Tenebre (1982)

Vond hem niet erg spannend en met matig acteerwerk.

Tegenvallende film over een schrijver wiens moorden uit zijn boek werkelijkheid worden. Een wat rommelig uitgewerkt verhaal dat nergens spannend wordt en ook niet bepaald weet te boeien. Afgezien van het einde stellen de moorden ook niet al te veel voor. Na het zien van een aantal giallo-films, kan ik wel stellen dat dit niet bepaald mijn genre is.

Ik las het hierboven ook al, maar wat is dit inderdaad een schitterende poster!

De film schittert minder, maar is zeker interessant en absoluut sfeervol. Mooie shots, paar mooie scènes met opzienbarend camerawerk- en beweging, opvallende achtergronden met daarin strak geregisseerde persoonsbeweging en kleurig kleurgebruik afgewisseld met soberheid. Allemaal mooi.

In dramatisch opzicht vond ik de film niet heel sterk. Beetje los zand. De scènewisselingen zijn tamelijk abrupt en geven de film een rommelige indruk. De scènes voelen daardoor wat onaf aan. De verhaallijntjes daardoor ook.

Het verhaal had van mij een diepere psychologische invalshoek mogen kiezen in plaats van de gekozen whodunnit aanpak met een licht psychologisch randje. Het antwoord op de hamvraag interesseerde me minder dan het waarom. Ik miste het gedegen drama dat bij die vraag hoort. Maar goed daar is acteertalent van een zeker niveau voor nodig en dat niveau zit niet in deze film.

Voor de rest. Acceptabel bloederig, maar niet shocking en stuntelig aandoende kills die (onbedoeld, denk ik) een zekere humoristische glans oproepen.

Vond de begeleidende synthesizerklanken erg irritant. Afleidend bonkend gepingel. Een aanslag op de zenuwen en een probaat middel om de goed opgebouwde sfeer van duisternis, mysterie en schimmigheid heel effectief te verminderen. Scènes waarin de nadruk op omgevingsgeluiden lag riepen die sfeer effectiever op.

Hoe dan ook. Ik kreeg van Tenebre genoeg trek om in de toekomst meer van Dario Argento te willen verorberen.

Tja, dit is zo'n film waarvan ik niet kan begrijpen wat mensen er in zien of hoe ze hier 4* of zelfs 5* voor kunnen geven. Een flauw plot, slechte nasynchronisatie met accenten (althans op mijn versie), diverse mooie vrouwen met in strakke jurken prangende en/of gewoon blote borsten die de kijker tot het voyeuristische perspectief van de moordenaar proberen te verleiden, belegen synthesizers op de soundtrack, bloederige effecten die zó knullig zijn dat ze geen moment ook maar enige suspension of disbelief bereiken (die afgehakte arm die er wel héél erg bleekjes uitziet), een algeheel gevoel van kitscherige onwerkelijkheid dat vooral niet verward moet worden met de artistieke dromerigheid van Suspiria, en een plot dat zó weinig betrokkenheid oproept dat het me totaal niet kan schelen wie de moordenaar is. Ik leg drie halve sterretjes bovenop het minimum vanwege de rol van Anthony Franciosa die vol goede wil is (hoewel Argento hem naar het schijnt moeilijk vond om mee te werken) en die in zijn spel ook een welkome ironie legt, de lange scène met de dobermann, en de wel heel erg sterke slotscène (vanaf het moment dat de rechercheur teruggaat naar het "lijk" van de schrijver), maar verder kan ik weinig goeds over deze slappe, gedateerde en goedkope aspirant-horror-thriller verzinnen. Style over substance, maar wat nou als ook die stijl zo insubstantieel is?

Tenebre heb ik voor het laatst 3 jaar geleden gezien. Het was toen mijn eerste kennismaking met het werk van Dario Argento en ik was eigenlijk meteen verkocht door de 80s sfeer, de muziek van Goblin en het stilistische camerawerk.

Een beroemde Amerikaanse schrijver gaat een tijdje naar Rome om zijn nieuwe boek Tenebre te promoten. Op het vliegveld wordt zijn tas vernield. Het werk van zijn verwarde verloofde? Eenmaal aangekomen wordt hij opgewacht door de politie. Iemand blijkt namelijk de moorden in zijn nieuwste boek in het echt uit te voeren...

