Tenebre (1982)

Na Suspiria had Argento wel wat krediet, dat is hij bij deze weer kwijt.

Vreselijk flauwe who dunnit. Wat Suspiria zo geweldig maakte is hier totaal afwezig. Lelijk kleurgebruik en ranzig slechte muziek.

Het verhaaltje overtuigt ook voor geen meter, en Argento weet het geen moment spannend te maken. Na een 10-tal minuutjes kan je al besluiten dat je beter niet kan lopen raden wie het nu gedaan heeft, want die "oh, zit het zo" twist komt op het einde toch wel.

Nee, niet mijn ding dit. Heeft meer weg van politieserie materiaal, met wat extra bloed (wordt ook nergens echt ranzig of bloederig). Hier en daar een vlaagje kunde, maar verder een kutfilm. 1*

Boeiende giallo die het echter niet haalt van het gelijkaardige Profondo Rosso. Sommige scènes zijn om van te snoepen, maar Argento heeft al fraaier werk afgeleverd, zowel op visueel als op auditief vlak. Ik was toch enigzins aangenaam verrast door de vele schrikmomenten en het feit dat sommige moorden echt wel gewelddadig waren. Het verhaal, en dan zeker het einde, vond ik nogal flauwtjes.

Death imitates art

Geen horror zonder Argento, geen Argento zonder horror.

Na het bijzonder sfeervolle en machtig theatrale 'Suspiria' levert de meester in het vak ons 'Tenebre', een ongezouten jaren '80 horrorprent, waar de grens tussen kitsch en pure kunst uitermate klein is.

Vergis je echter niet, Argento kent zijn vak meer dan behoorlijk en zijn films hebben dan ook allerhande kwaliteiten om boven het gros uit te stijgen.

Fictie wordt werkelijkheid in 'Tenebre', waar een moordmysterie de basis vormt voor een verontrustende kijk op de samenleving, het individu en de invloed van het medium literatuur.

Terwijl alle lezers met het volste plezier gissen naar het verdere verloop van de plot van het boek, en trachten het mysterie te ontrafelen, heeft de schrijver steeds een stap voorsprong. Alsook de regisseur, die de touwtjes altijd in handen heeft en ons op wonderbaarlijke wijze doet uitkijken naar de eerstvolgende moord.

Argento maakt daarbij op effectieve wijze gebruik van het klassieke 'point of view' of belevingsperspectief, volbloed jaren '80 decors en een vrije stijl. Argento zoekt, vindt en verrast; dit is geen goedkope slasherhorror, maar eerder kunstzinnige cinema.

Elke moord wordt duidelijk en onbeschaamd aangekondigd, maar toch creëert men voldoende spanning om je haren telkens de hoogte in te jagen.

Traditiegewijs linkt men ook erotiek aan het gruwelijke, waardoor een borst niet zomaar een borst is.

Sensueele maatschappijhorror, waar bloed meer is dan bloed; het smaakt als geen ander.

dikke 3.5*

Na Suspiria, die me ietwat tegenviel, is dit m'n tweede Argento. Ik ben verkocht. Een geweldige film. Heerlijke jaren 80 muziek, enkele bizar mooie scènes (de enige scène die zich op het strand afspeelt. Absurd en bizar, surrealistisch bijna. Erg mooi.) en een geweldig einde. Geweldig shot waar de schrijver achter de agent blijkt te staan wanneer deze bukt.

4*

Ik vond het plot dan weer nauwelijks interessant en het onderscheidt zich alleen in de vele plottwist films van de laatste jaren doordat ik de afloop eerder door had.

Ondanks dat vond ik het geen vervelende film. Ondanks het suffe plot als geheel is de scene met dat meisje en de hond erg spannend en heerlijk opgebouwd (en lekker lang vooral). Het hoogtepunt van de film. Verder zitten er genoeg vindingrijke schrikmomenten en een enkele visueel mooie scene in. De muziek was nogal gedateerd, maar wel op een leuke manier.

3.0*

Uitstekende Argento. Behoord niet tot diens beste maar bevat enkele hele leuke momenten (zoals de camera die aan de voorkant van de flat begint, helemaal over het dak gaat om vervolgens aan de achterkant een kamer te betreden) en een prima soundtrack. Het einde vond ik dan toch wel weer behoorlijk pover terwijl Argento normalerwijs veel meer weet te knallen in z'n slotactes. Uiteraard gaat de beste man ook hier weer te werk onder het motto "Continuiteit is voor mietje." en "Redenering is net zo belangrijk als het plot..." en ik moet zeggen dat deze in Tenebre net iets duidelijker zijn dan bij andere. Hoe dan ook prima stukje entertainment van Argento's hand.

