Magnolia (1999)

De film zal zeker niet voor iedereen zijn: de film heeft een aparte opbouw, duurt erg lang, en heeft een zeer apart einde. Ik vond het echter een erg goede film, de verhaallijnen zijn allemaal prachtig geacteerd en zeer indrukwekkend, en het is erg mooi om de verschillende overeenkomsten en verschillen tussen de personages te zien. Vooral Tom Cruise valt op in een zeer sterke rol, en daarnaast vond ik de muziek in de film erg mooi bijdragen aan de sfeer. 4 sterren.

Meesterwerk.

1 van de beste films die ik ooit heb gezien.

Of het nou met godsdienst te maken heeft of niet weet ik niet ben niet gelovig.

Maar ook voor mensen die niet gelovig zijn is dit een MUST SEE.

Want het duurt misschien lang maar ik had nulkeer dat ik dacht hoe lang duurt hij nog.

De acteurs zijn ijzersterk,

Tom Cruise is echt wow.

Julianne Moore is ook heel sterk hoe ze acteert als ze verteld dat ze vreemd is gegaan tegen haar advocaat.is echt fantastisch.

Philip Baker Hall is ook goed.

Jeremy Blackman is ook erg sterk je krijgt echt medelijden met hem en al helemaal als hij KLEINE SPOILER in zijn broek plast

Philip Seymour Hoffman vind ik heel sterk.

William H. Macy die is wel erg goed.

Dat stukje in het begin is gewoon grappig als hij verteld dat hij een voorschot wil voor een beugel.

Melora Walters ook erg sterk je denkt bijna dat het echt een junkie is ( misschien is ze ook wel echt een junkie want je hoort weinig van haar maar dat weet ik niet).

John C. Reilly ik denk de beste rol die hij tot nu toe heeft gespeelt.

Erg goed in beeld gezet hoe hij zich zelf stimuleert om Melora Walters uit te vragen.

Jason Robards was zelfs goed ondanks hij niet veel kon doen.

De muziek is echt fantastisch de liedjes zijn echt niet allemaal mijn smaak, maar hoe de regisseur weet hoe je bij een niet al te spannend moment toch door de muziek spannender word.

Dat zie je goed bij dat stukje als dat jongetje op moet komen bij de show en de camera steeds met iemand anders mee gaat opzich niet zo super spannend maar door de muziek toch spannend gemaakt.

dus zoals je al verwacht 5 sterren voor de dit meesterwerk.

Het enige minpunt dat ik bij deze film heb is de onrealistische quiz. Kinderen die net zo veel weten als volwassenen? Lijkt me sterk dat zo'n programma het zo lang (of uberhaupt) kan volhouden op TV.
Verder vind ik de film echt geweldig geacteerd door iedereen (maar voor mij sprong John C. Reilly er nog uit) en het verhaal erg goed. Ik snap alleen het nut van de kikkerregen niet helemaal. Is dat gebruikt om alles een beetje bij elkaar te krijgen, dat de personages dingen gaan inzien of wisten ze er gewoon geen einde aan te breien? Het was iig wel erg grappig.
Verhoogt naar een 4,5 met potentie om op een 5 te eindigen als ik m nog vaker zie.

Na deze film gezien te hebben was ik verbluft. Deze film was grandioos. De 3 uren glijden voorbij. De acteurs spelen één voor één de pannen van het dak en het einde is zo raar maar ook zo chiek.

Kortom, één van de beste films die ik in mijn leven heb gezien.

5 sterren

Briljante film met fantastisch acteerwerk van de gehele cast; met name Hoffman en Macy waren als gewoonlijk weer geweldig. De film weet die dikke drie uur makkelijk te boeien en zit briljant in elkaar, met schitterende shots en idem muziek. 4,5 sterren.

Magnolia......... *lange stilte*.......... Tja, ik moets echt even nadenken wat ik hier nu precies van vind. En eigenlijk weet ik het nog steeds niet helemaal zeker.

Over het algemeen ben ik niet zo'n liefhebber van lang uitgestreken, over the top, sentimenteel drama en laat daar deze film nu net genoeg van in huis hebben. Van maar liefst zo'n 10 mensen krijgen we een kijkje aan de donkere zijde van hun ziel terwijl ik meestal aan 1 of 2 personen al wel genoeg heb.

Maar de film heeft ook wel een paar erg sterke punten. De thematiek van lot, toeval of niet spreekt mij wel aan. Er zit magnifieke subtiele, cynische humor in die ik wel kan waarderen. De acteerprestaties zijn zonder twijfel zeer goed. Daarbij komt nog de wonderschone muziek en de mooie montage waarbij het lijkt of scenes en personages inelkaar over lijken te lopen.

Samengevat voor mezelf, niet mijn favoriete soort van drama waardoor de film toch niet de impact op mij heeft die sommige hier beschrijven. Hierdoor duurt de film wel erg lang maar weet toch iedere keer net op het juiste moment weer de aandacht te pakken zodat ik er toch 3 uur lang bijbleef. Tja, ik hou het voorlopig op 3,5* en een ding is zeker, ik ga deze film zeker nog een keer kijken. Voor mij gevoel kan het dan nog alle kanten op.

Hoe maak ik een film vol pretenties met thema's als Liefde, Dood, Wroeging en Haat? Welnu... zo dus. P.T. Andersons film weet tussendoor ook nog eens van de 1e tot de 188e minuut (!) te boeien en te fascineren.

Afgelopen zomer voor de 4e keer gekeken, en Magnolia is het ook daadwerkelijk waard. Wederom was het geheel meeslepend, wederom was het een magische avond. Van hoeveel films kun je dat nu zeggen?

Moore en Cruise spelen de rol van hun leven, Hoffman en Hall zijn briljant, maar voor mij stelen Macy en Reilly de show als former whizkid en verlegen cop.

Prachtige scenes te over met een einde dat je van je hele leven niet meer vergeet. Uiteraard de volle mep voor dit meesterwerk: 5*.

De aankondiger deze zomer op de VRT zei: 'Voor wie de film nog niet heeft gezien; awel, ik ben jaloers op u'. Dat somt het eigenlijk wel een beetje op...