Argento heeft het Giallo-genre zijn grote populariteit gegeven met zijn Dieren-trilogie. Tot zijn grote ergernis ging iedere Italiaan ineens Gialli maken met thema's en titels die wel heel erg aan zijn eerste successen deden deden denken. Om die reden zocht Argento zijn toevlucht in de bovennatuurlijke Horror en werd nu internationaal erkent door zijn Suspiria. Begin jaren '80 kwam hij echter terug op zijn beslissing. Hij vond dat hij zich niet moest laten beïnvloeden door imitators, maar opnieuw zijn eigen visie op de Giallo los kon laten.

Argento schreef de film in Los Angeles tijdens de voorbereidingen van een Amerikaanse film die uiteindelijk nooit is geproduceerd. Tijdens zijn verblijf werd hij regelmatig opgebeld door iemand die hem bedreigde. Volgens de beller had Argento zijn leven verpest met zijn films en nu zou zijn eigen leven een hel worden. Argento liet zich verhuizen naar een ander hotel, maar opnieuw werd hij gevonden op de beller. Hierop ging hij abrupt terug naar Italië en begon het proces van het nu Tenebre is geworden.

In de film verwerkt hij ook duidelijk de kritieken die hij door de jaren heen heeft gehad. Net zoals Brian De Palma de beroemde drilboor-scène van Body Double maakte als antwoord op kritiek dat hij een vrouwenhater zou zijn. De schrijver in de film wordt door de lesbische journaliste ervan beschuldigt dat hij een seksist is en vrouwonvriendelijke boeken schrijft (en ik maar denken dat dat soort onzin iets van de laatste tijd is). Sommige critici vonden Argento zelfs een sadist en een gestoorde door de gruwelijke dingen die hij in zijn films stopt. Zo kwam hij op het idee om de schrijver in de film in het geheim een maniakale moordenaar te laten zijn.

Wat opvalt aan Tenebre is dat we nergens typisch Roomse landmarks te zijn krijgen, maar enkel hyper-moderne architectuur. De reden daarachter is dat de film zich in de toekomst afspeelt. In een tijd na een nucleaire oorlog waarin er veel minder mensen zijn en mensen gemiddeld veel rijker zijn (vandaar dat zelfs de stelende jonge dame een groot huis heeft).

Tenebre heeft zo'n heerlijke broeierige sfeer van een zomeravond. Dat komt door het vele blauw dat in de nachtscènes is gebruikt. Het camerawerk is überhaupt erg indrukwekkend. Weer veel mooie POV-shots en close-ups. Het indrukwekkendst waren toch wel het crane-shot waarin de camera 2,5 minuut rond een gebouw cirkelt en dat beroemde shot aan het einde dat inmiddels bekend staat als het Tenebre-shot. De muziek van enkele leden van Goblin past er perfect bij en voegt alleen maar meer sfeer toe.

Tenebre is een van de zeldzame Gialli waar het verhaal wel ergens op slaat als je hem een tweede keer kijkt. Qua kwaliteit stijgt Argento boven al zijn Italiaanse concurrenten uit. Toch zijn er van die kleine dingetjes. De nogal gebrekkige Engelse dubbing, de vrij goedkope gore effecten en de nogal abrupte editing. Maar dat kan de pret niet drukken.

Mindere Argento.

Dit is mijn tweede Argento, en ik zie al langzaam wat voor stijltjes hij gebruikt. Het is ook tevens waarom hij zo beroemd is als horror-regisseur. Ik bepaalde maten kan ik wel zien waarom, maar deze Tenebre vond ik echter weinig interessant. Geef mij dan maar het veel betere Suspiria.

Ook deze film deelt een aantal overeenkomsten met Suspiria. Zo zijn de moorden hier ook wederom met veel detail gebracht en wordt er weer een apart muziekje op de achtergrond gespeeld. Regelmatig ook aparte camerabewegingen en felrood bloed.

Echter moet ik concluderen dat deze film een stukje "realistischer" is in vergelijking met Suspiria. En daarom dus ook minder leuk. Suspiria voelde aan als een soort sprookje. Maar deze is eigenlijk gewoon een detective-thriller. Horror kan ik dit niet bepaald noemen.

De kills weten gelukkig nog wel te boeien en gaan vaak en gelukkig lang door. Soms zijn ze wat saaier, maar de allereerste kill zet in ieder geval wel de toon gelukkig. De rest van de kills zijn iets minder interessant maar wel leuk. Slechts eentje springt er echter nog bovenuit. De spuitende arm.

