Tanin no Kao (1966)

Deze film staat echt heel hoog op m'n wishlist. Het is overigens opmerkelijk dat deze film in hetzelfde jaar is gemaakt als Seconds.

Vanaf de eerste shots weet deze film te beklijven. Vooral de scenes in het laboratorium van de dokter zijn erg cool vormgegeven en levert dan ook een aantal onvergetelijke scenes op. Bijzonder is ook de rontgen scene, waarin we een pratend hoofd zien door middel van rontgen-straling, dus feitelijk alleen de botstructuur. De film filosofeert over de functie van het uiterlijk in het leven en om dat te bereiken creëert het een extreme situatie van een man die na een brand geen gezicht meer heeft. Bepaalt je persoonlijkheid je uiterlijk of juist je uiterlijk je persoonlijkheid? Erg boeiende vraagstukken en prachtig in beeld gebracht. ****½

Net uit op DVD in de Britse Masters of Cinema-reeks. Dat begint een zeer boeiende serie te worden. Een soort regio 2 equivalent van Criterion met in de regel iets obscuurdere films dan Criterion.

Ik ga die twee dvd's van Teshigahara zeker bestellen. Masters of Cinema gaat nog meer Japanse klassiekers uitbrengen in de toekomst. Ik voorspel een tweede Criterion. De MoC uitgave van Lang's Metropolis moet qua kwaliteit superieur zijn aan alle andere edities en ook de twee Teshigahara titels moeten van uitzonderlijke kwaliteit zijn. Een label om in de gaten te houden, dat is in ieder geval zeker.

Deze staat ook erg hoog op mijn wishlist.

Niks van verwacht en dat valt dit INEENS koud op mijn dak.

Begint uiterst traag, bevreemdend, kil, haast docu-achtig.

De film is verder visueel briljant, met een uitermate briljante montage en cameravoering en behandelt psychologisch alle vraagstukken zo'n beetje die gaan over een verminkt uiterlijk.

In het begin was het erg wennen aan die vorm, die ook aan Godard, Bergman, Pasolini doet denken, maar het is een aanrader 4.5*

Een aantal scenes zijn wel erg apart, en doel ik vooral op dat Duitse café. Die Japanse zangeres die Duits probeert te zingen, werelds... lag in een deuk. Overigens een hoop oorlogverwijzingen in de film, heel logisch met je gezicht verliezen tijdens de oorlog in Japan eigenlijk.

Ik ben ook echt onder de indruk van de film. De tweede verhaallijn met dat verminkte meisje is al een meesterwerk op zich. Zo oprecht en van zo'n subtiele schoonheid..

Vooral het begin was indrukwekkend.

Verrassend dat dit van dezelfde regisseur als Suno no Onna is. De scenes in het laboratorium, de pratende rontgen foto, de extreme close-up ... Het begin deed me erg hard denken aan de fetish-cinema van Sogo Ishii, Tsukamoto of Fukui. Erg gestileerde black & white opnames, met veel aandacht voor contrast, vluchtige vormen (water en rook), industrieel getinte beelden en extreme close-ups.

Zoals wel meer vervliegt dat alles iets te snel, en de scenes waar de verminkte man zich vergrijpt aan cynisch zelfmedelijden, of de scenes waar de dokter zich gaat gedragen als een filosofisch op hol geslagen kind vond ik beduidend minder.

Hoe langer de film doorgaat, hoe minder echt mooie scenes te vinden zijn, hoewel het einde, met de stroom mensen en de zelfmoord van het meisje/uitbarsting van haar broer bijvoorbeeld wel weer erg mooi zijn.

Ik blijf dus op (een redelijk dikke) 3* hangen. Het begin beloofde veel goeds, de film kon dat jammer genoeg niet echt waarmaken, maar verder boeiend en mooi genoeg om op een voldoende uit te komen.

Goeie film met prachtige beelden, zeer goed acteerwerk en een intressant thema. Helaas wist de film niet constant mijn aandacht erbij te houden; had hem graag wat korter gezien. Het einde was daarintegen weer erg sterk en krijg daardoor de nijging deze met 4* te belonen.

Hou het toch op 3,5*.

Een prachtige film, met een haarscherpe DVD transfer, die met name in het begin goed tot zijn recht komt (verder heeft de DVD versie wel enkele littekens van ouderdom).

