Diarios de Motocicleta (2004)

Aangezien Che Guevara zelf zijn (motorfiets)dagboeken geschreven heeft en deze film daarop gebaseerd zijn, lijkt het fair om te stellen dat we hier de blauwprint zien van de revolutionaire held die vandaag de dag nog aanbeden wordt. Walter Salles zal ook wel begrijpen dat het vloeken in de kerk is, wanneer hij eigenhandig dingen zou aanpassen. Hier in het westen, zou men daar niks van merken, omdat de meesten (mezelf incluis) het boek niet gelezen hebben, maar in Zuid-Amerika zal Che een hogere (actievere) cultstatus hebben. Het is dus redelijk om aan te nemen dat dit het verhaal is zoals Che dat zelf zou vertellen.

In ieder geval zien we hem (heel) langzaam veranderen van een brave student naar iemand die politiek actiever wordt. Revoluties en dergelijke hoef je hier niet te verwachten. Diarios de Motocicleta laat zien hoe een lange reis je in aanraking kan brengen met de buitenwereld. Hoe de verschillen zijn tussen rijk en arm, tussen kansrijk en kansloos. Ik kan me erg goed voorstellen dat het je raakt, maar Salles lijkt heeft hier toch de meeste aandacht te hebben voor de plaatjes en de sfeer. Hij durft nergens echt in te duiken. Wanneer het tweetal in het leprakamp arriveert, begint er wel wat los te komen, maar dat wordt dan ook vrij abrupt weer afgebroken. Dat neemt niet weg dat Diarios de Motocicleta een makkelijk wegkijkende film is die wat dromerig aandoet. Ergens vind ik het ook wel mooi dat er zoveel miniportretjes voorbij komen. Dat is natuurlijk ook wel normaal voor een roadmovie. Toch ben ik het niet eens met de hoge gemiddeldes. Hier had meer ingezeten.

Prachtige ingetogen film over het harde leven in het Zuid-Amerika van de jaren vijftig. Het is een echt goed geslaagde roadmovie, die het avontuur, de schoonheid van het landschap, en de vele interessante ontmoetingen onderweg laat zien. Het feit dat Che Guevara door het onrecht en de armoede die hij tijdens deze en andere reizen tegenkwam politieke aspiraties begon te ontwikkelen maakt het wel extra boeiend, maar de film is zeker niet politiek en al helemaal niet opdringerig.

Het blijft mij altijd verbazen hoeveel intelligentie en domheid soms in één enkele persoon verenigd kan zijn. Dat hij echt dacht dat democratische en economische vrijheden de oorzaak waren van de ellende die hij op z'n pad tegenkwam...

Diarios de Motocicleta bevat mooie plaatjes, goede vertolkingen en een paar sterke scènes, maar uiteindelijk is het niet veel meer dan een aaneenschakeling van scènes. En dat begon me op den duur toch wat tegen te werken. Best wel gek hoe een roadmovie, met twee karakters met een duidelijk doel, voor mijn gevoel eigenlijk zelf nergens naar toe werkte. Het schotelt ons genoeg sterke momenten voor; uit elke fase van de reis van Ernesto en Alberto kwam wel iets moois; soms ontroerend, soms komisch, meestal erg interessant. Maar door de fragmentarische vertelling en de niet erg boeiende hoofdkarakters deed het geheel als film me dan jammer genoeg weer wat minder.

3,5 sterren.

Deze film heeft een uitermate dapper en interessant startpunt. Namelijk, niet de hele revolutionaire geschiedenis van Guevara te beschrijven, maar een inkiikje bieden in een road-trip die wellicht vormend was voor de vervolg fasen van zijn leven. Beelden en acteerwerk zijn best in orde, dialogen oke, maar de film heeft een groot minpunt: het is gewoon heel erg saai. Los van enkele redelijk memorabele momenten gebeurt er eigenlijk nagenoeg niets boeiend en kabbelt de film van de stat tot het einde een beetje gezapig voort.

