Footlight Parade (1933)

'By a Waterfal' uit Footlight Parade: het beste stukje uit al de Busby Burkeley films!

Wat een geweldige film!En het is wel erg duidelijk dat dit een zogenaamde precode film was.

De musicalnummers in briljant.

Het eerste nummer:"sitting on backyard fence",laat Ruby Keeler en Billy taft zien,als twee zingende katten.Keeler danst ook nog met de als kat-verklede showgirls.Erg charmant nummer.

2e nummer is "the honeymoonhotel",wat eigenlijk gaat over stelletjes,die niet kunnen wachten tot ze samen in hun hotelkamer beland zijn.Erg gewaagd voor 1933-begrippen.

3e nummer,isd het spektakelstuk"by a waterfall",waar zo'n honderd showgirls zich vermaken bij een waterval,en waar de groepschoreografie van Busby Berkeley uit de kunst is.

4e nummer,is het meest bizarre:Shanghai-lil:James Cagney speelt in dit nummer een matroos,die verliefd is op een hoertje[Ruby Keeler].In het bordeel,waar het nummer zich afspeelt vragen de andere prosituees zich af,waarom "Shanghai-lil"zo geliefd is bij de klanten en ook wordt er overvloedig opium gerookt.Bizar dus.

Zeer goede cast,en ook een hoofdrol voor de showgirls in deze film.

Wie goed kijkt,kan zien dat Busby een aantal favorieten showgirls had,die in al zijn films meedoen en die altijd in close-up gefilmd werden.

Ik geloof niet dat wij dezelfde smaak hebben. Ik verafschuw het gezang in films....

Ik vind het juist geweldig.......

Ik ook. Persoonlijk ben ik dol op Berkeley-films. Dit is dan ook mijn favoriete Berkeley-film. Heb hem persoonlijk in het Filmmuseum van Brussel gezien, en ben van mening dat de beste manier om van een Berkeley-film te kunnen genieten, in de bioscoop is. 'By a Waterfall' is het hoogtepunt van Berkeley.

Geweldig om een zingende en (tap)dansende James Cagney te zien!

Verder kampt deze film een beetje met hetzelfde probleem als die andere Berkeley-film die ik zag, Gold Diggers of 1933. Het eerste stuk van de film is een niet al te interessant verhaaltje over een producer van musicals, waarin nauwelijks gezongen wordt. Pas in de laatste 40 minuten gaat de film helemaal los met de zangnummers en de geweldige choreografieën van Berkeley. Ik geef 3,5* maar dit had meer kunnen zijn als ze niet alle musical in de film aan het einde hadden gedaan.

Dikke pret! Een betere en toepasselijker beschrijving is er niet voor deze film.

In principe is dit een typische crisisjaren '30 musical van Warner Bros waarin een luchtig makkelijk verteerbaar verhaaltje de opmaat vormt naar een finale met veel dans, zang en show. Op zich allemaal niet diepgravend of van levensbelang, maar de uitvoering is zo ontzettend goed dat we hier toch zo maar met een klein meesterwerk te maken hebben. Dat valt vooral toe te schrijven aan twee betrokkenen bij deze film: James Cagney en Busby Berkeley.

Cagney laat niet alleen zien hoe veelzijdig hij als acteur is, met ondermeer een spervuur aan scherpe dialogen en opmerkingen (daarbij fantastisch ondersteund door Joan Blondell) maar ook dat hij een uitstekende danser en meer dan redelijk zanger is. Vooral zijn danscapaciteiten springen echt in het oog, en hij laat hier zien dat zijn optreden in Yankee Doodle Dandy 10 jaar later geen toevalstreffer is. Cagney is ongelooflijk lenig, heeft een geweldige timing en komt volkomen naturel over.

De tweede 'ster' van deze film is de ongeëvenaarde choreograaf Busby Berkeley. Als er een bezwaar is bij deze musical is het misschien dat je wat lang moet wachten op de zang- en dansnummers, maar als ze dan na een dik uur eindelijk komen is het ook echt helemaal raak. Berkeley is de koning van de synchroon-choreografie, waarbij hij tientallen danseressen en dansers met uiterste precisie de meest spectaculaire dansen laat uitvoeren. En dat alles ook nog eens tegen de achtergrond van uitzinnige sets en decors.

Het laatste halfuur van deze film is volledig voor Berkeley die hierin maar liefst drie wervelende finales presenteert. Zonder de andere twee tekort te willen doen is voor mij de middelste sessie "by a waterfall" echt van opzienbarende klasse. Fonteinen, glijbanen, onderwater opnames, het vormen van twee drijvende slangen door tientallen zwemmende danseressen, het is te veel om op te noemen. Deze bijna 10 minuten durende scene wordt ook nog eens versterkt door uitgekiend camerawerk vanuit de meest waanzinnige hoeken en posities. Fenomenaal!

