The Hunchback of Notre Dame (1923)

4* voor deze amusante classic, vind het nog steeds de beste verfilming.

Ik zoek deze nog,in originele uitvoering.

ik heb hem nu, het is idd de beste

Ik kan in één zucht talloze actrices (uit die tijd of course) opnoemen die de rol van Esmeralda veel beter en geloofwaardiger hadden kunnen doen. Toch zou het Lon Chaney zijn geweest gebleven die alle aandacht steelt. Ik herken niks van hem terug wat ik eerder zag in "Shadows". Het is inderdaad de Man with a Thousand Faces. Het Klokkenluider kent iedereen natuurlijk door het Disneyfilmpje, dus het was interessant de wat meer dramatische versie met de horrorsfeer te zien.

goede film

Moet wel zeggen dat de nieuwe versie met de nieuwe muziek en beterbeeld goed gedaan is. Maar het geeft niet echt de sfeer of je naar een film zit te kijken van 1923. Maar dat is wel vaker zo met dat Living Colour Entertainment. Deze dvd's zijn vaak niet met de originele muziek. Ik heb nog twee Amerikaanse dvd's met wel de originele muziek. Deze muziek past veel beter en maakt de film leuker. Tevens moet ik wel zeggen dat bij deze film lijkt dat ze de namen van de personages Jehan' Clopin en Dom Claude Frollo veranderen. Dat maakt het dan zo verwarrend.

Ik vind dat als je alleen de Disney versie kent en als je graag de echte verfilming wilt zien dan moet je eerst die met het originele verhaal zien van 1956.

Die andere versies van 1939 /1982 / 1997 moet je gaan zien want anders raak je helemaal de kluts kwijt. Dan pas deze van 1923.

Het mooiste van deze film vond ik toch het begin dat Quasimodo op het balkon van de Notre Dame staat en dat die dan helemaal naar beneden klimt. Maar ik ga deze versie nog maar eens bekijken.

Tsja wat muziek is het natuurlijk niet best. Mijn versie had afzichtelijke synthesizer met zo nu en dan kitcherige geluiden van grote groepen mensen. De film was overigens prima. Ik was zeer gecharmeerd van de sfeer en er mogen enorme complimenten uitgaan naar Lon Chaney. Los van zijn briljante make-up is zijn fysiek wonderbaarlijk. Zoals hij aan die waterspuwers bungelt en op de bellen springt is werkelijk fenomenaal. Het geeft het personage van Quasimodo perfect de dynamiek en getraindheid mee die het verdient. Verhaaltechnisch hebben we natuurlijk te maken met een groots verhaal. Echter heb ik de film vaker en innemender gezien. Zo ging er wat mij betreft veel te veel screentijd uit naar Esmeralda en haar liefde. De stormscenes zijn natuurlijk indrukwekkend maar voor mij blijft Notre Dame de Paris toch duidelijk de versie van het verhaal waarin de elementen het sterkst naar voren komen. The Hunchback of the Notre Dame is goed en legt een zeer sterke basis voor de verdere vertellingen van het verhaal maar is helaas, ondanks haar sterke entertainment, overtroffen.

Gisteren nog herzien en ik verhoog mijn stem naar 5,0. Dit meesterwerk blijft me fascineren. Die prachtige sets waar je gewoon niet van kan geloven dat het In de USA is gefilmd. En dan dat fenomenale begin met Chaney die op het balkon naar beneden staart en met die duizenden figuranten. Ook geweldige muziek en voor de rest meer memorabele scene's. Echt super jammer dat er wat materiaal kwijt is geraakt, en dat de film super weinig publiciteit hier heeft. Dit is echt een parel.

Hier nog een interessante docu over Lon Chaney, zo rond stukje 3: 27 gaat het over deze film.

