Magnolia (1999)

Ik heb deze film ooit op vhs en een gewone beeldbuistv gezien en toen maakte hij nauwelijks indruk op mij, Vandaag nog eens opnieuw bekeken in hd kwaliteit en nu komt hij pas echt tot zijn recht. Deze film is eigenlijk veel te lang, maar als je het absurde en totaal overbodige eerste kwartier doorkomt en niet op de stoptoets drukt, wordt je beloond met een drama over diepmenselijke gevoelens, over de zwakheden en gebreken van ieder mens. Schitterende cast en ook een voortreffelijke muzikale omlijsting. Ook een paar minpunten die de film een halve ster kosten. Naast het al eerder vermelde domme begin, is er na een dikke twee uur een passage waarin alle personages een liedje meezingen, ook op het sterfbed of na een overdosis morfine. Dat is ietwat vreemd en eigenlijk niet gepast, ook al is het een mooi liedje. Op het einde van de film valt er letterlijk nog een leuke verrassing uit de lucht. 4 sterren

Geweldige film waarbij het verhaal zeker niet in één zin te omschrijven is, maar je wel grijpt van de eerste tot laatste seconde. Veel verschillende verhaallijnen en personages die mooi en soms verrassend met elkaar verbonden zijn en naadloos één geheel vormen. Camerawerk, muziek en montage zijn prachtig en perfect op elkaar afgestemd (al direct zichtbaar bij de introducties van de personages). Een sterke cast en wat mij betreft het magnum opus van Paul Thomas Anderson.

Van dat idee zou ik maar af stappen. Niet dat het mij wat uitmaakt. Maar ik volg gewoon mijn interesse/smaak.

Interesse: ik koop geen oorlogsfilms en zelden actiefilms.

Maar 'smaak': tja, hoe weet je of een film je zal bevallen of niet ? Acteurs ? Regisseur ? Commentaar van kameraden ? Sterren en commentaar in een tv-blad ? Sterren en commentaar op MM of IMDB ?

Niets of niemand kan garanderen of je 't goed zal vinden of niet.

Wat ik doe: ik kijk naar de sterren en commentaar in het (Belgische) weekblad Humo. Wanneer dat positief is, ga ik naar MM, en kijk daar ook nog eens naar * en commentaar (en eventueel wie wat schrijft). En zet 'm dan al dan niet op m'n (uitgebreide) wantlist.

Om bij de film te blijven. Genre: drama. Bij voorkeur niet. Speelduur: 188 minuten. Lange film. Dus liever niet. De cast Tom Cruise, William H. Macy en Julianne Moore ook niet echt over te spreken. Plotbeschrijving staat me ook niet aan. Staat in de toplijst. Die films mijd ik liever zoveel mogelijk.

Dan zou ik hem alleen nog moeten kijken vanwege het hoge gemiddelde??? of vanwege allerlei lovende recensies???

Eerste genre waar ik naar uitkijk.

Speelt geen rol.

Cruise en Moore ik ook niet; Macy dan weer wel.

Is een heel moeilijke om rekening mee te houden, vind ik. Die omschrijving zegt eigenlijk vaak niks over een film.

Mja, inderdaad veel films die die daar imho helemaal niet thuis horen, maar anderzijds heb ik zelf wel bv One Flew over the Cuckoo's Nest (1975) en 12 Angry Men (1957) in m'n top 10 staan...

Uiteraard niet, maar ikzelf ga ook geen actie-, oorlogs- of horrorfilm kopen/kijken omwille van de hoge score.

Deze daarentegen...

Bedankt voor het becommentariëren, scheelt mij weer werk want ik ben het bijna helemaal eens met jou!

Deze film heb ik 2 jaar geleden gezien, als het niet langer geleden is en deze heeft een zeer positieve indruk achtergelaten bij mij!

Fijne herziening.