Echt een uitstekende film, geweldig acteerwerk van vooral Cruise. Zeker 4 sterren, misschien komt er nog een halfje bij..

Prachtig drama dit! Uitzonderlijk goed geacteerd door de meesten. Daarnaast zijn de verhaallijnen erg sterk. Erg mooi hoe alles verwoven is met elkaar. Daarnaast een mooi einde, geen hollywood alles komt goed tranentrekker, maar fijn alles in het midden gelaten . Verder prachtige ingetogen muziek. De 3 uur vlogen voorbij.

Dikke 4,5*

Een meesterwerk. Een film over hoe toevalligheden je levensloop kunnen bepalen en hoe je je eigen leven kan beïnvloeden door de juiste keuzes te maken óf door ze niet te maken. De film laat zien dat het nooit te laat is om de beslissing te nemen fouten uit je verleden recht te zetten of in ieder geval dat te proberen.

De cast bestaat voor een groot deel uit persoonlijke favorieten namenlijk Julianne Moore, Philip Seymore Hoffman, John C. Reilly, William H. Macy en Tom Cruise speelt in mijn ogen de rol van zijn leven. Paar prachtige nummers zijn in de film verwerkt waaronder het schitterende, voor een Oscar genomineerde, Save Me van Aimee Mann. Erg toepasselijk vond ik ook de stukjes met Dreams van Gabrielle.

Hoewel de film ruim 3 uur duurt verveelt hij geen moment, sterker nog heb de gehele duur geboeid zitten kijken. Met als hoogtepunt natuurlijk de kikkerregen.

5* en een plekje in mijn top 10.

Ik heb in de afgelopen week het begin zo'n 10 keer herbekeken, en me keer op keer verbaasd over de kunst van het aantonen dat toeval niet bestaat op zo'n treffende wijze. Het beste begin dat ik ooit in een film heb gezien. Het vloeit feilloos over in de film zelf met een evenzo flitsende introductie van alle hoofdkarakters. Na 20 minuten heb je het gevoel heb je het gevoel dat je een tel geleden nog op 'play' drukte.

Een film herbekijken, en dus weten hoe het gaat aflopen, is bij sommige films doodsaai en bij sommige films zie je dan alleen maar meer in hoe goed of slecht de film is. De 2e keer Magnolia, opnieuw een 3(!) uur durende ride naar een nog steeds briljante climax, wist wederom zowel grappig als ontroerend te zijn, vlug gemonteerd en tegelijkertijd werd de tijd genomen om dingen goed tot hun recht te laten komen. Zoals Earl Partridge's speech. Ik ken geen enkele andere film die zo snel om is. Zelfs niet een die minder lang duurt. De lange shots en het gebruik van muziek, naast de prachtige score voor de film zelf, van o.a. Supertramp werkte perfect. Erg knap gedaan en verassend hoe vlug ellenlange shots voorbij kunnen zijn.

Wat dit keer opviel was dat de hoofdkarakters in deze 2 dagen van hun leven, misschien toevallig, steeds eerlijk zijn. Goed zijn. Velen biechten iets op of doen beloftes. Het zijn de bijrollen die 'het kwaad' voor een deel vertegenwoordigen. Bijvoorbeeld de vrouw die Tom Cruise interviewt, zijn door hemzelf verdrongen verleden weer naar boven haalt en hem opnieuw zeer verdrietig maakt. Of Stanley's vader, die hem zo onder druk zet, of de apotheek-medewerkers die Linda even subtiel naar haar leven vragen. Iedereen van de hoofdkarakters wil eigenlijk gewoon weer doorgaan met het leven, met een schone lei, maar we may be trough with the past, but the past isn't trough with us.

Tom Cruise had de mooiste rol. Eerst was hij erg grappig (op de poster achter hem staat 'No Pussy Has Nine Lives' ), daarna ontzettend ontroerend. Voor je moeder zorgen als ze kanker heeft op je 14e, auw. Maar ach, iedere rol was mooi, en deed het goed, geen enkele scène maakte het ingewikkeld, net zoals het verhaal nergens onnodig moeilijk werd, en de film doet nergens langdradig aan. De kikkerregen was volgens mij ook een teken van het lot (zoals er daarvan in de intro al veel zitten, er gebeurt iets waardoor een bepaalde persoon lijd, of juist niet) dat Jimmy Gator redde, voor even in ieder geval, en de dood aankondigde van Earl, en bijna ook die van Linda. En daarnaast was het weer een bizarre gebeurtenis waardoor iedereen even stilstond en even nadacht.

Komt in mijn top 10. 5*

Heel moeilijk om deze film te beoordelen. Ik vond er hele goede elementen en heel erg mindere elementen in zitten. Minder vond ik:

In het begin vlogen we veel te snel van personage naar personage . Ik had er erg veel moeite mee om in het verhaal te komen en een binding met deze mensen te krijgen.

Er zaten elementen in de film die er wat mij betreft uit hadden gemogen omdat ze gewoon weinig functie hadden en het verhaal alleen maar warriger maken. Zoals de voorstukjes met die apotheker die werd vermoord en die zelfmoord dat uiteindelijk toch moord werd. Er werd naar mijn idee veel te lang op doorgegaan en te veel in geswitched zodat het een beetje chaotisch op mij overkwam.

De kikkerregen snap ik gewoon niet. Wat is het verhaal erachter ? Zoiets kan je wel in een film verwerken maar het is zoiets absurds dat ik zelf toch liever een uitleg had gekregen. Okee, het heeft zijn effect bereikt want heel veel mensen hebben het erover en zijn verwonderd maar ik vond het toch net iets tè.

Voor mij kwam de film toch een beetje te laat op gang. Voordat je eindelijk door had waar bepaalde scene's voor dienden en wat het verhaal van de personage was duurde wel erg lang.

Heel erg goed aan de film vond ik:

De subtiliteit van bepaalde gebeurtenissen en personage's. Zoals die quiz. In het begin had ik echt zoiets van: pfff, waarom hebben we die quiz er nou heel de tijd tussendoor. Wat is nou het doel. Maar uiteindelijk vond ik het een heel mooi en tragisch verhaal van het geniale jongetje waar zo aan getrokken word door iedereen dat hij niet eens tijd kreeg om naar het toilet te gaan en in zijn broek plaste. De eenzaamheid van dat kind was schrijnend want het interesseerde echt niemand dat dat kind in de problemen zat.