YouTube - ‪Lon Chaney: 1,000 Faces (4/9)‬‏

Het is toch niet te geloven wat die Lon Chaney allemaal kon. Hij leek werkelijk iedere rol aan te kunnen en schitterde vooral in de rollen van sukkelaar (gehandicapt, mismaakt). Dus ja de rol van Quasimodo was hem op het lijf geschreven. Werkelijk schitterend zijn make-up, als ik het niet wist zou ik denken dat het helemaal echt was. Hoe hij als een aapje de klokken luidde, langs touwen naar beneden ging en over de Notre Dame danste, het was geweldig om te zien. Ik sluit me echter wel aan Drs. Daja dat voor een titelrol hij te weinig screentijd kreeg en dat de hoofdrol uiteindelijk meer bleek te zijn voor Patsy Ruth Miller als de mooie en liefdevolle zigeunerin Esmeralda. Fantastisch was ook het gevecht bij de Notre Dame. Allemaal heel pakkend en een bitterzoet einde.

Ik heb naast de Disneyversie ooit nog een andere Hunchback film gezien maar weet bij God niet meer welke. Ik vond deze in elk geval beter. Denk dat er geen betere Hunchback dan Chaney kon zijn. Inderdaad man with a 1000 faces!

Ondergewaardeerde film, wat mij betreft. The Hunchback of Notre Dame was Universals paradepaardje van 1923, wat aan de sets en aantallen extra's ook wel af te lezen is. Chaney was baanbrekend hier met zijn make-up. De Flicker Alley Blu-ray heeft overigens een geweldige score (A new symphonic score arranged by Donald Hunsberger was recorded in the Czech Republic by full orchestra conducted by Robert Israel). Momenteel stiekem ook op YouTube, waar ik hem ook heb gezien...

Een film die probleemloos overeind blijft tussen andere toppers van dat jaar, zoals Safety Last en Our Hospitality.

Ik kende voor deze avond enkel de Disney versie en moet zeggen dat deze uit '23 mij toch prima bevallen is, ondanks ik geen van die andere versies gezien heb.

Het zijn naar mijn mening voornamelijk Lon Chaney en Ernest Torrence (Clopin) die schitteren in hun rollen. Torrence lekker expressief zonder over-the-top te gaan en Chaney met zijn lichamelijke uitstraling. Patsy Ruth Miller zet ook geen slechte Esmeralda neer, maar meer dan een gemiddelde performance vind ik niet dat zij levert.

Verder zijn de decors en de castings (al die figuranten) indrukwekkend te noemen, zeker voor een film die al zo oud is. Geen moment valt het op dat dit allemaal in de V.S. geschoten is en je waant je als kijker echt in Parijs in die tijd.

Bij mijn eerste silent film moest ik wennen aan de continue soundtrack, maar bij deze film vind ik het eerder meeslepend. Daarnaast is het wel slim gedaan om bij de grote samenkomsten van mensen echt het rumoer van mensen te laten horen in plaats van muziek. Zo ben je even in de waan alsof er geluid bij zit.

Het dramatische verhaal is meeslepend van begin tot eind. Met recht mag deze film een klassieker genoemd worden. Wat zonde dat hij op deze website zo weinig aandacht krijgt.

Na The Phantom of the Opera is dit mijn tweede silent van Lon Chaney. Quasimodo wordt door zijn meester opgedragen de zigeuner Esmaralda te ontvoeren. Hij wordt echter betrapt en zwaar gestraft. Als ze ziet hoe hij lijdt krijgt Esmeralda medelijden met hem. Quasimodo's meester laat het hier echter niet bij zitten en de armen beginnen ook nog in opstand te komen.

Lon Chaney weer wederom onder een dikke laag make-up aardig wat emotie over te brengen. Zijn kostuum zag er ook weer indrukwekkend uit, in ieder geval beter dan veel latere versies van 'het monster'. Het verdere acteerwerk was ook zeker niet verkeerd.

Het verhaal vond ik in de Disney-film toch een stuk beter uitgewerkt, die volgt Victor Hugo's verhaal ook een stuk beter. Hier is het verhaal een beetje rommelig en draait het vaak niet genoeg om Quasimodo. Geen Frollo hier (mijn favoriete personage uit het verhaal) en de romance was daar ook beter (en minder cliché). Ook vond ik de eenzaamheid van de klokkenluider in de Disney-film beter naar voren komen. Maar dan moet ik ook zeggen dat de Disney-versie een hoop irritante drukke personages heeft, kinderachtige toevoegingen zoals de waterspuwers en overbodige liedjes. Iedere adaptatie heeft zo zijn voor- en nadelen.

