Fear Street: Prom Queen (2025)

Cool! Fear Street is een leuke horror reeks vanuit Netflix, beter fucken ze deze niet.

Aardige film waarin een aantal tienermeiden strijden om de titel van prom queen. Dit deel na de trilogie speelt zich af in 1988. Vrij standaard personages, maar dat is ongetwijfeld ook de bedoeling. Lekker bloederig hier en daar. Een tikkeltje eentonig, maar de jaren '80 setting is wel leuk (er komen ook flink wat muzikale hits voorbij). Een kleine 3 sterren.

Is dit een duidelijk vervolg, maw moet ik de eerdere films nog een keer opnieuw kijken? Of is dit gewoon een op zichzelf staande film met een stand alone verhaal.

is prima te bekijken zonder de anderen te hebben gezien. Maar de eerdere trilogie vond ik wel net wat beter.

Viel smerig tegen, haalt lang niet het niveau van de vorige delen.

Niet echt spannend, kills vielen tegen en ook de gore was niet best.

Met andere woorden, een fikse tegenvaller.

Kon er nog mee door, heb al slechter gezien.

Nog best vermakelijk, keek wel vlotjes weg. Best fijne kills en oké wat flauwe humor. Na de veel mindere eerste twee delen, beduidend een pak beter derde en dus ook vierde deel, 7/10.

Wel erg gemakzuchtig allemaal. De nostalgische jaren 80 vibes. De slasherschurk met zijn voorspelbare moorden. De vele verwijzingen naar andere horrorklassiekere. Misschien is het enige écht leuke dat die 'beauty queens' elkaar zo naar het leven staan, maar zelfs dat aspect komt niet helemaal uit de verf. Het acteerwerk is te slecht en je kunt nauwelijks een band opbouwen met de karakters.

Heel matig. Daar waar de originele trilogie ook nergens bijzonder werd, maar wel vermakelijk was met hier en daar een leuk personage, is dit generiek, nietszeggend en dertien-in-een-dozijn.

Verder biedt het geen meerwaarde aan de franchise en dus de eerste 3 films, fans van die trilogie kunnen deze perfect overslaan, je mist niets.

Fear Street: Prom Queen

In Fear Street: Prom Queen probeert nieuwkomer Lori Granger haar plek te vinden op Shadyside High, waar tijdens de strijd om de titel van prom queen het schoolfeest wordt opgeschrikt door een reeks gruwelijke gebeurtenissen.

Niks nieuws onder de zon. Eerlijk gezegd kan ik me de vorige delen van de reeks nauwelijks nog herinneren en ik ben bang dat dat bij deze film ook gaat gebeuren. Het is gewoon een vrij standaard slasherfilm die nergens echt in uitblinkt.

Het verhaal is simpel en volledig gegoten in een jaren ’80-sfeertje, wat duidelijk terugkomt in de aankleding, muziek en clichés. Die nostalgische sfeer werkt prima en zorgt voor een aangename energie in de film. Die energie en het levendige tempo zorgen ervoor dat het geheel nog net de moeite waard blijft.

Het acteerwerk is op zich in orde, al weet niemand echt een blijvende indruk te maken. De personages blijven vrij vlak en voelen vooral als invulling van het standaard slasherrecept. De kills hadden het verschil kunnen maken, maar die stellen teleur – ze waren weinig origineel en qua uitvoering lieten ze te wensen over. Zonde, want juist daar had de film zich kunnen profileren, aangezien het een echte slasher is.

Qua spanning stelt de film weinig voor, waardoor het verhaal voorspelbaar blijft en vooral voelt als een herhaling van zetten die we al te vaak – en vaak overtuigender – hebben gezien.

Fear Street: Prom Queen is vooral een herhaling van bekende slasherformules zonder noemenswaardige innovatie. Wie op zoek is naar spanning of originaliteit komt hier van een koude kermis thuis.

2,5 sterren.