Ook het personage van Tom Cruise was heel mooi weergegeven. Wat een kwal, dacht ik. Maar opeens zie je waarom hij zo geworden is en krijg je alleen maar sympatie voor de man. Heel goede acteerprestatie van Cruise. Eén van zijn betere !

Alle acteurs waren echt heel goed. Iedereen heeft naar mijn idee een topprestatie neergezet.

Uiteindelijk een hele mooie integere subtiele film maar het duurt uiteindelijk wel een beetje erg lang voordat dat uit de verf komt. Dat vond ik jammer. Toch *4 want er zaten echt briljante schitterende scene's in.

Mooie film van Paul Thomas Anderson, dat moet ik toegeven. Ik zag vooraf een beetje op tegen de lange speelduur van deze film, maar de film vliegt lekker snel voorbij, ondanks dat de film zijn lengte niet helemaal waarmaakt.
De film laat op een mooie manier zien hoe het verleden je vormt en eigenlijk altijd een rol blijft spelen in ons leven.
Ik vond het acteerwerk van iedereen erg overtuigend, waarbij vooral John C Reilly en Philip Seymour Hoffman er voor mij bovenuit sprongen. Zelfs Tom Cruise was niet onaardig, maar stelde uiteindelijk toch teleur in de scene met zijn vader, waarin hij voor mij liet zien een echte emotie totaal niet overtuigend te kunnen overbrengen , die scene deed me dan ook vrij weinig.
Toch heeft de film indruk gemaakt, mede door twee zeer mooie scenes. Allereerst de scene met de kikkers die uit de lucht vielen wat erg mooi was om te zien. Ten tweede de scene waarbij alle betrokkenen op hetzelfde moment het liedje van Aimee Mann zongen . Erg leuk bedacht in ieder geval. Kortom een prima film!

4,0*

''This happens. This is something that happens''

Laten we bij het begin beginnen: de titel. Magnolia had ook Roos of Tulp kunnen heten. Elke bloem was goed geweest, want de film heeft de structuur van een opengevouwen bloem. Voor wie op school nooit heeft opgelet bij plantkunde: elk bloemblaadje leidt een zelfstandig leven, maar is via de knop van de bloem ook met andere bloemblaadjes verbonden. Precies zo zijn de levens van de personages in Magnolia met elkaar verknoopt.

Tijdenlang zag ik er naar uit om deze film voor een tweede keer te zien en vandaag heb ik de dvd maar weer eens opgezocht wat resulteerde in een onvergetelijke kijkervaring...

De eerste keer dat ik Magnolia zag vond ik het vooral een film waar alles aan leek te kloppen zonder dat veel dingen tot me door wisten te dringen. De tweede keer dat ik de film zag (vandaag dus) heb ik deze film toch vooral als een drie uur durende rit vol met emoties ervaren. Er worden zoveel verschillende dingen in één film gestopt en als je dit ziet zonder dat je de film hebt gekeken denkt je dat het gewoon onmogelijk is om dit goed te realiseren als algeheel. Wat mij betreft is er ook maar één regisseur die dit kan en dat is zonder twijfel de beste regisseur die op dit moment op deze aarbol rondloopt, namelijk; Paul Thomas Anderson.

Dat Paul Thomas Anderson zoveel verschillende elementen in één film heeft weten te stoppen en het ook nog in perfectie heeft weten uit te werken is Magnolia wel het ware bewijs van. Drie uur lang heb ik met kippenvel zitten kijken naar fantastische hoofdrolspelers die allemaal het beste van hunzelf geven. Drie uur lang heb ik zitten kijken naar een film die vanaf minuut één tot aan de laatste minuut heeft weten te boeien en dat is knap, want de film duurt gewoon lang. De tijd vliegt voorbij wat PTA mogelijk maakt door elke scene interessant te maken door middel van (bijna) het constante gebruik van muziek en het flitsende camerawerk. Alle dialogen zijn interessant en elke dialoog stroomt over van emotie. Lachen, janken, schelden en wat dan ook maar. Deze film bevat alles en alles word op een perfecte manier inelkaar geworven.

Tom Cruise zet waarschijnlijk zijn beste rol neer als Frank T.J. Mackey. Wat een geweldige personage zeg. Vanaf het moment dat hij op het podium staat tot aan het moment dat hij bij zijn vader aan bed zit weet hij (meer dan) te overtuigen. Alles wat in zijn personage schuilt komt prachtig tot uiting in een paar onvergetelijke scenes. John C. Reilly is één van mijn favoriete acteurs en de rol die hij in deze film neerzet is simpelweg briljant. Een beter persoon op aarde vind je niet zou je zeggen, althans; zo komt zijn personage over en je medeleven voor hem begint daarom ook elke minuut groter te worden. Een correcte politieagent die hulpeloos op zoek lijkt te zijn naar liefde. Gelukkig vind hij deze liefde, want als kijker zou je toch niets anders voor hem willen. Julianne Moore heeft me bij de eerste kijkbeurt - net zoals Cruise en Reilly overigens - ook al weten te overtuigen, maar ook haar rol is weer van wonderschone kwaliteit. De scene in de hyphoteek, bij haar advocaat en het moment dat ze in de auto ligt, zo prachtig. Phillip Seymour Hoffman is een acteur van wereldformaat en zijn personage in deze film is geweldig, kan er eigenlijk niks aan toevoegen. In tegenstelling tot de drie voorgaande heeft Hoffman niet één bepaalde scene die eruit schiet, maar zijn aanwezigheid is constant superieur. Vreemd genoeg (of ook niet) werden bij mij de meeste emoties opgeroepen door Donnie, gespeeld door William H. Macy. Ook hij is geweldig en speelt een toch wel vertrouwde rol, maar in Magnolia tegelijkertijd zijn beste. De scene bij het tankstation dat hij zijn tanden mist en tegen Reilly spreekt is een waar hoogtepunt. De rest van de cast doet het net zoals degenen die ik hiervoor noemde ook geweldig. Paul Thomas Anderson haalt in ieder van hun het beste naar boven.