De sets die Universal allemaal speciaal voor de film heeft laten bouwen waren zeer indrukwekkend. Je waant je echt in het middeleeuwse Parijs. Ook de stunts van de klokkenluider die over de Kathedraal klimt waren goed gedaan. Ik zou zweren dat de echte Notre-Dame voor de opnames was gebruikt. De set is in 1967 afgebrand en is voor die tijd volgens mij nog voor andere verfilmingen gebruikt.

De film is ook mooi opgenomen, de grote schaal van de locatie komt goed over en af en toe kwam het zelfs modern over door het gebruik van verschillende camerastandpunten. Ook de muziek was lekker sfeervol, en dan met name de mooie orgelmuziek.

Al met al weer een sterke silent deze The Hunchback of Notre Dame. Erg leuk om gezien te hebben en op veel aspecten waarschijnlijk onovertroffen door latere verfilmingen. Op de Disney-film na moet ik ze allemaal nog zien. Misschien dat ik binnenkort ook de 1982 versie eens bekijk, ik vind het toch een leuk verhaal om te zien.

The Hunchback of Notre Dame oogt als een blockbuster, en dat uit een tijd dat er nog geeneens blockbuster bestonden. Het is ook ongelooflijk dat dit een replica van de Notre Dame kathedraal betreft. Zo echt lijkt het, en toch is het allemaal domweg nagebouwd in de Universal -studio's. Het verhaal volgt redelijk de lijnen die schrijver Victor Hugo heeft opgetekend, echter het einde is veranderd naar een positiever goed einde. En tja, ook al is de tragische Quasimodo, gespeeld door uitmuntende Lon Chaney, niet de hoofdpersonage, ondanks dat de titel anders doet vermoeden, hij steelt wel de show. Prachtig geschminkt springt hij olijk rond tussen de klokken en waterspuwers. Aangezien het camerawerk in die tijd een stuk lastiger was, minder dynamisch, is het alleen maar een grotere en knappere prestatie dat er meerdere memorabele scenes te zien zijn. Een heerlijk stukje film-historie.

Nu dat ik de versie uit 1939 heb gezien die blijkbaar het populairste is, ook nog eens wat recensies hier gelezen. Gezien je toch wel houdt van de Disney versie moet ik zeggen de 1939 versie heeft nogal wat raakpunten met de Disney adaptatie. De 1923 en 1939 versie hebben dezelfde plotelementen maar verschillen ook op veel vlakken. Mijn voorkeur gaat zonder twijfel uit naar de 1923 versie. Ik snap je kritiekpunten over het feit dat het plot niet zo sterk is ontwikkeld in deze versie maar dat is natuurlijk het nadeel aan een silent. Expressie is daar belangrijker dan veel dialoog of vertelling die noodgedwongen moet verlopen via title cards. Diepe karakterstudies, moraaltjes, maatschappijkritiek (die komen allemaal meer aan bod in latere versies dus ook in die uit 1939) daar leent een silent zich ook niet meteen voor. Ik heb aan voornoemde elementen ook veel minder boodschap dan vroeger. Voor mij primeert het verhaal in al haar eenvoud. Er zijn zeker genoeg momenten om de relaties tussen de karakters te begrijpen en ook mee te leven wie vinden we sympathiek en wie niet zo en wie verafschuwen we.