Mijn 2e Argento, deze Tenebre en wederom érg vermakelijk. Zo goed als 'Suspiria', de vorige film die ik van Argento zag, is deze echter niet. Maar dat is geen probleem...

... want ook hier valt, ondanks dat, genoeg te genieten. Een lekker jaren '80 sfeertje, heerlijke muziek, een paar ge-wel-di-ge shots (die arm die eraf gehakt wordt; briljant!) en een paar érg spannende scénes, zoals de knap gemaakte scéne met die hond.

Een beetje jammer dat het regelmatig wat slordig/amateuristisch lijkt, kwa acteerwerk en geuite emoties, maar dat heeft soms ook wel weer z'n charmes. Voldoende.

Zoals bekend niet de topper uit Argento's oeuvre, maar we blijven altijd naar meer smachten van deze regisseur.

En daar gaan we dus weer met de meest krankjoreme plot-twist, murder-eye-views, scheermessen en bijlen....en dan mag dit niet Argento's meesterwerk zijn toch hoge score want het werkt allemaal wel weer en als bonus nog een top-scene met een meisje op de vlucht voor een kwaadaardige hond (top-horror-scene überhaupt).

Voor de niet-kenners de nog bizardere en bloederige overtreffende trap van Brian De Palma.

Zeer fraai.

In m'n oneindige queeste ( ) naar de Video Nasties, zag ik deze Argento er tussen staan! Komt dat goed uit, had 'm al maanden lang stof laten happen in de kast. Op Jenifer na (alweer een behoorlijk tijd geleden) is dit m'n Argento ontgroening *schaamt zich*.

En hoewel dit niet bekend staat als z'n topper, is dit toch echt om te smullen! Die achtervolging met de hond, of wat te denken van die idioot sterke slotscene ? Visueel is het allemaal piekfijn, doeltreffend en bovenal érg sfeervol.

De soundtrack maakt alles nog appetijtelijker en daar kan geen flauw personage of standaard verhaal iets aan afdoen. Dikke 'schreeuw naar meer', deze Tenebre!

Ik kan je negatieve commentaar best goed snappen. Nou geef ik geen 0,5, maar Argento heeft ook niet mijn voorkeur van Italiaanse films/ of genre's. Films van Argento kijk ik ook meestal niet voor me lol. Deze film eigenlijk meer gekeken ivm de "Video Natsies" notering.

Dit geloofde ik eerst niet zo maar na het zien van deze film heb je inderdaad best gelijk. Elke scene waaronder kills hebben een onbedoeld lachwekkende uitwerking en komen gewoon niet goed over. Kills zijn dan ook vaak totaal niet goed in beeld gebracht. Bij het einde wordt dat dan nog wel wat beter. Het is nog niet om te janken maar scheelde niet veel. En wat ik al zei, elke moord heeft iets knullig's in mijn ogen. Ook de scene die door verschillende mensen als "de memorabele scene van deze film gezien wordt" met die arm, werkte bij mij op de lachspieren. Spanning zag ik er niet in. Het einde is wel redelijk maar misschien toch wat te simpel.

Het enige waar ik nog positief over kan zijn is John Saxon die ik vaak niet teleurstellend vind. De rest van de acteurs vond ik niet bijzonder. En dan nog de creatie van dat mooie grote huis. De rest van de film is bijzonder flauw. En om eerlijk te zijn vond ik hier ook heel weinig aan.

Tot nu toe is alleen Inferno bij mij ECHT bevallen. Phenomena (waar ik ook nog achter aan ga omdat die film me werd aanbevolen) lijkt me wel interessant. Maar toch wou ik eerst deze zien. En deze film beviel mij niet. Ik geef het dan ook een 1,5.

Een van de eerste giallo's die ik zie en hoe kan je beter beginnen dan met een giallo van de geroemde Dario Argento.

Ik had de wat obscuur uitziende uitgave van A-film gezien genaamd Shadows. Moet zeggen dat dat allemaal wel heel erg meeviel hoor. Beeldkwaliteit was goed en de dubbing viel ook verassend mee (in tegenstelling tot veel andere Italiaanse /horror/films).

De zwarte handschoenen en de scheermes zijn weer van de partij. Ze zorgen voor heel wat bloederige moorden. Al vond ik dat bloederige trouwens best meevallen. Enkel de moord met die bijl op Jane was echt heerlijk gory.
Verder was vooral de aanloop naar de moorden heerlijk sfeervol. Neem nou de moord op die 2 lesbo's. Die ene camera die over dat hele huis heen gaat is geweldig en vervolgens zijn de 2 moorden niet minder geniaal in beeld gebracht.