Een verhaal over toeval en de speling van het lot. Alle wegen kruisen en dit word dan ook op een prachtige manier verteld. Het moment dat alle personages tegelijkertijd hetzelfde lied zingen is ook een wonderschoon moment wat mij betreft. Weer zo'n moment dat kippenvel niet te stoppen is. De opbouw in het dit verhaal is dan ook perfect. Je leert ieder personage kennen, bouwt een soort van persoonlijke verbintenis op met iedereen en alles wat daarna gebeurt is niet voor de personages in de film alleen, maar ook voor jou als kijker. Dit was toch wel een punt die ik in de eerste kijkbeurt miste, maar die toch onmisbaar blijkt te zijn wil je aan deze film de welverdiende schoonheid toekennen. Alle personages lijken ongelukkig te zijn en het lot brengt deze ongelukkige personages op een onvergetelijke manier bijelkaar. Veel boodschappen worden toegekent aan de kijker en veel momenten waar veel kijkers hunzelf in zullen herkennen.

Nadat Magnolia al een paar keer heeft verwezen naar Exodus 8:1 ("En de vorsen zullen opkomen op u en uw volk en op al uw knechten") wordt de lucht aan het einde van de film verduisterd door miljoenen uit de hemel neerstortende kikkers. Wie niet horen wil moet voelen, is de boodschap. De kikkerstortbui is geen grotesk slotakkoord maar de apotheose van een moralistische vertelling, waarin schuld en boete, zonde en vergeving, de thema's zijn.

De kikvorsplaag is Andersons straf voor het menselijk dwalen van het rechte pad. Wat dit rechte pad is? Nee, Magnolia roept niet op tot regulier kerkbezoek, maar wel tot liefde voor de medemens. Zalvende woorden, maar Anderson draagt ze zonder cynisme overtuigend uit. Hoe het moet in het leven, tonen in Magnolia twee bijfiguren met hun zorgzame gedrag. De ene is de verpleger (Philip Seymour Hoffman) die de oude Robards in zijn laatste dagen liefdevol verzorgt, de andere een politieagent (John C. Reilly) die bij burenruzies en overlast in een goed gesprek gelooft. Je moet Magnolia hebben gezien om dit zonder ironische glimlach te kunnen lezen.

Er zijn toch wel een aantal mensen die deze onvergetelijke climax niet kunnen waarderen. Dat is jammer, want vaak word er toch wel teveel achter gezocht. Alleen de beelden die we te zien krijgen zijn al onvergetelijk, laat staan de reacties van alle personages hierop. Vooral de reactie van Hoffman als ie de kikkers buiten in het zwembad ziet vallen doet een brok in je keer veroorzaken, maar ook het constante gedreun op het dak, de claustrofobische sfeer die je hebt als je in je autootje zit en dat je jezelf constant afvraagt; waarom? ''But it did happen''

Paul Thomas Anderson: een regisseur die de tijd neemt voor een project en alles op zijn gewilde manier wil brengen. Hoe lang het ook moet duren. 37 jaar oud is de man nog maar en nu al favoriet van menig filmfan. Een man met een gouden toekomst en als kijker vind je het geen probleem dat je wat langer moet wachten tot PTA weer met een nieuw project komt, want ze zijn het wachten toch wel waard...

Een film waarvan ik erg heb genoten deze tweede kijkbeurt. Er zullen nog meerdere volgen als het aan mij ligt. Het is ook zo moeilijk om een top tien te maken en te bepalen welke film bovenaan de lijst mag staan, maar na vanavond ben ik daar wel even uit; Magnolia staat op nummer één. Ik had mijn top tien een tijdje verwijderd, maar deze film verdient het gewoon om bovenaan te staan en het is zonde dat deze titel niet op die plaats te kijk word gezet. Jeetje, zo lul je ook zo weer een eind weg. Een paar stukjes uit deze post heb ik van internet gehaald omdat ik vond dat ze goed in mijn verhaal pasten. Dit is in ieder geval een perfect voorbeeld van een film met een lange speelduur waar je nog wel even wat minuten aan vast zou willen knopen, maar we moeten het hiermee doen. Een meesterwerk en een ware briljant!

Magnolia is een schip waarop je eindeloos meedeint. De reis had langer mogen duren.

Zondag zag ik de film voor de derde keer. De laatste keer was denk ik 2 en een half tot 3 jaar geleden. De film behoorde al tot mijn favorieten en was puur toevallig (wat geheel in de geest van de film zelf is) 3 jaar lang op nummer 18 te vinden in mijn jaarlijke top 100. Toch wist Magnolia alsnog iets bijzonders te bereiken bij de derde kijkbeurt. Ik was er namelijk nog meer kapot van dan bij eerdere keren.

Magnolia heeft iets. De film raakt me heel diep. Dat deed hij jaren geleden al, maar schijnbaar wordt het alleen maar sterker naarmate ik ouder wordt. De personages spreken me aan en ze hebben iets werkelijks. Anderson maakt het de kijker niet bepaald gemakkelijk en Magnolia is voor criticasters gemakkelijk af te doen als pretentieus, met al zijn filosofiën over leven, dood, vergeving en menselijk lijden. Het zou niet mogen werken. De film behoort te bezwijken onder zijn eigen gewicht. Magnolia zou voortbestemd moeten zijn om een ongeloofelijke flutfilm te zijn.

Maar dat is het niet.

Anderson is zo direct en oprecht in zijn regie dat hij mij makkelijk meekrijgt. De film zit vol met personages die dingen doen die niet mooi zijn, maar zoals ook in zijn andere films heeft Anderson veel sympathie voor zijn hoofdpersonen en dit geeft de film een warmte. De film ontroerd me dan ook, maar deprimeert me niet. Het is zelfs een hoopvolle film. De dingen die Anderson hier zegt over menselijke interactie komen ook goed overeen met mijn gedachten erover, dus de film spreekt mij extra aan.

De film heeft meer goede acteerprestaties als enige andere film (niet op de laatste plaats omdat de cast ook groter is dan in de gemiddelde film, maar dat terzijde) en een aantal scènes waarvan ik kippevel krijg. Het laatste shot, waarin Melora Walters eindelijk glimlacht, is misschien wel het meest perfecte eindshot ooit in een film.