Nu zit Frollo wel degelijk in deze versie, hij heeft enkel een andere naam gekregen: Jehan. Te weinig Quasimodo in 1923 zeg je ook in de 1939 versie is er meer aandacht voor het doen en laten van Esmeralda dan de klokkenluider. Dit heeft wellicht te maken dat de officiële titel van het boek 'Notre Dame de Paris' is. Er is geen titulair karakter, geen absoluut hoofdfiguur, het gaat om wat er gebeurt in en rondom de Notre Dame. De hoofdfiguren zijn: Esmeralda, Frollo, Quasimodo, Phobus, Clopin en Gringoire. De filmadaptaties zijn vrij natuurlijk om te bepalen waar ze meer de focus op leggen. De 1939 versie geeft opvallend weinig aandacht aan Phobus en Clopin, maar wel veel aan Gringoire. In de 1923 versie is dat omgekeerd waar Gringoire slechts een bijrol heeft. Phobus is dan weer een van mijn favoriete personages (althans afgaand op de 1923 versie) dus ik was erg teleurgesteld dat hij zo goed als vervangen werd door Gringoire in 1939. Als je favoriet Frollo is dan zit je met de 1939 versie wel goed, maar aan de andere kant blijft hij ook daar vrij zwart/wit.

Volgens IMDB duurt de film 133 minuten, mijn Silent Cinema Collection DVD duurt 117 minuten maar mijn Elstree Hill Entertainment DVD duurt maar 60 (!) minuten.. Goed oppassen dus welke versie je koopt, want je kunt evengoed met een compleet verknipte (en bovendien qua kwaliteit inferieure) versie eindigen. Vreemd genoeg zijn ook de openingscredits anders (in de Silent Cinema Collection zijn dat rollende credits, bij Elstree Hill Entertainment niet) maar verder start de film toch hetzelfde.

Ik zal wellicht tot een kleine minderheid horen, maar dit was pas mijn eerste kennismaking met het verhaal van de klokkenluider van de Notre Dame. En na vorige week Les Misérables te hebben gezien ook pas mijn tweede kennismaking met het werk van Victor Hugo. Lon Chaney is erg goed als de mismaakte Quasimodo maar dat geldt helaas niet voor zijn tegenspeelster, de mij onbekende Patsy Ruth Miller. Ik vond haar als Esmeralda niet erg overtuigend. Ook de sinistere Jehan was wat vlak, en zijn acties bovendien onbegrijpelijk. Maar wellicht komt dat uit het bronmateriaal.

Het begint nogal rommelig, waarbij een tiental figuren worden geïntroduceerd, en het duurt dan ook even voordat de kaarten zijn geschud en het verhaal een beetje los komt. De scenes met Quasimodo zijn verreweg het best, te danken aan zijn acrobatische toeren (geweldig hoe hij de klokken luidt, aan de gevel hangt en naar beneden klimt), maar ook zijn expressie waarmee hij zowel angst inboezemt als medelijden opwekt, hij is echt geknipt voor de rol. De subplot met het leger armoedzaaiers en de romance tussen Esmeralda en de kapitein deden me niet zo veel, en aangezien dat een vrij groot deel van de film in beslag neemt leek deze klassieker af te stevenen op een mager zesje. Maar tegen het eind komt dan toch een indrukwekkende finale waardoor de film een halfje extra verdient.

Why was I not made of stone, like thee?

Het is misschien vreemd om te verkondigen wanneer deze The Hunchback of Notre Dame reeds de 4e verfilming (5e als je de Disney sequel meerekent) van het boek van Victor Hugo is die ik zie, maar eigenlijk ben ik niet zo'n enorme fan van het verhaal. De verfilmingen zijn vaak wel degelijk te noemen (al heb ik aan Notre-Dame de Paris uit 1956, die ik 2.5* gaf, bijzonder weinig herinneringen) maar ik zie de legendarische status van het verhaal niet. Eergisteren was het echter de "verjaardag" van de brand in de Notre Dame die in 2019 uitbrak en het leek me dan wel gepast om eens één van die legendarische verfilmingen op te zetten.

