4 Mosche di Velluto Grigio (1971)

Tweede deel uit de dieren-trilogie (Bird, Flies, Cat) en van de drie ook de minste. Dat komt door de humor, de wat minder beklijvende soundtrack en visuals. Ook iets minder suspense. Anderzijds, van de drie de meest krankjoreme, hier gaan we heel erg voorbij Hitchcock, we halen zelfs DePalma links in en vinden daarmee aansluiting bij Lamberto Bava, Lucio Fulci en de latere Argento's.

Vreemd genoeg ook een Argento waar je wel redelijk voor in de buidel moet tasten, veel ander werk is vrij goedkoop en makkelijk te vinden op DVD.

Enkele scenes waren in eerste instantie gesneuveld en zijn inmiddels weer toegevoegd, de dader is weer onmogelijk te raden, de hele cast is weer eens verdacht en als extra bonus een mooi rolletje voor onze aloude video-vriend Bud Spencer.

Oh tevens hebben we nog even wat LP-hoezen geturfd: Traffic (John Barleycorn Must Die), George Harrison (All Things Must Pass), Cream (Disraeli Gears), Crosby, Stills & Nash (1969), The Mothers of Invention (We're Only in It for the Money).

Drummer Roberto wordt achtervolgt door een mysterieuze man. Als hij op een dag de man achterna gaat, raken ze slaags en dood hij de man per ongelijk met diens mes. Een mysterieus figuur met een vreemd masker legt het vast op foto's en blijft Roberto daarna lastigvallen. Maar wat wil hij van hem?

Michael Brandon zet een goede hoofdrol neer en komt vrij natuurgetrouw over met zijn Amerikaanse manier van spreken. Mimsy Farmer speelde ook prima en Jean-Pierre Marielle was wel geinig als de homoseksuele privédetective (al had het wat minder komisch gemogen). Verder heeft het recent overleden cult-icoon Bud Spencer ook een leuke rol als Godfrey.

Deze tweede film van Argento is visueel nog sterker dan The Bird with the Crystal Plumage en vertoond al meer aspecten die zijn latere werk zouden gaan kenmerken. De cinematografie is verreweg het beste aspect van de film. Moest heel erg denken aan Alfred Hitchcock (spannings-opbouw) en Brian De Palma (de split-screen). De opening waar we de rockband zien optreden is beter dan welke muziekvideo dan ook en later zitten er ook een aantal geniale shots in de film. Een slow-motion shot van een kogel, jaren voordat Hong Kong'se actiefilms en The Matrix dit zouden doen. En dat laatste slow-motion shot was ook echt magnifiek, hoe kom je er op (heeft trouwens meer dan 20 auto's gekost om het gewenste resultaat te krijgen).

Qua verhaal is het toch net wat minder. Nergens wordt het verhaal voorspelbaar en het einde zag je niet aankomen, maar toch had het op zich meer uitgewerkt kunnen zijn. De film heeft hier en daar een aantal komische momentjes die nogal uit de toon vallen. Het had allemaal wel wat minder gemogen. Verder erg jammer dat er niet meer is gedaan met dat creepy masker.

De theorie dat het laatste beeld dat iemand ziet voor hij sterft nog enige tijd op het netvlies blijft hangen stamt uit de 19e eeuw. Na wat verdieping blijkt dit Optografie te heten en is er wetenschappelijk bewijs dat het deels klopt. Bij proeven op konijnen is namelijk wel een beeld terug te halen geweest. Optografie telt echter niet als geldig forensisch bewijs en mag niet in een rechtszaak worden gebruikt. Vond dat Argento het vrij indrukwekkend in beeld heeft gebracht in de film. Hij twijfelde er zelf eerst nogal over omdat hij het te futuristisch vond voor een Giallo.

De soundtrack van Ennio Morricone heeft een heerlijk jaren '70 sfeertje en paste perfect onder een aantal scènes (die slow-motion scène, niet normaal). Argento en Morricone kregen ruzie tijdens het maken van de soundtrack. Morricone had een aantal stukken muziek die Argento er beslist niet in wou hebben. Morricone wilde hierna niet meer met Argento samenwerken. Giorgio Gaslini zou Morricone vervangen totdat Argento de band Goblin ontdekte. Later zouden ze dit echter bijleggen en in 1996 maakte Morricone nog een keer muziek voor La sindrome di Stendhal.