Daar komt nog eens bij dat ik me door een paper waarmee ik bezig ben me erg verdiept heb in Anderson de laatste tijd, waardoor ik erg goed door heb gekregen hoe persoonlijk deze film wel niet is. Daardoor krijgt de film nog een extra diepe laag.

Volgens mij is deze recensie een beetje onsamenhangend geworden, maar ik weet er niet zo goed een geheel van te breien. Feit is dat ik deze film nog eens extra wou aanprijzen, voor zover dat nodig was. Hij komt op #2 mijn top 10 weer binnen. Niet vandaag overigens, maar later in de week, want ik moet even denken hoe mijn top 10 nu gerangschikt moet worden.

Overigens voel ik me geroepen om HarmJanStegenga erop te wijzen dat deze film absoluut niet naar elke bloem genoemd had kunnen worden, maar dat Magnolia een zéér bewuste keuze is.

Ik was toch wel aangenaam verrast dat deze film mij zo wist te boeien op één iets minder stuk na. Namelijk: een minuut of 20 vanaf het moment dat ze allemaal dat liedje gingen zingen, dit zorgde er bij mij voor dat de kijker-film chemie verdween en verder de ontmoeting tussen Cruise en zijn vader: Vooraf weinig verwachtingen van een 188 min. drama, maar op eerder genoemde minpunten na een sterke film en met name erg goede muziekkeuze. 4.0*

Magnolia, een geronommeerd regisseur, een hele lading steracteurs en drie uur film. En wat levert het op? Niets, een hele hoop niets. Zelden zo'n samenraapsel van klefheid en tranentrekkerij gezien, vermomd in een semi-intellectueel jasje met filosofische kanttekeningen over zware begrippen als "toeval" en "verleden vs heden vs toekomst".

Drie uur lang kijken we naar een stel zwakke personages die zogezegd worden uitgediept aan de hand van saaie dialogen, saaie monologen en saaie onderlinge relaties. De meligheid spat bij dit alles van het scherm, schuilend in zowel het narratief als in de audiovisuele inkleding. De overschouwende beeldencollage begeleid door een jankerige ballade na twee uur en een kwartier is hiervan de spijtige climax, maar uiteindelijk hangt Magnolia gedurende de ganse speeltijd aaneen van dit soort stroperige cinema.

Tegen het einde komt er een ontknoping die de link tussen de personages benadrukt en de hele film in een ander perspectief moet plaatsen, maar eigenlijk is dit niet veel meer dan een tour de force die op een krampachtige manier anders en symbolisch probeert te zijn. De enige factor die van het begin tot het einde constant op hoog niveau blijft, is - raar maar waar - een zowel hilarische als ontroerende Tom Cruise die al zijn tegenspelers van het scherm speelt en de vloer aanveegt met zijn imago.

Zware teleurstelling. Had er erg veel van verwacht na Punch-Drunk Love, maar misschien moet ik mijn mening over Anderson eens herzien, want There Will Be Blood was ook al zo'n niet-film.

Net even herzien,en is meteen een van de beste herzieningen die ik ooit gehad heb.

Paul Thomas Anderson levert met Magolia alweer een waar meesterwerk af.Dik 3 uur lang raast hij door een verhaal, zonder ergens vaart te verliezen, wat zijn weerga niet kent.Alles sluit zo mooi op elkaar aan.Het begint al met de geweldige proloog over toeval wat geen toeval is en dat wel degelijk alles en iedereen met elkaar te maken heeft/in verbinding staat.Hoe bedenk je het? Daarna begint het verhaal pas echt, 9 mensen die allemaal iets met elkaar te maken hebben/elkaar kennen.In grote lijnen en in minder grote lijnen in het begin maar naar mate de film vordert zie je steeds meer hoe ze met elkaar verbonden zijn.

De manier waarop het vertelt wordt maak het zo goed.Het verhaal richt zich bijv. niet 20 min. op 1 persoon maar wordt verweven in kleine stukjes waarbij je steeds meer informatie over de karakters krijgt.Elk personage heeft zo z'n eigen verhaal en dit wordt met prachtige emoties door de acteurs gebracht, dit alles voortgesleept door prachtige muziek die de hele film door blijft klinken behalve in de kikker-regen scene zowel de score als de gezongen muziek.Vooral het nummer Wise Up waar je in een soort montage scene de acteurs het nummer hoort zingen Prachtig gedaan, daar kreeg ik ook echt serieus een brok van in m'n keel, ook omdat het op zo'n belangrijk punt komt in de film.

In deze ommekeer van de film krijg je even later iets wat je totaal niet verwacht de kikkers ik weet zo nog niet echt wat het betekent maar ik denk dat het te maken heeft met de geweldige quote "We may be through with the past, but the past ain't through with us." daarmee doel ik op dingen die de personages in het verleden hebben gedaan waar ze niet echt trots op zijn, of een ruzie kregen en dat de kikker-regen hun laat inzien, zoals Jim op het laatst ook zegt, wat vergivenis/begrip moeten tonen. Of juist eerlijk tegen een bepaald persoon moeten zijn Daar moet ik het spoiler topic maar eens wat meer over lezen.

De acteer prestaties zijn eigenlijk allemaal heel goed, ik heb geen één acteur waarvan ik kan zeggen die viel erg tegen of die was wat minder, nee ze deden het allemaal haast tegen perfectie aan.Of het nou gaat om de echt grote rollen, of de kleine rollen zoals Alfred Molina(die het weer erg memorabel deed net als in Boogie Nights) en Luis Guzman.De kids deden het ook uitstekend.Van de grote rollen vond ik iedereen erg goed John C. Reilly speelde de sterren van de hemel,eveneens als Tom Cruise en Philip Baker Hall.
William H. Macy speelt ook een geweldige rol als een Burned-out ex kind ster.De prestatie die deze man levert is top en hij bracht ook op het laatst wel een klein traantje teweeg bij mij met zijn line "I really do have love to give, I just don't know where to put it.".Maar er is toch iemand die ik er met kop en schouders boven uit vond steken, wat had deze man en mooie rol Philip Seymour Hoffman, hij stopt zoveel emotie in zijn karakter je leeft helemaal met hem mee.Hij draagt gewoon de film en laat de essentie daarvan zien.Respect voor deze man.