Vermakelijk met duidelijke knipoog naar vele horror klassiekers. Dat rooie jasje deed me toch echt denken aan Don't look now.

En dat bed met dat kruis erboven The Exorcist.

Ook wel wat jatwerk van Mean girls, vooral dat dansje. Bijna precies hetzelfde en hoe die moeder doet.

De film scoort hier in mijn ogen onterecht laag, ik heb me er prima mee vermaakt. Een high school horrorfilm zal niet meer clichématiger kunnen worden dan deze Prom Queen, maar zo af en toe vind ik dat helemaal niet erg. Het 80's sfeertje is erg goed aanwezig (inclusief weer erg fijne muziek) en het tempo is hoog genoeg om nooit te gaan vervelen. Zelfs de cast is niet eens irritant, al speelt ook weer niemand een hele opvallende rol. Jammer dat de kills wat snel en ongeïnspireerd zijn, daar had wel meer uitgehaald mogen worden maar het bederft de pret niet. Dit soort films zijn tegenwoordig vrij zeldzaam geworden, waardoor dit me wel is bevallen.

3*

Wat kan ik zeggen, gewoon enorm slecht, de 3 vorige zijn zoveel beter. Echt het bekijken niet waard. Jammer.

Wat was dit slecht zeg De eerste twee voorgangers waren nog vermakelijk maar deze derde herkennismaking met " fear street" was een deceptie. Vreselijk acteerwerk, stompzinnige personages en het zelfde geld voor het verloop van de film. Strontvervelend. Zelfs de kills zien er cliche matig uit. Enige vermakelijke was de jaren 80 soundtrack. Nou, vooruit dan maar, een half puntje erbij. Typische Netflix miskleuner. 1.5*

Leuke slasher met een mooie jaren 80 sfeer. Ik heb genoten.

leuke film.

Had hier meer van verwacht. Een okay film , maar minder dan de vorige delen.

Het verhaal is erg standaard en typisch Amerikaans. Een aantal tieners moeten strijden om de titel van prom queen met alle haat en nijd er omheen.

Dit deel speelt zich af in 1988, leuke muziek en de sfeer werkt prima. Helaas was de Killer niet origineel in zijn/haar moorden al vloeide er genoeg bloed. Verder weer verwijzingen naar andere horrorklassieker, voorspelbaar, vooral standaard personages en matig acteerwerk.

Er is niets mis met een clichématig jaren 80 slasher maken. Maar zorg dan wel voor een goed script. Ook de soundtrack is verschrikkelijk. Alleen maar de grootste hits. De nostalgie wordt allen maar beter als je juist een iets minder bekend nummer neemt, waarvan men denkt, ach ja, dat nummer was er ook.

Bovendien; Dit speelt zich dus af in 1988. The Look van Roxette kwam uit in 1989...

De vierde film gebaseerd op de Fear Street-boekenreeks van R.L. Stine mist de satirische ondertoon van de drie voorgangers en wordt datgene wat het tracht te bespotten: een routinematige 80s slasherfilm met een stevige dosis gore. In de aanloop naar het Eindejaarsgala van 1988 van Shady Side Highschool in Sunnyvale neemt Lori [India Fowler] het op tegen Queen Bee Tiffany [Fina Strazza] en haar aanhang Christy [Arianne Greenblatt], Linda [Ilan O’Driscoll], Debbie [Rebecca Ablack] en Melissa [Ella Rubin] bij de verkiezing tot Prom Queen. Lori’s belangrijkste steun en toverlaat is haar beste vriendin (en eeuwige outsider) Megan [Suzanna Son]. Maar voor de verkiezing plaats kan vinden, begint een gemaskerde in het rood geklede persoon de kandidaten af te slachten. Inspiratiebron Prom Night is een stuk leuker - en niet alleen vanwege een jonge Jamie Lee Curtis. Datzelfde kan ik overigens ook zeggen van Phantasm II waarvan een spectaculair fragment te zien is.