De al beschreven scenes in het medisch 'laboratorium' geven de film enorm veel zeggingskracht en zijn ook nog een soort Dogville avant-la-lettre. De film had nog wel wat kaler en onheilspellender gemogen van mij. Teshigahara neemt echter voldoende tijd om de scenes uit het gewone leven af te wisselen met persoonlijke ontreddering en ambivalentie.

Een fraaie oude jaren-60 Japanner, die niet alleen de beklemmende sfeer ademt van Teshigahara's eigen Vrouw in het Zand, maar ook van Imamura Shohei's films uit die tijd, zoals A Man Vanishes of The Pornographers. Mooie muziek van Takemitsu.

En Persona.

Criterion komt overigens met een afschuwelijk mooie 3-disc Teshigahara box in juli.

>>>

4-disc zelfs

Heerlijk om compleet verrast te worden door zo'n prachtfilm van een regisseur waar je nog nooit van gehoord had.

Mocht deze film gemaakt zijn geweest in de jaren '80 of '90 had ik hem misschien gewoon 'erg geslaagd' gevonden, maar wetende dat deze film uit 1966 dateert...verbluffend.

Wat me zo aan deze film beviel, is eerder al aangehaald: de bevreemdende soundtrack die me soms in een Eraserhead-achtige sfeer plaatste, de bevreemdende beelden (het dokterskabinet, de mensen zonder gezicht,...), de prachtige vraagstelling over oppervlakkigheid en persoonlijkheid, de vaak aparte montage, de belichting (bv. hoe de personages soms binnen hun omgeving geïsoleerd worden),... De sfeer van deze film ben ik nooit eerder tegengekomen in een film uit deze periode: origineel, weird en gewoon bijzonder interessant om te volgen.

Tanin no Kao is één van die films waarvan je na één kijkbeurt meteen denkt: die dvd moét ik in huis halen. Meteen ook erg benieuwd naar Teshigahara's "Woman in the Dunes", die volgens velen nóg beter zou zijn.

4*

Schitterende film met contrastrijke zwart - wit fotografie, een boeiend, niet alledaags verhaal over identiteitsverwisselingen en wat zoiets precies met je kan doen, ook als je nalaat om zoiets te doen trouwens. De muziek was al net zo apart, of het nou de soundtrack betrof of het Duitse nummer dat werd opgevoerd in dat cafe. Gaf de film ook zoveel sfeer mee, door af en toe te focussen op de omgeving van de hoofdrolspelers. De passages in het appartement waar Okuyama zijn vrouw verleidde en de passages bij de zee waren ijzersterk. Verder ook komisch af en toe, zoals de vrouw van de dokter die haar man bespioneert, al vang je slechts een keer daadwerkelijk een glimp van haar op. Dikke 4*

Na Pitfall de tweede film die ik van Teshigahara heb gezien.

Zéér bekijkenswaardig, al vond ik Pitfall nèt iets beter. En net als in die film zal ik deze nogmaals moeten bekijken om wat beter het vertoonde te kunnen doorgronden!

Boeiend is het wel.

Grappig is inderdaad de Duits zingende Japanse in de Duitse bierstube!

Ik ben nu zeker erg benieuwd naar Suno No Onna!

Inhoudelijk, visueel en auditief een meesterwerk. Een film die me geraakt heeft, zowel op rationeel als op emotioneel vlak.

Het is vanwege Woman in the Dunes dat ik de rest van Teshigahara

wilde gaan zien en dit was de eerstvolgende.

Schitterende film op elk gebied.Lees de diverse commentaren .Hoef ik weinig aan toe te voegen.

Zat zelfs op enig moment te denken dat dit wel eens mijn eerste vijfje zou kunnen gaan worden van de films waarop ik gestemd heb.

Maar helaas de laatste scenes in de side story verbrak voor mij de betovering waardoor ik wellicht ook enige kleine tekortkomingen zag in de afwikkeling van de film.

Dat neemt echter niet weg dat ik eindelijk weer eens een 4,5 kan geven.

Een aanrader voor de filmliefhebber.