Verder heeft de film echt een heerlijke soundtrack en bevat het ook best veel spanning.
Het einde was (voor mij) zeer verassend (dacht zelf dat het of de agent van de zaakwaarnemer was of de detective aangezien hij al z'n boeken had gelezen). Door het einde blijf je echter wel met wat onlogica zitten maar dat neem ik voor lief.

Acteerwerk was voor Italiaanse horror begrippen ook zeer degelijk.

Al met al een zeer grote meevaller van Argento na z'n tegenvallende Inferno. Ben zeker benieuwd naar meer Giallo's van hem.

Sterke giallo weer van grootmeester Argento. Begint zich echt tot één van m'n favoriete regisseurs te ontpoppen.

Zoals alom bekend, heeft Argento van goed acteerwerk niet al teveel kaas gegeten, al moet ik eerlijk zeggen dat het me hier nog wel meeviel. Het waren vooral de dubs die me hier en daar de wenkbrauwen deden fronsen. Wederom niet erg allemaal, aangezien het ondergeschikt is aan de stijl. Liefhebbers van Argento zullen dit beamen.

Want hoewel het niet het beste werk van hem is, zijn sommige scenes weer om door een ringetje te halen. Lekker veel moorden ook dit keer, waardoor je niet de tijd krijgt je te vervelen. Favoriete scenes zijn onder andere de achtervolging door de hond, de dubbele moordscene, inclusief gaaf camerashot op dat huis, en de beste scene, namelijk de arm-afhak scene. Visueel is het qua kleurgebruik jammer genoeg wel wat pips, zeker in vergelijking met films als Suspiria en Inferno. Desalniettemin genoeg te genieten.

Verder heb ik wel een boontje voor de typische Goblin-sound, al moet het je wel echt liggen. Mijns inziens erg sfeerbevorderend en apart. Volgende keer weer een ander filmpje uit Argento's oeuvre, ben namelijk benieuwd of zijn (nog) wat oudere films me ook zo kunnen bekoren. Ruime 3,5*.

Tegenvallende film over een schrijver wiens moorden uit zijn boek werkelijkheid worden. Een wat rommelig uitgewerkt verhaal dat nergens spannend wordt en ook niet bepaald weet te boeien. Afgezien van het einde stellen de moorden ook niet al te veel voor. Na het zien van een aantal giallo-films, kan ik wel stellen dat dit niet bepaald mijn genre is.

Ik las het hierboven ook al, maar wat is dit inderdaad een schitterende poster!

De film schittert minder, maar is zeker interessant en absoluut sfeervol. Mooie shots, paar mooie scènes met opzienbarend camerawerk- en beweging, opvallende achtergronden met daarin strak geregisseerde persoonsbeweging en kleurig kleurgebruik afgewisseld met soberheid. Allemaal mooi.

In dramatisch opzicht vond ik de film niet heel sterk. Beetje los zand. De scènewisselingen zijn tamelijk abrupt en geven de film een rommelige indruk. De scènes voelen daardoor wat onaf aan. De verhaallijntjes daardoor ook.

Het verhaal had van mij een diepere psychologische invalshoek mogen kiezen in plaats van de gekozen whodunnit aanpak met een licht psychologisch randje. Het antwoord op de hamvraag interesseerde me minder dan het waarom. Ik miste het gedegen drama dat bij die vraag hoort. Maar goed daar is acteertalent van een zeker niveau voor nodig en dat niveau zit niet in deze film.

Voor de rest. Acceptabel bloederig, maar niet shocking en stuntelig aandoende kills die (onbedoeld, denk ik) een zekere humoristische glans oproepen.

Vond de begeleidende synthesizerklanken erg irritant. Afleidend bonkend gepingel. Een aanslag op de zenuwen en een probaat middel om de goed opgebouwde sfeer van duisternis, mysterie en schimmigheid heel effectief te verminderen. Scènes waarin de nadruk op omgevingsgeluiden lag riepen die sfeer effectiever op.

Hoe dan ook. Ik kreeg van Tenebre genoeg trek om in de toekomst meer van Dario Argento te willen verorberen.