De trailer van de film is trouwens ook erg gaaf en zit vol met beelden die niet in de film voorkomen, close-ups van ogen en dergelijke. De stem in de Amerikaanse versie is volgens mij zelfs van Vincent Price (of iemand die er een beetje op lijkt).

Alles bij elkaar is dit weer een pareltje van Argento, maar nog niet zo goed als Profondo Rosso zou worden. De cinematografie en enkele zeer sterke shots alleen al maken de film het bekijken meer dan waard, verhaal is niet voorspelbaar en de muziek is heerlijk. Aanrader deze Giallo.

Dit is tweede film die Dario Argento ooit maakte en wat is het een lust voor het oog! Het verhaal wordt nergens voorspelbaar maar kent wel wat verschillende schoonheidsfoutjes. Dit wordt ruimschoots goed gemaakt door een groot aantal geniale shots. Waaronder twee briljante slow-motion shots. De muziek van Morricone maakt de film nog iets meer op smaak. Verder zien we Bud Spencer langs komen en een paar maffe typetjes.

Iedereen hier noemt dit zijn tweede film of het tweede deel van de Animal Trilogy, maar dit is het derde (laatste) deel en film.

Komt door de volgorde: Dario Argento

Toch wel hoge waarderingen voor een film met een nogal middelmatig verhaal. Je zou kunnen zeggen ok dit was nog maar de 3de film van Argento en dus stond zijn stijl nog niet helemaal op punt. Maar als ik zie dat ik zijn eerste The Bird with the Crystal Plumage een stuk beter vind en vervolgens zowat alle films erna niet echt zo geweldig boeiend vond op een enkeling na (Trauma). het was mij eigenlijk al duidelijk dat Argento films en ik dus geen goede combinatie zijn. Is dit de eerste in een lange reeks van style over substance films? Beetje jammer want Argento lijkt me capabel om een goede en begrijpbare films te maken maar lijkt zich te willen onderscheiden van de rest door zich op langgerekte kills, surreële beelden en rare karakters te gaan focussen. Dat kan leuk zijn, helaas vind ik het veelal saai. Dan ben ik maar een cultuurbarbaar, I don't care.

En ja eens met jou baspls dat het creepy masker meer mocht gebruikt worden had ik er misschien nog een voldoende aan kunnen geven.

Ruzie over wat stukken muziek in deze film? Ik ken geen bron die dit ooit gedegen heeft ondersteund. Fijn dat wikipedia en consorten....Wat wel bekend is dat producent (en vader) Salvatore Argento de experimentele stukken van de trilogie te veel op elkaar vond lijken. Dat veroorzaakte onenigheid tussen de producent en Morricone.

Dat Dario zelfs tijdens het maken van de trilogie (en daarna) nadacht over nieuwe muzikale richtingen, kan best hebben meegespeeld, maar die kans acht ik in eerste instantie klein. Helemaal voor de eerst volgende film.

Overigens volgde nog een tweede samenwerking in 1998 (Phantom of the Opera).

Tweede film van Dario Argento die nog steeds niet had gezien en moet zeggen... ik zit met een dubbel gevoel. Enerzijds zitten er een paar zeer sterke fragmenten in de film op gebied van het visuele aspect en anderzijds is de beleving van deze slasher op gebied van verhaal heel warrig. Niet dat het verhaal niet te volgen is, maar qua twist en motief van de moordenaar is het wel heel ver gezocht. Natuurlijk wel leuk dat de moordenaar niet snel te achterhalen is gezien de vele personages die erin voorkomen. Maar daar schiet de film ook wel tekort : er komen een paar rare personages in voor om het geheel wat luchtig te maken. Ik denk dan vooral aan die postbode, maar ook de kleine rol van Bud Spencer is raar. Het verhaal mist ook de nodige spanningskracht. Maar op gebied van het visuele aspect zit je goed. Een paar geweldige shots zoals de twee slow-motion shots en de momenten van voyeurisme. Qua cinematografie uitstekend.

