Gummo (1997)

Buitengewoon

Als ik zo even nadenk over de redenen waarom ik films kijk, dan zou ik één van de absolute hoofdredenen omschrijven als ‘het zien van een verhaal om daar dan een bijzonder, haast uniek gevoel bij te krijgen.’ Van een verhaal is er nu in dit geval wel niet direct sprake (al is wel een thema). Maar belangrijker: Waar een vorm van schaamte een gevoel is bij het kijken van Eyes Wide Shut en waar de verschillende soorten droevige gedachten overheersen omdat je u nu eenmaal zo meeleeft met het hoofdpersonage van Oslo, 31 august die lijkt te mislukken tegenover mensen die zoveel voor hem betekenen, zo is Gummo een waaier met zulke unieke gevoelens. Vanaf de intro tot de aftiteling, iedere scène opnieuw krijg je een buitengewoon gevoel. Er zijn dus een heleboel momenten die mij kunnen raken en dat doen. En dat is denk ik niet direct te wijten aan toeval, Harmony Korine zegt ergens in een interview over Gummo dat een film niet de realiteit weergeeft, maar de kijk van de regisseur op die realiteit. Toont aan dat die man best geniaal is.

Daarnaast zitten er een paar heerlijke nummers in de film. Madonna – Like a Prayer, Buddy Holly – Everyday en vooral Roy Orbison – Crying wordt subliem gebruikt. Wat een prachtige scène levert dat op zeg! Ook niet te vergeten komt het nummer Dragonaut van Sleep voorbij in het begin van de rit. Ik kende het niet, maar ook deze wordt weer zo goed gebruikt. Chapeau.

Harmony Korine bewijst ook opnieuw dat hij een getalenteerd schrijver is. Conversaties en voice-over zijn zo goed, ik heb er niet direct een superlatief voor. Ik kan hier over blijven doorgaan, maar om af te ronden moet ik ook nog eventjes melden dat Gummo prachtig is geschoten, zie net dat Jean-Yves Escoffier daar verantwoordelijk voor is. Dat is weer een naam om te volgen.

Rare film! Een 2.5

Verontrustende zwarte komedie over jongen die de hardheid van de volwassenen in hun leven kopiëren. Jongens gaan zich nog mannelijker dan mannelijk gedragen en meisjes maken zichzelf tot seksuele objecten om aandacht van ze te krijgen. Meer plot is er niet in een fragmentarische aaneenschakeling van sketches zonder verdere psychologische ontwikkeling. De gefragmenteerde structuur zet de absurditeit van de gebeurtenissen nog iets dikker aan en weet een prettige vervreemding op te wekken. Ook een dikke pluim voor de fantastische casting van lelijke randfiguren, die door het energieke camerawerk van Kormine juist een soort eigen schoonheid krijgen.

Ik hou erg van arthouse, van experimentele film, van smerige zwarte humor, van films die ook lelijke kanten van mensen en het leven laten zien. Gummo vond ik echter dodelijk saai. Er viel helemaal niets te (glim)lachen en ik verveelde me een aap. 2,5* omdat het concept wel heel origineel is en omdat Sleep met Dragonaut erin zit.

White trash - the movie

Een batterij hillbillies, een accordeon en een verdwaalde Madonna-hit: daar moet je het mee doen. Sommige freaks zouden niet misstaan in een David Lynch-film, al ben ik zeker dat Lynch er meer uithaalt. Gummo blijft toch eerder een vrijblijvend schouwspel. Het gebrek aan diepgang kan ik nog door de vingers zien - de film drijft uiteindelijk grotendeels op sfeer - maar het uitblijven van echte intrige maakt het zaakje toch ietwat saai.

Gelukkig houdt Korine het wel kort. En uniek is Gummo zeker. Het camerawerk en de editing voelen even "trashy" aan als het gepeupel dat onder de loep genomen wordt. Stilistisch geklooi zeg maar. Het heeft wel wat.

PS: in Xenia kunnen ze wel een tandarts gebruiken.

Gummo viel in de herziening toch wel mee- ik vond het vroeger vooral een vage film zonder al te veel samenhang, en dat is het ook wel. Maar de vele bizarre scenes en vreemde gesprekken tussen allerlei randfiguren maken dit een unieke film over troosteloosheid die zich afspeelt aan de onderkant van de samenleving in het grote maar minder bekende Amerika, dat van de kleine stadjes in de Midwest.