Lichte teleurstelling gezien de hoge scores die deze film heeft. Ik had niet het gevoel naar een topper te kijken. Iemands gezicht is zwaar verminkt geraakt door een brand en hij vraagt zich af hoe het leven is een levensecht masker aangemeten krijgt. Dat gegeven maakt de film nog wel enigszins interessant. Maar het had ook her en der wat onboeiende gedeeltes. Het filosofische vraagstuk dat de film opwerpt mocht wel wat scherper neergezet worden.

Fascinerende film. Vooral op momenten (het begin en eind bijvoorbeeld) is de erg sterke beeldtaal de drijfende kracht achter een toch al interessant verhaal. De psychologische ontwikkeling van het karakter Okuyama had van mij iets subtieler gemogen, maar was op zijn minst interessant om te volgen. Het losse verhaal met het verminkte meisje is 5 sterren waard. Echt geweldig. Als geheel ook zonder meer de moeite waard, al wordt het bij vlagen ontzettend hoge niveau niet gedurende de hele speelduur vastgehouden. 4 sterren. Teshigahara kan zo langzaam aan toegevoegd worden bij een behoorlijke lang wordende lijst aan favoriete Japanse filmmakers

30 januari te zien in Kriterion, Amsterdam:

The Face of Another - Bioscoop Amsterdam Filmtheater/Cafe Kriterion

Aparte film. Op een bepaalde manier had ik meer een horrorfilm verwacht, maar het speelt uiteindelijk vooral als een surrealistisch drama met een science-fictiontintje. Allemaal vol met expliciet-filosofische gesprekken en filmische trucs uit het huis van de nouvelle vague. Het is wel een combinatie die voor het grootste deel van de speelduur prachtig werkt, met een vervreemdende sfeer en een diepe uitwerking over de vraag van hoe belangrijk een gezicht is voor de identiteit. Misschien zitten er iets te veel gesprekken in tussen die dokter en zijn patiënt, maar eigenlijk vond ik die altijd wel boeiend.

Vooral knap hoe Teshigahara met dit gegeven speelt. De setting is over het algemeen realistisch en de manier waarop de relatie tussen man en vrouw leidt onder de verminking van het gezicht van de man is dat ook, maar voor de introductie van het science-fictionelement, het nieuwe gezicht, gaat Teshigahara voluit voor surrealisme, door de dokterpraktijk een bizarre plek te maken. Apart ook dat er een vrij overtuigende analyse gegeven wordt van waarom de mogelijkheid om een gezicht te vervangen iemand identiteit zou vervangen om vervolgens te eindigen met het tegenovergestelde idee, door de man door zijn vrouw herkent te laten worden en door een gezichtsloze massa te tonen. Veel van de beelden komen ook echt aan. Opmerkelijk is ook het subplot met die jonge vrouw met het verminkte gezicht. Waar het hoofdverhaal koud en vreemd is, is dit subplot emotioneel en poëtisch. Ik weet niet waarom het erin zit, maar naar mijn gevoel werkte het.

Erg knappe en indrukwekkende film in ieder geval. Ik had al langer het gevoel dat ik Woman in the Dunes eens moest herzien en dat voorgevoel wordt hier bevestigd.
4*

Geweldige film waarin een verminkte man een nieuw gezicht krijgt en daarmee ook een nieuwe identiteit. Enigszins vergelijkbaar met het al even briljante "Seconds" uit hetzelfde jaar al krijgen we hier nog wat echo's van "Les Yeux Sans Visage" mee.

Vormgeving is ook helemaal geweldig gedaan, de dokterspraktijk, de Duitse bar, de slotscene etc. en verder blijft onze hoofdpersoon de hele film en in beide identiteiten een onsympathiek personage.

Ergens in de absolute top van de Japanse cinema.

Meesterwerk!

Tegenvallertje.

Tegenover een aantal fraaie, soms vervreemdende en raadselachtige scènes, de sterke score en de mooie zwart-wit contrasten staan de moeizame en saaie dialogen met nogal expliciete statements, en een zeer vervelende protagonist (letterlijk dan; dat ie onsympathiek is doet er natuurlijk niet toe).

Verder is er een merkwaardige invoeging van een (op zichzelf best mooi) poëtisch aandoend, tweede verhaal, dat in mijn ogen maar niet wil ‘matchen’ met de hoofdlijn. Terwijl dat – getuige de ‘verleidings’-sequentie die in rap tempo doorsneden wordt met scènes van de broer en zus – kennelijk toch wel de bedoeling is.