Een film die vandaag de dag nog altijd niet volledig te bewonderen is trouwens. Ik heb zelf 2 versies in bezit: de Silent Cinema Collection DVD van 117 minuten en de Elstree Hill Entertainment DVD van maar 60 (!) minuten. Dat komt allebei nog niet in de buurt van de 133 minuten die de film zogezegd zou moeten duren, maar naar het schijnt is er nog altijd zo'n kwartier aan beeldmateriaal verloren gegaan en dan kom je er wel natuurlijk. Merkwaardig eigenlijk hoe de film het slachtoffer van zijn eigen succes is geworden (de film was zo populair dat het originele negatief al na ettelijke jaren versleten was door het vele kopiëren) en zelfs de Silent Cinema Collection DVD (die een teruggevonden print uit 1926 als bronmateriaal gebruikt) is verre van gevrijwaard van foutjes. Wel een fijne editie trouwens met een - weliswaar onvolledige - kortfilm van Lon Chaney genaamd Alas and Alack uit 1915 als extra (waar hij ook een gebochelde speelt!) en ook een kort filmpje waar je Lon Chaney met iemand een bezoekje aan de set ziet brengen. In dat opzicht is het dan ook des te verbluffender wat voor transformatie Chaney ondergaat voor zijn rol als klokkenluider. Wie echter een volwaardige Quasimodo film verwacht komt echter wel bedrogen uit.

Want eigenlijk kent de film niet echt een hoofdpersonage, het is gewoon een mengelmoes van personages die allemaal wel iets met elkander hebben te maken en simpelweg ongeveer evenveel screentime krijgen. Chaney steekt er in dat opzicht met kop en schouders bovenuit en het is dan ook een beetje een tegenvaller dat Wallace Worsley zich teveel laat leiden door randverhalen. Ik heb nog altijd het verhaal van Hugo niet gelezen maar ik heb wel het gevoel dat dit de meest complete verfilming is, er zaten alleszins elementen in die ik me niet uit andere verfilmingen kon herinneren. Het probleem is echter dat het a) vaak neerkomt in gewoon het tonen van grote lappen tekst en b) dat het tempo en het ritme wat onderuit gehaald wordt. Worsley wil heel veel tonen en daardoor komt niet iedereen tot zijn recht. Zeker Patsy Ruth Miller is een beetje onderbelicht maar Brandon Hurst komt nog wel goed over als Jehan Frollo, de grote slechterik in het geheel.

En visueel is dit natuurlijk ook wel overdonderend. Je zou bijna denken dat Chaney aan de echte Notre Dame de nodige acrobatische toeren uitvoert maar neen, het was allemaal decor. Ook de massascènes zijn de moeite waard maar als ik dan toch een favoriete verfilming moet noemen, dan zou ik toch voor de 1939 versie gaan. Ik heb de Disney versie weliswaar hoger beoordeeld, maar ik vermoed dat dat vooral een stukje nostalgie zal zijn. Al denk ik wel dat die binnenkort ook nog eens zal passeren. Ik heb de sequel niet meer gezien sinds ik nog een erg kleine Metalfist was.

Kleine 3.5*

Romantiek en intrige op een uitgebreid historisch canvas. Helaas kunnen buiten Quasimodo de personages mij niet erg boeien en buiten Chaney de acteurs en actrices evenmin, maar gelukkig houden de indrukwekkende massacènes, de prachtige sets, de mooie kostuums, de vrije vlotte regie en het sterke spel van Chaney de aandacht voor mij voldoende vast, en het laatste kwartier is nog altijd behoorlijk spectaculair, zodat dit uiteindelijk toch een zeer goede indruk achterlaat. En Chaney is en blijft een enorme baas. (Gezien op een DVD van het Engelse Dark Vision uit 2001 [ja, wéér een andere distributeur], in een matige maar nog nèt acceptabele transfer met als minimale extra's de filmografieën van de drie hoofdrolspelers en de regisseur plus 19 filmfoto's.)

        Bizar genoeg wordt het feit dat een groot deel van deze film zich afspeelt aan de onderkant van de (Parijse) samenleving weerspiegeld in het hilarische eerste item op de trivia-pagina van IMDb. Volgens Wallace Worsley junior, de zoon van de regisseur van deze film, werd een groot deel van de figuranten gerecruteerd in het centrum van Los Angeles voor 1 dollar per nacht plus maaltijden. Onder hen bevonden zich schijnbaar ook diverse prostituées "who did a 'considerable sideline business' on the sets." Art imitating life, pour ainsi dire.