kwam slechts enkele maanden later uit. Om verwarring te voorkomen noemde hij de film Valmont, naar het hoofdpersonage. Helaas werd de versie van Forman destijds overschaduwd door het succes van Dangerous Liaisons en zijn versie was dan niet erg succesvol. Valmont staat uiteraard ook bij mij in de kast en die zal ik ongetwijfeld binnen een paar weken nog gaan kijken. Ik kan me echter niet voorstellen dat die film beter is, want Dangerous Liaisons is wat mij betreft de ultieme verfilming van de 18de-eeuwse roman. 4,5*

Fijne herziening van een van de betere boekverfilmingen. Dangerous Liaisons moet het hebben van de scherpe dialogen uitgesproken door uitstekende acteurs als Malkovich en Close, beiden op de top van hun kunnen. Zij spelen een stel cynische en trotse edelen die de mensen om hun heen als hun speeltjes zien, en naar hartenlust stoken, manipuleren en bedriegen, met name in hun liefdesleven. Daarbij zijn ze nietsontziend, om uiteindelijk zelf de grootste slachtoffers te worden van het gekonkel (nou ja, de arme Michelle Pfeiffer brengt het er ook niet goed vanaf).

Het is het type film dat begrip wekt voor de agressieve afkeer van de edelen tijdens de Franse Revolutie, want het zijn onuitstaanbare mensen, en Close en vooral Malkovich hebben duidelijk plezier in hun vileine rollen. De aankleding was bijzonder fraai, en hoewel het vuurwerk wordt verzorgd door eerder genoemde acteurs zijn ook de bijrollen over het algemeen goed, met name de piepjonge Uma Thurman weet boven haar wat beperkte rol uit te stijgen.

Toch maar verhogen met 0,5 ster

Qua acteerwerk is dit smullen geblazen. De hoofdpersonen worden fantastisch vertolkt en zij spelen een spel vol met bedrog, intriges en manipulaties. Het ziet er echter uiterlijk prachtig uit in deze wereld, vol met kostuums en veel haarlak. De psychologische spelletjes lopen natuurlijk uit de hand en bieden tevens voldoende kost tot denken, zoals over de positie en macht van de vrouw. Verder zit het vol met erotiek en drama. Dangerous Liaisons is zeker geslaagd in zijn soort.

Bijzonder knappe verfilming van de moeder der briefromans, op naam van Choderlos de Laclos. Het verhaal wordt gecomprimeerd maar zeer accuraat weergegeven (op misschien het einde voor merkiezin De Merteuil na), waarbij zelfs het idee van de briefwisselingen aardig bewaard blijft. Het geheel houdt ook een zekere luchtigheid, door de soms wat toneelmatige situaties en ook door de passende barok-score. Helaas wordt in het laatste deel wat meer generieke strijkmuziek ingezet, maar dan nog, denk niet dat een huidige regisseur zo'n score nog zou aandurven. Verder natuurlijk goed acteerwerk en prachtige close-ups met een zeer kleine scherptediepte. Het verhaal zelf blijft intrigeren, vooral ook de geraffineerde ontknoping, waarin de ware emoties van de twee intriganten naar boven komen.

Ach ja.

Dit soort films zijn nooit mijn ding geweest maar toch blijf ik diverse soorten binnen dit kader een kans geven. Keer op keer raak ik ook teleurgesteld. Ik denk dat ik me er nu echt bij neer zal moeten leggen dat kostuumfilms gewoon niet tot het soort film behoren waar ik graag naar kijk, want opnieuw kon ik er totaal niet inkomen.

Niettemin had ik er vooraf wel hoop voor, want Malkovich behoort tot 1 van mijn favoriete acteurs en als hij ook nog eens een rol mag spelen waarin hij zijn charisma loslaat en lekker gemeen is dan kan ik daar graag mee leven. Het is dan ook jammer dat ik Malkovich het enige personage vond die echt boven de anderen uitstak, ondanks dat er meerdere bekende namen in meespelen.

Close, Thurman, Pfeiffer, Reeves & Kurtz. Het zijn allemaal gerespecteerde namen binnen de acteerbusiness en regisseur Frears zet veel druk op diens personages waardoor er veel acteerruimte ontstaat. Het zijn zonder twijfel moeilijke rollen waar weinig acteurs en actrices aan kunnen voldoen, en naar mijn mening kunnen de meeste in deze film dat niet. Close was nog wel te doen, maar leden zoals Reeves komen vooral dwaas over.

Visueel zit er zoals verwacht veel detail in de setpieces, maar daar houdt het ook weer op voor mij. Ik vond het allemaal extreem saai in beeld gebracht, buiten wat interessante vormgevingen zoals waar het zwaardgevecht in plaatsvond. De camera kadreert niet erg mooi en de bewegingen zijn ook niet bijzonder. Ook lijkt er nergens maar een beetje tempo in te komen en de langdradige dialogen zorgen er tevens voor dat ik nooit echt in de film kon komen.