Mooie film over de beginstadia van de guerrillero Guevara. Omdat ik weinig met die latere persoon op heb was ik wel blij dat zijn standpunten nog niet al te dik boven op de film lagen. De ontberingen van de reis mochten van mij nog wel uitgebreider aan bod komen terwijl de scene waarin hij de rivier overzwemt om bij de leprakolonie te komen weer wat overdreven is.

is dit die film waar ze geen geld op zak hebben..

maar toch in elke bar aan eten en drinken komen?

op een gegeven moment krijgen ze een lekke band en zo ontmoeten ze een boel nieuwe mensen?

Mooie biopic over de jonge Che Guevara. De film doet snakken naar reizen over het ruige Zuid-Amerikaanse landschap, achterop de oude motor. Wat ik vooral fijn vindt aan deze film is dat de communistische inslag heel subtiel wordt gebracht. Ernesto heeft geen eureka moment maar de verzameling ervaringen die hij opdoet veranderen hem langzaam als mens. Daarnaast is Garcia Bernal weer sterk zoals altijd. Echt een geweldig acteur. De film is technisch gezien niet heel bijzonder, maar ademt genoeg sfeer om de hele lengte te blijven boeien.

Het rustige tempo, de mooie beelden en fijne muziek maken dit bovenal een aangename kijkfilm.

Uitwerking van de biografische- en roadmovie elementen zijn verder tamelijk doorsnee. Karakterontwikkeling worden goed uitgewerkt, maar weten nergens echt te raken of te inspireren. Ook de hele spanning rond het persoon Guevara - de meedogenloze guerrillastrijder en/of de sociale intellectueel - blijft links liggen. De film lijkt hierover vooral geen standpunt in te willen nemen, maar wellicht heeft het er ook mee te maken dat de regisseur zeer dicht bij de inhoud van de dagboeken is gebleven.

Het is reeds de derde maal dat ik de film nu bekijk (eerst gehuurd, dan aangekocht (maakte deel uit van de Boek + Film serie uit HUMO) en dan nu opnieuw bekeken), maar hoe meer ik hem bekijk des te slechter ik hem vind.

Totaal niets voor mij, de locaties blijven mooi, maar de film is op zich zo saai dat ik mijn score alsnog verlaag.

Fraaie roadmovie. Ik ging er blanco in, wist ook niet dat het over 'El Che' ging, en dat hoeft ook niet en is voor de film verder nauwelijks relevant te noemen. Het begin was even wennen aan de stijl, die het voor de kijker niet makkelijk maakt. Op ingetogen en documentaireachtige wijze kijken we mee met de reis die de twee hoofdpersonen door Zuid-Amerika maken. De film oogt realistisch en intiem, misschien ook omdat hier heel duidelijk het typische hollywood-sentiment wordt weggelaten, er is weinig theatraals aan deze film. Zo zie je bijvoorbeeld wanneer zijn vriendin het uitmaakt geen emotionele uitbarstingen e.d. maar een stille en gelaten Gevara die haar afscheidsbrief leest, en zonder er verder aandacht aan te besteden gaat de film weer verder. Eenmaal in het leprakamp aangekomen vond ik wel dat die stijl behoorlijk abrupt werd losgelaten.

Dat deze reis Gevara heeft gevormd dat geloof ik wel, het vele klein (en niet zo klein) leed wat hij op zijn pad tegenkomt heeft hem duidelijk aan het denken gezet. Hoe hij daarna in een gerillaleider is veranderd lijkt me wel een ander verhaal, dat kunnen we uit deze film niet opmaken. De Gevara aan het einde van deze film is een sociaal meelevend persoon die graag iets wil doen en geen schietgrage gerillastrijder.

Met zulke mooie landschappen is de film cinematografisch snel geslaagd, en de muziek die te horen is schijnt steeds van de regio af te komen waar ze zich dan bevinden.