Had er een beetje schrik van omdat de meer recente PTA films best grote tegenvallers waren. Het was ook al even geleden dat ik Magnolia gezien had, dus de mogelijkheid op verval zat er zeker in. Gelukkig was daar weinig van te merken.

Deze PTA is vooral een stuk luchtiger. Er zit echt een hoop drama in, maar door een aantal visuele toetsen (en vooral een quirky score) zorgt PTA ervoor dat het nooit een loodzware film wordt. Acteerwerk is ook op niveau en hoewel het gebeuren rond toeval misschien iets té nadrukkelijk een antwoord lijkt op courante filmkritiek, zijn de intro en outro segmenten erg leuk.

Nee, heeft nog niks van z'n kracht moeten inboeten, dit blijft een erg fijne PTA. Persoonlijk hou ik nog iets meer van Punch-Drunk Love, maar qua prestatie en omvang is dit veruit PTA's beste film.

4.5* en een uitgebreide review

Had volgens mij al eens ergens van je vernomen dat je deze prent eens in de herziening zou gooien Onderhond. Ben opgelucht te lezen dat de film je nog steeds zo goed bevalt. Terecht natuurlijk.

Meteen ook aangeschaft

Hoop wel dat PTA ooit terugkeert naar dit wat "luchtigere" werk, want dat hij talent heeft is duidelijk.

Jep, helemaal eens. Mijn grote wens dat PTA weer eens een film a la Magnolia, Boogie Nights of PDL maakt.

Krijg nu ook wel zin in herkijk

Goede film maar maakt minder indruk dan 15 jaar geleden.

Was ik toen aangenaam verrast door de opening, nu vond ik die introductie onnodig. Want hoewel toeval wel een rol speelt wat betreft die gameshow was dat soms wat gezocht, en gaat de film toch vooral over spijt en vergeving.

Er wordt goed in geacteerd, Anderson heeft natuurlijk een zeer goed ensemble gestrikt, waarin met name Tom Cruise, Philip Seymour Hoffman en Philip Baker Hall overtuigen. Maar er is eigenlijk geen zwakke schakel. Ook camerawerk en soundtrack zijn meer dan OK, en de film heeft subtiele humor en aardige vondsten. Maar toch. Ik zie er geen meesterwerk in, wat ik bij There Will Be Blood wel meer heb, iets dat sluimert, iets wat bekijlft, meer dan alleen wat je op het scherm ziet.

Ijzersterke film die tot op de dag van vandaag indruk weet te maken. De soundtrack van de film is eveneens een pareltje! De volle 5 sterren

Anderson is een meester in het brengen van energieke, lang doorlopende scènes. Dat wordt duidelijk na het zien van zijn films. Telkens weer komen deze heerlijke momenten terug die zijn klasse op vlak van montage en spelen met muziek bevestigen. Hierdoor blijft deze Magnolia zijn volledige speelduur luchtig en raak je geïntrigeerd door de personages.

Dat is meteen ook het tweede sterke punt, vele acteurs geven het beste van zichzelf (Cruises beste rol ooit wat mij betreft) en hierdoor komen de personages tot leven. Moeilijk om hierna niet geraakt te worden door de intensere scènes, die er dan ook genoeg zijn. Het geheel is mierzoet te noemen, zonder dat het in de buurt komt van de valkuilen van het genre.

Magnolia stevende dus lang op een ideale filmervaring af, helaas moest het einde me tegenvallen. Want ik kwam bedrogen uit. De fameuze kikkerregen was ergens wel leuk én logisch, toch kreeg ik het gevoel dat deze wending gebruikt werd omdat het op was. Ik kreeg de impressie dat de makers zelf niet goed wisten waar ze naartoe hadden gewerkt.

Pff, ik zit meer dan dertig minuten ver en ik kan mij nu al niet concentreren omdat ik het zodanig saai vind tot nu toe, en heel veel informatie moet opslaan en heel weinig plezier/vermaak tot nu toe krijg op de onzinnige boodschap na: toeval bestaat niet. Ik denk dat ik elke dag een halfuurtje ga kijken... (voor het toernooi); maar ik vind het echt saai tot nu toe. Ik hoop dat er beterschap in komt.