Hij zou later wel beter worden, Kormine (die overigens zelf ook een klein rolletje heeft), maar hij heeft hier al wel een heel eigen compromisloze stijl.

Pretentieuze film zonder verhaallijn en met eendimensionale personages. Shockeren om te shockeren. De cinematografie en soundtrack konden de film niet redden. Boring.

20 jaar oud, maar als je Gummo kijkt, lijkt het of de tijd heeft stil gestaan. Voor veel Amerikanen (en andere wereldburgers) bestaat het leven uit overleven. Een kijkje in een andere wereld, niet ver hiervandaan. Want ik teijfel er niet over dat deze ‘way of life’ oon in Nederland bestaat. Al hebben we dan iets minder last van een kattenplaag.

4*

Ik ben geen dierenactivist , maar ik ben tegen elke vorm van dierenmishandeling . Afschuwelijk ...

Is nep...

Gummo - humanehollywood.org

Hier kan ik echt dus niets mee, ik vond deze echt zo saai en beleving was 0,0. Kwam ook niet rauw of hard over, enkel loos en amateuristisch slecht. Blijkbaar deel ik dus een volledig andere mening over deze film dan het gross hier. 1/10

Heerlijk debuut van Korine. Jammer dat hij (naast het briljante Julian Donkey Boy) eigenlijk nooit meer dit niveau heeft gehaald. Te snel bejubeld en te snel gepiekt wellicht. Zijn laatste films voelen aan als een krampachtig compromis met de commercialiteit van Hollywood.

Oh, wat ging ik dood in de bioscoop bij The Beach Bum van Harmony Korine. Ik zou bijna geen film meer van hem willen zien, maar heb McSavah toen beloofd dat ik in ieder geval Gummo (1997) nog zou kijken. En ik ben blij dat ik dat gedaan heb, want deze beviel me stukken meer.

Jammer dat hij me destijds niets leek, want deze had ik 20 jaar geleden ook wel kunnen waarderen. De naar de strot grijpende, poëtische schoonheid van troosteloze lelijkheid? Hoe dan ook kan ik moeilijk uitleggen waarom Gummo wel zo goed voor me werkte, en The Beach Bum totaal niet. Nog iets indrukwekkender dan Spring Breakers zelfs. Maar ik kan het slecht beargumenteren waarom. Wel blij dat de animal cruelty niet echt is, en dat ik dat tijdens het kijken ook al wist. Ik ben dolgelukkig dat ik niet in zo'n redneck-stadje woon overigens, vreselijk. Maar Korine heeft er een indrukwekkend portret van gemaakt. #20 op de 366 Weird Movies list. Toch misschien Julien Donkey-Boy (1999) ook maar eens opsnorren.

And here's to that piece of bacon...

4*

De eerste Korine.

Toch moet ik zeggen dat de film verbazingwekkend genoeg veel meer centen had om uit te geven dan lijkt. Je zou denken dat dit binnen een week is opgenomen met een budget van €10.000 euro, maar tot m'n grote verbazing zat er wel meer dan een miljoen aan het project verbonden. Opmerkelijk gezien de look van de film.

Gummo wordt regelmatig geassocieerd met verontrustende cinema, maar dat ligt een beetje aan het effect dat de film op de kijker heeft. Er zitten best onheilspellende en nare momenten tussen, maar deze komen vooral tot uiting door middel van dialoog en sfeerzetting. Je zal nooit expliciet gruwelijkheden en/of barbaarse daden te zien krijgen, maar gewoon een dorp vol met vreemde mensen.

Enkele sterke momenten ten spijt, maar ik vond het allemaal nogal een onzinnig gebeuren. Gezien het feit dat de film zo vaak wisselt tussen personages is het voor de kijker moeilijk om je te verbinden met deze film. Daarnaast is het in 't algemeen gewoon erg moeilijk om maar een greintje sympathie te voelen met deze mensen. Het zijn allemaal vulgaire, onplezierige of ronduit oliedomme figuren.

Het draaft allemaal een beetje in cirkels zonder dat ik het gevoel kreeg dat er ergens maar een beetje progressie werd gemaakt. Wat andere mensen wel in de film kunnen zien, kan ik er absoluut niet in zien. Wel moet ik zeggen dat de film soms uitzonderlijk sterk is in het hanteren van een ongemakkelijke sfeer. Daar kan de film op scoren, maar ik zie Korine liever in zijn wat recentere werk.