Tja, dit is zo'n film waarvan ik niet kan begrijpen wat mensen er in zien of hoe ze hier 4* of zelfs 5* voor kunnen geven. Een flauw plot, slechte nasynchronisatie met accenten (althans op mijn versie), diverse mooie vrouwen met in strakke jurken prangende en/of gewoon blote borsten die de kijker tot het voyeuristische perspectief van de moordenaar proberen te verleiden, belegen synthesizers op de soundtrack, bloederige effecten die zó knullig zijn dat ze geen moment ook maar enige suspension of disbelief bereiken (die afgehakte arm die er wel héél erg bleekjes uitziet), een algeheel gevoel van kitscherige onwerkelijkheid dat vooral niet verward moet worden met de artistieke dromerigheid van Suspiria, en een plot dat zó weinig betrokkenheid oproept dat het me totaal niet kan schelen wie de moordenaar is. Ik leg drie halve sterretjes bovenop het minimum vanwege de rol van Anthony Franciosa die vol goede wil is (hoewel Argento hem naar het schijnt moeilijk vond om mee te werken) en die in zijn spel ook een welkome ironie legt, de lange scène met de dobermann, en de wel heel erg sterke slotscène (vanaf het moment dat de rechercheur teruggaat naar het "lijk" van de schrijver), maar verder kan ik weinig goeds over deze slappe, gedateerde en goedkope aspirant-horror-thriller verzinnen. Style over substance, maar wat nou als ook die stijl zo insubstantieel is?

Tenebre heb ik voor het laatst 3 jaar geleden gezien. Het was toen mijn eerste kennismaking met het werk van Dario Argento en ik was eigenlijk meteen verkocht door de 80s sfeer, de muziek van Goblin en het stilistische camerawerk.

Een beroemde Amerikaanse schrijver gaat een tijdje naar Rome om zijn nieuwe boek Tenebre te promoten. Op het vliegveld wordt zijn tas vernield. Het werk van zijn verwarde verloofde? Eenmaal aangekomen wordt hij opgewacht door de politie. Iemand blijkt namelijk de moorden in zijn nieuwste boek in het echt uit te voeren...

Argento heeft het Giallo-genre zijn grote populariteit gegeven met zijn Dieren-trilogie. Tot zijn grote ergernis ging iedere Italiaan ineens Gialli maken met thema's en titels die wel heel erg aan zijn eerste successen deden deden denken. Om die reden zocht Argento zijn toevlucht in de bovennatuurlijke Horror en werd nu internationaal erkent door zijn Suspiria. Begin jaren '80 kwam hij echter terug op zijn beslissing. Hij vond dat hij zich niet moest laten beïnvloeden door imitators, maar opnieuw zijn eigen visie op de Giallo los kon laten.

Argento schreef de film in Los Angeles tijdens de voorbereidingen van een Amerikaanse film die uiteindelijk nooit is geproduceerd. Tijdens zijn verblijf werd hij regelmatig opgebeld door iemand die hem bedreigde. Volgens de beller had Argento zijn leven verpest met zijn films en nu zou zijn eigen leven een hel worden. Argento liet zich verhuizen naar een ander hotel, maar opnieuw werd hij gevonden op de beller. Hierop ging hij abrupt terug naar Italië en begon het proces van het nu Tenebre is geworden.

In de film verwerkt hij ook duidelijk de kritieken die hij door de jaren heen heeft gehad. Net zoals Brian De Palma de beroemde drilboor-scène van Body Double maakte als antwoord op kritiek dat hij een vrouwenhater zou zijn. De schrijver in de film wordt door de lesbische journaliste ervan beschuldigt dat hij een seksist is en vrouwonvriendelijke boeken schrijft (en ik maar denken dat dat soort onzin iets van de laatste tijd is). Sommige critici vonden Argento zelfs een sadist en een gestoorde door de gruwelijke dingen die hij in zijn films stopt. Zo kwam hij op het idee om de schrijver in de film in het geheim een maniakale moordenaar te laten zijn.

Wat opvalt aan Tenebre is dat we nergens typisch Roomse landmarks te zijn krijgen, maar enkel hyper-moderne architectuur. De reden daarachter is dat de film zich in de toekomst afspeelt. In een tijd na een nucleaire oorlog waarin er veel minder mensen zijn en mensen gemiddeld veel rijker zijn (vandaar dat zelfs de stelende jonge dame een groot huis heeft).

Tenebre heeft zo'n heerlijke broeierige sfeer van een zomeravond. Dat komt door het vele blauw dat in de nachtscènes is gebruikt. Het camerawerk is überhaupt erg indrukwekkend. Weer veel mooie POV-shots en close-ups. Het indrukwekkendst waren toch wel het crane-shot waarin de camera 2,5 minuut rond een gebouw cirkelt en dat beroemde shot aan het einde dat inmiddels bekend staat als het Tenebre-shot. De muziek van enkele leden van Goblin past er perfect bij en voegt alleen maar meer sfeer toe.

Tenebre is een van de zeldzame Gialli waar het verhaal wel ergens op slaat als je hem een tweede keer kijkt. Qua kwaliteit stijgt Argento boven al zijn Italiaanse concurrenten uit. Toch zijn er van die kleine dingetjes. De nogal gebrekkige Engelse dubbing, de vrij goedkope gore effecten en de nogal abrupte editing. Maar dat kan de pret niet drukken.