Daarbij de heerlijke aanwezige muziek van Ennio Morricone. Interessant was ook het gegeven rond Optografie. Dit is een wetenschappelijke theorie waarbij het laatste beeld dat iemand ziet voordat je sterft nog enige tijd op het netvlies blijft hangen. Klopt blijkbaar deels, maar mag niet gebruikt worden in rechtszaken als forensisch bewijs. Deze theorie wordt mooi in beeld gebracht door Argento. 7/10

Deze 2e film van Argento ontbrak nog in mijn lijstje van films van deze overbekende regisseur van stijlvolle horrorfilms. Ook deze film viel mij niet tegen. Geweldige cinematografie, mooie soundtrack. Scènes die er voor mij ver boven uitstaken waren o.a. de park- en de kastscène die de spanning tot een climax opvoerden.
Het acteerwerk had misschien beter gekund maar voilá. Een duidelijk min puntje vond ik echter het motief van de moorden. De moordenares zat achter haar vriend aan (die drummer) gewoon omdat hij op haar vader leek? Absurder kan het gewoon niet. Jammer want deze ongeloofwaardige scène weerhoudt mij ervan deze film een hoog cijfer te geven. De laatste scène net voor de aftiteling was daarentegen wel weer goed.

3,5*

Staat niet bekend als een van Argento's beste films maar krijgt van mij van al zijn films de hoogste waardering. Bijzonder stijlvol gefilmd, waarbij ik de ongeloofwaardige ontknoping voor lief neem. De film heeft echt een stuk of 5 ijzersterke scenes, met de prachtige eindscene wel als hoogtepunt. Misschien toch Suspiria nog eens een kans geven, een film die ik destijds wel mooi vond maar botste met het scenario.

Komt volgende week uit op 4k bij Severin

De peperdure 4K van Severin heb ik aan me voorbij laten gaan. In plaats daarvan de goed betaalbare blu ray van Shameless aangeschaft. Ook een vrij complete editie met geen onverdienstelijke transfer.

Gelukkig maar, want ik ben niet erg onder de indruk van de film. Hij begint fantastisch, maar verder ploegt het verhaal zich moeizaam voort ploegt. Het ziet er verder prima uit en de 4k transfer zal heus zijn meerwaarde hebben. Maar het behoort voor mij zeker niet tot de beste Argento’s.

3*

Een vroege film van de man die een genre (giallo) naar zijn commerciële doorbraak heeft gestuwd. Ook wel het derde deel van zijn dierentrilogie genoemd. Bevat best spannende stukken. Daarin is/was Dario toch een meester vergeleken met sommige van zijn tijdgenoten.

Zoals in veel van zijn films haakt de plot terug op een jeugdtrauma van één van de personages. De psychologie is nooit erg genuanceerd maar altijd ‘in your face’ en komt daarmee al te grof over om heel geloofwaardig te zijn. Maar dat doet er eigenlijk niet toe en zou je intussen zelfs als een stijlkenmerk van dit soort films kunnen zien. Net zoals de geweldige soundtracks die meestal met deze films gepaard gaan. In dit geval eentje van maestro Morricone. Tijdens deze productie was er een conflict tussen Morricone en Argento wat geleid heeft tot een breuk die nog enkele decennia geduurd heeft. Argento wou blijkbaar iets anders dan Morricone maar heeft zich in zijn latere films goed kunnen laten helpen door de helden van Goblin. Maar wat mij betreft helemaal niets aan te merken op deze vintage seventies Morricone met experimentele toetsen, progrockmomentjes en momenten van grote schoonheid.

De acteerprestaties zijn zoals vaak in deze films weinig engagerend en afstandelijk. Ook dat zie ik hoe langer hoe meer als een stijlkenmerk. De giallo is een wereldje op zich en dat is fijn zo.

Het camerawerk en editing van Argento en co is top. Hoogtepunt is de memorabele finale briljant begeleid door Ennio. Dit is heel goeie en klassieke giallo.

