Magnolia (1999)

Het is geen verplichting, TornadoEF5. Waarom zou je een film van ruim drie uur die je niets aan lijkt willen kijken als er nog zoveel films liggen die beter bij je passen? Na meerdere pogingen had ik het wel geweten.

Interessante film, dat kon ik vooraf al wel raden. Na There Will be Blood heeft Paul Thomas Anderson ook de 2e keer mij iets bijzonders voorgeschoteld. Helaas opnieuw niet overtuigd.

Het einddoel van deze film en zijn scènes kan best eens erg mooi zijn, dat moet haast wel met vele huilende en lachende kijkers, maar mij raakte die letterlijk nergens. Als we misschien al wel twee uur in de film zitten vraag ik me af wat ik nou eigenlijk heb zitten kijken. Losse scènes van mensen hun allerdaagse problemen en een goede vage Tom Cruise. Werd er niet koud of warm van apart gezien en ook de relaties tussen de karakters waren ver te zoeken. Wat resulteert in een gigantische introductie zonder iets opgeschoten te zijn. Op dat moment is mijn hoop en concentratie al te ver heen om eigenlijk het laatste uur er nog iets van te willen maken, dus brandde de film als een nachtkaars uit. Terwijl ik best wel eens dacht 'hey, deze 10 minuten zijn ijzersterk'. Ik heb mijn best gedaan achteraf alle scènes te plaatsen en de meerwaarde ervan in te zien, maar het lukt me echt niet. Waarom was het nodig dit zo abnormaal lang te maken?

Overige acteerwerk ook realistisch, en ik begin te snappen hoe goed Hoffman wel niet is, maar verder van veel acteurs waar ik niks mee heb zoals Julianne Moore.

Visueel lijkt de film toch echt modern voor die tijd, wat positief werkt, en ook de soundtrack is bij vlagen gaaf, (zoals 'One is the Loneliest Number' van de Axe-reclame ), maar wist die dan vaak weer niet in combinatie te zien met de beelden.

Wel ééntje die ik ooit weer eens 3 uur gun in de hoop het geheel te plaatsen.

Originele, doch bizarre film. Niet zozeer in concept (verhalen die in elkaar verweven worden komen wel vaker voor - hoewel vooral in latere jaren - maar de manier van verfilming is bijzonder: de camera die verschillende mensen blijft volgen als ze zich van kamer verplaatsen (ook al zijn dit nevenpersonages), de muziek die sluimerend op achtergrond blijft lopen (een dik uur! omdat alles "goed" loopt in hun leven?, het continu switchen tussen verhaallijnen, de ommedraai van spijt (iedereen die liedje zingt), de keuze van de nummers (it's not going to stop, 1 is the lonelinest number, ...), het verschil tussen de 3 delen (denial - regret - forgiveness), en bijhorende weersvoorspelling (cloudy - regen - opklaring) en muziek (continu - af en toe - pure stilte), het in elkaargeweven geheel, en zo kan ik nog even doorgaan. Een film die zoveel unieke elementen heeft die het maken tot wat het is geworden, en toch... Het is een film die je het eerste uur een kans moet geven (de muziek die sluimerend op achtergrond blijft lopen stoort een beetje en doet vermoeden dat er iets spectaculairs staat te gebeuren op korte termijn), maar eens je in het verhaal gezogen bent sleurt het je mee, en verbaast je vlak voor het einde nog maar eens met de befaamde kikkerplaag. Vandaar de samenvatting: een bizarre, doch intrigerende film, en voor mij voorlopig een 3,5* waard.

Ik zag Magnolia deze week twee keer na elkaar omdat ik na de eerste keer met een onbevredigd gevoel achter bleef. Vooral het einde met die kikkers vond ik erg eigenaardig. Mede door de uitstekende cast en mooie uiteenzetting van het mozaïekverhaal wou ik hem nogmaals bekijken.