Scream-achtige slasher die alle mogelijke cliché's van het genre op een hoop gooit, met verrassend vermakelijk resultaat. Het retro tijdsbeeld (de film speelt zich af tijdens een schoolbal in 1988) is leuk gedaan, de cast is innemend en de vele moordpartijen lekker expliciet en bloederig. Je hoeft de drie eerdere Fear Street-films niet gezien te hebben om deze te kunnen volgen, maar voor het totale plaatje is dit natuurlijk wel extra leuk.

Met pijn en moeite een magere vijf , waarom toch altijd weer die flauwe humor. Spannend werd het nooit ook totaal geen band met de karakters. Verder gewoon kijkvoer redelijk.

Ik vond de Fear Street-trilogie van een paar jaar geleden een hele leuke verrassing. Zeker dat tweede en derde deel vond ik heerlijk toffe horrorfilms, met vaak intens bloederige en inventieve kills, maar vooral ook een hele hoop geslaagde sfeer. Ik keek dus ook al een tijdje uit naar dit 'nieuwe' deel (al heeft het in feite niets met die eerdere films te maken, buiten dat het zich opnieuw in Shadyside afspeelt, en een paar verwijzingen hier en daar), maar Fear Street: Prom Queen stelt wel vrij teleur in vergelijking. Het behaalt zéker niet het niveau van de vorige trilogie, maar is ook op zichzelf genomen eigenlijk gewoon een vrij saaie, ongeïnspireerde film geworden. Een groot struikelpunt moet al meteen van m'n hart; de killers en vooral hun motivatie zijn in deze film echt enorm belachelijk, en niet-memorabel. Je denkt dat er ergens nog wel een toffe twist komt, maar nee, de motivatie voor de moorden is daadwerkelijk de meest banale en domme die je kan bedenken. Het schrijfwerk was met momenten ook heel bedenkelijk (hoewel dat geen héél groot minpunt hoeft te vormen in een verder toffe genre-film, maar dat is deze film niet), en vooral de personages zijn niet zo tof. De meeste zijn doelbewust irritant natuurlijk, maar ook de hoofdfiguren zijn best saai en, opnieuw, gewoonweg niet memorabel.

Prom Queen heeft wel 2 zaken in z'n voordeel spelen; de eighties-sfeer is lekker (en daarmee samenhangend; de soundtrack bestaat uit banger na banger), én de moordscènes zijn vaak wel weer best hardcore, intens en bloederig. Niet bepaald heel inventief, het is vooral veel hakwerk, maar net zoals de vorige drie films, wordt er op dit vlak zeker niet ingehouden.

Maar had er toch meer van gehoopt. Ik zou het zeker niet erg vinden als Netflix films binnen dit Shadyside-universum blijft maken, maar de kwaliteit mag dan wel terug wat opgeschroefd worden. Kleine 2.5*.

Amusante verfilming van het R.L. Stine's boekmateriaal, dat zich natuurlijk perfect leent voor een slasherfilm die de zaken voor de verandering simpel aanpakt. Het is bijna verfrissend om te zien hoe men nog geld overheeft voor (horror)films die in de basis eigenlijk amper ambitie kennen en vol mikken op het fungehalte. Prom Queen profiteert van degelijk acteerwerk en genoeg bloedvergieten, al gaat dat natuurlijk gecombineerd met een boel genreclichés en een ietwat brave vertelling. Het einde slaat eigenlijk nergens op, maar het vermaakt allemaal binnen de korte speelduur zeer aardig en verdient stiekem een wat guller gemiddelde.