Die verbetering komt! Na +/- 60min begint de mozaïekvertelling contouren te vertonen en vangt het feestje aan. Zo even uit mijn hoofd de mooiste scènes: masterclass sales Don Cheadle, spelshow met een übercoole anchor en een niet te benijden, cafés afstruinende William Macy. Het ziektebed sprak me minder aan. Kortom wachten wordt beloond Tornado. Enjoy

Die scene zit volgens mij in Boogie Nights, maar ook dat is verplichte kost natuurlijk

Dankje!! Dat krijg je als je teveel films in je kop hebt zitten

Ik mag het hopen, want bij de tweede poging ben ik opnieuw na een half uur afgehaakt, ik zit nu dus één uur ver.

Misschien is dit hem dan niet voor jou... Je hebt wel gelijk dat het een film is waarbij je als kijker een beetje moet investeren

Ik vind films waar men inzet op veel personages met elk een unieke verhaallijn, heel lastig om te volgen, want met wie moet je je gaan inleven? En tegen ik door heb om welke personages het draait, zal de film gedaan zijn. Ze hebben elk een eigen verhaal, maar ik ben niet in staat om dat te gaan ontrafelen en daardoor kan ik niet geboeid kijken, want naar wat zit ik dan te kijken? Naar een hele serie losse en over-the-top (wellicht humoristisch bedoelde) scènes en zelfs van die scènes is het heel lastig om te volgen wat er precies gebeurt. Niet altijd éénvoudig taalgebruik ook.

Verder heb ik ook in verhoogde mate moeite om gezichten te herkennen. Zo herkende ik Tom Cruise niet (door dat ander kapsel), heb ik gisteren een tiental foto's van William H. Macy bekeken en weet ik nog altijd niet wie het is (zelfs na wat te lezen hier) en zou ik Julianne Moore ook niet herkend hebben als ik deze maand geen vijftal films van haar gezien zou hebben en niet geweten had dat ze hierin meespeelde. Ik vergeet ook telkens de gezichten van de personages die in de film voorkomen, en doordat die steeds veranderen, ben ik ze alweer vergeten als ze opnieuw voorkomen. Ik had de introscène van de personen (met die muziek) vandaag voor de tweede keer bekeken, maar het gaat gewoon niet. Het is gewoon zeer veel puzzelwerk, en gewoon niet te doen voor mij. Bij andere films is dat meer gestuurd, rechtoe/rechtaan en ook vrij logisch, waardoor ik daar geen of minder problemen mee heb (en doe ik ook de research wie erin meespeelt)

Ik denk dat het al om die redenen een film is die veel kijkbeurten heeft, en bij mij zal nodig hebben. Ik denk wel dat ik hem ga proberen uit te kijken (anders zal ik bij een volgende kijkbeurt geen stap verder staan en opnieuw die problemen hebben).

PTA neemt heel wat hooi op de vork, en heel wat regisseurs zouden zich er bekaaid vanaf maken en hun gewrocht overstelpen met pretenties, maar hij is de klasbak zelve om het in goede banen te leiden. Een ensemblefilm waar de eindjes niet aan elkaar geknoopt zijn onder een zogenaamd overkoepelende thematiek, maar waarbij het echt voelt alsof de talrijke personages links- dan wel rechtsom met elkaar van doen hebben.

