6 Donne per l'Assassino (1964)

Zit wat in, maar Argento slaagt er (voor mij) doorgaans toch beter in om er een écht meeslepend geheel van te smeden. Heeft denk ik met een aantal factoren te maken, o.a. met het plot; dat ziet hier wat meer in de weg. Daarnaast vind ik Argento's films visueel nóg een niveautje hoger, vind ik het acteerwerk niet zó slecht als hier, en bovenal: een véél en véél betere soundtrack. Maar dit is - zoals ik zei - pas m'n eerste Bava, dus wellicht kom ik in zijn verdere oeuvre nog een échte topper tegen.

Dit zou ik toch wel als een Bava-topper willen beschouwen. En ook algemeen wel zo beschouwd - denk ik.

Argento is qua muziek wellicht beter, maar qua acteerwerk en scenario denk ik dat dat niet veel verschilt, zoals mikey terecht al opmerkt.

Misschien zijn de Bava's waar hij wat grover uit de hoek komt dan eerder iets voor jou, zoals deze: Cani Arrabbiati (1974)

Bij een Suspiria of Phenomena vind ik dat het whodunnit plotje een stuk minder in de weg zit dan hier. Terwijl bij een Suspiria zo'n beetje elke scene een visueel hoogstandje an sich is, vallen sommige momenten hier een beetje dood. Maar goed, een 3,0* staat bij mij gewoon voor een ruime voldoende, prima cijfer dus. Dat deze, volgens de algemene opinie, een topper zou zijn, zal best. Ik heb het natuurlijk slechts over m'n eigen mening.

En als je met 'grover' meer gore bedoelt; daar zal het schoentje niet wringen vermoed ik. Maar ik zal de genoemde titel zeker eens aan een kijkbeurt onderwerpen.

@ Leatherhead:

Ik denk dat 1 van Bava's meest gory films wel Bay of Blood is (en invloedrijk op t slashergenre).

Maar die ken je wellicht al wel.

Nee, geen gore daar. Grover, de vergrotende trap van grof: harder, directer/fysiek, politiek incorrect.

Voor de gore is Bay of Blood/http://www.moviemeter.nl/film/13723 wellicht geschikter - al is het plottechnisch een rommeltje daar. Geen beste film in elk geval.

is super grover dan de overtreffende trap?

Ah, oké, duidelijk. Ik zal hem eens opsnorren. Van Bay of Blood heb ik ooit weleens glimpsen gezien, maar nooit in z'n geheel bekeken.

Super Grover is per definitie buiten categorie.

Heb hier met plezier naar gekeken. Bijzonder stijlvol wat betreft aankleding en de mooie vrouwen die komen opdraven.

Verhaal een onvervalst whodunnit.

Direct na het kijken was ik al positief. Een dag later positiever. Niet Super Positiever dus buiten categorie maar dat ik m me na zeg een maand nog herinner is een goed teken.

2K restauratie voor Arrow's bluray is van overweldigende schoonheid. Totaal andere beleving dan de VCI dvd.

Vooralsnog meer binding met Argento en Fulci, terwijl Bava misschien zelfs de beste cineast van de drie is. Blood and Black Lace oogt stijlvol in hoe het de swingende wereld van topmodellen en couturiers als uitgangspunt neemt voor een onvervalste whodunnit. Net als een eerdere film die ik van hem zag, Black Sunday (1960), is de grootste hoofdrolspeler de locatie zelf. Hier is het een overweldigende villa met overal geheime kamertjes en mysterieuze nissen. Genoeg plekken voor de iconische schurk om zich te vergrijpen aan de Italiaanse schonen die hij meesleept naar verborgen plekken. Allemaal geschoten in een schitterend technicolor, waarmee het spel tussen licht en donker én kleurcontrasten maximaal tot hun recht komen.