Mindere Argento.

Dit is mijn tweede Argento, en ik zie al langzaam wat voor stijltjes hij gebruikt. Het is ook tevens waarom hij zo beroemd is als horror-regisseur. Ik bepaalde maten kan ik wel zien waarom, maar deze Tenebre vond ik echter weinig interessant. Geef mij dan maar het veel betere Suspiria.

Ook deze film deelt een aantal overeenkomsten met Suspiria. Zo zijn de moorden hier ook wederom met veel detail gebracht en wordt er weer een apart muziekje op de achtergrond gespeeld. Regelmatig ook aparte camerabewegingen en felrood bloed.

Echter moet ik concluderen dat deze film een stukje "realistischer" is in vergelijking met Suspiria. En daarom dus ook minder leuk. Suspiria voelde aan als een soort sprookje. Maar deze is eigenlijk gewoon een detective-thriller. Horror kan ik dit niet bepaald noemen.

De kills weten gelukkig nog wel te boeien en gaan vaak en gelukkig lang door. Soms zijn ze wat saaier, maar de allereerste kill zet in ieder geval wel de toon gelukkig. De rest van de kills zijn iets minder interessant maar wel leuk. Slechts eentje springt er echter nog bovenuit. De spuitende arm.

Ook hier mooi, felrood bloed dat gespat wordt. Maar voor de rest heeft de film minder te bieden. Het acteerwerk is best slecht en de lompe accentjes overtuigen niet. Maar het is vooral het verhaal dat het laat aftweten. Nu is verhaal ook niet een grote factor in Argento-films, maar er moet iets zijn om te boeien, en dat is er hier gewoon niet.

Jammer, want Suspiria was destijds wel erg leuk. Deze is veel minder en vooral saai. Dan zijn die 101 minuten behoorlijk lang.

Tenebre is een solide goed opgebouwde detective horrorverhaal waarbij zowel de moorden als het verhaal zelf de aandacht van de kijker weet vast te houden. Het verhaal zit goed in elkaar en de regisseur weet je lang in het ongewisse te houden over wie de moordenaar nu eigenlijk is. Op een bepaald moment wordt het echter wel duidelijk omdat de moordenaar zelf de hint in zijn dialoog geeft. Naderhand wordt het helemaal duidelijk hoe de vork in de steel zit want de moordenaar heeft eigenlijk de rol overgenomen van diegene die zijn boek imiteerde. Perfecte moord en tevens ook een perfecte aansluiting in het geheel van het verhaal. Verschillende kills passeren waarbij het bloed rijkelijk vloeit. De tofste scène is die met de spuitende arm. De scène met de hond is spannend opgebouwd waarbij het gevolg wel een zeer toevallige ontmoeting is. Het typisch Argento sfeertje, de giallo momenten zoals de rode schoentjes, de zwarte handschoenen en het camerawerk zorgen voor een sfeervolle horrorprent. 8/10

Van de Italiaanse regisseur Dario Argento (zo'n beetje de Sergio Leone op het gebied van Horror, Thriller en Mystery films en dan qua beeld en muziek) heb ik tot nu toe pas twee films gezien, te weten "Suspiria (1977)" en "Phenomena (1985)" en tijdens de afgelopen "Top 300 Horrorfilms" gaf ik al aan om meer films van hem te willen zien, waaronder dus deze "Tenebre". Ik vind de film meer een Thriller dan een Horror, maar er kan toch aardig wat worden gehuiverd bij de vele moord scènes die allen geweldig in beeld en geluid (synthesizer muziek) worden gebracht en dan zowel het gebeuren en het vooraf (dat is misschien zelfs nog mooier om te zien).

In dit verhaal draait het om Peter Neal (Anthony Franciosa), die een beroemde schrijver van horrorromans is en hij gaat naar Rome om daar zijn nieuwste boek "Tenebrae" te promoten. Bij aankomst in het hotel wordt hij ondervraagd door twee rechercheurs, te weten Germani (Giuliano Gemma) en Altieri (Carola Stagnaro), over een jonge vrouw die op brute wijze vermoord is met een scheermes en waarbij haar mond werd volgepropt met bladzijden uit zijn nieuwe boek. Tijdens het verhoor ontvangt Neil een anonieme brief van de moordenaar die hem ook belt en de rechercheurs voorspellen dat er binnenkort meer moorden zullen plaatsvinden. Peter gaat de politie helpen bij het onderzoek, maar hij raakt dieper in de zaak betrokken dan hem lief is.