Wordt het dan nergens te karikaturaal? Je zou kunnen zeggen dat H Macy de verloren ziel verpakt in de ultieme schlemiel wel erg pregnant vertolkt. Zeker als je zijn rol in Fargo en Boogie Nights in je achterhoofd neemt, lijkt het soms iets wat nogal voor de hand ligt en krijgt het daarom iets al te voorspelbaars. Zijn rol had dan ook niet per se door hem vertolkt hoeven te worden, het zijn nochtans PTA's filmische kwaliteiten die de scenes an sich toch iets idiosyncratisch geven. De camera die de lucide blik van Macy op de barman volgt is even duizelingwekkend als beklijvend. Ook Macy's gesprekspartner aan de bar is treffend en niet zonder betekenis gekozen; hij belichaamt de onverschilligheid en vlakheid van de wereld waarin Macy zich zo unheimisch voelt; hij vormt de antagonist op Macy's geïdealiseerde droomwereld waarin vervoering en de meeslependheid van de liefde centraal staan in plaats van het understatement en nuchterheid van Macy's disgenoot.

Verder speelt Cruise de rol van zijn leven als geflipte mafketel die maniakaal zijn heimelijke haat jegens zijn vader op hordes vrouwen botviert. Een personage om je in eerste instantie te bescheuren, maar waar je in zijn laatste scenes toch ineens compassie voor gaat voelen. Het psychologische steekspel met zijn interviewster, waarvan aannames die je er in eerste instantie van maakt -namelijk dat ook zij op den duur gaat zwichten voor zijn charmes- behoorlijk misleidend zijn, behoort tot een van de meest imposante tweegesprekken in de filmhistorie.

Enige echte minpuntje is dat de score in de eerste twee uur van de film bij vlagen nogal drammerig is. Dit is jammer want de schwung, die het sowieso al bezat en dat is een compliment, krijgt hierdoor op momenten een ietwat gekunsteld karakter. Hierdoor krijgt het niet de holistische fluïditeit van bijvoorbeeld Scorsese's Goodfellas of Inarittu's Birdman.

Dit is waarschijnlijk zo een like it or hate it film, maar ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik er van moet vinden. Het begin was wat aan de saaie kant maar voor de rest bleef Magnolia nog wel redelijk onderhoudend. Het is mijn eerste keer dat ik deze film zag en ik kan wel zeggen dat ik absoluut geen fan was van There Will Be Blood. Ik ben ook geen fan hiervan, maar het sprak mij wel iets meer aan. Ik keek "geboeider" al heb ik veel pauzes genomen.

Hoewel een deel van de film gaat over hoe de verhaallijnen met elkaar verbonden zijn, kreeg ik met de meeste personages slechts sporadisch een lichte connectie. Doordat het zo fragmentarisch is, zeker in het begin, zal deze film vast beter tot zijn recht komen bij een tweede kijkbeurt. Nu de 3 uur om zijn wil ik eigenlijk meer zien ondanks dat ik me vooral door het eerste uur heb moeten worstelen. Het is een raar gevoel. Het lijkt alsof ik de film niet echt afgemaakt vind en toch ook weer wel.

Anderzijds gaat het over liefde, aanvaarding, vergeving en natuurlijk toeval. Met als hoogtepunt natuurlijk dat het kikkers begint te regenen en zelfs de agent zijn pistool dat uit de lucht valt. Als je me binnen een paar jaar zou vragen wat ik nog van Magnolia weet is het waarschijnlijk de vallende kikkers. Een pluspunt is misschien dat, ondanks dat er eerder clichématige huiselijke thema's gebruikt worden, de film nergens voorspelbaar aanvoelde. Ik had totaal geen idee hoe deze film uiteindelijk ging verlopen.

De soundtrack was prima alhoewel ik niet denk dat er een lied zal bijblijven, tenzij ik de soundtrack nog is beluister. Ik ben sowieso al niet goed met muziek te linken met titels of groepen. De acteurs? Die deden het goed. Desalniettemin was het een beetje vreemd om Cruise in deze film te zien spelen, dat wel. Moore is zeker niet mijn favoriet en zelfs vrij irritant hier. Op de rest van de cast heb ik weinig aan te merken, het was zelfs grappig om Clark Gregg te zien in een kleine bijrol bij de show. Voorlopig 2.5*.

