L'Humanité (1999)

Een moeilijk te beoordelen film, waar ik qua score echt van links naar rechts werd geslingerd. Veel mooie momenten, maar ook veel momenten dat ik een diepe zucht slaakte (en niet van ontroering).
Ik bleef lang last hebben met Pharaoh, de hoofdpersoon. Is het nou een stoïcijns personage die zich voor niets in de wereld interesseert, of voelt hij oprecht mee en weet hij dit stomweg niet tot uitdrukking te brengen? Na verloop van tijd verschuift de focus van de (wat al te) wereldvreemde hoofdpersoon naar de brute wereld om hem heen en lijkt de film eindelijk een verhaal te willen vertellen. 3,5*

Eén scene zal me nog lang bijblijven: vanaf het begin is duidelijk dat Pharaoh grote moeite heeft te aanvaarden dat in deze wereld onschuldige kinderen onrecht wordt aangedaan. Wanneer hij in een museum, na ongeïnteresseerd langs een serie schilderijen te hebben gewandeld, een portret ziet van een kind, buigt hij zijn hoofd, sluit zijn ogen en staat secondenlang onbewogen.

Dit is een van de moeilijkste films die ik ooit gezien heb en het is niet gemakkelijk om dat in een waardering om te zetten. Deze film kaapte de Juryprijs in Cannes 1999 weg en ook de prijs voor beste acteur én beste actrice. Een gedurfde keuze.

Het verhaal is eigenlijk van geen belang, de regisseur wil enkel aantonen dat we in een harde, objectsgerichte maatschappij leven. Het traditionele patroon (geweld van de verkrachter, geweld van de politie) wordt doorprikt door het zachtaardige hoofdpersonage. Met een apatische, bijna demente levenshouding vertolkt die als antiheld begrip voor de vele slachtoffers (ook Domino) in de samenleving.

De hele film is vreselijk moeilijk te ontrafelen, maar filmliefhebbers moeten deze toch gezien hebben.

In vele recensies staat dat Pharaon uiteindelijk zelf de verkrachter is, omdat hij in het laatste shot met handboeien in het politiebureau zit. Dat is dus onzin, het vertelt enkel hoe hij tegen de gebeurtenissen aankijkt.

Mooie film waarbij ik enkele keren op mijn poreuze knietjes heb geslagen van het lachen maar ook een paar keer met dicht geknepen keel zat te kijken.

Ik heb er erg van genoten.

De kalmte van de film werkt heel vervreemdend maar verveelt nooit. Schitterende beelden en een bizar intrigerende hoofdrolspeler. Een aantal scènes die je rechtop doen zitten. Radicale film, blij dat ik 'm zag.

3 *

Rauw, objectief en uiterst gefocust - zoals ik van Dumont gewend ben. Dit is nou eenmaal een stijl die me erg ligt en daarom komt Dumont er bij mij ook makkelijk mee weg. Heel erg makkelijk zelfs.

Eerste tien minuten waren nodig om mijn nieuwsgierigheid te wekken, maar daarna hield de film me vrijwel constant in de greep. En dat is knap, met 148 minuten trage, sombere en kille cinema. Maar Dumont flikt het. Voor mij een verdiende hoogste score.

N.B. - Als Schotté niet precies zo een slome duikelaar als Pharaon is, dan is hij voor mij de beste acteur die ik heb mogen aanschouwen.

Zo nu en dan vond ik deze rustige film moeilijk. Het verhaal, rond de brute verkrachting en moord van een elfjarig meisje, gevonden in de buurt van haar woning, in een Noord-Franse plattelandsgemeente, was noch spectaculair, noch bijzonder spannend, kwam enigszins gekunsteld over, maar intrigeerde wel. Dat kwam door de drie hoofdpersonen, die iets geheimzinnigs hadden, maar vooral door de persoon en het spel van Emmanuel Schotté. Hij speelde de hoofdinspecteur van politie; eenzelvig, met een gepijnigde blik in de ogen. Hij leed zichtbaar onder het verlies van het meisje en een onbeantwoorde liefde. De troosteloosheid van het landschap paste bij de hardvochtige, meedogenloze en religieuze (onder)toon van het verhaal.

Heerlijke rol van Emmanuel Schotté, hij draagt de film met verve. Jammer dat hij hierna nooit meer in een film heeft gespeeld, ik zou graag meer van hem zien.

Mijn hemel, wat een godsgruwelijk, langdradig gedrocht van een film was dit zeg! Echt een ware martelgang om af te zien. Dit soort films zijn mijn inziens de reden waarom er door de massa zo wordt neergekeken op arthouse producties en al har cliche's, want dit is echt in alles gebakken lucht. Er gaat een tergende lamlendigheid vanuit, alsof je de wachtkamer van de dokter of tandarts binnenloopt en er nog tien wachtende voor je zijn die allemaal vol van zenuwen, in afwachting van hun diagnose/behandeling, zijn en noodgedwongen maanden oude tijdschriften doorbladeren om maar geen oogcontact te houden maken. Het veelgeprezen hoofdpersonage zou een complex pallet aan emoties laten zien maar ik vond hem in al zijn mimiek en presence net een mentaal gehandicapte. Vooral hoe hij soms op random momenten minuten lang stilstaat, en naar iets als een hooiberg blijft staan staren, is het net een epilepticus die de hele dag door te lijden heeft onder zijn abcenses, echt de minst geloofwaardige agent sinds Bromsnor van Swiebertje. Om over dat geknuffel maar te zwijgen. En wat hadden die shots van die vagina's nou weer te betekenen? Ze wilde onorthodox te werk gaan maar zonder seks verkocht het niet? Nee, geen al te beste kennismaking met Dumont, het spijt me zeer. Je kan in die tweeëneenhalf uur een hele was weg werken, kijken hoe verf droogt en je koffiezetter ontkalken, allemaal stukken interessanter. (1,5*)

Mooi om deze film te treffen, ik had al eens de mini-serie p'tit quinquin gezien die ik ook erg mooi vond