Neen, deze werd niet gesmaakt. Vreemde warrige film voor mij. Maar ik behoor blijkbaar tot de minderheid. Technisch wel prima verzorgd met de decors en cinematografie, maar veel verder dan dat kom ik niet. Mysterieus en hier en daar ook wat komische elementen die ik niet echt geslaagd vond. Goed camerawerk wel dit in omgekeerde evenredigheid tot het acteerwerk, maar dat hoeft op zich niet te verbazen.

De spanning gaat wat verloren met die humoristische insteek. Jammer. Gelukkig kan ik wat met meer met het andere werk van Argento.

Dario Argento heeft behoorlijk wat klassiekertjes op zijn naam staan maar we mogen ook wel eens eerlijk zijn..... Dit is gewoon niet goed.

Dat de man visueel imponerende shots kan neerzetten is alom bekend en dat bewijst hij ook weer in deze Four Flies on Grey Velvet. Weinig kritiek daar. De scenes waar de intruder s nachts in het huis van Roberto is zijn imo veruit het sterkst en behoorlijk spannend.

Maar de rest..... Jongens jongens toch. Van enige continuïteit of logica heeft Argento hier weer geen kaas gegeten. Daarnaast heeft de beste man ook totaal geen gevoel voor humor, wat resulteert in een aantal pijnlijk slechte en misplaatste 'komische' scenes. Een karikaturale homofiel.... Lollig zeg.. En dan ook nog een Ernst & Bobbie niveau infantiele postbode. Het is echt om te janken.

Soundtrack van Morricone is matig, en als je als regisseur je uiteindelijke dader een monoloog van 10 minuten moet laten houden omdat er anders geen touw aan vast te knopen is wat nou precies zijn of haar motieven zijn dan moet je toch eens bij jezelf te raden gaan of je het script niet nog eens moet herzien.

Nee, visueel hier en daar leuk maar verder is het echt TOTAAL niet mijn ding. Behoorlijk gedateerd ook helaas. Toch wel opvallend dat dit toch nog zo goed beoordeeld wordt hier op MovieMeter.

Op de naavond, na al het Bijbelse gedoe, nog even aan de griezel/suspense, en waar ik vorige week begonnen was de Argento lijst verder af te werken ging ik daarmee verder met deze bijna onuitspreekbare titel die goed, meer dan goed zelfs, op YouTube te zien viel. Slechts slaap stond in de weg waardoor ik de film pas vandaag uitkeek.

Net als vorige week in het geval van The Bird With The Crystal Pluimage druipt ook bij deze film de Hitchcock er weer vanaf. En ach, pak de bingokaart er maar weer bij omtrent de buitenstaander in de problemen, mooie vrouwen, muziek, moord en mysterie en een wijsneus die zich met de zaak gaat bemoeien. Is er weinig verschil met vorige week? Misschien wel niet eens, maar uitmaken doet dat niet ook al weet ik na de eerste ontmoeting met de gemaskerde gek al genoeg. Buiten dat heeft het veel herkenningspunten met Profondo Rosso en blijft de Gore en gruwel in deze film ook weer een beetje achterwege in het vergelijk met de latere films.

Maar dat deert niet want Four Fly's heeft een prima eigen identiteit, lekker is de opening met de Deep Purple achtige muziek, een verrassing is James Dempsey die ik zo snel niet eens herkende qua gezicht maar wel qua stem, is het verder weer goed voor elkaar qua sfeer, locatie en soundtrack, is de achtervolging in het park op Amelia wel erg goed net als het geval bij Dalia, apart gefilmd ook trouwens zo bij die trap neer, is de humor rond getraumatiseerde postbode best grappig en verveeld Four Fly's eigenlijk geen moment.

Zijn er dan geen slechte punten? Mjoa...de dialogen en het acteren tijdens het feestje over die executie is behoorlijk slecht, en in principe zagen we dit allemaal al in de vorige film en vond ik het overduidelijk dat de dader een vrouw was. Maar zoals ik al zei heb ik me opzich niet verveeld en draag ik de gemiddelde Argento een warm hart toe.