Our Relations (1936)

Inderdaad, hoe simpel het ook is, die dubbelgangers rol maakte duidelijk het verschil bij deze film. Daardoor werden de grappen nog net iets leuker omdat er toch telkens misverstanden ontstaan door de verschillende personages. Hoogst vermakelijk.

Doldwaze misverstandkomedie met Laurel en Hardy in topvorm. Het is wel heel toevallig dat ze allebei een gemene tweelingbroer hebben, en dat die dan ook nog eens met elkaar bevriend zijn. Je moet er wel het hoofd bij houden om de plot te kunnen volgen en de broers uiteen te houden.

James Finlayson, de man die door één wenkbrauw op te trekken een zaal aan het lachen kon krijgen, is weer op zijn best in een van zijn vele nevenrollen naast L&H.

Deze film (beter gezegd klucht) behoort misschien wel tot één van de betere films van het bekende komische duo Stan Laurel en Oliver Hardy die vroeger samen heel veel films maakten.

Het verhaal stelt misschien niet zo heel veel voor (meestal het geval bij hun films), maar de uitvoering is gewoon weer leuk en natuurlijk stelen Stan Laurel en Oliver Hardy (dit keer zelfs in een dubbelrol) weer de show met een grappen en grollen. Dit begint eigenlijk ook vrijwel direct (gedoe met bril) bij aanvang van het verhaal als ze zitten te ontbijten met hun vrouwen. De ijzersterke lange scene in de "Beer garden" met de verwarring/verwisseling van de dubbelrol was geweldig. De overige cast doet het ook verdienstelijk en meestal reageren ze apart (verbaasd en boos), zodra ze in aanraking komen met Stan Laurel en Oliver Hardy en maken ze het hun ook regelmatig het leven zuur.

Het einde (eind goed al goed) waarbij Stan Laurel en Oliver Hardy door omstandigheden met hun voeten in het cement zitten was best geinig en zag er visueel (m.b.t. special effecten destijds) aardig uit. Al met al gewoon een leuke komische film en omdat deze film ook nog maar eens iets van 70 minuten duurt, kijkt hij verder lekker weg (zeker de eerste 45 minuten).

A dollar? We can't do much flinging on a dollar

Our Relations is één van de laatste Laurel & Hardy films die ik in bezit heb en nog niet had gezien. Ooit eens op een rommelmarkt een deel van de 10-delige boxset gekocht (ik kwam er ook pas thuis achter dat ik een aantal delen ontbrak), maar het duo lijkt me na talloze shorts en features toch niet echt voor mij te zijn weggelegd. Vanwege de korte speelduur vaak wel amusante filmpjes, maar geef mij toch maar Buster Keaton, Abbott & Costello of de Marx Brothers.

Al moet ik wel toegeven dat Our Relations best nog wel leuk was. Meer zelfs, ik zou dit één van de beste films van het duo durven noemen. Iets wat ik niet had verwacht aangezien ik dit soort dubbelrol nonsens zoals Twice Two niet echt kon waarderen. Soit, deze keer spelen Laurel & Hardy hun tweelingbroer en dat geeft natuurlijk veel ruimte voor heel veel misverstanden. Wel een film waar je je aandacht bij moet houden aangezien de climax één grote chaos is. Iets wat Harry Lachman gelukkig ook wel leek te beseffen en hij ondersteunde de personages met elk hun eigen deuntje. De typische Laurel & Hardy tune is voor de 'brave' tweeling en een vrolijk sailor deuntje voor de twee zeemannen. Het einde is wat abrupt, had eigenlijk nog wel een scène willen zien tussen de vrouwen die ontdekken dat er nog zo'n tweeling rondloopt, maar misschien had een langere speelduur de vaart er weer wat uitgehaald.

Veel Laurel & Hardy dus omdat ze 4 rollen op zich nemen met hun getwee, maar op zich is er weinig verschil te zien tussen de verschillende personages (en hun andere films). Wel iets 'gewelddadiger' naar mijn gevoel. Blijf hun oeuvre wat als routinewerk zien en dan is het wel tof dat James Finlayson op de proppen komt. Die kan wat als een derde deel van het duo worden beschouwd met als voetnoot dat ik hem simpelweg nooit beu geraak. Leuke bijrollen ook nog voor de imposante (zeker als je ze vergelijkt met Laurel) Betty Brown die de rol van Bubbles op haar neemt en Daphne Pollard als vrouw van Hardy.

Ja, hier kon ik wel wat mee. Ben normaal gezien dus niet zo'n fan van dit soort dubbelrollen (Jackie Chan en Jean-Claude Van Damme hebben ook zo hun periode gehad), maar dit vond ik leuk. Ik blijf de status van Laurel & Hardy wat overgewaardeerd vinden, maar dit opent toch al net een beetje de ogen.

3.5*

Onder regisseur James Parrott waren ze enkele jaren voordien reeds begonnen met langspeelfilms en deze "Our Relations" mag beslist tot één van de betere "Dikke en de Dunnen"-films gerekend worden.

Het is natuurlijk een slapstickklucht met persoonsverwisselingen, misverstanden en de klassieke gags waarvoor ze reeds in hun kortfilms bekend waren.

Het blijft een paar apart, waarbij ze nog eens aan het werk te zien, toch altijd een grappige verpozing is.

Uiteindelijk is het allemaal onschuldig, geen kwaad, geen geweld en voor iedereen toegankelijk.

Deze Laurel en Hardy film herkeken, en mag er voor mij toch wel een half puntje bij. Misschien

wel een van de meest ingenieuze Laurel en Hardy films, want de persoonsverwisseling wordt

hier erg knap uitgebuit. De sleutel tot de chaos is wanneer de tweelingbroers van Stan en Oliver

zich inlaten met twee mooie dames (De scenes in de herberg zijn ook het vermakelijkst), terwijl

Stan en Ollie zelf reeds onder de plak zijn. Is op het laatst oplettendheid geboden wanneer

de boel in een versnelling raakt, en is amper meer te volgen wie nou wie is. Meest gedenkwaardige

scene lijkt mij die wanneer de twee hopeloos naar balans zoeken met hun voeten in een

wiebelende kuip met cement. Our Relations is geen klassieker, maar (Bij nader inzien) voor mij

zeker een van de betere Laurel en Hardy films.

Verwarring met dubbelgangers is natuurlijk een dankbaar item en ze slagen er in deze film voor de 100 % in om alles eruit te halen. Pas op het eind komen de dubbelgangers getrukeerd samen in scene waardoor de rest van het stuk bij momenten wel iets heeft van een deurenklucht. De start van de film is trouwens typisch L & H wanneer ze beducht zijn hun echtgenotes een reden tot echtscheiding te geven. De film dateert dan ook uit een tijd waarin echtscheiding in de USA enkel mogelijk was vanuit een wettelijk afgebakende motivatie.

Het scenario is slim uitgeschreven met ruimte voor slapstick, running gags en ook wel hilarische tongue in cheek toestanden. Interessant ook dat Rudolph Maté hier instaat voor de fotografie. Een decennium later zou hij als regisseur enkele memorabele film noirs afleveren.

Deze komedie behoort wat mij betreft tot het beste van het duo.