Party Girl (1958)

Mooie Franse Poster

Mijn eerste Ray ervaring...

En ik weet eigenlijk niet wat ik er van moet vinden.

Ik wil beginnen met het feit dat Robert Taylor een prachtige rol speelt, geweldig acteerwerk van zijn kant. Ook Cobb doet zijn werk als gangsterbaas aardig en Charisse speelt haar rol ook tamelijk charmant (op wat kleine stukjes na) en kan zeer goed dansen .

De film roept een lekker nostalgisch sfeertje op, oude muziek, old style dansen en feesten. En vooral de gangster schiet scenes. Vooral de laatste schietscene is zo amateuristisch, het doodgaan van de gangsterbaas is bijna grappig te noemen en ook de gast die voor het raam neergeschoten wordt wordt nou niet echt professioneel neergeschoten zeg maar.

Toch was dit niet echt irritant voor mij omdat het bij het nostalgisch gevoel wat heel de film uitstraalt paste.

Wat echter mij wel irriteerde was het liefdesverhaaltje, wat we tegenwoordig hollywood zouden noemen. Farrell is getuige van een moord, maar wil niet zeggen wie het gedaan heeft om zijn vrouw te beschermen. Ondanks dat hij zelf ook in gevaar loopt zegt hij: het gaat niet om mij, maar om jou. Dat soort dingen vind ik gewoon een beetje matig, en zo waren er wel meer scenes met een overdreven liefdessfeertje

Er is ook een scene waarin Farell verteld hoe hij kreupel is geworden als kind, maar toch nog een winnaar is geworden. Dit is ook een beetje hollywoodachtig gedaan. Hij zegt ook nog dat hij zich later een niemand voelde en vrouwen niet in hem geinteresseert waren, maar hij zou uiteindelijk iedereen wel wat laten zien, en dat is hem gelukt door een gevreesde advocaat te worden... aldus Farell.., beetje clichee en standaard text.
Ook in de laatste scene hoe Farell de gangster wil overhalen om hem niet neer te schieten is erg Hollywood achtig, hij kent hem nog van zijn jeugd en in zijn jeugd zijn dingen gebeurd tussen hun en blablabla.... niet zo pakkend als je het mij vraagt


Ook een punt van kritiek is dat de man toch wel wonderbaarlijk geneest van zijn kreupel zijn, en ook vrij snel.... ik bedoel, ik denk dat we dat nu niet eens kunnen, vergeet in de jaren 50, maar misschien heb ik dit wel mis... maar zijn vooruitgang was toch wel te erg naar mijns inziens

Het kritiek op het Amerikaanse rechtsysteem is zeer aardig in de film. Door de jury uit het volk te kiezen, is deze makkelijk beinvloedbaar als ze symphatie hebben met de advocaat/verdachte, en daar speelt de hoofdpersoon (en dus de film) mooi op in.

Al met al een wisselde filmervaring, 3 sterren voor de nostalgie (wat een mooi woord) en de toch wel leuke personages, jammer dat de personages verliefd werden .

Al met al wil ik zeker meer Rays proberen, de sfeer is ondanks het slappe liefdesgedeelte, toch aangenaam te noemen.

Oke dit was mijn kritiek, ik weet eigenlijk niet heel goed wat ik deze film moet geven. Ik denk dat Ray liefhebbers deze film zeker kunnen waarderen, maar ik ben er niet zeker van, aangezien ik geen andere Ray's heb gezien. Maar dat zal snel veranderen.

Spaanstalig, maar mooie filmposters en stills: Link.

Eerste keer dat ik Cyd Charisse aan het werk zie in een rol die wat meer inhoudt heeft dan alleen maar dansen en eigenlijk valt dit niet tegen, in een film die heel knap van start loopt, beslist boeit maar naarmate hij vordert wat clichématig gaat verwateren.

In zijn geheel best doenbare vijftigerjarige misdaadfilm.

Teleurstellende Nicholas Ray film

Het is altijd leuk om twee vliegen in één klap te slagen. Nicholas Ray staat bij mij bekend van het legendarische Rebel Without a Cause en het ondergewaardeerde 55 Days in Peking dus ik ben altijd wel geïnteresseerd in werk dat ik nog niet heb gezien. Met Party Girl kon ik eindelijk ook eens kennis maken met Cyd Charisse, een actrice waar ik al langer naar benieuwd was. Reken daar dan nog eens rollen voor Robert Taylor en Lee J. Cobb bij en de interesse is meer dan gewekt.

Maar het resultaat is maar povertjes. Party Girl zou een film noir moeten zijn maar daar heb ik maar weinig van gemerkt. Nu ben ik niet zo enorm bekend met het genre maar ik verwacht dan meer een zwartwit cinematografie, duistere steegjes en natuurlijk een femme fatale. Nu dat laatste is wel aanwezig in de vorm van Vicky Gay maar de film verliest compleet zijn focus in de twee dansscènes van haar. Geslaagde scènes, dat wel, maar ze passen werkelijk voor geen meter in de film en dat is zonde. Temeer omdat je hierdoor wat uit de drive wordt gehaald. Voor de rest valt het op hoe amateuristisch dit soms nogal is met de climax als hoogte/dieptepunt. De manier waarop Louie en Rico doodgaan is echt slecht gedaan. Zeker Rico die het zuur nog eens op zijn eigen gezicht krijgt, zelden iemand zo knullig zien doodgaan. Het misdaadverhaal op zich kan er wel mee door en zorgt voor een boeiend geheel maar de afloop zie je al wel van erg ver aankomen. Ach, bij dit soort films dat ondertussen al meer dan een halve eeuw oud is wil ik dat gerust wel door de vingers zien.