Film technisch is eigenlijk ook alles perfect, het klopt gewoon allemaal, de muziek had ik het al over gehad.Regie is uitstekend Anderson brengt het naar een heel ander level.Camera werk is subliem, de camera staat(net als in de andere P.T. Anderson films) bijna geen moment stil en is constant in beweging ook in de dialoog scenes.De belichting is heel goed,de editing is fantastisch de effecten zijn fenomenaal.Gewoon perfectie is dit.

Tja ik kan niet anders zeggen dat Magnolia een geweldige,schitterende film is.Hij behoort zeker tot mijn grote favorieten. En de sterren, die blijven lekker staan.

5*

Zeer mooi drama met uitmuntende vertolkingen en sterke verhaallijnen die beeldschoon in beeld worden gebracht en op ingenieuze wijze met elkaar worden verbonden. Meesterwerk.

Een boeiende film is het zeker, hij boeit van de 1rste seconde tot een paar uur erna, dat is toch meestal al een positief punt. Door de intro was ik al overdonderd, dit is zeker één van de beste intro's in de filmgeschiedenis: Het is mooi verteld, leuk tempo, leuk muziekje eronder, goed in beeld gebracht en het boeit. Het beste is dan nog dat de film op dit elan doorgaat: Mooi verteld, super soundtrack, goed in beeld gebracht, boeiend en ook al duurt hij 3 uur, ik heb nooit gedacht dat dat ook maar 1 seconde te lang was. Ook subliem geacteerd door iedere acteur, chapeau! Over al die symbolische bijzaken ala vergiffenis met die kikkerregen had ik allemaal niet door, daarvoor ben ik hier even komen lezen maar ik vond het wel zeer goed in de film passen. Even iets surrealistisch erin was een goede toevoeging. Soit, hier zal ik wel nog even over nadenken maar voor nu een dikke 4,5*

I really do have love to give, I just don't know where to put it.

Wow, wat een herziening wel niet allemaal kan doen!

De eerste keer dat ik deze film zag vond ik er niks aan. Ik vond dat er eigenlijk niet veel gebeurde en gaf hem 2 sterren.

Na de tweede keer wist ik pas hoe geniaal deze film eigenlijk wel niet is. Alle verhalen zijn tot op de puntjes uitgewerkt, en Paul Thomas Anderson kan als geen ander mensen boven hun niveau laten acteren!

Normaal vind ik bijvoorbeeld Tom Cruise helemaal niet zon geweldige acteur, maar in deze film acteert hij werkelijk fantastisch! Ook William H. Macy vind ik heel erg sterk (overigens één van mijn favorieten). Hij zet de rol van quizkid Donnie Smith erg goed neer.

Er bestaan verschillende meningen over de kikkerregen. Ikzelf vind deze geweldig, ook al weet ik nog niet precies wat er nou precies mee wordt bedoelt. Alleen visueel al ziet het er heel sterk uit.

Vijf sterren en een vaste plek in mijn top 10. Deze film zal ik snel nog een keer gaan kijken.

Heb er nu alweer zin in!

* * * * *

Magnolia is zo'n film die in mijn herinnering minder goed werd. Tot de herziening vandaag. Dit meesterwerk heeft me echt weer, of eigenlijk nu écht overdonderd.

Andersson levert hier de meest complete film af die ik ken; vormtrucs aan het begin en einde, afwisselende verhaallijnen, absoluut topdrama en nog een kikkerregen ook.
Alles wat de vorige keer voor mij nog niet helemaal werkte aan Magnolia werkte nu wel. De eerste anderhalf uur heeft de film audiovisueel een heerlijke swung, het zakt werkelijk geen moment in. Daarna, als de lijntjes zijn uitgezet, wordt meer tijd genomen en komt de emotie. Elk personage staat dan als een huis, waarbij de de agent mijn persoonlijke favoriet is. Vrijwel iedere verhaalssituatie raakte me hier en ook de scene met het gezamelijke lied werkte perfect. Het einde rond alles inhoudelijk prachtig af: goddelijk toeval, het weer klaart op, er is vergeving, een lach breekt door.

De volledige score van mij. Automatisch ook terug in m'n top-10.

Een ode aan vergiffenis,
is Magnolia een onnoemelijk mooie film.

De score die gewoon doorgaat door de scènes heen! En het is ook nog eens een prachtige score .
Zo wordt de film 'aan elkaar gelast', en wel op een uiterst vakkundige en meeslepende manier.
Uiteraard alle lof voor de mooie liedjes van Aimee Mann.

De verschillende verhalen zijn opgenomen en in stukken geknipt. De stukjes worden in willekeurige (maar fantastisch uitgekiende!) volgorde voorgeschoteld met dien verstande dat wanneer we terugkomen bij één vd verhalen, je precies daar terugkomt waar je gebleven was.
Dit terwijl de film alweer een stuk verder is, je bent misschien wel 20 minuten verder met kijken. Het is dan zo verfrissend om naar diezelfde seconde terug te gaan waar het desbetreffende verhaal eerder afgebroken was.
Ik zit gelijk helemaal 'in' de scène, in dát deel van de smeltkroes die Magnolia is. Weldadig.


Cheyenne (Jason Robards) is gaaf en acteert de sterren van de hemel, Seymour Hoffman, W.h. Macy, Julianne Moore, Melora Walters, John c. Reilly!
Kortom een uitmuntende cast die hier ook acteert alsof hun leven ervan af hangt. Hulde!

Cruise speelt zijn beste rol in zijn carrière en wel een heel mooie rol. Wat een emotie! Fantastisch meneer Cruise, een onverwachts hoogtepunt.

Evenzo hulde voor Anderson, voor zijn moed. 188 minuten! 188 minuten pure vreugde, genot, beklemming, 188 minuten waar al mijn zintuigen maximaal gespannen zijn.

(Ook ik heb bij eerdere zieningen vol verwondering en met talloze vraggtekens op mijn gezicht gekeken naar de Kikker-regen. Now, it all makes sense .)

Gisteravond voor het eerst gezien en voordat ik mijn mening wilde geven heb ik eerst nog even wat research gedaan en de film even laten bezinken. Het is een hele intrigerende en boeiende film, die heel goed is, maar niet perfect.