Ook hier mooi, felrood bloed dat gespat wordt. Maar voor de rest heeft de film minder te bieden. Het acteerwerk is best slecht en de lompe accentjes overtuigen niet. Maar het is vooral het verhaal dat het laat aftweten. Nu is verhaal ook niet een grote factor in Argento-films, maar er moet iets zijn om te boeien, en dat is er hier gewoon niet.

Jammer, want Suspiria was destijds wel erg leuk. Deze is veel minder en vooral saai. Dan zijn die 101 minuten behoorlijk lang.

Goed in elkaar gezette horror met een prima verhaal.

Tenebre is een solide goed opgebouwde detective horrorverhaal waarbij zowel de moorden als het verhaal zelf de aandacht van de kijker weet vast te houden. Het verhaal zit goed in elkaar en de regisseur weet je lang in het ongewisse te houden over wie de moordenaar nu eigenlijk is. Op een bepaald moment wordt het echter wel duidelijk omdat de moordenaar zelf de hint in zijn dialoog geeft. Naderhand wordt het helemaal duidelijk hoe de vork in de steel zit want de moordenaar heeft eigenlijk de rol overgenomen van diegene die zijn boek imiteerde. Perfecte moord en tevens ook een perfecte aansluiting in het geheel van het verhaal. Verschillende kills passeren waarbij het bloed rijkelijk vloeit. De tofste scène is die met de spuitende arm. De scène met de hond is spannend opgebouwd waarbij het gevolg wel een zeer toevallige ontmoeting is. Het typisch Argento sfeertje, de giallo momenten zoals de rode schoentjes, de zwarte handschoenen en het camerawerk zorgen voor een sfeervolle horrorprent. 8/10

Van de Italiaanse regisseur Dario Argento (zo'n beetje de Sergio Leone op het gebied van Horror, Thriller en Mystery films en dan qua beeld en muziek) heb ik tot nu toe pas twee films gezien, te weten "Suspiria (1977)" en "Phenomena (1985)" en tijdens de afgelopen "Top 300 Horrorfilms" gaf ik al aan om meer films van hem te willen zien, waaronder dus deze "Tenebre". Ik vind de film meer een Thriller dan een Horror, maar er kan toch aardig wat worden gehuiverd bij de vele moord scènes die allen geweldig in beeld en geluid (synthesizer muziek) worden gebracht en dan zowel het gebeuren en het vooraf (dat is misschien zelfs nog mooier om te zien).

In dit verhaal draait het om Peter Neal (Anthony Franciosa), die een beroemde schrijver van horrorromans is en hij gaat naar Rome om daar zijn nieuwste boek "Tenebrae" te promoten. Bij aankomst in het hotel wordt hij ondervraagd door twee rechercheurs, te weten Germani (Giuliano Gemma) en Altieri (Carola Stagnaro), over een jonge vrouw die op brute wijze vermoord is met een scheermes en waarbij haar mond werd volgepropt met bladzijden uit zijn nieuwe boek. Tijdens het verhoor ontvangt Neil een anonieme brief van de moordenaar die hem ook belt en de rechercheurs voorspellen dat er binnenkort meer moorden zullen plaatsvinden. Peter gaat de politie helpen bij het onderzoek, maar hij raakt dieper in de zaak betrokken dan hem lief is.

Het recept is vrij eenvoudig. Een mysterieuze moordenaar die zwarte leren handschoenen aantrekt. Een terugkerende flashback over een vrouw met rode schoenen die weinig opheldert. Een volledig doordrenkt psychedelisch kleurenpalet. Spanning die meer neigt naar het "Slasher" genre. Een ingewikkelde en onmogelijk ontworpen verhaallijn en dat inclusief het plot m.b.t. de moordenaar (die ik niet ga verraden, maar wel dat een macaber ongeluk hem op het einde fataal wordt). Een vleugje erotiek (zonder dat het al te vunzig wordt). Een mysterieuze oogbal (of twee) en meer dan genoeg bloed om zelfs de meest geharde Horror liefhebber te laten blozen. Veel (Italiaanse) horrorfilms hebben een aantal van deze kenmerken, maar weinigen hebben ze allemaal.

