Le Goût des Autres (2000)

De smaak van Frankrijk... Ik las, bij het zoeken naar de gegevens, dat 4 miljoen Fransen deze film gezien hebben!

Redelijke film. Ik heb me wel vermaakt. Verwacht niet te veel actie en niet te veel vaart in de deze film, want dan kom je bedrogen uit. 3 sterren.

ik heb me prima vermaakt bij deze film. nee, veel vaart zit er niet in, maar ik heb wel het idee dat het heel echt is wat er gebeurt. het laat weer es effetjes zien dat mannen niet van praten houden en vrouwen graag voor anderen invullen (en dan bedoel ik geen formulieren).

voelde wel sympathie voor de fabrikant, castella, omdat hij gaandeweg in de film verandert en mijns inziens ten goede. ja hoor, ik doe lekker 4 sterren.

en als je van franse praatfilms houdt is dit een aanrader.....

zit ik helemaal klaar om de dvd te gaan kijken, vond iemand die hem eerder gehuurd had het nodig om de disc als onderzetter te gebruiken. Schaaf, kras en wat al niet meer belemmerden mij het kijken van deze film.

Vragen ze zich nog af waarom steeds minder mensen huren.

bij een videotheek bij mij in de buurt klaagde een man een keer over krassen op een dvd. en wat blijkt nou iedere dvd die hij terugbracht hadden dezelfde soort krassen, allemaal gemaakt met hetzelfde voorwerp. en dan ook nog eens ontkennen...

Aardige film waar je een beetje in moet groeien. Naarmate de film vordert krijg je sympathie voor Castello en de manier waarop hij in de smaak probeert te vallen bij zijn docente Clara. Hij scheert zelfs zijn snor voor haar af, iets wat trouwens bijna niemand opvalt.

Tegen het eind heeft hij inderdaad een soort positieve ontwikkeling doorgemaakt en krijgen we zelfs nog iets wat lijkt op een happy end.

Wel een aardige film dus, maar waarom dit in Frankrijk een miljoenenpubliek aanspreekt ontgaat mij een beetje.

Zo eens in de zoveel tijd zie je eens de Verrassing Van De Maand, een film die je achteloos hebt meegenomen en die formidabel blijkt te zijn. Dit is er zo één. Een anderhalf uur durende opeenvolging van godsgruwelijk leuke scenes (niet 'ha-ha'-leuk, maar gewoon leuk), geweldig acteerwerk, boeiende en kleurrijke personages, fascinerende verhaallijnen. Puur genieten. 4,5*

subtiel & charmant filmpje, origineel en grappig en met goed akteerwerk ... een geslaagde feel good movie, zo kom je ze niet vaak tegen, toch wel een knap regie-debuut van Jaoui, die ook in de film meespeelt .... 3

Net als Comme une image was ik niet helemaal tevreden met deze. Kan zelfs letterlijk een stuk quoten van wat ik bij die film schreef wat hier ook toepasbaar is:

Dat is dan het drama zonder al te veel gevoel. De film valt in dat hokje Franse praatfilms te plaatsen en daar is niks mis mee. Niet dat alle Franse films praatfilms per definitie zijn, maar er zijn er die niks losmaken. Jaoui schrijft, regisseurt en acteert, leuk en aardig maar het resultaat is middelmatig. 2.5 sterren

Hier een andere mening. Heerlijke films maakt ze, Agnes Jaoui. Lichtvoetig, geestig maar altijd met de vinger aan de pols. Goed om te merken dat Woody Allen school maakt. Jean-Pierre Bacri is een meester in het spelen van een chagrijnige Fransman, maar schittert hier ook als iemand die door omstandigheden zijn leven verrijkt door in aanraking te komen met het kunstmilieu. Film heeft een Pride & Prejudice-achtige thematiek: Eerste indrukken kunnen bedriegen. Mooi!

Echt zo'n filmwaar je geen ruk van verwacht en dan BAM. En honderd procent Frans: lullige cafés, slecht geklede mensen en maar tateren en tateren in dat provinciale nest Rouen. Ijzersterke dialogen en personages waar je steeds meer van gaat houden naar gelang de film vordert.

Van zulke films word ik nu extreem goed gezind, zie.

Een vreselijk oubollige prent waarin iedereen over elkaar heen valt om het zoveelste spervuur aan woorden te lanceren, in de hoop om de kijker te overrompelen. Vreselijk veel geblaat en geëmmer, een gedoemde romance blijkt plotseling niet gedoemd te zijn, een overdreven liefde voor dieren die aan de dag wordt gelegd of zat er toch iets los bij die blonde vrouw van Castello? Verder is deze film een vreselijk gedateerde verzameling rompslomp, waarin de sfeer mijlenver te zoeken is en je de regisseur kan verwijten dat hij niet eens een keer voorrang verleent aan beeldtaal, i.p.v. aan dat ellenlange geneuzel in deze praatfilm, die je zelfs je pa en ma niet toewenst.

Het enige wat deze film leuk maakt waren de momenten waarop de arrogante blaaskaak Castello voor schut werd gezet en deze keren waren niet op 1 hand te tellen. Daarvoor een kleine 2*

Maar Frankrijk is toch eigenlijk een heerlijk gedateerd landje ook wel, niet? Dat kan ik nu net weer heel erg van die Fransen appreciëren. (Maar kom me niet aanzetten met dei afschuwelijke komedie van Chti's)

Andermaal een amusante zedenkomedie van het echtpaar Bacri / Jaoui met leuke verwikkelingen en dialogen en eersteklas acteerwerk. Hoewel iets minder scherp dan Un Air de Famille toch erg vermakelijk. Ik houd hier wel van.