Ook heel fijn dat deze film nog in de pre-code periode is opgenomen wat ondermeer resulteert in een aantal pittige uitspraken (de naam 'Rich' rijmt op een ander woord). De grap is dat censuur een belangrijke rol speelt in deze film, waarbij dan uiteraard vooral de hypocrisie van het censuursysteem tot buitengewoon hilarische situaties leidt.

Het enige minpunt bij deze verder heerlijke film is Dick Powell, die als weeë operettezanger er soms bijna in slaagt de film tot stilstand te brengen. Maar laat dat geen beletsel zijn om dit feestje te gaan zien.

Het is echt niet gemakkelijk om op een film als deze te stemmen. Eigenlijk alleen maar gekeken vanwege de Berkeley nummers die natuurlijk weer de hoogtepunten van de film zijn.

Dun verhaaltje zoals vaker bij zo'n film. Toch vond ik het over het algemeen een erg vrolijke film die zeker in het begin goed te doen is maar later afzwakt, tot Berkeley in actie komt. James Cagney speelt werkelijk erg leuk, een genot om naar te kijken en de film hiermee redt. Eigenlijk 2.5.

Mooie muziek in deze film en prachtige nummers van Berkeley, kreeg weer zere ogen bij het zien van zoveel moois in By a waterfall. Zoiets kunnen ze toch niet meer.

Sitting on a backyard fence 4.0

Honeymoon hotel 3.0

By a waterfall 5.0

Shanghai Lil 4.0

Busby Berkeley mag dan Hollywood's beste massachoreograaf geweest zijn, hij moet Warner Brothers kapitalen hebben gekost. Naast Footlight Parade moest het budget voor 1933 (dieptepunt van de Depressie) ook nog eens 42nd Street en Gold Diggers bekostigen. Maar dan hebbie ook wat. By a Waterfall is wellicht Berkeley's meest geschifte nummer, maar wat een spektakel!

Zoals in de andere twee films voegen ook hier Dick Powell en Ruby Keeler - Hollywood's meest afgrijselijke en abominabele romantische duo - de nodige campiness toe.

Niet mijn type film.

Footlight Parade weet ik te waarderen voor "By a Waterfall" van Busby Berkeley: een onwaarschijnlijk rijkelijke en mooie choreografie. Zéér mooi om te bekijken. Jammer dat dit nummer niet het orgelpunt van de film was; ik verwachtte voor de derde act iets dat nóg beter was, maar helaas viel "Shanghai Lin" nogal magertjes uit ivm "By a Waterfall" (al zijn de shots met de "levende vlag" wel schitterend).

Los van deze twee choreografieën had ik niets met de film. Het eerste uur was saai en het tempo van de dialogen lag me net iets te hoog. Film oogde erg gejaagd (wat ik snap, gezien het hectische leven in zo'n studio), maar wist me hierdoor minder te grijpen. Ook enkele irritante personages, zoals de klagerige choreograaf, zetten een domper op de kijkvreugde.

Cagney is charmant, maar hij redt de film helaas niet. Jammer dat WB met "Shanghai Lin" opteerde de filmsterren hun 'moment de gloire' te geven; in die tijdsgeest begrijpelijk dat de studio zo'n keuzes maakt, maar de scène haalt het - zoals eerder vermeld - jammer genoeg niet bij de fantastische waterballetten in de voorgaande scène.

Ook weer typisch voor redelijk wat films uit deze tijd (of toch alleszins musicals e.d.), is dat het einde van de film snel-snel afgehaspeld wordt. Er wordt zachtjesaan opgebouwd naar romantiek e.d., maar aan de eindmeet schakelt de film een versnelling te hoog. Maar goed, dat heb ik dus wel vaker met films uit de jaren '20 en '30.

Dankzij de spectaculaire Berkeleychoreografieën haalt "Footlight Parade" nog nét 2,5*, anders was hij op 2* blijven steken.

2,5*

Deze nog maar eens gezien. Mijn mening over de film is ook niet veel anders dan de vorige keer. Ik heb wel weer genoten van het spel van Cagney, maar Joan Blondell is ook grappig waardoor de film zeker in het begin nog best leuk is maar op gegeven wordt de film ook wel weer wat saai. En je zit gewoon te wachten op die muzieknummers. Gelukkig gooien ze dan een eerste muzieknummer erin en aan het eind dus nog drie. Het was beter geweest als ze dat wat verspreid over de film hadden gedaan, maar het verhaal wil nou eenmaal anders. Ik vind het wel teveel van het goede, vooral By a waterfall is nogal beladen. Ik vond dit keer Honeymoon hotel en Shanghai Lil vermakelijker om te zien, heb je dat weer. Misschien maar beter die nummers een volgende keer apart kijken.