De film intrigeerde me van in het begin met die mooie nostalgische anekdotes rond de dood en de toevallige, vaak bizarre omstandigheden, die daarmee gepaard gingen. Anderson trekt deze verhalen door naar de 12 personages van de film en ook rechtstreeks naar de kijker. Deze vaak banale realiteiten maken ook deel uit van óns leven en ook ons leven is een aaneenschakeling van falen, successen, crises en toevalligheden. Magnolia is een film die drie uur lang je bestookt met erg veel informatie, volgepropt met emoties. Het is een rollercoaster en ik was wellicht door vermoeidheid niet de volle drie uur bij de les. Het is trouwens ook niet mijn sterkste eigenschap om in films een groot aantal personages te onthouden en te plaatsen, laat staan in mozaïekvorm. Ik raak dan al gauw het noorden kwijt. Gelukkig bleef het vrij chronologisch zonder ingewikkelde flashback of –forwards.

Wat volgt is een uiteenzetting van diverse karakters die elk hun emotionele bagage met zich meezeulen uit het verleden en daar uiteraard mee in de knoop zitten in hun huidige leven. Wroeging, vergeving, liefde, … het zijn allemaal emoties die erg sterk aan bod komen. Earl Partridge levenseinde komt nabij en heeft spijt omdat hij zijn (destijds minderjarige) zoon en zieke vrouw in de steek liet. De scènes tussen hem en Frank (Tom Cruise) aan het sterfbed waren ijzersterk alsook de telefonisch gesprekken tussen Frank en thuisverpleger Phil (Philip Seymour Hoffman). Ook het andere oudje, Jimmy Gator (Philip Baker Hall), is stervende en biecht aan zijn vrouw op waarom zijn dochter hem niet meer wil zien. Wat volgt is een confronterende scène waarbij medelijden over gaat naar walging. Het plaatst ook meteen de harde vernietigende reactie van zijn dochter toen hij meldde dat hij dodelijk ziek was.

En zo heeft elk personage wel zijn issues. Het ‘issue’ van de sullige flik (John C. Riley) was misschien nog het meest aandoenlijk: hunkerend naar liefde en geborgenheid probeert hij tijdens een interventie een aan drugs verslaafde vrouw te versieren. Hun basis voor een relatie moet gebouwd worden op volledige openheid en vertrouwen, alsof het verleden (en de daaraan gekoppelde verzwegen ongemakkelijkheden) élke nieuwe relatie ooit in de weg komt te staan. Alsof met openheid en klaarheid de zonden worden weggewassen en het geluk hen kan tegemoet komen. De zondigheid van de personages loop als rode draad door de film heen. Het is voor mij dan ook de enige verklaring waarom die kikkers er aan te pas komen – verwijzend naar het boek Exodus en de zondige Egyptenaren. In dat opzicht vond ik die weerberichten die een paar keer de revue passeerden goed gevonden. Het regent niet toevallig pijpenstelen wanneer de openbaringen in het leven van de personages tot uiting komt.

Een ander topkarakter was Frank Mackey, de geobsedeerde seksgoeroe die van vrouwen een object maakt onder de heerschappij van alfamannetjes. Dat interview met die vrouwelijke reporter (geweldig!) net als de scènes met Phil en Earl. Toch één van de betere rollen die ik al zag van Cruise, samen met Eyes wide shut. Het personage van William H. Macy vond ik het minst boeiend.
Magnolia is een interessante film gebleken, met verborgen boodschappen en symboliek. Gezien de opbouw, sterke acteerprestaties, inventiviteit en durf van Anderson een nipte 4,0*.

Gister herzien. Wat een waanzinnige film. Het eerste uur behoord tot het beste wat ruim 100 jaar filmkunst ons gebracht heeft. Zwierig, groots en meeslepend. Ik vond de film iook absoluut niet te lang, want in het laatste deel brokkelt het geheel bewust af. Dat is nu eenmaal minder lekker om naar te kijken, maar ik heb me geen seconde verveeld of op de klok gekeken.