Het recept is vrij eenvoudig. Een mysterieuze moordenaar die zwarte leren handschoenen aantrekt. Een terugkerende flashback over een vrouw met rode schoenen die weinig opheldert. Een volledig doordrenkt psychedelisch kleurenpalet. Spanning die meer neigt naar het "Slasher" genre. Een ingewikkelde en onmogelijk ontworpen verhaallijn en dat inclusief het plot m.b.t. de moordenaar (die ik niet ga verraden, maar wel dat een macaber ongeluk hem op het einde fataal wordt). Een vleugje erotiek (zonder dat het al te vunzig wordt). Een mysterieuze oogbal (of twee) en meer dan genoeg bloed om zelfs de meest geharde Horror liefhebber te laten blozen. Veel (Italiaanse) horrorfilms hebben een aantal van deze kenmerken, maar weinigen hebben ze allemaal.

"Tenebre" is een vrij effectieve thriller, want ik verkeerde tot aan het laatste moment in twijfel omtrent de identiteit van de moordenaar (toen ik hem na 90 minuten voor het eerst in beeld zag, had ik zoiets van "Nee, dit kan niet, dat moet een fout zijn en ander zijn"). De oplossing waar regisseur Dario Argento mee komt aanzetten in het dubbelzinnige slot is wel ingenieus bedacht, maar niet erg geloofwaardig of overtuigend. Zo wordt je al tijdens de opening op het vliegveld van New York op het verkeerde been gezet met enkele dubieuze personages, waaronder Neal's labiele ex-vrouw Jane McKerrow (Veronica Lario, overigens een leuk weetje over Veronica Lario, zij zou in 1990 Mevrouw Berlusconi worden en dat tot 2014), die hem in het geniep is gevolgd naar Rome. Dit zorgt er wel allemaal voor dat het verhaal tot het einde mysterieus en spannend blijft.

Met de onheilspellend sfeer zit het meer dan goed en visueel gezien is deze film een pareltje, waarbij ik regelmatig met open mond naar zat te kijken. Ook sommige vrouwen vond ik pareltjes en vooral de rondborstige Mirella Banti (waarvan ook de borsten regelmatig te zien zijn) in de rol van hoertje Marion, die tevens de lesbische vriendin is van journaliste Tilde (Mirella D'Angelo). Natuurlijk (en tevens dus helaas) worden beide vrouwen vermoord en hoe dat gebeurt en vooral het vooraf is gewoon schitterend in beeld en geluid (muziek) gebracht via één lange scène.

Ook de moorden die gepleegd worden mochten er zijn met als hoogtepunt die op Jane McKerrow, wiens arm er met een bijl wordt afgehakt. Terwijl ze zich van de camera afkeert, kleurt het bloed dat uit de arm spuit de spierwitte muur achter haar bloedrood. Daar blijft het voor Jane overigens niet bij, want de moordenaar slaat haar daarna nog met de bijl in de rug, waarna hij haar afmaakt door nog een aantal keren met de bijl te slaan. Ook de spannende achtervolgingsscène met een dobermann hond mocht er wezen, hoewel die nogal lukraak in het scenario is gedropt, en het is uiteindelijk ook niet de dobermann die het slachtoffer (Maria Alboretto gespeeld door de leuke Lara Wendel, die een hotel medewerkster is) doodt maar de moordenaar die zijn scheermes inruilt voor een bijl

Hier en daar zit er ook wat subtiele vrouwonvriendelijke humor in zoals tijdens de opening van het verhaal waar de vrouwelijke rechercheur Altieri de dader probeert te pakken (wat niet lukt) en waar haar mannelijke collega dan tegen haar zegt:

Germani: Got away, hah ?
Altieri: I couldn't get him.
Germani: I should have a tough male assistant who runs fast.
Altieri: You'd hate it. You'd have nothing to bitch about

Zoals al aangegeven bevat deze film ook een vleugje erotiek, waarbij van de mooie vrouwen Mirella Banti en Eva Robins (de vrouw in de terugkerende flashback die rondloopt in rode schoenen met een hak en de laatste stopt ze ook in iemands mond) wat naaktheid is te zien in de vorm van borsten. De cast doet het overigens ook gewoon goed, waarbij ik het leuk vond dat John Saxon (in de rol Bullmer die de zaakwaarnemer is van Peter Neal en die omgaat met de ex-vrouw van Peter en die uiteindelijk ook vermoordt wordt op klaarlichte dag in Rome en ook dat hele gebeuren, de moord en vooral het vooraf, werd weer fraai in beeld gebracht) ook een rolletje had, want laatst zag ik hem nog in de Horror / Thriller film "Apocalypse Domani (1980)".