Geen van vier nummers waren me onbekend, dat was de vorige keer al. Ik hou wel van die oude dansmuziek. Eigenlijk gewoon foxtrots, alleen de laatste wordt halverwege een mars (Anchors Aweigh/The Stars and Stripes forever). Die zijn alle vier nogal opgewekt van aard en dat voor die tijd, waarin Amerika nog hartstikke in crisis zat. Ben totaal geen liefhebber van die oude dansfilms en vaak duren die muzieknummers mij ook te lang maar in deze film heb er ik totaal geen moeite mee, komt ook door de perfecte combinatie van muziek en show. En het camerawerk is ook uitmuntend te noemen. Heb daar dan ook weer van genoten. Ruby Keeler was trouwens ook leuk om te zien, Dick Powell heeft een niet al te grote rol, maar die vond ik eveneens wel de moeite waard. Dan neem ik het niet al te bijzondere verhaal maar op de koop toe en hou mijn stem op 4.0.

De film, die Busby Berkeley eeuwige roem bezorgde vooral vanwege het weergaloze en toentertijd gewaagde watervalballet. Ook het slotballet over “Shanghai Lil” is uit de kunst, maar verder heeft de film weinig om het lijf. Het verhaal stelt niet veel voor en de als altijd driftige James Cagney kan mij ook in deze film slechts matig bekoren. Dan kijk ik toch veel liever naar Joan Blondell met haar geinige one-liners.

Lloyd Bacon's 'Footlight Parade' is een hoogtepunt binnen de musical-en dansfiilms uit de jaren dertig met name dankzij de geweldige choreografieën van Busby Berkeley, zoals het adembenemende waterballet. Kekke pakjes ook.

Footlight Parade begint net zoals 42nd Street als een backstage musical en verandert tijdens het laatste halfuur in een volbloed musical. Er zijn sowieso veel gelijkenissen met de vorige Bacon/Berkeley collaboratie. Verschillende nevenpersonages met elk hun eigen ambities en mini-verhaallijnen, een moegestreden 'stage director' en centraal een chaotische, maar fanatieke eigenaar van een musicalbedrijf. Of Cagney zijn rol beter of slechter aanpakt dan Warner Baxter kan ik niet met zekerheid zeggen. Ze vormen alle twee alleszins de steunpilaren van beide films. De drie aparte shows op het einde zijn ook beter gechoreografeerd en meer memorabel dan in 42nd Street, maar ze doen me nog steeds niet van mijn stoel vallen. Ik zal wellicht nooit een grote fan worden van zang –en dansscènes in film. Let trouwens op de boodschap in het begin. "Silent pictures are finished!" Het zet de toon, letterlijk en figuurlijk.

copy paste en JM is klaar, maar als je het volledig met iemand eens bent, waarom niet

De dvd kan zonder probleem worden aangeschaft want ik heb genoten.Tv kopie gaat wel maar niet zo scherp allemaal.

Eerder dan gepland deze film weer gezien, niet met tegenzin maar wel met grote twijfels. Liever had ik eerst de dvd gehad en daarna bekeken. Maar gisteren 42nd street gezien, teleurstellend gewoon en zelfs na afloop wat schaamte vanwege de vrouwonvriendelijkheid daarin. Maar dat is in deze film niet, hoewel ze hier later ook wel vaker gaan snauwen maar dat is het dan ook. Verder gewoon een film met een vriendelijk karakter. Dat ze in de zaal zitten en dan vervolgens zo'n show op een podium zien klopt hier ook niet want de scènes zijn veel te groot opgezet. Wel zijn de repetities wat beter afgestemd op het eigenlijke resultaat. Verder aan de ene kant wat saaie film, maar aan de andere kant ook veel vrolijkheid en een aantal grapjes, Blondell bijvoorbeeld met haar kousen en met dienblad, Cagney die dronken is. Het acteren is hier en daar wat theatraal, maar gezien het jaartal wel te begrijpen.

Cagney blijft geweldig ook al heeft hij wel mimiek voor gangsterfilms en komt in laatste nummer ook nog wel even van pas. Blondell en Keeler zijn leuk.

Cagney komt tijdens bezoek in bioscoop waar na afloop ook revue is te zien op het idee zoiets ook te produceren. Het zit niet helemaal mee, maar daarna wordt het idee nog wat beter uitgewerkt. Hij is ondertussen ook gescheiden, dacht hij, heeft een andere vriendin en ook nog een secretaresse (Blondell) die ook nog met ideeën komt en zo wordt het oorspronkelijke plan steeds beter.

Het romcom verhaal is nog niet eens zo voorspelbaar. Verder meer een revue/showfilm dan zo'n musical waar ze opeens beginnen te zingen en dansen. Beter was het eigenlijke verhaal iets korter en de tussen-gedeelten dat ze van de ene naar het andere theater gaan wat langer. Maar eerst Honeymoon hotel (erg lang nummer), pauze, dan By a waterfall (is wat korter), pauze, Shanghai Lil (redelijk lang, wordt overigens prima ingeleid, Cagney zelf danst en zingt hierin ook) werkt prima. Doet er verder ook niet zo toe welk nummer het beste is.

Knappe film. Het blijft knap gemaakt en knap dat het zelfs in 2022 mij nog zo goed weet te vermaken. Dik verdiende plaats in mijn favorietenlijst.