Het komt er allemaal op neer dat ik niet van dit soort films hou en ze uit eigenwijsheid toch blijf kijken voor de status. Helaas was ook deze film een kostuumfilm waar ik gewoon niet veel mee kan. Niet boeiend geacteerd, vervelend verloop en een verleidingsspelletje die ik nooit echt van de grond vond komen. Sorry, maar ik kan er echt geen hoger cijfer aan geven.

Kostuumfilm met een grote K.

Heb de brievenroman uit 1782 (nog) niet gelezen, hoewel deze alweer een tijd in mijn boekenkast staat. Te verstoffen. Daar kan ik dus niets zinnigs over zeggen. De keren dat ik deze film zag zijn al niet meer op één hand te tellen, maar hij heeft nog altijd niet aan schoonheid ingeboet.

Michelle Pfeiffer, John Malkovich en Glenn Close spelen de sterren van de hemel, en ook de bijrollen worden zeker niet onaardig ingevuld, al speelt Keanu Reeves wat onbeholpen, maar dat past dan weer bij het jonge onervaren broekie dat hij moest neerzetten.

Michelle Pfeiffer is oogverblindend mooi als de barmhartige Madame de Tourvel en lijkt haast wel een engelverschijning "met een huid zo wit als sneeuw". Glenn Close speelt haar absolute tegenpool als de doortrapte Marquise de Merteuil die samen met Vicomte de Valmont (Malkovich) snode plannetjes beraamt om de dooie ingekakte boel wat op te fleuren, maar met name te ontsnappen aan het decadente holle bestaan van de Franse adel.

Zoals gezegd zijn Pfeiffer en Close elkaars opponenten, terwijl Madame de Tourvel staat voor het goede, het vrome, het schone, belichaamt de Markiezin het slechte, het losbandige, het lelijke. De maagd en de hoer, de moeder en de heks.

De muziek, de decors, het camerawerk, het licht, alles klopt aan deze film. De kostuums zijn werkelijk schitterend en vielen terecht in de prijzen, met name de weelderige jurken en buitenproportionele decolletés. De korsetten zijn zo overdreven strak ingesnoerd dat de rozeblanke borsten er bijkans uitfloepen. De beige jurk van Close werd in 1990 nog gedragen door Madonna die als een gereïncarneerde Marie-Antoinette de MTV Video Music Awards afsloot met een op deze film geïnspireerde uitvoering van het nummer Vogue. Close en Madonna zijn allebei klein van formaat, dus de jurk zat als gegoten.

Wellicht vanwege de ongebruikelijke kleur springt de gele jurk van Close misschien nog het meest in het oog; geel is de kleur van de zon, het licht, blijdschap, het positieve, maar roept ook negatieve associaties op: haat, afgunst, verraad... Close speelt haar spel geslepen: haar achterbaksheid, de spottende blikken, de rollende ogen.. In een geweldige scène legt ze Malkovich uit hoe ze als vrouw de top bereikt heeft in een door mannen gedomineerde wereld waarin vrouwen vooral stil moesten zijn, en terwijl ze haar monoloog aan het afronden is gaat er ergens een deur open en stapt er een bediende binnen. Op dat moment trilt er even, heel subtiel een ooglid, want ze is even afgeleid. Dit is zo briljant geacteerd, Meryl Streep kan er nog wat van opsteken, bij wijze van spreken. Close to perfection.

Haar woedeuitbarsting aan het slot gaat door merg en been, een zeer intense scène die in het Deense En Kongelig Affaere (2012) nog eens heel dunnetjes werd overgedaan, met de nadruk op heel. In de overigens prachtige laatste scènes komt alles aan het licht en kunnen de maskers weer af. Game Over.

Knap gemaakte film qua productie, men slaagt er ook goed in om het geheel niet al te Amerikaans over te laten komen. En dat ligt dus niet alleen aan voor de hand liggende zaken, zoals de kleding en muziek - hoewel ook die goed werken.

De acteurs kunnen zich uitleven, het personage van Valmont is ook echt een kolfje naar de hand van Malkovich. Ook aardig om de jonge Thurman en Reeves te zien in bijrollen.

Het hele gebeuren met de intriges vond ik echter niet interessant genoeg gebracht om een hele filmduur te boeien.

Relatief weinig berichten hier trouwens, bij deze toch vrij bekende film.

Goede kostuumfilm. Niet mijn favoriete genre, maar de dubbele geslepen agenda van Malkovich en Close maken veel goed en maken het tot een boeiend verhaal. Prachtrollen dus van hen en het is bij momenten smullen bij dit acteerwerk van hoog niveau. Ook Pfeiffer en Thurman doen het uitstekend. Keaunu Reeves vond ik dan als één van de weinigen wat uit de toon vallen.

Verder wat typisch is voor een kostuumfilm een verzorgd decor en kostumering. Ook de muziek paste goed in de film. Daarnaast wat seksuele spanning van roofdier en prooi welk niet meer is dan een ordinaire betting. De film kon niet de gehele tijd mijn aandacht behouden, maar dat ligt wellicht ook grotendeels aan mezelf. Toch voldoende respect en appreciatie voor Frears boekverfilming.