Toch voelt het als film zelf een tikkeltje kil en bloedeloos. Bava heeft een serieusheid die zijn film een zekere klasse geeft, maar die tegelijkertijd de lol mist van luchtigere giallo. Acteurs en actrices zijn allemaal dezelfde intens acterende zwaarmoedige figuren. Geen luchtig grapje of relativerende terzijde kan er vanaf. De casting zelf lijkt ook veel minder gericht op authentieke typetjes die het geheel een eigen glans geven, dus niet de komische bijrollen waar ik zo van kan genieten bij Italiaanse producties uit die tijd. Terwijl de serieuze toon niet ertoe leidt dat er een band wordt verkregen met het vrouwelijke slachtvee dat veelvuldig verminkt en vermoord wordt. Deze film lijkt uit te willen stralen dat het meer is dan ordinair pulp vermaak, maar tegelijkertijd gaat het daarmee weg van de zelfspot die het genre voor mij onweerstaanbaar maakt.

Vrij simpel thriller verhaaltje, maar zeer prachtig filmisch uitgevoerd. Hele mooie beelden, waar de kleuren rood en paars de boventoon voeren. Daarnaast is ook de in beeld gebrachte modewereld een zeer fraai decor. De killer, en dan vooral het niet zien van zijn gezicht, was goed gevonden. Helaas was voor mij de voorspelbaarheid het grote probleem. Trouwens voor die tijd waren het misschien mooie vrouwen maar ik vond alleen Eva Bartok er nog redelijk uit zien (al acteerde die erg slecht) de rest van de vrouwen leken nu niet echt op modellen?

"Perhaps the sight of beauty makes him lose control of himself, so he kills."

Blood and Black Lace is een van de aller eerste Giallo-films en wordt door vele gezien als de film die het genre begon.

Een model wordt dood aangetroffen en de politie begint een onderzoek. De gemaskerde moordenaar met zijn zwart-leren handschoenen is echter nog lang niet klaar met zijn werk...

Visueel is Blood and Black Lace een erg sterke film. Mario Bava experimenteerde hier met impressionistische belichting, net zoals Dario Argento zou gaan doen in Suspiria en Inferno. Het hoge contrast versterkt het kleurgebruik nog eens en veroorzaakt ook clair-obscur-achige schaduwen in de close-ups. De cinematografie is ook bijzonder sterk. De opening waar we de hele cast tussen de etalagepoppen zien staan was ook erg leuk gevonden.

Qua verhaal vond ik de film echter minder goed. Het concept is prima, maar ik vond het uiteindelijk meer een misdaad-film en niet echt een Giallo. De film blijft boeiend van begin tot einde, ook al vond ik de climax dan wat minder.

Voor de jaren '60 is Blood and Black Lace een vrij brute film, met harde moordscènes. Als je ziet wat Bava later in de 70s zou doen is het echter nog vrij braaf.

De film had een goede soundtrack van Carlo Rustichelli, een combinatie van Jazzy muziek en spannende suspense muziek. De soundtrack deed me overigens vaak denken aan Gotische horror (zoals Bava ook maakte).

Alles bij elkaar is Blood and Black Lace natuurlijk een must-see voor de Giallo-liefhebber. Visueel is de film schitterend en de film gaat ook nergens vervelen.

Visueel sterke film vol moorden die nog vrij netjes in beeld worden gebracht, de gore valt mee. Voor één van de eerdere films in het genre en gezien het jaartal is dat niet zo verrassend. Het verhaal is best coherent en de personages zijn oké, maar wat de film na ruim 50 jaar nog de moeite waard maakt is de stijlvolle regie en camerawerk, vol met mooie shots en knap gebruik van kleur en muziek. Een stijl die helaas weinig meer terug te vinden is.