De ‘Duitse’ connectie - met zelfs opnamen van één van Hitlers hysterische toespraken bij beelden van ex-militairen in een psychiatrische inrichting - is curieus, maar eerlijk gezegd ontgaat ook daarvan mij de diepere zin.

Het geheel is blijkbaar iets parabel-achtigs over de angst voor ‘gezichtsverlies’, de verhouding tussen uiterlijk, lichamelijkheid, en psychische identiteit, het belang van ‘maskers’ in het sociale verkeer die men niet dient te verwarren met de ‘werkelijke’ persoonlijkheid, en de Japanse maatschappelijke psyche na de Tweede Wereldoorlog; maar erg overtuigend komt het allemaal niet op mij over.

Ik heb er dus weinig van begrepen. Nu is niet-begrijpen op zichzelf niet zo erg (als je van iets alles ‘begrijpt’, dan heb je iets erg saais te pakken), maar intuïtief en gevoelsmatig kan ik hier ook bijzonder weinig mee. En dat terwijl ik Suna no Onna toch erg goed vond.

Waaróm ik dat ook alweer vond, zal ik te zijner tijd nog eens gaan bekijken. En misschien verdient Tanin no Kao ook nog wel een derde kijkbeurt. Later.

Bijzondere film, die in erg mooi zwart-wit geschoten is. Het verhaal is zeer interessant en vooral de uitwerking, die de verandering van uiterlijk op de persoonlijkheid heeft, sprak me erg aan.

Teshigahara maakt hier in de eerste plaats een realistisch drama van, maar laat op sommige momenten er surrealisme doorheen lopen, waardoor het geheel een heel apart sfeertje meekrijgt. Ik vond het in ieder geval wel wat hebben. Vooral de manier waarop het begint en eindigt, is krachtig gedaan en visueel gewoon bijzonder sterk. Ik vond de hoofdrolspeler overigens bijzonder onsympathiek overkomen. Af en toe was het wel heel bot, dat was soms iets teveel van het goede.

Het subplot met de jonge vrouw wordt hier bejubelt door iedereen en daar kan ik alleen maar mee instemmen. Geweldig verhaaltje, goed uitgewerkt, sterk acteerwerk en ik werd hier echt enorm door geraakt. Kortom een erg mooie film, die maar weer eens bewijst dat klassieke Japanse cinema erg mooi kan zijn. Een echte aanrader dus.

4,0*

Interessante film, visueel, maar ook zeker qua concept, want filosoferen over de betekenis van het gezicht is iets wat me intrigeert. Hoe zou bijvoorbeeld mijn leven verlopen als ik een ander gezicht had gekregen? Zou de wereld minder ongelijk zijn als iedereen hetzelfde gezicht had? In hoeverre bepaalt je gezicht je persoonlijkheid? Ben je werkelijk anoniem als niemand je gezicht kent?

Met name op de laatste twee vragen gaat de film in, inclusief filosofische beschouwingen die behoorlijk hoogdravend zijn. In veel gevallen zou dat me storen storen, omdat ik veel filosofische onderwerpen nogal uitgekauwd vind, maar dat is hier dus niet het geval. De uitwerking voelt ook plausibel aan, en is dus ook bevredigend.

Daarnaast een plot rondom een verminkte meisje. Op zich erg mooi, en het past ergens in het concept, maar ik ga mee met Ferdydurke: het mengt voor mijn gevoel niet goed met de hoofdlijn, en leidt er misschien ook iets teveel van af. De zeescène op het einde die aan Nagasaki refereert was evenwel indrukwekkend.

Jammer van het formaat, maar dat komt geloof ik wel vaker voor bij films uit vervlogen tijden. Het kan in ieder geval niet verhullen dat dit ook visueel een interessant met fraaie contrastrijke zwart/wit beelden. Camerabewegingen voelen soms wel stroef aan, en de montage was ook vrij matig met soms behoorlijk plotselinge overgangen.

Daar staat tegenover dat het experiment niet wordt geschuwd. Soms pakt dat wat minder uit, met name de stilstaande beelden hadden van mij niet gehoeven. Maar soms is het echt gaaf, met name tijdens de scènes bij de dokter, met interessante invalshoeken, bijvoorbeeld een shot wat pas na enige tijd een spiegelshot blijkt te zijn. De aanwezigheid van dit soort momenten is uiteindelijk belangrijker dan of alles wel helemaal geslaagd is.