Al met al levert regisseur Dario Argento goed werk af met "Tenebre". De belichting, het camerawerk en de montage zijn allemaal dik in orde die daarbij ook voorzien is van fraaie elektronische muziek. Zodra de muziek wordt ingezet, dan weet je dat het genieten gaat worden met de betreffende scene. De film is wel meer een Thriller dan een Horror, maar dat drukt te pret niet want er zijn voldoende moorden (in totaal 11 stuks en dat inclusief de moordenaar) te zien. "Tenebre" is zonder meer een aanrader.

P.S. ik zie nu dat ik nog twee andere films van Dario Argento heb gezien, maar daarbij gaat het om twee korte films van hem afkomstig uit de leuke "Masters Of Horror" serie en het gaat dan om de korte films "Jenifer (2005)" en "Pelts (2006)", die beiden aanraders zijn.

Fijne film dit weer van de heer Argento. Wat ziet het er allemaal weer prachtig uit, niet zo hyper gestileerd als in Suspiria maar toch hebben veel zaken en mensen een tijdloze schoonheid. De betonnen gebouwen, de vrouwen, de pakken.

Van het verhaal kun je stellen dat het wat rommelig is en naar het einde ook wat begint te slepen maar het blijft een genot om te kijken.

Een verblijf in het giallo universum is een aangename afleiding in het bestaan. Ultiem ontspannend.

Na Profondo Rosso vorig jaar was het de vraag of Dario Argento uberhaubt iets voor mij was. Profondo Rosso, toch gemerkt als één van de betere films, stelde ontzettend teleur, boeide mij niet, kabbelde maar wat voort en het karakter Marcus Daly sprak mij evenmin aan. Maar goed, een gokje wilde ik andermaal wel wagen in dit geval met Shadows, en deze beviel toch een stuk beter.

Van meet af aan wordt er een sluier van geheimzinnigheid en sfeer rond de kennismaking en reis van Neal geweven en sfeertechnisch spreekt de film mij meteen aan wat ook geld voor de soundtrack. Had het nog meer elektronisch en jaren '80 kunnen klinken? Nee. Is het sfeerverhogend en past het bij tijd en wijlen op briljante wijze bij de film? Ja zeker! De situatie rond de shoplifter doet in eerste instantie nog het ergste vermoeden want het kan allemaal niet stompzinniger, maar gelukkig liggen in de afloop van die situatie snel de kaarten op tafel en wat is de opbouw in het appartement sterk.

Shadows vervolgt vlot en de gestoorde fan van schrijver Peter Neal laat er daarna geen gras over groeien en de film ontpopt zich toch als een bijzonder aardige thriller/mysterie die voor het gevoel wel te vergelijken valt met bijvoorbeeld Silence of the Lambs. Iedereen is op een gegeven moment wel een beetje verdacht, zoals al eerder gezegd is de soundtrack geweldig, doet iedereen redelijk zijn best en mijn hemel, die Argento moet toch geniaal zijn zulke prachtige vrouwen te strikken want dit zijn er weer een paar met wat mij betreft speciale aandacht voor Mirella D'Angelo, wauw!

Heeft Shadows dan geen minpunten...? Nee, eigenlijk niet... behalve dat ik Berti al na de eerste zin in dat interview vermoed als dader en ik ook wel vermoedde dat Neal zelf de laatste moorden uitvoerde. Ik kon het alleen niet helemaal passend in elkaar krijgen. Scoren doet deze film sowieso wel, is het niet om de spanning, opbouw en gruwel, dan wel om het hilarische einde met al dat gegil. Kon amper ophouden met lachen, me kostelijk vermaakt om zomaar te zeggen. Is Shadows cult te noemen? Ja best wel, en leuke cult ook nog wat mij betreft.

Wat ben ik blij dat ik het genre Giallo ontdekt heb. Argento is een erg goede regisseur en zijn stijl is helemaal mijn ding. Tenebre is iets beter dan Profondo Rosso aangezien de derde akte in PR nogal tegenviel.

De soundtrack is memorabel op zijn minst, de kills zijn bloederig en het verhaal is intrigerend. Ook wist Dario Argento de mooiste gebouwen van Rome uit te zoeken. Wat een architectuur! De climax en onthulling van de killer is jammer genoeg iets te suf en het laatste shot is dat nog meer. Best een grote smet op de film.

Hoe dan ook zal de soundtrack nog op vinyl worden aangeschaft.