"Tenebre" is een vrij effectieve thriller, want ik verkeerde tot aan het laatste moment in twijfel omtrent de identiteit van de moordenaar (toen ik hem na 90 minuten voor het eerst in beeld zag, had ik zoiets van "Nee, dit kan niet, dat moet een fout zijn en ander zijn"). De oplossing waar regisseur Dario Argento mee komt aanzetten in het dubbelzinnige slot is wel ingenieus bedacht, maar niet erg geloofwaardig of overtuigend. Zo wordt je al tijdens de opening op het vliegveld van New York op het verkeerde been gezet met enkele dubieuze personages, waaronder Neal's labiele ex-vrouw Jane McKerrow (Veronica Lario, overigens een leuk weetje over Veronica Lario, zij zou in 1990 Mevrouw Berlusconi worden en dat tot 2014), die hem in het geniep is gevolgd naar Rome. Dit zorgt er wel allemaal voor dat het verhaal tot het einde mysterieus en spannend blijft.

Met de onheilspellend sfeer zit het meer dan goed en visueel gezien is deze film een pareltje, waarbij ik regelmatig met open mond naar zat te kijken. Ook sommige vrouwen vond ik pareltjes en vooral de rondborstige Mirella Banti (waarvan ook de borsten regelmatig te zien zijn) in de rol van hoertje Marion, die tevens de lesbische vriendin is van journaliste Tilde (Mirella D'Angelo). Natuurlijk (en tevens dus helaas) worden beide vrouwen vermoord en hoe dat gebeurt en vooral het vooraf is gewoon schitterend in beeld en geluid (muziek) gebracht via één lange scène.

Ook de moorden die gepleegd worden mochten er zijn met als hoogtepunt die op Jane McKerrow, wiens arm er met een bijl wordt afgehakt. Terwijl ze zich van de camera afkeert, kleurt het bloed dat uit de arm spuit de spierwitte muur achter haar bloedrood. Daar blijft het voor Jane overigens niet bij, want de moordenaar slaat haar daarna nog met de bijl in de rug, waarna hij haar afmaakt door nog een aantal keren met de bijl te slaan. Ook de spannende achtervolgingsscène met een dobermann hond mocht er wezen, hoewel die nogal lukraak in het scenario is gedropt, en het is uiteindelijk ook niet de dobermann die het slachtoffer (Maria Alboretto gespeeld door de leuke Lara Wendel, die een hotel medewerkster is) doodt maar de moordenaar die zijn scheermes inruilt voor een bijl

Hier en daar zit er ook wat subtiele vrouwonvriendelijke humor in zoals tijdens de opening van het verhaal waar de vrouwelijke rechercheur Altieri de dader probeert te pakken (wat niet lukt) en waar haar mannelijke collega dan tegen haar zegt:

Germani: Got away, hah ?
Altieri: I couldn't get him.
Germani: I should have a tough male assistant who runs fast.
Altieri: You'd hate it. You'd have nothing to bitch about

Zoals al aangegeven bevat deze film ook een vleugje erotiek, waarbij van de mooie vrouwen Mirella Banti en Eva Robins (de vrouw in de terugkerende flashback die rondloopt in rode schoenen met een hak en de laatste stopt ze ook in iemands mond) wat naaktheid is te zien in de vorm van borsten. De cast doet het overigens ook gewoon goed, waarbij ik het leuk vond dat John Saxon (in de rol Bullmer die de zaakwaarnemer is van Peter Neal en die omgaat met de ex-vrouw van Peter en die uiteindelijk ook vermoordt wordt op klaarlichte dag in Rome en ook dat hele gebeuren, de moord en vooral het vooraf, werd weer fraai in beeld gebracht) ook een rolletje had, want laatst zag ik hem nog in de Horror / Thriller film "Apocalypse Domani (1980)".

Al met al levert regisseur Dario Argento goed werk af met "Tenebre". De belichting, het camerawerk en de montage zijn allemaal dik in orde die daarbij ook voorzien is van fraaie elektronische muziek. Zodra de muziek wordt ingezet, dan weet je dat het genieten gaat worden met de betreffende scene. De film is wel meer een Thriller dan een Horror, maar dat drukt te pret niet want er zijn voldoende moorden (in totaal 11 stuks en dat inclusief de moordenaar) te zien. "Tenebre" is zonder meer een aanrader.

P.S. ik zie nu dat ik nog twee andere films van Dario Argento heb gezien, maar daarbij gaat het om twee korte films van hem afkomstig uit de leuke "Masters Of Horror" serie en het gaat dan om de korte films "Jenifer (2005)" en "Pelts (2006)", die beiden aanraders zijn.

Aardige film, maar niet echt horror. Het verhaal vond ik wel aardig en ik zag de dader al een beetje aankomen. Desondanks blijf je kijken.

Dit zou ik ook niet echt horror noemen. Eerder een doorsnee who-dunnit verhaal. Het acteerwerk is vooral houterig en bij momenten lachwekkend te noemen. Sommige conversaties zijn zelfs hilarisch te noemen.