Ben het met de meeste eens dat het visueel een sterke film is met een knappe setting en mooi kleurgebruik. Ook de kills met de nodige achtervolging angst en suspense die het met zich meebrengt doen het giallo thema eer aan. Het zwakke punt zijn vooral de karakters en het verhaal die een nogal lege en oninteressante doos vormen. Het wordt nodeloos complex gemaakt met wat subplotjes die er uiteindelijk niet echt veel toe doen. Uiteindelijk is er wel een motief, maar misschien had ik het concept van een seksmaniak of een vrouw die jaloers was op die mooie vrouwen die wel een carrière als model konden uitbouwen en zij niettoch iets interessanter gevonden. Ben ook niet zo een fan van een verhaal met meerdere moordenaars. Volgens mij wordt dit concept grotendeels herhaalt in a Bay of Blood.

Mijn tweede Bava na het uiterst goed bevallen La Maschera del Demonio (1960). 6 donne per l'assassino, ook wel ‘Blood and Black Lace, is van vier jaar later en iets minder geroemd in lijstjes, maar scoort op MovieMeter wel een stukje hoger. Interessant. Op IMDb wordt de film in de trivia geduid als de eerste giallo, al lees ik dat ook wel eens over Bava’s La Ragazza Che Sapeva Troppo (1963) van het jaar ervoor, en worden ook wel eens andere titels genoemd. Eigenlijk is het ook niet belangrijk, zolang de film de moeite waard is. En dat is hij. Zo goed als Black Sunday vond ik hem niet, maar wederom is het visueel sterk en zijn de 88 minuten snel voorbij. Fijn dat dit soort films inmiddels allemaal op blu-ray zijn gerestaureerd.

3,5*

Een herziening en dit keer in het Italiaans is me veel beter bevallen. Deze keer heb ik me niet al te veel aangetrokken van het verhaal wat uiteindelijk niet veel voorstelt. Ik heb vooral mijn focus gelegd op het visuele, het camerawerk en op de actie en niet zozeer bezig gehouden met het whodunit gegeven. Er zijn daarvoor net teveel karakters. En dat alles is allemaal heel kundig en ik denk dat ik wel mag zeggen dat deze film toch nog meer dan voorganger The Girl who Knew too Much de giallo van de basiselementen heeft voorzien waarop Bava en anderen zijn verdergegaan. Geen naakt, maar de film is behoorlijk erotisch geladen. 4* vind ik wat te hoog maar denk dat het gemiddelde van 3,7 heel terecht is.

baspls mijn liefde voor dit subgenre is aan het groeien

Oergiallo

Ik blijf een vreemde vibe hebben met Mario Bava. Ik reken hem tot één van mijn favoriete regisseurs en schaf zijn werk nagenoeg blind aan en toch reflecteert zich dat niet in de algemene score. Er zitten namelijk veel 3.5* films tussen, maar met een gemiddelde van 3.63* op 8 geziene films heeft de regisseur op zich dan ook weer niet te klagen. Ik beoordeelde hem ook nooit met minder dan 3.5* en Blood and Black Lace gaat daar niets aan veranderen.

Omdat dit gewoon weer een erg degelijke Bava film is. Plotgewijs wat een rommeltje (dan vond ik bijvoorbeeld zo'n Red Queen Kills 7 Times - weliswaar niet van Bava - die ik recent zag op dat gebied heel wat beter) doordat er gewoon een te grote groep mensen is. Je kunt amper volgen wie wie is en tegen dat je het weet, dan zijn ze alweer dood. Wat laat hij hier echter toch weer een visuele pracht zien.. Die Arrow release is dan ook volledig zijn geld waard en het is werkelijk indrukwekkend hoe hij hier met kleuren weet te spelen. De openingscredits alleen al met die tracking shots en de cast die poseert (onvoorstelbaar dat de Amerikaanse distributeur voor de Amerikaanse release deze besloot te vervangen..) zijn erg geslaagd maar de mooie scènes zijn gewoon veel te veel om apart op te noemen. Verder ook een film die overduidelijk een aantal typische giallo elementen heeft geïntroduceerd, maar het loopt dus niet altijd even vlotjes in elkaar over.