PTA geeft een masterclass soap maken. Fantastisch geacteerd (wat een waanzinnig goede cast heeft hij ook weer), briljant in beeld gebracht en ongelooflijk knap gemonteerd. En knap in elkaar gewoven. Het vette melodrama is de buitenste schil, maar onderhuids speelt zich een veel killer drama af.

Meesterwerk!

4e of 5e herziening in de loop der jaren en ik hoog (ook) op.

Na 8+ jaar herzien en een vol punt erbij: dit is toch wel erg fijn. Dat ik die scene met die kikkers vergeten was... (dubbel) WTF

In één woord: geniaal.

Bravo!

In het eerste uur had ik hem zelfs een mooie 5,0* gegeven. Wat een waanzinnige film! Totaal niet verwacht. Jammer dat ie soms een beetje gas terugneemt. Het is bizar hoe een film van 188 minuten kan voelen als een anderhalf uur. Mijn eerste PTA, zeker niet mijn laatste.

Als eerste, het acteerwerk. Zelden zo goed van deze acteurs gezien. Cruise, Macy, Hoffman en Robards heb ik zelden met zo veel emotie en overtuiging zien spelen. Daarnaast is het cameragebruik ook echt briljant. Veel talent en detail in de scenes gestopt. Er gebeurd niet eens zo bijzonder veel in de 188 minuten, maar het is zo boeiend in beeld gebracht dat je er zo doorheen bent.

De film is lekker luchtig, boeiend, soms zelfs grappig en vlot. ik heb me meer dan vermaakt met deze film. Het verhaal is niet onnodig moeilijk gebracht. Vooral een openingsscène, de zelfmoord-moord poging. Briljant!

4,5*, niet de volle mep omdat de film op sommige stukjes een klein beetje faalt.

Dan raad ik je aan als volgende Boogie Nights en Inherent Vice te kijken, voordat je zijn wat ‘zwaardere’ films gaat kijken.

Beste regisseur van deze tijd.

Ik heb Boogie Nights hier liggen. Ga ik binnenkort ook bekijken. There Will Be Blood en Punch-Drunk Love ook op het oog.

Zijn ook top!

Na Refn.

En Fincher niet te vergeten.

Wel meer een 90's koning.

Er zijn van die films die lastig zijn om er wat van te zeggen, vooral omdat die zo op het gevoel inwerken, dat het losse scènes en momenten zijn die het hem vooral doen en een algehele spanningsboog die de film dan nog meer laat zijn.
En het zijn dus veel momenten zoals die geweldige leuke en boeiende opening, maar ook vaak momenten in combinatie met muziek. Goodbye Stranger en een zwiepende camera door een kroeg. De Habanera en 2 pratende mensen waar een soort liefde stiekem al opbloeit. Audiovisueel mag deze prent tellen. Dat alles voelt als één geheel door de heerlijke montage, een nooit stilstaande camera, het moordende tempo en een visueel verrukkelijke look. Wat duister en groen, met veel regen en de vochtige warmte voel je door het beeld.
De film komt binnen, zowel als kijkgenot als op emotioneel vlak. Dat laatste ook door de krachtige, inlevende en innemende rollen. Tom Cruise was denk ik nooit beter, maar ook een Reilly, Baker Hall, Moore: stuk voor stuk geweldige rollen die je bijblijven. Zelfs de kikkerregen beviel me de laatste keer dat ik de film zag. 188 minuten lang is de film boeiend. Een uitputtende rit, maar wel bevredigend. Er is maar één conclusie: 5,0*.

‘Magnolia’: Paul Thomas Anderson’s Absorbing Mosaic of Compassion, Humanity and the Importance of Forgiveness

Leuke film, maar het eerste kwartier is 0 sterren waard.