Een geslaagde, ingetogen en rustige roadmovie, ruim 3,5*.

Zeer trage film. Niet mijn ding. Als je een geestdodende avond wilt, dan zit je helemaal goed met deze film.

Che Guevara een geweldige idealist en deze film geeft een zeer goed beeld van hem

Genoten van het begin tot eind

Je bent wie je bent en de indrukken van deze reis hebben zijn gedachten versterkt en gemaakt waar hij bekend om geworden is (laatste opmerking in de film)

Een roadmovie doorheen Zuid-Amerika met de immer sympathieke Gael García Bernal als reisgids: dat kan niet foutgaan. Teleurstellen doet de film ook niet, maar hier zat wel meer in.

Als je zulke majestueuze landschappen bezoekt, dan moet die natuurpracht ook echt van het scherm spatten. Helaas. Lelijk is het zeker niet, maar de kleuren zijn nogal dof en contrastloos, en over de shots werd volgens mij niet bijster lang nagedacht. Je zou dat uiteraard een realistische aanpak kunnen noemen. Ik noem dat echter een beetje lui. Volgens mij kun je tegenwoordig trouwens betere beelden maken met een iPhone.

Oké, dat moest mij even van het hart. Voor de rest is dit best een boeiende film met een hoog tempo en een cast die ervoor gaat. De la Serna bezondigde zich soms aan overacting, al zal dat wel met Argentijnse passie te maken hebben. Gael García Bernal speelt een meer ingetogen rol en geeft zo een volwassenere indruk dan zijn sidekick. De dialogen zijn fijn en gelukkig niet al te pretentieus.

Verwacht geen diep-filosofische ervaring. Als je daarmee kan leven, is dit een prima film om een namiddagje achterover te leunen. 3.5*

Best een goede film. Ik houd van roadmovies en ik vind Che Guevara en Alberto leuke personages. Het sleepte mij echter niet helemaal mee. Daarvoor vond ik het niet indrukwekkend genoeg. Het was vermakelijk om naar te kijken, maar niet veel meer dan dat. 3,5*

Hier had ik toch iets meer van verwacht. Redelijk roadmovie in die zin over een jongere Che Guevara die door deze reis zijn eerste geestelijke stappen doet richting zijn politieke inslag. Helaas, op wat koddige momenten na dat je je afvraagt hoe die twee stuntpiloten zo ver op dat oude ding zijn gekomen, raakt of beklijft de film me echter nergens.

De film moet het vooral hebben van zijn prachtige natuurbeelden en de beelden van de oude cultuur, Machu Pichu, en alle verschillende stammen die vaak erg slecht behandelt worden. Schrijnend zijn de gevallen zoals de uitbuiting bij de mijn en het verhaal dat de traditioneel geklede vrouwen in Lima vertellen. Dan toch in het leprakamp verwacht ik vuurwerk te gaan zien maar het blijft hoewel een lichte aanklacht tegen het systeem, de maatschappij en de slechte behandeling van de armen nog steeds erg braaf. Alberto en Che zijn verder twee aardige jongens maar echt 'feeling' krijg ik ook niet met de twee personages.

Aardig een keer gezien te hebben maar behalve dat toch een redelijke tegenvaller.

Een behoorlijk matige roadmovie. In dit genre zijn er genoeg leukere en boeiendere films te zien. Ik vond hier weinig aan. Twee niet al te boeiende hoofdpersonages, die ook weinig interessants meemaken onderweg. De ontmoetingen blijven veelal in oppervlakkigheid hangen. Over Che Guevara, van wie ik eigenlijk niet zo veel weet, komt je in deze film niet echt veel te weten. Het plot is dan kennelijk wel op zijn dagboeken gebaseerd, maar had net zo goed over iemand anders kunnen gaan. Wel hier en daar fraaie beelden van Zuid-Amerika, maar al met al een behoorlijk saaie film.