Wel een heerlijk iconische killer trouwens (zeker qua design) maar ook de bruutheid is vrij stevig te noemen. Van de geziene Bava films die nog een stapje verder gaan zou ik enkel A Bay of Blood noemen, maar het is geen storende factor in deze Blood and Black Lace. Meer zelfs, zo'n scène als die waar het gezicht van Peggy verbrand wordt.. Het is een kundig staaltje make-up werk. Qua cast valt hier niet zo bijzonder veel te zeggen. Een allegaartje aan mooie vrouwen en shady ogende mannen waarbij de slachtoffers vooral in de eerste categorie vallen. Het probleem blijft echter dat er gewoon echt teveel personages zijn, ik had het toffer gevonden mocht Bava gewoon met wat minder mensen aan de film was gestart. Zijn moordenaar verliest weliswaar niet veel tijd om dat aantal te doen minderen maar toch.. het leidde iets teveel af.

En zo is er bijna telkens wel iets mis met een Bava waardoor ik net geen 4* kan uitdelen. De favoriet blijft nog steeds Lisa e il Diavolo maar dan effectief de Bava versie en niet de House of Exorcism variant van Alfredo Leone.. In ieder geval: enorm sfeervol maar hier en daar hapert het op narratief gebied en dat is eeuwig zonde. Al denk ik wel dat Bava zo'n regisseur is die met herzieningen wel eens hoger gewaardeerd wordt.

3.5*

Deze film werd binnen zeven weken tijd opgenomen. De opbrengst was matig, en wist zelfs niet de top 100 van best scorende films in Italië te bereiken. De film werd wel een mijlpaal in de Italiaanse cinema, omdat het giallo-genre van start ging. Het giallo-genre blijft de langstlopende filmische beweging van Italië. Actrice Mary Arden schreef het grootste deel van de Engelse dialoog voor de film. Deze werd in het Engels gesynchroniseerd voor overzeese marketing. De meeste mannelijke personages werden nagesynchroniseerd door Paul Frees voor de Amerikaanse release, waaronder Cameron Mitchell. Blijkbaar konden de Woolner Brothers hem niet zover krijgen om zijn eigen tekst in te spreken. De Engelse vertalingen van de Duitse titels voor de film zijn "Bloody Silk" en "The Masked Strangler." De Engelse vertaling van de Deense titel is "Red Nights of the Iron Hand." Deze titel verwijst naar het metalen wapen dat bij de moord op Nicole werd gebruikt. De distributeurs hadden voor de oorspronkelijke Amerikaanse release een hekel aan de openingscredits van Bava. Hierin poseert de cast in een salon tijdens een reeks creatieve trackingshots. De distributeurs lieten nieuwe openingscredits maken waarop een reeks macabere animaties waren te zien van mannequins die werden neergeschoten. Vanwege het lage budget monteerde Bava de camera op een kinderwagen, en gebruikte deze voor trackingshots. Tijdens de scène waarin Peggy's lichaam uit de kofferbak valt, deed zich een pijnlijk ongeluk voor. Ondanks de herhaalde waarschuwingen van Bava aan Lea Lander tijdens de repetities dat de kofferbak volledig moest worden geopend, bleek dit bij de eerste take niet het geval te zijn. Deze sloeg vervolgens terug naar beneden, en raakte de neus van Mary Arden. Haar ogen werden ternauwernood gemist. De actrice raakte in shock en snikte onbedaarlijk. Bava stopte per direct met filmen, en droeg Arden snel naar binnen om haar te troosten. De rest hielp mee bij het verzorgen van haar verwondingen. Het duurde een paar uur, alvorens ze tot rust was gekomen. Het ongeluk heeft uiteindelijk een litteken op haar neus achtergelaten. Jaren later maakte de actrice grappen dat de film haar bijna letterlijk had gedood. De make-up die werd gebruikt voor het verbranden van haar gezicht, zou ruim vier uur in beslag nemen. Op een avond na het fotograferen was Arden te moe om de make-up van haar gezicht te verwijderen, en ging naar huis. Haar moeder woonde destijds bij de actrice, en schrok zich een ongeluk toen ze haar dochter zag binnenkomen. Sommige scènes met haar brandende gezicht op de hete kachel werden verwijderd, omdat ze te shockerend waren. De villa van Greta is precies dezelfde plek waar enkele scènes uit Le Mépris werden opgenomen. Op verzoek van Bava heeft Carlo Rustichelli twee thema's uit de films La Bellezza di Ippolita en La Frusta e il Corpo hergebruikt.