Vanaf het eerste moment boeiend, wegens de heerlijke muziek (One). Daarna gaat de film langzaam door en dient het thema zich aan: toeval. Wat is de kans dat alle personages in deze film op zo'n manier verstrengeld blijken te zijn en allerlei dingen meemaken gedurende de film die op zo'n diepe wijze symboliek vertonen? Alle gebeurtenissen binnen deze film lijken uit de lucht gegrepen, maar hangen allemaal samen rond de personages. "One is the loneliest number".

De film is op dit punt het sterkst. We maken kennis met alle verschillende personages, met allerlei verschillende eigenschappen, problemen, levenssituaties. Elk personage is op zijn manier compleet, volkomen logisch. Er vinden nog meer gebeurtenissen plaats, op de een of andere manier blijken verschillende personages verbonden te zijn, waar gaat dit heen?

Vanaf dat moment werk je zo sterk naar de climax toe dat je vergeet dat je naar een film zit te kijken. Op dat moment wanneer de film op zijn hoogtepunt is gebeurt er echter.. niks. Het laatste halfuur is voor mij zeer storend en ook gelijk het grootste minpunt aan de film. Ik vroeg me sterk af waar dit naartoe zou gaan.

Het einde is dan echter weer heel sterk, en dan blijkt ook dat de regisseur hier al de hele film naartoe werkt. Denk bijvoorbeeld aan de verschillende weerberichten (het weer begint aardig, daarna dramatisch met regen en wind, dan breekt de zon even door en dan komt het einde). "It's raining cats and dogs out here", hoor je al eerder in de film. In de natuur kan het voorkomen dat na een zware storm er zomaar dieren uit de lucht vallen, maar.. wat is de kans?

Uiteindelijk blijken al deze personages verbonden met elkaar. Iedereen blijkt alleen (One), doch is iedereen verbonden door het einde, dit beinvloedt namelijk heel sterk iedereens leven. Sommige personages veranderen, anderen vinden elkaar, anderen gaan dood. Dit is waar de symboliek op zijn hoogtepunt komt. De kikker werd in de oude Egyptische cultuur gezien als het dier van het leven, de geboorte en de wedergeboorte, omdat ze dachten dat de kikkers zichzelf hadden gevormd vanuit modder. De godin voor het leven (Heket) werd ook afgebeeld als een kikker. De regen van kikkers beinvloedt en verbindt het leven van de verschillende personages, puur vanwege dit toeval.

Dat is ook precies waar de titel van deze film vandaan komt. Magnolia is een verzamelnaam voor allerlei verschillende planten, waar veel discussie over is. Deze planten hebben bepaalde kenmerken, waardoor ze met elkaar verbonden zijn terwijl ze toch heel verschillend zijn.

Het verhaal dat achter deze film zit, wat misschien minder duidelijk naar voren komt is wat mij het meeste boeit aan deze film. De verschillende rollen vind ik werkelijk uitstekend, vooral William H. Macy schiet er bij mij bovenuit. Daarnaast heb ik al eerder aangegeven dat de muziek bij deze film heel sterk is, wat de film zoveel sfeer meegeeft en hem in zekere zin mysterieus maakt. Het minpuntje is dus dat er zo goed naar een climax wordt toegewerkt, waarna je eigenlijk nog een ruim halfuur zit te wachten (letterlijk) op het einde. Dat vind ik heel jammer en daarom stem ik ook 4,5*.

One: YouTube - ONE

Edit: Uiteraard zijn er veel uitwerkingen van het plot en is het allemaal 'maar speculatie'. Toch werkt deze uitleg voor mij goed en denk ik dat de film zo uitgelegd moet worden.

Eigenlijk veel te laat deze film gezien want het concept is inmiddels best achterhaald en common good geworden. Toch sterk gemaakt, twijfel tussen 3,5 en 4* ... voordeel van de twijfel maar voorlopig.

Ze hebben geen 'witte sneeuw' gesnoven. Kikkerregen komt voor, doordat een tornado ergens kikkers meeneemt. Op een of andere manier (weet ook niet hoe) worden kikkers als enige beesten dan naar een andere plek 'gesmeten'. Het is al een paar keer in China gebeurt, en twee keer in Louisiana (USA). Er is dus altijd een kans dat dit in L.A. zou kunnen gebeuren.

Hoe dan ook. Ik vond die climax dus echt geweldig. De soundtrack was ook geweldig. Regisseurs hebben meestal de neiging bij een nieuwe scène, een nieuwe achtergrond muziek te gebruiken, maar in deze film gebeurt dat dus niet. De soundtrack blijft vloeiend door alle scènes heen gaan, waar door meteen veel duidelijker wordt dat alles met elkaar te maken heeft. Ook het begin van de film was zeer sterk. Zo'n echte 'wat zullen we nou krijgen' start. De film duurt wel ontzettend lang. En dat is mijn enige minpunt. Ze hadden de film veel beter in twee delen kunnen splitsen: een Magnolia Pt. 1, en een Magnolia Pt. 2. Een tv-serie was ook erg goed op zijn plaats geweest, maar ik denk niet dat veel mensen het daar mee eens zullen zijn. Soms, heel soms, is het camerawerk slordig. Af en toe gaat alles een beetje te snel, en soms komen sommige dingen niet goed in beeld te staan. Wat wel fantastisch is, zijn de acteerprestaties. Van Seymour Hoffman hoef ik natuurlijk niet te zeggen dat hij geweldig speelt. Maar Tom Cruise... Man, wat heeft hij me overtuigd in deze film! Ik kan hem alleen van de vreselijk irritant actiefilms zoals die 'Mission Impossible'-triologie. En ja, ik heb hem ook in bepaalde arthouse-films gezien, maar hier kreeg ik weer dat Brad Pitt/Babel gevoel: een Hollywood acteurtje die tevergeefs zijn plaats probeert te zoeken in de serieuze filmwereld. Cruise was geweldig! En ik hoop zeker dat ik meer van hem de komende tijd kan zien!

Ik denk toch dat ik deze film een 4,5 geef. Net geen dikke 4.

pak dan Crash en American Beauty ook even mee. allemaal vervreemdend maar toch ook weer o zo herkenbaar. Moeilijk voor mij te bepalen welke ik nou de beste vond.

