Bonjour Tristesse (1958)

Erg gedateerde' veredelde soap' over een zeventienjarig meisje met een Oedipus complex.

Veel te braaf in beeld gebracht, maar eigen aan de tijd waarin de film gemaakt is.

De beelden zijn prachtig.

Het heden is in fraai zwart-wit gefilmd, met mooie shots van een grijsachtig Parijs.

Het verleden in volle en frisse kleuren, eigen aan de Franse Rivièra setting.

Seberg is niet sterk in haar acteren, haar sprankelende en energieke aanpak maakt dat deels goed.

Niven speelt de rol van playboy-vader erg Brits, maar degelijk.

Of moet ik zeggen degelijk Brits.

Kerr is op en top de chique lady, maar wel een met onhebbelijkheden.

De beste acteerprestaties in deze film komen van haar.

Een verrassing was Mylène Demongeot voor mij.

Gewoonlijk werd zij versleten voor een soort van Bardot substituut.

Niet verwonderlijk, want zij heeft er uiterlijk ook wel wat van weg.

Maar ik vond het knap te zien dat zij haar rol in het Engels speelde, met accent weliswaar, maar toch overtuigend, en met nogal wat dialoog.

De titelsong van de film werd gezongen door Juliette Gréco, die ook te zien is als nachtclub zangeres.

Zij zingt het lied met een Marlène Dietrich-achtige stem, helaas in het Engels, met zeer zwaar accent.

Ik vond het wat lachwekkend op deze manier.

In 't Frans zou het beslist beter geklonken hebben.

De voice-over van Seberg, en haar zelfspraak vond ik storend.

Wellicht kon het verhaal niet op een andere manier verteld worden, en was dit noodzakelijk.

Een beetje bevreemdend vind ik de Engelse stempel die op de film drukt.

Dit had beter door Fransen gedaan kunnen worden denk ik.

Al met al geen film om nóg een keer te bekijken, daarvoor is het allemaal te dunnetjes en weinig interessant, en is de hoeveelheid aan dialogen te vermoeiend.

Geweldige cast maar een film die nog vis of vlees is en erg vervelend om te kijken.

Ik herinner mij nog dat ik het boek van Françoise Sagan destijds op mijn literatuurlijst Frans had staan vanwege de controverse bij het verschijnen van dit boek, omdat de schrijfster ervan pas 18 jaar oud was.

Controversieel of niet het verhaal heeft de tand des tijds niet helemaal doorstaan. Dat geldt ook voor de film, die met vier absolute sterren in de hoofd- en bijrollen veel beter had moeten zijn. Ik heb mij niettemin best vermaakt vanwege het weerzien met Jean Seberg en Mylène Demongeot. Deborah Kerr vind ik in deze film miscast.

Het boek van Françoise Sagan maakte destijds ophef maar een verfilming ervan ligt niet zo voor de hand, bewijze deze film die eigenlijk meer verveelt dan iets anders.

Het geheel komt immers erg kunstmatig over met veel oppervlakkig gepraat en kan eigenlijk op geen enkel moment boeien.

Acteurs als David Niven en Deborah Kerr horen in betere films thuis en chansonnière Juliette Greco was er alleen maar voor de affiche.

Redelijk drama in veredelde soapstijl over een meisje met een elektracomplex dat moeite heeft met haar aanstaande stiefmoeder en haar probeert te scheiden van haar vader. Zowel zij als haar vader, een weduwnaar, zijn frivole en flirterige types.

De cast is degelijk maar het plot is middelmatig. De vlotte regie van Preminger maakt een en ander goed. De flashbackscènes zijn in kleur en wat zich in het heden afspeelt in zwart-wit. De film oogsste veel succes in Europa en inspireerde Jean-Luc Godard om de mooie Seberg aan te werven als actrice.

Bij de tweede visie vond ik de prent toch iets beter.

Onlangs kwam ik er pas achter dat de eerste keuze voor de rol van Cecile eigenlijk actrice Jacqueline Sassard was, maar die moest weigeren vanwege studie-verplichtingen.

Jammer, want die had ik de rol heel graag zien spelen.

Bonjour Tristesse werd niet warm onthaald door het Amerikaanse publiek en te weinig 'Frans' gevonden, terwijl dit in Frankrijk net wel zo'n succes had. Truffaut was grote fan van Seberg en noemde haar de beste actrice van Europa, terwijl Godard zijn A Bout de Souffle zag als een verderzetting van het personage van Seberg. Zo zie je maar hoe de smaken kunnen verschillen.

De film begint heerlijk in zwart/wit met de nodige tristesse. De kleuren en de sfeer zorgen mee dat het verhaal ondanks alle fun nogal bedrukt overkomt. Om dan terug te blikken naar de kleurrijke zomer, toen alles nog goed ging. De personages lijken soms nogal nep, maar eigenlijk hoort dat bij de film. David Niven als de eeuwige playboy en Jean Seberg als zijn dochter in een coming to age verhaal die mee surft op het plezier van haar vader, voor ze te laat beseft dat die manier van leven niet het grootste geluk is. Daarnaast krijgen we Deborah Kerr die ook aanvoelt als een soort indringer en dan Mylène Demongeot in een bizarre rol die doet denken aan Marilyn Monroe. En toch ook even de running gag vermelden van de dienster, waarbij de actrice blijkbaar altijd één van haar zussen speelt die op dat moment van dienst is.

Qua verhaal is het vrij eenvoudig en toch heeft de film iets bijzonder. De muziek van Juliette Gréco (die zichzelf speelt als zangeres) en het sterke einde met Seberg zorgen toch voor de nodige ontroering. Een film die opvallen genoeg veel meer blijft hangen dan ik had verwacht.

Degelijk gemaakt drama naar het boek, dat in zijn tijd een hit was en de nodige controverse veroorzaakte. Casting is niet helemaal top, vond zowel Niven als Kerr niet helemaal in hun rol passen. Seberg is een wat wonderlijke actrice die sterke en zwakke momenten afwisselt. Meest storend vond ik haar voiceover, die hier gekunsteld overkomt en ook eigenlijk onnodig is. De vertaling van de innerlijke stem in een boek naar film blijft toch lastig. Vond sowieso het terugblikken niet erg overtuigend met de doorzichtige symboliek van het zwart-wit naar de felle zomerse kleuren.

Het verhaal over een rijke playboy en zijn oppervlakkige dochter verveelt verder niet, maar het leidt bepaald niet tot grootse cinema. Wel een fraaie locatie en de hitte dringt bijna de huiskamer in, en ook kuddo's voor de (daadwerkelijk?) roodverbrande Mylène Demongeot.