Hadaka no Shima (1960)

"Twee emmertjes water halen..." Alleen deden deze Japanners dat niet op klompen, maar op slippers.

Tijdens het schieten van deze film hebben ze vast last gehad van vermoeide benen, terwijl ik juist last kreeg van vermoeide ogen...

Na verloop van tijd werd het wel ietsje beter, maar deze film kan mij vandaag de dag niet genoeg boeien om een voldoende te krijgen.

Na Onibaba en Kuroneko dan toch de eerste tegenvaller van Shindo.

Het eerste wat opvalt is dat deze film visueel een stuk minder is. Veel minder mooie contrasten, op een paar aardige shots met tegenlicht na. Hoogtepunt is het licht van een ondergaande zon dat als een streep in het water weerspiegeld wordt, waarna er een bootje door die streep vaart. Jammer genoeg niet meer van dit soort momenten.

Dat er niet gesproken wordt, is het tweede wat opvalt. Niets mis mee, in veel films van Kim Ki-duk wordt er ook nauwelijks gesproken, en de meeste van zijn films kan ik zeer waarderen. Wat dat betreft lijkt me het aannemelijk dat deze film van invloed op zijn werk is, maar vooral om het feit dat hij ook een film over een eiland (The Isle) en een film met een cyclisch tijdsverloop (Spring, Summer, Fall, Winter, ... and Spring) heeft gemaakt.

Het ontbreken van dialogen hoeft dus zeker niet negatief te zijn, en is in sommige gevallen zelfs positief. Wel moet er genoeg ter compensatie zijn, wat op visueel vlak kan liggen, of qua inhoud. En daar wringt het schoentje een beetje. Ik heb het gevoel dat ik begrijp wat Shindo met deze film wilt zeggen, maar echt veel interactie tussen de karakters is er niet, en in het algemeen is het allemaal erg minimalistisch qua narratief. Het is allemaal te droog om echt poëtisch te worden.

Het irrigeren van plantjes begint ook op een bepaald moment te vervelen, al moet ik zeggen dat ik na een dramatische gebeurtenis zoals in de film ook niets anders zou weten te doen met mijn leven dan planten water te geven. Je moet toch door, en ergens zorg je zo ook voor leven. Door sommigen wordt een link met Zen gelegd, en dat kan ik ook best volgen voor zover ik het juist begrepen heb dat routine een belangrijke rol in Zen speelt, en dat Zenmeditatie voor een groot gedeelte bestaat uit het overwinnen van verveling. Alleen kijk ik liever geen films ter beoefening van Zenmeditatie.

De soundtrack mag nog genoemd worden. Mooi, maar net als het planten bewateren, was de muziek ook nogal repetitief. Een rode draad die door deze film loopt. Misschien dat ik het allemaal beter kan waarderen als ik hem over een aantal jaar nog eens zie, wat ik ondanks een vrij lage waardering niet uitsluit. 2*.

Een door de tijd heen ongeschonden Parel.

Zelden een film van dergelijke eenvoudige, natuurlijke schoonheid gezien.
Merkwaardig toch hoe de vele scènes met het waterdragen een minitieus, boeiend stuk cinema blijven vormen en wat dan gezegd van de de taferelen van de energiek rennende kinderen, plichtsbewust, de lunch voorbereidend en, net als hun tevreden ouders, genietend van hun heel eenvoudig bad.
Wonderbaarlijk mooi zijn echter de begrafenisscène en wanneer de vrouw haar leed niet meer kan dragen en de man begrijpend toekijkt en duidelijk haar leed deelt (terwijl hij haar voorheen strafte voor ongelukkig verlies aan water). Ontroerend en wars van sentimentaliteit.
Prachtig acteerwerk. Een onvergetelijke film.

Ik zag op letterboxd dat dit beviel, tbouwh. Ik kan je van harte aanraden om wanneer je toe bent aan je volgende Shindo(s) Onibaba (1964) en Yabu no Naka no Kuroneko (1968) te kijken.

Beide erg mooi. (en dan moet ik deze maar eens opzetten, hij ligt wel klaar)

John Milton je hebt op lb de verkeerde voor je gehad denk ik, want ik moet m'n eerste Shindo nog zien maar er stonden er al een paar op de lijst;

Lol, ik vermoed dat het Airbakke is die ik dan op Letterboxd zag? Andere username.

Na ja, de tips gelden evenzeer voor jou tbouwh

Het gaat hier over mij, neem ik aan ( ook Tim hier)

Mooi, haast sereen filmpje. Wie hier een soort van oosterse plattelandsidylle verwacht komt dan wel bedrogen uit want het is van meet af aan duidelijk dat de bewoners van het minuscule eilandje ergens in een uithoek van Japan het bepaald niet makkelijk hebben.

De gehele film is zonder dialogen, wat snel went (al doet het een enkele scène geforceerd aan), en wat er bovendien toe leidt dat je meer dan anders let op de score en het omgevingsgeluid. De score is erg geslaagd, met een terugkerend thema dat zich makkelijk laat meefluiten. En ik zou het bij een andere film niet zo snel zeggen vermoed ik, maar ik zat gewoon te genieten van het geluid van het kabbelende water en ik voelde oprechte blijdschap bij de vangst van een vis. Die ze overigens niet zelf oppeuzelen maar na veel moeite verkopen. Sowieso vond ik de familie in bepaalde opzichten niet heel praktisch: waarom water halen terwijl het met bakken uit de hemel valt? Maar goed, ik ben een stedelijke bleekneus die nog geen rijstkorrel zou kunnen kweken (telen? Daar ga ik al) dus mijn mening in deze is niet relevant.

Wat ik bedoelde te zeggen was dat ik behoorlijk meeleefde met de familie en het einde valt dan ook behoorlijk rauw op het dak. Het levert wel de mooiste scenes op van de film: de begrafenis en de moeder die woedend de emmer omkiepert.

Ik ken de zuivere definitie niet van het label van een stomme film, maar geen dialogen in deze film. Het geeft de film ook een soort documentaire achtige stijl, erg observerend. Best rustgevend vervolgens. Je moet het louter doen met de beelden. En die zijn erg mooi, zowel technisch als visueel met het decor. Ook de sound is bijzonder. Ingetogen en sereen.

Maar echt idyllisch gaat het er niet aan toe. Het is zwoegen als boer. Of dat nu in Europa of in Azië gebeurt maakt eigenlijk niet zoveel uit. Maar er zijn ook ontspannende momentjes met het gezin. Een uitstapje met de kabelbaan bijvoorbeeld. Het noodlot slaat op een bepaald moment hard toe, zag ik niet aankomen. Het sterke authentieke acteerwerk doet de rest.