Tjsa, Magnolia...wat moet je hier over zeggen?

Dat de makers erg hun best hebben gedaan is duidelijk. Dat het acteerwerk bijzonder goed was idem (vooral een prachtige rol van de agent). Dat de sfeer van de film prima was, dat ook. Maar verder?

De film deed me eigenlijk heel weinig. Ik kan prima de tijd nemen en genieten van een groots drama, maar het plot van Magnolia wist me nooit te pakken. Teveel verhaallijnen, teveel subplots en vooral een veel te lange speelduur. Ik snap dat je als regisseur graag je verhaal goed verteld ziet worden, maar dit was wel een erg lange zit zeg. Gelukkig bleef de kwaliteit wel goed zodat ik hem op zich wel zonder moeite uit kon kijken maar meer dan dat zit er niet in.

Het concept van de film dat je vele verhaallijnen volgt die uiteindelijk bij elkaar uitkomen was toen wel vernieuwend denk ik, maar tegenwoordig zijn hier meer films van. Een film als 11:11 vond ik persoonlijk boeiender, al mag je zoiets niet met Magnolia vergelijken eigenlijk.

Het einde van Magnolia mag er wel zijn. Best origineel en interessant. Maar tevens net als bij het voorgaande gedeelte; het wist me niet te pakken.

Kortom; dat de film kwaliteit bezit zie ik echt wel maar het was alleen niet echt aan mij besteed dit maal.

3*

Toch wel een hele bijzondere film. Film begint eest met een voorwoord van hoe toevallig sommige dingen kunnen gebeuren. En dat word ook op zo'n leuke wijze neergezet en het is ook gewoon haast onmogelijk. Daarna begint het verhaal en we krijgen te maken met een hele vracht personages. We beginnen eerst met die Nerderige quiz-master, naar diverse relaties en uiteindelijk ook de cabaretier Tom Cruise die me toch ook weer een schitterende (lange) bijrol weet neer te zetten. Al is het grotendeels een interview wat hij moet spelen. Ook is het echt de hele film door puzzelen geblazen, aangezien al die 20 personages tot een verhaallijn komen. Ik ben er eigenlijk nog steeds niet helemaal uitgekomen: Wat ik er uit heb kunnen halen: Die politieagent is dus later die ene vader van die Frank (Cruise) die op sterven ligt. Wat ik ook een hele sterke scene vond was inderdaad dat Cruise na al die jaren zijn vader weer ziet op zijn sterfbed en hem helemaal begint te vervloeken en uit te schelden vanwege de vader zijn overspeligheid in het verleden en hoe schoftig ie met de familie omging. In het begint is Frank dan nog wel vervult met haat, maar uiteindelijk krijgt ie wel de tranen in de ogen naderhand. Zo'n mooie scene.

Maar om het over dat hele gepuzzel te hebben. Het is de ene keer een soapachtige sfeer, andere keer lijkt het komisch en de andere keer weer spannend. Gewoon een hele wisselende sfeer. En dan krijgen we ook nog te maken met die kikkerregen dat ook heel veel schade aanricht. Hoe bizar. Vond ik toch ook wel een van de meest bijzondere momenten in de film. Maar toch vraag je je af: wat voor boodschap wil de regiseur geven met die kikkerregen?

Film waar je na 2 weken nog steeds niet helemaal uitkomt. Je kan dit wel een beetje vergelijken met Lynch kwa verhaal maar niet kwa duistere sfeer. Magnolia word juist op een hele andere manier verteld. Al is dit toch echt wel malen ingewikkelder dan een gemiddelde Lynch-film. Zeer bijzondere film.

4,5*

Er bestaat een naam voor films als Magnolia: pretentieuze troep. Gelukkig hou ik wel van pretentieuze troep, en Magnolia viel dan ook zeker in de smaak.

Veel van de lof die regissuer Paul Thomas Anderson krijgt voor deze film, is in mijn ogen dan ook geheel terecht. Het is knap hoe hij een film heeft weten te maken die drie uur duurt en toch geen seconde verveelt; hoe hij talloze verhaallijnen uit weet te zetten, zonder dat er ook maar één bij zit die minder interessant is; hoe hij het voor elkaar heeft gekregen dat al acteurs in deze film op de top van hun kunnen lijken te spelen; hoe hij elk muziekstuk op prachtige wijze samen laat vallen met zijn beelden; hoe deze beelden zijn geschoten - lange, trage, adembenemend mooie shots -... Deze film lijkt dan ook welhaast perfect te zijn - afgezien van de iets te lange proloog en de erg rommelige introductie van de personages in het begin -, ware het niet dat ik ondanks alle schoonheid die Magnolia tentoonstelt met een enigszins leeg gevoel achterblijf.

Paul Thomas Anderson beloofde namelijk dat het toeval geen toeval bleek te zijn, en beweerde daarmee indirect dat alles met een reden gebeurt. Dat zou moeten betekenen dat alle verhaallijnen op het eind op magistrale wijze samen zouden moeten komen, om in een orgie van magie de kijker te moeten overweldigen met een of ander hartverwarmend sentiment. Dit blijft uit: enkele personages ontmoeten elkaar, andere dan weer niet. Waar Magnolia uiteindelijk nou naartoe wil gaan, is mij onduidelijk: de film beschrijft een dag uit het leven van een veelvoud aan individuen, maar zodra de dag ophoudt, houdt het verhaal ook op. Het toeval bestaat niet? Ik kan mij niet onttrekken aan het gevoel dat ik drie uur lang naar toevalligheden heb gekeken, totdat de Anderson besloot dat de film nu wel lang genoeg had geduurd.

Ik ben er niet helemaal uit of dit werkelijk een minpunt is of niet. Dat is namelijk wel het knapste wat Anderson voor elkaar heeft gekregen: de film zit zó goed en doordacht in elkaar, dat ik eerder geneigd ben eventuele tekortkomingen van deze prent te wijten aan onbegrip van mijn kant, dan aan een gebrek aan afwerking aan de kant van Magnolia. Tja, iets dergelijks heb je nu eenmaal algauw met pretentieuze troep, als die zo goed is gemaakt als deze film.

3,5*