Vooral ook omdat Robert Taylor hier weer erg goed op dreef is. Ik ben altijd meer fan geweest van de vrouwelijke Taylor maar hij begint zich toch langzamerhand op te werken tot één van de meest interessante acteurs uit deze periode. Ook hier gaat hij werkelijk compleet in op zijn rol (Taylor is dan ook naast Brando één van de meest bekende acteurs die de method acting techniek gebruikt) en is het genieten. Genieten ook van de mooie Charisse maar qua acteren viel het me soms wel wat tegen. Nogal theatraal als je het mij vraagt en haar meerwaarde lijkt dan ook meer haar mooie snoetje en de bijhorende dansscènes te zijn. Ik had ook wel iets meer verwacht van Lee J. Cobb. Dit soort gangsterbazen gaan hem bijzonder goed af maar hij kwam hier nogal routineus over. Ik heb hem in ieder geval al pakken beter weten spelen als bijvoorbeeld Fyodor Karamazov.

Misschien verwachtte ik nu eenmaal teveel maar ik kan het gevoel niet van me afschudden dat Party Girl een mengeling is van allerlei filmelementen maar dat die niet goed met elkaar blijken te mixen. Het gangsterverhaal is degelijk maar wordt op den duur wel wat cliché. Het is echter het noir gedeelte dat niet echt geslaagd overkomt en daarbovenop wordt de film tweemaal abrupt onderbroken voor een (hetzij leuke maar nodeloze) dansscène van Cyd Charisse.

2.5*

Ik hou van Ray.

Dit is een bizarre genremix. Men neme een film noir basis. Doe daarbij een filnk naar Goodfellas en The Godfather vooruitwijzend mafiaplot. Dat alles in Ray-in-kleur wat bij hem altijd heel doordacht was en haast nog onnatuurlijker, maar mooier dan Technicolour toch al is. Rays kleurgebruik is hier nog uitbundiger dan in Rebel Without a Cause en Johnny Guitar waar het ook al een heel sterk punt is. Gooi daarbij nog een aantal dans en musicalnummers, alsof deze MGM-film een MGM musical was. En zoek de grenzen op van wat kan volges de Hays-code. En dan komt Ray met een einde dat stiekem heel ambivalent is: Is het een ongeluk wat Cobb doet of is het een vorm van zelfmoord ? Iedereen gaat automatisch uit van het eerste, maar kijk die scene nog maar eens, het zou zomaar het tweede kunnen zijn. En dat heeft de briljante advocaat de maffiaman onder de tafel geluld, met de aloude horlogeonzin nota bene. Echt geweldig.

Ray was begonnen bij RKO. Maar in de jaren '50 begonnen studio's na de gouden tijden in de problemen te komen. Dat zou allemaal nog veel erger worden pakweg 10 jaar later. Maar in 1956 hadden ze al jaren terug hun eigen bioscopen moeten opgeven, droogden winsten al op en waren steeds minder acteurs bereid de nogal knellende contracten te tekenen, Juist RKO ging als eerste door compleet wanbeleid ten onder (met dank aan Howard Hughes), maar ook MGM was niet meer wat het was. Deze bizarre film was er een met de laatste twee sterren die nog een exclusief contract hadden met MGM. Cyd Charisse, vooral bekend door de typische MGM-musicals en Robert Taylor, die eerst vooral knappe mannen en later ook donkere rollen speelde. Beiden werkten al sinds de jaren '30 voor MGM. Voor Charisse was het de allerlaatste film die ze voor ze zou maken. Voor Taylor de een na laatste. Als contractacteurs dan. Daarna gingen ze per film werken.

Ray kan bij mij sowieso eigenlijk niet zoveel fout doen (nou ja, behale Hot Blood dan min of meer) maar dit was voor de zoveelste keer heel fijn.

Warner Archive Collection blu-ray gezien.

Goede film naar mijn mening met een prima beeldkwaliteit.

Graag gezien. Zoals meer bij Ray is dit een romantiek noir. Een koppel Tommy en Vicky worden bedreigd door de buitenwereld, hun liefdesaffaire gedoemd door de demonen van hun leven. Achtergrond zijn de Chicago jaren ’20. Party girl is dan ook eerder verwant met de gangster films in de jaren “30.

De film is in kleur en Ray maakt daar handig gebruik van. Rood is belangrijk en staat voor liefde, passie en gevaar. Zo is de kleur van Vicky's jurk steeds navenant met de situatie. Rode jurk bij de verleiding (eerste afspraak), grijs bij de breuk wanneer Tommy naar de kliniek gaat voor de operatie. De zelfmoordscene van een danseres in bad is nog een voorbeeld. Zelf de musicals nummers zijn een metafoor (alhoewel zeer vaag) en weerspiegelen Vicky’s situatie. Ze danst steeds tussen 2 mannen (= tommy en rico) met de eerste dans als een striptrase act dat verwijst naar haar verleden en naar haar wens om Tommy te verleiden en in de tweede dans in een luipaard motief dat verwijst naar haar gevaarlijke situatie op het eind.

Dan is er nog het thema dat misdaad overal is en integreert is in de samenleving bv op het feestje zijn ook rechters en politici. De advokaat openbare aanklager is zelfs een spiegel van Tommy, ook hij gebruikt trucs, is een opportunist (wil een onschuldige Tommy veroordelen om zo tot Rico te komen) en heeft politieke ambities. Wet en orde vs misdaad zijn twee delen van dezelfde kant.

Party girl is klassiek van opzet en is het plot is voorspelbaar en cliché matig maar Ray tekent zijn gedoemde personages met een psychologische gelaagdheid (door kleur en karakter) zodat de film bruist in een oogstrelende fotografie van melodrama en innerlijke conflicten.