Kitty Foyle (1940)

Bewerking van de roman 'Story of an American Girl' van Christopher Morley. Actrice Ginger Rogers (1911-1995) kreeg een Oscar voor haar sympathieke verbeelding van de idealistische en tegelijkertijd cynische Kitty Foyle.

Bron: cinema.nl

Een soap avant-la-lettre. Een verfilming van een tamelijk voorspelbaar, uiteindelijk moralistisch, meisjesboek over klasseverschillen enzo. Met een paar thema's die voor die tijd wel enigszins gewaagd waren. Zowel de weinig sprankelende regie van Wood als de, ondanks de Oscar, verre van grootse Rogers en de nogal kleurloze mannen helpen deze film niet echt. De tand des tijds is er niet vriendelijk voor geweest.

2.0*

Ginger Rogers stelt zeker niet teleur als de tussen twee vuren verkerende Kitty Foyle, zelfs niet wanneer je normaal van haar verwacht dat ze op een gegeven moment in dansen zou uitbarsten.

Haar twijfel omtrent partner- en levenskeuze komen goed over en ze moet de film haast in haar eentje torsen. Door de subtitel en de eerste vijf minuten zou je je aan een droog betoog voor vrouwenrechten verwachten waar een vrijgevochten onafhankelijke vrouw aan de weg naar boven timmert maar dan kom je bedrogen uit. Dat pad wordt vrij snel verlaten en uiteindelijk bestaat de hoofdmoot uit het liefdesdilemma van het hoofdpersonage.

Traditiegetrouw zal ze moeten kiezen of ze de meer avontuurlijke, onzekere toer opgaat of eerder kiest voor zekerheid. De twee love-interests waren dan wel weer wat problematisch, in de zin dat ze beiden even eentonig waren, in zoverre zelfs dat ik ze na een tijdje even verwisselde (kan ook liggen aan de bedenkelijke kwaliteit van de BBC-kopie waar gelaatstrekken bijna niet op te onderscheiden waren). Al bij al toch nog redelijk vermaakt.

Ik kan me goed vinden in de teneur van het commentaar van starbright boy met één uitzondering. Ik vind dat Ginger Rogers wel goed bezig is. Met name haar mimiek in het kraambed na de bevalling en haar uitbarsting naar haar schoonfamilie laten eerste klas acteerwerk zien. Of dat allemaal genoeg is voor een Oscar meen ik echter ook te mogen betwijfelen, zeker gezien het feit dat Rogers toen concurrentie had van o.a. Joan Fontaine (Rebecca) en Bette Davis (The Letter).
De film zelf is een doorsnee romantisch drama over de tegenstelling arm vs. rijk, c.q. werkvolk vs. industriële aristocratie; lange tijd een geliefd thema in de toneel- en filmwereld, dat inmiddels een wat oubollige impressie achterlaat. Of dat terecht is, is een ander verhaal. Maar het doet de film volgens mij geen goed. Dat geldt al evenzeer voor de overbodige en storende sneeuwbol overgangen.

Ginger Rogers is beter dan de film.

Het eerste gedeelte is flauwe romantiek, daarna toch wat inhoudelijker daar waar klassenonderscheid een belangrijke rol gaat spelen in de plot, die toch in zijn geheel geen indruk maakt en alleen even doet opschrikken als Ginger zich eens kwaad gaat maken tegen haar schoonfamilie. Deze scene en de slotshot in de taxi maken Kitty's keuze duidelijk. Het werd tijd.

Beslist niet erg vindingrijk de wijze om de flashbackepisodes aan elkaar te lassen.

De film is zeker gedateerd en ook wel wat langdradig, toch is het thema van de film van alle tijden.

================

Ginger Rogers als Kitty Foyle, een hardwerkende jonge vrouw, die een gepassioneerde relatie heeft met de rijke Wyn (Dennis Morgan).

Beiden willen graag met elkaar verder, maar het klassenverschil staat hen in de weg.

Kitty neemt genoegen met een knipperlicht relatie, maar dingen beginnen te veranderen als de knappe, maar arme arts Mark Eisen (James Craig) verliefd op haar word.

=================

Roger won -terecht- een Oscar voor haar geweldige vertolking van Kitty.

De film werd een gigantisch kassucces en de jurk die Rogers droeg werd een sensatie : "De Kitty Foyle-dress" vloog de winkels uit.

Acteur James Craig, die hier de dokter speelt, speelde datzelfde jaar (1940) nog kleine rolletjes in films,waarin zijn naam niet eens werd vermeld.

Craig kreeg, in 1940, een contract bij MGM aangeboden en voor zijn eerste grote rol werd hij meteen uitgeleend aan filmmaatschappij RKO voor deze film "Kitty Foyle".

Door het succes van deze film was zijn naam meteen gevestigd en kreeg hij grote rollen bij MGM aangeboden en had hij een jarenlange succesvolle filmcarriere.

Die tegenstelling tussen arm en rijk is niet echt heel extreem , tenslotte is zei altijd keurig netjes gekleed en de banen waar zij werkt zijn redelijk high sociëty ( zeker voor de depressie jaren ) .
Het lijkt over klasseverschillen te gaan in dit romantisch drama maar dat is maar 1 van de meerdere invalshoeken van de film .
Het cinderella complex waar haar vader naar verwijst speelt ook een grote rol in de film , Wyn is de prins op het witte paard ( the guy whe swept her of her feet) en Mark de arme sloeber waar ze eigenlijk geen gevoelens voor heeft maar wel 100% betrouwbaar is ( dat wordt pijnlijk duidelijk in de scene in het begin voor de flashback waarin hij haar ten huwelijk vraagt en waarin zij nauwelijks emotie toont ) .
In the Tinder swindler kon je iets vergelijkbaars zien maar dan in het echt , vrouwen worden verliefd op de luxe levenstijl en niet op de persoon zelf , ( in Kitty's geval het romantische a la cinderella sprookje waar Wyn haar in ontvoerd in oa die lange dans scene ) .
grappig ook wel dat Het feminisme van de suffragettes hier in de openings scene enigsins op de hak word genomen met die scene in de bus of metro waarin nu ineens niemand meer voor haar wil opstaan .
Stiekum steelt Ernest Cossart wel een beetje de show als haar vader die haar fijntjes laat weten dat women's intuition een hoop flauwekul is .