Tenslotte moet de soundtrack genoemd worden. Nogal ambient-achtig, wat enigszins vervreemdend werkt, maar erg goed bij de filosofische sfeer past. De wals mag er overigens ook zijn.

Een oudere film die toch visueel de moeite waard is. De ouderdom valt er wel aan af te lezen, maar meer dan genoeg ter compensatie. 3,5*.

Erg mooi vormgegeven film, prima sfeertje, en om hem te begrijpen hielp het dat ik het gelijknamige boek had gelezen (waar de film overigens vrij losjes op geïnspireerd is, er wordt een eigen plan getrokken, de roman is een stuk filosofischer en essayistischer). Parallellen met de Franse nouvelle vague zijn er duidelijk. Soms werkte dat mooi vervreemdend, die hang naar Europese kunst in een Japanse omgeving. Het plot vond ik wat gammel. Soms heel vaag, soms juist te expliciet. Maar al met al een fijne en bijzondere kijkervaring. Woman in the Dunes ga ik ook nog wel eens bekijken, dacht ik zo.

De basis, van een man wiens gezicht onherkenbaar misvormd is, en die merkt dat zijn persoonlijkheid verandert wanneer hij een nieuwe krijgt, is een fascinerende uitgangspunt. Echter onderzoek deze film de psychologische gevolgen en filosofische vraagtekens. Veelal in oeverloze saaie dialogen. De film liet me regelmatig knikkebollen. Een langzaam tempo en het commentaar op de aard van identiteit en samenleving in lange uitgerekte dialoog-scènes zorgde dat het voor mij letterlijk een snoozefest werd. Naast dit hoofdplot bezit de film ook nog een zij-plot over een meisje dat slecht wordt behandeld omdat ze de rechterkant van haar gezicht heeft misvormd door een litteken. Dit plot is niet bijzonder goed ontwikkeld en op geen enkele manier verbonden, behalve thematisch met de rest van de film. Wat rest zijn een paar mooi gestileerde zwart en & wit scenes. Echter angsten van een naoorlogse samenleving en het praten, praten, praten over identiteit, vrouwen make-up en eenzaamheid maken deze film een enorm zware kijk.

Deze kwam op de radar omdat ie opeens de ICM Horror Top 50 was binnengekomen. En toen ook nog eens bleek dat ie van Teshigahara was en geschreven was door Kobo Abe (die ik allebei ken van The Woman in the Dunes, zowel boek als film zijn top), was ik wel enthousiast. Maar daardoor had ik toch ook iets meer op mijn hoede moeten zijn over wat voor soort film dit is. Het mag dan wel een horrorlabel hebben op IMDb, maar dit is geen hap-slik-weg-film. The Face of Another is een zware film, met existentialistische thema's over identiteit, over hoe de werkelijke aard van iemand verandert puur door het aangezicht, en zit vol met zware, filosofische gesprekken en monologen.

Het is verder best een fraaie film met een interessante thematiek, maar als film vond ik het toch moeizaam. Het is op momenten wel erg zwaar en traag, en ook de tweede verhaallijn over het misvormde meisje vond ik niet echt passen bij het hoofdverhaal. Alsnog was het verhaal best interessant, en bijvoorbeeld de surrealistische scène met de massa's gezichtsloze mensen waren best geslaagd. Ik sluit zeker niet uit dat ik 'm ooit nog ga herkijken, want er is geneog interessants in te ontdekken, maar voor nu was het wat moeizamer dan de bedoeling was.

Als uitgangspunt een geweldige film natuurlijk. Niet voor het laatste dat er wordt gespeeld met de persoonlijkheid of psyche van iemand wanneer die misvormd is/wordt. De uitwerking zelf is maar matig. Ik had hier toch veel meer van verwacht. Iets meer actie, iets meer spanning, iets meer dreiging.

In de plaats krijg je veel dialogen die niet altijd even interessant zijn. Normaal gezien kan ik me meestal wel vinden in wat filosofisch geleuter, maar hier sloeg het maar matig aan. Het subplot van het meisje wordt er nogal bijgeplakt.

Voorts wel fraaie stilistische beelden in die mooie zwartwit contrasten en de speciale aanpak van de röntgenfoto in het begin in het labo.