De film bevat een verrassende visuele inhoud. In deze klassieke slasher ligt de spanning en suspense op de loer, en is het mysterieus verhaal goed gefotografeerd. Met name weggelegd voor alle giallo-fans.

3,0 *

Heerlijke cinema en ik zou er wat voor geven (bvb. de prijs van een filmticket) om dit op het grote scherm te zien. Dit is dus waar Dario Argento de mosterd vandaan haalde en dan is vooral Suspiria hiervan een (geslaagde) doordruk. Mario Bava lijkt me een true original met zijn combineren van clair obscur, barokke decors en hypnotiserend kleurenpalet. Het whodunit verhaal bevat bovendien een logica die niet altijd terug te vinden is bij zijn navolgers. Of het goed geacteerd is? Dat is voor mij niet het punt. Het is bij momenten theatraal maar dat past dan weer perfect bij de stijl van de film. Een film met de grandeur van een horror opera is dit. Om te kijken, te herbekijken en te bewonderen.

Nieuwe 4K release van Arrow video aangekondigd

Blood and Black Lace Limited Edition 4K UHD [Blu-ray] [Region Free] Blood and Black Lace Limited Edition 4K UHD [Blu-ray] [Region Free]: Amazon.co.uk: Cameron Mitchell, Eva Bartok, Thomas Reiner, Mario Bava, Cameron Mitchell, Eva Bartok, Thomas Reiner: DVD & Blu-ray - amzn.eu

Met deze aangename giallo ben ik van me meer te focussen op dit specifieke filmgenre. Allereerst een fijne sfeerschepping en leuk decor met de nodige franjes en kleuren.

Altijd leuk zo´n who dunnit al moest ik er toch mijn aandacht bijhouden, want er passeren wel wat personages de revue. En ze vielen nog eens bij bosjes ook. De film biedt voldoende spanning, suspense en een vleugje mysterie met de gemaskerde dader.

Acteerwerk misschien wel wat theatraal, maar bij die oude films heeft dat wel zijn charme.

Dit is een film die het voor mij van de vormgeving moet hebben. De moorden schieten aan je voorbij als een stripverhaal, maar worden visueel sterk in beeld gebracht met gebruik van schaduwen en kleur. Het plot zit dan vervolgens bijzonder mager in elkaar en kan de film nauwelijks dragen. Nee, het zijn de vrouwen en bizarre daden die me bij zullen blijven.

Kleurrijke en soms gestileerde horrorfilm, maar helaas zijn die scenes relatief schaars en beperken zich voornamelijk tot de nachtopnames. Regisseur Mario Bava heeft een fijn gevoel voor sfeervolle omgevingen en verwerkt dat soms goed in de film, maar de uiteindelijke inhoud daartegenover allesbehalve. De moordenaar kent een saaie vormgeving, het mysterie is eigenlijk geen enkel moment interessant en het acteerwerk is zwaar onder de maat. Wanneer het op de gore aankomt haalt het geheel ook niet al te hard uit, een aantal moorden worden zelfs exclusief beperkt tot wurging. Veel stimulatie is er dus niet voor de kijker, maar een aantal knap in beeld gebrachte scenes brengen nog enigszins leven in de brouwerij.