Hier moest ik toch spontaan bij lachen :

"Sic transit Gloria lesbie!"

What does that mean!

It means our killer most likely had a high education and studied latin !

Nee niet bepaald een film waar ik enthousiast over werd.

2*

Edit:

Van Tenebrae (film) - Wikipedia - en.m.wikipedia.org

Tenebrae utilized mostly modern-looking locations and sets, allowing Argento to realize his vision that the film reflects a near-future with a diminished population

giallo numero due su netflix

:-o

een van de betere bovendien.

Allemachtig wat is dit slecht Niveau van een Italiaanse C film uit de jaren zestig , in een achteraf-zaaltje te bewonderen

Die auto in het begin die ineens een tuin inrijdt en nog wel meer dingetjes..Is dit niet als komedie bedoeld?? Hopeloze acteurs. Na klein half uur af gezet..kon mijn ogen niet geloven, zo slecht .Rommel. En dan de "'kenners hier die Argento de hemel in prijzen..die hebben er echt geen kaas van gegeten.

Ik vraag me bij jouw review toch vooral af wat jij in een film zoekt?

Ben jij enigszins sfeer gevoelig of enkel geïnteresseerd in een verhaal?

Ten eerste zoek ik niks..Een film moet boeien vanwege verhaal of acteurprestaties...liefst beiden. Alles moet kloppen. Als ik naar Tenebre kijk heb ik het gevoel als kijker niet serieus genomen te worden. Cinematografisch geklungel. Is dit serieus een thriller of komedie?? ik naar onthutsende rommel kijk , die hier door sommigen de hemel wordt in geprezen..Argento...woww...woww...woww.Net als bv Parasite...twee prijzen voor een derderangs klucht Dan ga ik tegen de stroom in. Zo kan ik nog wel 40 titels noemen die van de Massa 4 of 5 sterren krijgen ( Shawshank redemption- Green Mile- inglorious Bastards- Dances with wolves - Titanic... etc) Mag ik? Ik ben oorspronkelijk en authentiek, dientengevolge ook mijn smaak en selectie......smiley. Mijn lat ligt hoog...

Parasite een derderangs klucht noemen... Ga. Weg. 'Ik ben oorspronkelijk en authentiek'. Oh heerlijk.

Van iemand met La Vita e bella in z’n top 10 zou je juist een grote voorliefde voor de klucht verwachten.

mikey wat is numero uno?

Una Farfalla con le Ali Insanguinate (1971)

Grazie.

Prego

Fijne film dit weer van de heer Argento. Wat ziet het er allemaal weer prachtig uit, niet zo hyper gestileerd als in Suspiria maar toch hebben veel zaken en mensen een tijdloze schoonheid. De betonnen gebouwen, de vrouwen, de pakken.

Van het verhaal kun je stellen dat het wat rommelig is en naar het einde ook wat begint te slepen maar het blijft een genot om te kijken.

Een verblijf in het giallo universum is een aangename afleiding in het bestaan. Ultiem ontspannend.

Vanavond gekeken. Helemaal tot het einde. Het grootste mysterie aan deze film is voor mij de hoge score op MovieMeter.

Het Netflix-effect.

Ik snap de cultstatus van de giallo's zeker met die goedkope vroege jaren '80-look. Maar los daarvan viel dit me toch tegen. Suspiria blijft voor mij zijn beste film mede omdat deze film stevig leunt op de muziek van Goblin. Luister je hiernaar dan maakte het bijna niet meer uit welke beelden je erbij filmt. Dat effect ontbreekt hier.

2,5*

Aardig!

Het blijft altijd wennen die giallo's en ik weet ook niet zeker of het ooit echt helemaal mijn tak van horror zal worden, maar ik kreeg na afloop van de film toch behoorlijk de zenuwen door allerlei geluiden in het huis. Erg mooi vond ik de elektronische muziek van volgens mij Goblin bij een aantal spannende momenten en de finale was lekker grotesque. Ik had wat meer moeite met het toch wat hak op de tak verhaal, de rustigere scenes boeiden me niet zo heel veel. Toch een fijne film, leuk dat dit op Netflix staat.