Haha, wat een film. Lag meer dan 10 jaar op een heel grote stapel om gezien te worden. Ik vind dit de eerste plaats een schrijnende en provocatieve komedie. Ik ga zo de reacties hier eens door nemen. Normaal boeit me dat niet zo, maar ik moet nu bij voorbaat al lachen om mensen die dit heel serieus gaan zitten afzeiken.

Eindelijk, maar veel te laat gezien.

Maarja, wat kan je eraan doen? De dvd was out of print en vervolgens voor de hoofdprijs uitgeloot. Dan is de lol er ook weer snel af, ook al is dit een hype onder de indie-liefhebbers. Maar lang leve het feit dat men tegenwoordig niet meer zo moeilijk doet om sommige oude, achterhaalde (althans zoals door de gewone mens wordt beschouwd) titels hier en daar op video-sites te droppen. Zo kon ik, tegen beter weten in, voor gratis en voor niets eindelijk weer eens een beetje bijblijven.

Van Harmoni Korine heb ik slechts zijn commerciële doorbraak Spring Breakers gezien en ik was daar helemaal door verkocht. Verder vertoefde ik slechts zijn samenwerkingen met Larry Clark, waar hij voor Kids en Ken Park het scenario schreef. En nu naar ruim 10-15 jaar aanschouw ik eens de echte wortel.

Gummo. Ja, gut inderdaad... Ik heb het gemist. Die vuige doch broeierige experimentele beelden. Niet perfecte beelden. Beelden van een leven. Iets met zon, iets met coming of age, iets met een soort van vrijheid in experimenteren. Daar waar men destijds snel levens probeerde over te doen van Facebook of Instagram, liet ik me voornamelijk raken en jaloers maken met de levens waar deze filters (waar A24 nu veelvoudig gebruik van maakt) overheen gegoten zijn. Maarja, het was maar een filter. En waarschijnlijk verschillen die periodes dat ik daar zo mee bezig was helemaal niet zoveel met het zogenoemde. Want een sprookje is het absoluut niet, en Gummo is natuurlijk ook een voorbeeld zoals je dat liever niet had gewild. Gelukkig maar...

Gummo is echt fucked up. Aan alle vlakten. Zij het subtiel, zij het direct. We volgen een groepje ontspoorde jongeren, fucked up kids, verstandelijk gehandicapten, seksistische middelbare vrouwen, skinheads, misvormden, en een jongeman met anorexia met konijnenoren, in een een of andere gat in Ohio. Ja, we volgen ze... Als je je hoofd er een beetje bij houdt, want Gummo gaat van de hak op de tak van fragment naar fragment en zijn observaties.
Moet ik al die observaties hier op Moviemeter onder de loep gaan nemen en bespreken? Ik wil het wel maar dan zit ik hier tot in de nacht nog steeds aan dit bericht.

Maar het bevalt me wel. Het voelt als een soort doemscenario voor de 21ste eeuw en de gedachte dat de jaren 90 misschien op de valreep een van de meest progressieve jaren van de twintigste eeuw was lijk je hierin terug te zien. Iedere gek brak gewoonweg op een een of andere manier door, zo ook Korine, die met een krats dit hele projectje aan elkaar heeft gelijmd. Ik krijg gewoon heimwee naar de tijd dat moralisten nog werden weggelachen ipv dat ze de hele kunst en cultuursector anno nu bevlekken, en dat de boodschappen nog in your face duidelijk werden en Gummo gaat daarbij niets uit de weg. Bij de dierenmishandeling-scenes had ik wel moeite, maar gelukkig is dat nep. Verder ook die scene met die twee zwaar grofgebekte red-neck kinderen op die autoschroot, die scene met dat armpje drukken en het vechten met die tuinstoel, die predik, het bad natuurlijk... bij wijlen ook best creepy die verzuchting van Dot over haar perverse stiefvader

Vooral van het geluid moet je het hebben. In combinatie met de beelden en de montage vult het op de juiste timing de groezelige soundtracks bij, of richt het zich met een benauwende stilte op de monologen of de bezigheden van deze protagonisten. En nee, uiteindelijk is dit niets om jaloers op te worden en uiteindelijk komt voor niks de zon (in intigerende korrelige beelden) op, terwijl daaronder een hoop ellende en desintegratie schuilt.

Een opbouw en een experiment die er van mij gewoon mocht zijn tussen alle andere uitvindingen in de jaren 90.
Toch nog blij dat ik hem heb mogen treffen.

4,0*

Komt in oktober uit op 4k bij Criterion