Een beetje gemakkelijk is het wel om deze periode van Guevara te nemen als de zaadjes voor zijn sociale betrokkenheid gezaaid worden maar je nog niet zo genuanceerd hoeft te zijn en zowel zijn goede als slechte kanten hoeft te tonen. En ook niet de nog veel smeriger ongelijkheid hoeft te tonen die hij later zag (de staatsgreep die de CIA in Guatamala op touw zette in opdracht van de voorloper van Chiquita bijvoorbeeld). Echt diep graaft de film ook niet maar het is wel een heel makkelijk wegkijkende en erg toegankelijke film over een adolescentenvriendschap als je nog geen al te grote verantwoordelijkheden hebt en tegelijk een (te) milde politieke aanklacht. Kan soms niet te verleiding weerstaan om Che een beetje te idealiseren (waar zijn vriend een gladde prater is, is Guevara vooral heel erg eerlijk en idealistisch, ook als het pijn doet) , maar niet zo erg dat het hem ontmenselijkt. Maar het blijft vooral oppervlakkig.

Guevara heeft tegenwoordig vooral last van idealisering en demonisering, afhankelijk van je bron. Maar het was niet de bijna goddelijke idealist en ook niet de verschrikkelijke boeman die er vaak van gemaakt wordt. De waarheid ligt zoals zo vaak flink wat genuanceerder.

Ik heb destijds 4* gegeven. Waarom weet ik niet precies meer, maar de film heeft in ieder geval een monumentale status vanwege de soundtrack van Gustavo Santaolalla.

Usuahia

Mooie film, niet helemaal mijn ding zoals verwacht, al was het wel interessant en naar mijn gevoel beter dan de gemiddelde roadmovie. Alleen is quasi elke roadmovie wel behoorlijk traag, ook deze is dat wel. Anderzijds is de evolutie van jeugdig hedonisme naar volwassen idealisme heel interessant. Ik denk dat deze film mijn appreciatie voor Che Guevara nog meer heeft doen stijgen. Ik merk veel van mezelf in zijn jonge figuur (niet dat ik hier in de Benelux plots een revolutie zal starten, hoewel... als ik het zou kunnen, deed ik het direct). Aan de andere kant merk ik ook wel dat een beter leven gewoon vaak vechten tegen de bierkaai is, en als je dan iets wilt veranderen, je ook van je hart een steen moet maken. Met name hetgeen worden dat jezelf verafschuwt. In de praktijk is het allemaal veel genuanceerder, en heb je overal rotte appels en goede personen, zowel rechts, in het centrum als links. En daarnaast is het leven, politiek en al zeker wereldpolitiek geen universeel links vs universeel rechts verhaal. Aan het einde van de dag moeten de verschillen eruit, ook tussen links en rechts, en moeten we realiseren dat we sterker tesamen staan, in de strijd tegen klimaatverandering en in de strijd voor een beter leven voor elkander.

Een film over een stukje uit het leven van de mythische Ernesto 'Che' Guevara toen hij nog niet zo politiek actief was en hij nog student was. Samen met zijn vriend trok hij door Zuid-Amerika met een aftandse motor waarmee ze meer dan eens letterlijk in het zand beten.

Avontuurlijke roadmovie met fraaie landschappen en hier en daar een tikkeltje humor. Idealistisch figuur, toen al of toen nog, hoe je het ook wil omschrijven. Voor de één mythisch, voor de ander een misdadiger. De waarheid ligt wellicht ergens in het midden, want een Ghandi, ML King, Tutu of Mandela is hij zeker niet. Toch ontzettend eigenaardig toch hoe een speling van het lot ervoor zorgt hoe immense status hij tot vandaag de dag verworven heeft.

Hier en daar interessante culturele passages maken het onderhoudend. Niet de topfilm die ik verwachtte te zien, maar zeker meer dan degelijk. Het vriendenverhaal dat er samen op uit trekt beklijft, maar ook niet meer dan dat.