4*

Een echt detective mysterie opgesmukt met een bloederige moorddadige choreografie als rode (!) draad. Tal van verwijzingen naar de klassieken van de misdaadliteratuur hier. De beste scenes vind ik toch steeds de omzwervingen van personages die verloren lopen in luxueuze appartementen. Daarin is Argento niet te overtreffen. Ook bewijst hij hier voor mij zijn redelijk donker gevoel voor humor. Op metaniveau doet hij aan zelfreflectie met een verhaal over een giallo schrijver die zelf aan het moorden slaat. De auteur krijgt er in de film zelf ook nog eens van langs met kritiek op zijn seksistische romans waarin vrouwen telkens het slachtoffer zijn. Natuurlijk bewijst Argento nadien het tegendeel in deze film. En dan is er onder andere de maatschappijkritische knipoog wanneer het tv-nieuws meldt dat politici en zakenlui in grote getale de stad verlaten uit angst voor de bedreigingen van de seriemoordenaar aan ‘the great corruptor’. Daarmee worden de puntjes even op de i gezet.

Alles bij mekaar zit het zeer goed met de sfeerzetting en een scenario dat me ook redelijk coherent lijkt mits wat inleving in excessieve Freudiaanse psychologie. En dit met ondersteuning van een prog/electro score. Zeer te pruimen film.

Redelijke thriller. Het verhaal zit leuk in elkaar en wordt vakkundig uitgewerkt door Argento. Je wordt als kijker meegesleurd in dit mysterie. De film voelt inmiddels wel wat gedateerd aan wat met name naar voren komt bij de kills, maar desondanks prima om naar te kijken mede dankzij de sterke soundtrack en dito camerawerk. De camera neemt de kijker mee in het verhaal, erg sterk. Het acteerwerk is van minder niveau en behoorlijk houterig wat afbreuk geeft aan de film. 3.0/3.5

"TENEBRE" is een levendige Giallo-film gemaakt door Dario Argento op de top van zijn kunnen.

Het is eigenlijk een raadspel op film gezet, een uitgebreid moordmysterie met een cast van verdachten en een reeks bijzonder gruwelijke sterfgevallen die volledig gebruik maken van Argento's stijl en kleurrijke regie. Het is zeker daarenboven een film met het beste van de output van de regisseur en één van de betere in zijn genre als geheel.

De verhaallijn die een beetje aanvoelt als een niet-bovennatuurlijke Stephen King-roman, gaat over een Amerikaanse thrillerschrijver die naar Italië reist, waar hij ontdekt dat iemand zijn nieuwste release gebruikt als basis voor een reeks brute moorden. Het is onvermijdelijk dat de zorgvuldig geënsceneerde sterfgevallen het hoogtepunt van de film zijn, en Argento gebruikt alle trucs die hij tot zijn beschikking heeft - zwarte handschoenen, brekend glas, messen, belangrijke flashbacks - om ze gedenkwaardig en inventief te maken.

Het kronkelige plot zorgt ervoor dat je te allen tijde blijft gissen naar de identiteit van de moordenaar en inderdaad, aangezien de castleden geleidelijk aan kleiner worden, zul je echt 'op je hoofd gaan krabben' om te proberen wie het is, te achterhalen. Het einde stelt wat dat betreft niet teleur.

Argento heeft een behoorlijke cast voor deze film verzameld; De strijdlustige voorsprong van Anthony Franciosa domineert het verloop, maar er zijn ook mooie ondersteunende beurten van John Saxon en Daria Nicolodi. Al met al voelt "TENEBRE" fris en gefocust aan, een ongecompliceerde maar vakkundig gemaakte toevoeging aan een druk genre. Ondanks zijn leeftijd van ruim 40 jaar, een heerlijke film waar wij in de toekomst nog eens naar gaan kijken.

Een fraaie 8!

Van Tenebr(a)e al veel gehoord binnen het giallo genre, maar nu pas voor het eerst gezien. Wel altijd een erg leuk concept wanneer fictie en realiteit met elkaar verweven zijn. Hier dus met een moordenaar die zich baseert op het plot van een misdaadroman. Het doet me denken aan een aflevering van Columbo (Peter Falk) waar dat ook gebeurt, daar slechts 1 kill en dan in (niet bloederige) familiale stijl ...

Ook leuk dat kat-en-muisspel tussen de moordenaar en de auteur wanneer die eerste nog meerdere moorden aankondigt. Onze auteur wordt vervolgens ook een speurder eerste klasse. De plottwist is verrassend, maar boeiend. Leuke whodunit je op het verkeerde been wordt gezet en verschillende verdachte personages de revue passeren. Net als (vrouwelijke) slachtvee. Het scenario heeft verscheidene lagen en zit goed in elkaar. De spanning is aanwezig.

Belichting, camerawerk en montage is prima verzorgd. Geen zuivere horror, maar dat is meestal zo bij deze giallo's, wel bijzonder sfeervol. Maar de moorden komen goed in beeld, dus de idee van horror blijft zeker overeind. Fijn!