3,5*

Heerlijke Giallo die ik al veel eerder had gezien, zo ontdekte ik tijdens het kijken, wat overigens heel lang geleden moet zijn geweest.
Filmcliché: als het in een film gaat stortregenen dan wordt dat meestal aangekondigd met een harde onweersknal, gewoon vanuit het niets lol...
Het komische zit 'm misschien wel in het 'amateuristische': zij in de parfumerie, de camera die door de ogen van de moordenaar naar haar staat te gluren, tussen de parfumflesjes door, zwaar hijgend. Of juist heel flauw soms, Jerry Zucker-achtig: een keel wordt doorgesneden en in het volgende shot zien we een tuinsproeier. Situaties die zich absurd langzaam voltrekken, die worden uitgerekt als het ware, zoals het meisje dat door twee Dobermanns achternagezeten wordt, dat lijkt maar te duren en te duren. Het werkt in ieder geval op de lachspieren. De Palma deed dat ook, in slow-motion vaak zelfs: Carrie die zich inzeept, de liftscène in Dressed to Kill...
De moorden zo lekker theatraal en over de top: 'Viezerik, viezerik!' Mooie vrouwen trouwens.
Pas op het laatste moment had ik door wie de moordenaar was, dat vond ik wel knap. Als de moordenaar in beeld stapt en je alleen z'n schoenen ziet dan weet je: nu gaat de camera omhoog.. en ja hoor! De camera gaat langzaam omhoog en op dat moment, heel gek eigenlijk, besef je opeens wie de moordenaar is. Echt fantastisch!
Ook erg geestig en heel droog: de kleptomane die op het politiebureau haar straf in natura wil uitbetalen en de agent die meteen akkoord gaat haha..

Na Profondo Rosso vorig jaar was het de vraag of Dario Argento uberhaubt iets voor mij was. Profondo Rosso, toch gemerkt als één van de betere films, stelde ontzettend teleur, boeide mij niet, kabbelde maar wat voort en het karakter Marcus Daly sprak mij evenmin aan. Maar goed, een gokje wilde ik andermaal wel wagen in dit geval met Shadows, en deze beviel toch een stuk beter.

Van meet af aan wordt er een sluier van geheimzinnigheid en sfeer rond de kennismaking en reis van Neal geweven en sfeertechnisch spreekt de film mij meteen aan wat ook geld voor de soundtrack. Had het nog meer elektronisch en jaren '80 kunnen klinken? Nee. Is het sfeerverhogend en past het bij tijd en wijlen op briljante wijze bij de film? Ja zeker! De situatie rond de shoplifter doet in eerste instantie nog het ergste vermoeden want het kan allemaal niet stompzinniger, maar gelukkig liggen in de afloop van die situatie snel de kaarten op tafel en wat is de opbouw in het appartement sterk.

Shadows vervolgt vlot en de gestoorde fan van schrijver Peter Neal laat er daarna geen gras over groeien en de film ontpopt zich toch als een bijzonder aardige thriller/mysterie die voor het gevoel wel te vergelijken valt met bijvoorbeeld Silence of the Lambs. Iedereen is op een gegeven moment wel een beetje verdacht, zoals al eerder gezegd is de soundtrack geweldig, doet iedereen redelijk zijn best en mijn hemel, die Argento moet toch geniaal zijn zulke prachtige vrouwen te strikken want dit zijn er weer een paar met wat mij betreft speciale aandacht voor Mirella D'Angelo, wauw!

Heeft Shadows dan geen minpunten...? Nee, eigenlijk niet... behalve dat ik Berti al na de eerste zin in dat interview vermoed als dader en ik ook wel vermoedde dat Neal zelf de laatste moorden uitvoerde. Ik kon het alleen niet helemaal passend in elkaar krijgen. Scoren doet deze film sowieso wel, is het niet om de spanning, opbouw en gruwel, dan wel om het hilarische einde met al dat gegil. Kon amper ophouden met lachen, me kostelijk vermaakt om zomaar te zeggen. Is Shadows cult te noemen? Ja best wel, en leuke cult ook nog wat mij betreft.

Wat ben ik blij dat ik het genre Giallo ontdekt heb. Argento is een erg goede regisseur en zijn stijl is helemaal mijn ding. Tenebre is iets beter dan Profondo Rosso aangezien de derde akte in PR nogal tegenviel.

De soundtrack is memorabel op zijn minst, de kills zijn bloederig en het verhaal is intrigerend. Ook wist Dario Argento de mooiste gebouwen van Rome uit te zoeken. Wat een architectuur! De climax en onthulling van de killer is jammer genoeg iets te suf en het laatste shot is dat nog meer. Best een grote smet op de film.

Hoe dan ook zal de soundtrack nog op vinyl worden aangeschaft.

4*