ja, mozaïekfilms.
Als ik dit dan vergelijk met bijvoorbeeld Short Cuts dan valt hij me tegen. In SC word geleidelijk een verbinding totstand gebracht tussen alle verhaallijnen en hij eindigt met een dramatisch plot. In Magnolia was hooguit sprake van enkele raakpunten, en loopt het hele idee uiteindelijk met een (filosofische) sisser af. Die overbodige Macy en die hysterisch acterende Moore hadden van mij gewoon weggelaten kunnen worden, een uur korter was het geheel beslist ten goede gekomen.
Het sterke Amores Perros heeft één centrale verbindende gebeurtenis voor drie verhaallijnen, je begrijpt het, en je krijgt meteen het totaaloverzicht over het mozaïek. Hier gewoon afwezig.
De ook ongetwijfeld diepe betekenis van die kikkerregen ontgaat me trouwens, ik zie daarom ook geen enkele toegevoegde waarde.
Vreemd dat hier overwegend (zeer) hoge waarderingen te vinden zijn.

kom online 2 verschillende versies tegen, eentje van 188 minuten en een van 181 minuten, zie de laatste versie niet hier op de site staan. Weet iemand hier iets van en welke de beste is om te kijken?

Die 7 minuten zullen de zaak ook niet rechttrekken

Vanavond op 35 mm gezien in Kino.

Wat een machtig mooie film blijft dit toch. Onvoorstelbaar dat PTA 27-28 was toen hij dit schreef en regisseerde. Imposant meesterwerk!

Voor de liefhebbers hij draait ook nog op 26 en 29 september. Die laatste is een extra voorstelling, want hij was uitverkocht en de van de 26e bijna.

Fijn dat oudere films het zo goed doen in de bios.

Eens met de bovenstaande spreker. Verrassend mooie print ook, op een paar stukjes na. Heb echt genoten.

Eigenaardige ensemblefilm met in begin snel wisselende verhaallijnen. Cinematografie divers vanwege de puzzelstukjes in het mozaïek, afgewisseld met weersvoorspellingen en klassieke muziek. Cast: de politieagent en de scheldende vrouw. De stervende oude man, zijn vrouw en zijn verpleger. De verloren zoon Frank. Tom Cruise in een vreemde rol met 'seduce and destroy, respect the cock and tame the cunt!' De begaafde jongen en de quiz. De zieke presentator, zijn vrouw en dochter. De vroegere winnaar Donnie en de beugelbarman.

Opvallende uitspraken: 'Het meest nutteloze ter wereld is datgene wat achter mij ligt'. 'Wij mogen klaar zijn met 't verleden, maar het verleden is niet klaar met ons'. 'Soms zegt Jesus: Ik heb een verrassing voor je'. 'How to fake like you are nice and caring'.

Begin en einde vaag. De weirde versie van 'it's raining cats and dogs' had beter bij een psychologische thriller gepast! Samengevat is het een film over liefde, schuld, verdriet, spijt, haat, wraak, schaamte, zelfverachting, zelfopoffering, verlies, (be)rouw, vergeving.......

Zin om deze nog eens te bekijken. Ik ben nu 33. De laatste keer dat ik deze film zag, zal ik niet ouder dan 20 zijn geweest en toen maakte de film een enorme indruk. Destijds als 'DivX'je. Ik zie de film graag nog een keer in HD.

We maybe trough with the past, but the past ain't trough with us.

Drama die ooit wel eens meer indruk maakte, de sleet zit er in die zin niet op, toch maken onder andere Boogie Nights en There will be blood meer indruk.

Een tragisch drama die mede door zijn toevalligheden vaker als tragikomedie over komt dan heel serieus. Een film die subtiel het beeld uitdraagt dat iedere stap en handeling die we maken invloed heeft op wat anders, ofwel, het leven in die zin zou te vergelijken zijn met een complex uurwerk met op iedere gebeurtenis oorzaak en gevolg. In dit geval met de nadruk op fouten die gemaakt zijn tot betrekking tot anderen. De schade, psychologische valkuilen, de façade die vaak gebouwd wordt, of de slechte keuzes, wroeging, boetedoening, het maken van nieuwe keuzes en eventueel verder gaan komt allen voorbij. Magnolia lijkt naast de droog tragisch toon veelal een psychologische reden te benadrukt dat niets zonder reden gebeurt en alles vroeg of laat een prijs heeft.