“Why are frogs falling from the sky?”

Schitterend. P.T. Anderson heeft met Magnolia een film gemaakt waar de ambitie, originaliteit, visie en vooral vakmanschap vanaf spat. Het is geen sinecure om zoveel personages te introduceren en het tegelijkertijd overzichtelijk te houden, maar Anderson slaagt daar voortreffelijk in. Gesteund door geweldige acteurs waarvan er niet één teleurstelt. In drie uur tijd wil Anderson laten zien dat het lot een aantal personen bij elkaar kan brengen, of dit nu positief of negatief uitpakt verschilt per persoon. En als het lot het niet doet, dan doen de kikkers het wel...

Magnolia is zeker een drama, maar er zit ook erg veel humor in de film. Op geheel eigen wijze weet de regisseur beide bijna achteloos te combineren. Cruise, Baker Hall, Walters, Macy, Moore, Reilly, Blackman etc. Allemaal leveren ze een geweldige prestatie af. Ze spelen allemaal personages waar je in drie uur tijd echt om gaat geven of juist gaat verafschuwen (of beide). Een recensie over Magnolia kan je niet eindigen zonder de weergaloze muziek te benoemen. Het deuntje op de achtergrond zorgt in eerste instantie voor de nodige luchtigheid, maar na twee uur wordt het ook wat dramatischer en sfeervoller. Met Macy's tune (Dreams van Gabrielle) als humoristische tegenhanger. Het einde met die blik en dat schitterende lachje van actrice Melora Walters maakt het helemaal af.

Er zitten best gave elementen in Magnolia, maar het is duidelijk niet mijn film. Ik geef de film na een tweede kijkbeurt wel kans op een betere waardering, maar dat komt wellicht over een paar jaar een keer. De openingsscene is wel gelijk een hoogtepunt, maar daarna neemt de film enorm veel tijd om de verschillende karakters te introduceren. Sommmige boeien direct, andere worden de gehele film niet echt interessant. Het einde is vol met hectiek en lijkt alles op zijn plek te laten vallen. Origineel is het zeker en de muziek deed het goed, maar het verteren van alle details kwam maar langzaam op gang.

Bij de introductie op Canvas omschreef Luk Wyns het juist : je moet Magnolia om de zoveel jaar kijken; iedere keer krijgt hij weer andere lading, ontdekt je weer nieuwe dingen.

Wie verwacht dat de cruciale zin uit Magnolia, mijns inziens, centraal staat in bijvoorbeeld The Master?

'We may be through with the past, but the past ain't through with us.'

Weer in middenrif geraakt.

Een cast om 'U' tegen te zeggen in deze film.

Stuk voor stuk prachtige acteurs en actrices die het beste geven van zichzelf.

Blij weer eens een film gezien te hebben met de betreurde Philip Seymour Hoffman, die ook hier weer het beste geeft van zijn talent.

Tom Cruise echter, die het ook goed doet, zal ik niet tegenspreken, zie ik toch liever in actiefilms zoals bv. Mission Impossible of Jack Reacher.

Verder is deze film wel best genietbaar, maar was het verhaal niet echt mijn ding.

Vond hem ook wat te lang, 3 uur is een hele zit.

Maar smaken verschillen nu eenmaal.

Ik heb de cinema canvas aflevering gezien, en het was de eerste keer dat ik na het kijken van die aflevering een (nog) slechter beeld over hield aan de film, dan ervoor (bij alle andere afleveringen die ik gezien had was het effect andersom). Ik heb de film niet uitgekeken, en wil eerst Boogie Nights zien, maar de scènes die ze toonden (met de easter eggs) brachten een en al ergernis naar me boven. De uitleg die ze gaven gaf me een erg wrang gevoel. Het straalt gewoon pretentie uit. Ook hoe Luk Wyns over die negatieve recensenten praatte... . Het bevestigde het beeld niet alleen dat ik al had, het versterkte het zelfs nog.