Kostelijk zijn de 'rare' toevalligheden, maar ook de bizarre uiteenzetting in het begin. Tevens is dat het karakter van Cruise, Mackey. De grootste façade met de meeste schade erachter. Iemand die een bizar gedrocht voor zichzelf gecreëerd heeft als compensatie. Vermakelijk, beschamend en stuitend zijn de lezing hoe de vrouw te temmen. Het interview dat langzaam aan spaak loopt en waar de zekere Mackey als sneeuw voor de zon smelt, is erg mooi opgebouwd. Stuitend overigens ook hoe hij zich zelf vol overtuiging staat te verkopen, zijn hielenlikkende assistent Captain Muffy op de achtergrond grijnzend, wat een lul, en wat een heerlijk afloop wat het interview betreft waar Mackey zich als een kind gedraagt. Zo is de koffie scene tussen Claudia en de agent ook best wel kunstig en goed geacteerd zo heen en weer lopend naar de keuken. Wat overigens aan Earl opvalt is dat de uiteindelijk relativering, spijt en inzicht pas op het laatst komt, tenminste in zijn geval. De problemen voor iedereen lijkt alleen maar te groeien naar mate de film vordert en tevens opvallendde onzekere Mackey bij zijn vader, van de vrouwen temmende compensatie façade is niets meer over.

Naadloos lopen de verhalen in elkaar over en vervelen geen moment. De veel te serieus en onhandige agent, stresskip Claudia, Linda en haar geweten, het slecht behandelde slimme kind, de naar erkenning hunkerende Donny, allen prima rollen overigens van Walters, Reilly, Moore, Macy en Blackman. Cruise spant uiteraard de kroon, terechte prijs overigens, en valt Hoffman juist op als buitenstaander die met recht een toevalligheid en buitenstaander genoemd kan worden. Maar is dat wel zo? Want hij is de juiste man op de plek om de wens van Earl te realiseren. Iets waardoor de cirkel wat dat betreft weer rond is. Een contrast overigens met de andere verhaal lijn rond Gator. Niet alleen stort zijn wereld in, zo lijkt zijn dochter ondanks haar schade eerder toe aan goede keuzes dan Mackey dat dan weer is. Een erg aparte spiegelwerking in die zin. De muziek mag ook met recht genoemd worden die zo nu en dan burgerlijk qua toon is, iets dat in eerste instantie in alle tragiek contrasterend lijkt. Maar daar zit wellicht ook weer een nuance in, want kennen alle levens niet dergelijke tragiek? In principe zien we de gebruikelijke stress, spanning en problematiek de we allen van tijd tot tijd doormaken.

Magnolia is tragisch, droog, pijnlijk, vermaakt, geeft een inzicht in wat we veroorzaken, hoe we zelf zijn geworden, hoe voor jezelf op te komen of het juiste doen, en heeft vooral een relativerende werking. Iedere huis heeft zijn kruis blijkt maar weer. Maar waarom nu die titel...Magnolia..iemand?

Tot mijn genoegen een streamingdienst gevonden die ‘m heeft; hij staat op het programma deze week!

Beter is er niet, kijk regelmatig losse scènes op YouTube. Het filmpje vooraf met het jongetje dat van de flat springt! Bizar!!

Misschien wel de ultieme multiple storyline film.

Magnolia begint vrij chaotisch, maar ontvouwt zich langzamerhand tot een mooi, eigenzinnig drama. Het concept zit zo ingenieus ineen dat het de sterrencast overstijgt.

Ter illustratie: Cruise speelt de rol van zijn leven en toch is dit géén Tom Cruise-product. Anderson slaagt erin om zijn acteurs te 'temmen' en te kneden; ze schikken zich naar hun rol in plaats van andersom. Vraag mensen waaraan ze denken bij deze film, en het antwoord is wellicht niet Cruise of Moore of Hoffman (allemaal sterke rollen, overigens), maar “kikkers”.

Ik had het gevoel dat Anderson deze film gemaakt heeft met het idee dat hij hierna nooit nog iets zou regisseren. Het levert gedurfde, fascinerende cinema op. 4*