Toch een ontzettend leuke film waar ik graag even een lans voor wil breken. Ja de film valt soms behoorlijk in herhaling, net als de kills, en evengoed... ik heb me hiermee vermaakt, vond het spannend soms. Sfeervol, vol op het orgel met donkere gangen, plastic jassen en nepbloed, en naast de prima tieneracteurs ook grappige rollen van Chris Klein en Lili Taylor. De lage waarderingen ontgaan me. 4,0*

Het voelt allemaal nogal...als makkelijk scoren... Dezelfde jaren '80 liedjes, dezelfde gemene-meisjeskliek, dezelfde pestkop voor de DJ, hetzelfde buitenbeentje-meisje die smoor is op de vriend van het gemene meisje. In 2021 kwamen Fear Street 1994, 1978 en 1666 uit en waren dit prima films meteen redelijk succes. Gek genoeg zijn die drie films, niet gebaseerd op specifiek werk Maar met succes en meer dan 160 Fear-boeken kon een vervolg niet uitblijven en baseren zich nu dus op het boek The Prom Queen uit 1992.

Echter of de maker ook echt het boek aan houden, weet ik niet maar deze Prom Queen is een gewoon herhaling van Prom Night (1980) Een weinig verheffende slasher uit de echte jaren '80 met Jamie Lee Curtis erin. In die film zag je ook een er niet toedoende dansjes-scène en tjonge die werd hier gewoon gekopieerd! Beide films verschillen echter wel in de onthulling van de identiteit van de moordenaar. En eerlijk is eerlijk Prom Queen maakt ietsepietsie meer gebruik van slasher-gaat-los-op-het-gala idee dan Prom Night (1980) of de remake uit (2008).

Tja de film gaat volledig los op zijn jaren tachtig -hommage! De bioscoop draait Phantasm II, en kondigt Miracle Mile aan. De tienerkamers zijn gevuld met posters van Johnny Depp, Patrick Swayze, Prince, en zombiefilm Zombie Flesh Eaters. En de soundtrack staat vol met overbekende hits van Billy Idol, Eurythmics, Bananarama, Duran Duran, Tiffany, Rick Astley en Laura Branigan. Het spul dat je bijna 50 jaar naderhand eigenlijk ook niet warm of koud meer wordt! Uiteraard zijn er ook een paar bloederige moorden maar net als de rest van de film wil het maar niet memorabel worden! Het biedt vertier maar is verder middelmaat.

"I'm Lori fucking Granger."

Na vier jaar keert de 'Fear Street' franchise terug op Netflix, waarin Matt Palmer een vierde deel toevoegt aan de eerste instantie 'horror trilogie' wat uiteindelijk een leuk terug-kijk-moment is geworden naar het depressieve corona-tijdperk. En in die vier jaar heb ik geen moment het gevoel gehad dat ik een vierde deel van deze franchise nodig was, die destijds onwijs leuk was. Het was niet verfrissend, maar aangezien we in die tijd nogal een tekort aan echt leuke films (voornamelijk horrorfilms) hadden (omdat iedereen dus in lockdown zat), waren dit soort films een leuke vluchtroute naar het nodige vermaak.

Vanavond met een kameraad van mij deze film maar aangezet, aan gebrek van iets beters en totaal niet wetend wat we konden verwachten. Wat de films destijds zo leuk maakten, was toch wel het onverwachte bloederige die de films kenden, maar het blijft vooralsnog een heel clichématige franchise die eigenlijk op horrorgebied niet echt iets bijzonders brachten, buiten het feit om dat de film verschillende leuke thema's achtervolgen, en daar was inderdaad een 'Prom horror' a la 'Carrie' nog niet langs gekomen.

Dit vierde deel zat overigens behoorlijk lang op een zeventje, uiteindelijk is dit gewoon geen spannende film en kent de film vooral veel clichés, maar het is wel vermakelijk. Het is een doorsnee slasher, die ook best wel wat leuke kills brengt en ook echt wel gore kan zijn. Maar qua verhaal is het al helemaal niet bijzonder. Het einde met bijvoorbeeld de ontmaskering van de killers is echt voor de hand liggend, en heb je zo onwijs snel door met een beetje simpel nadenk werk, en daar baalde ik toch wel een beetje van. Ik hou er wel van dat films zoals dit spelen met de vraag: wie is de moordenaar? En met die vraag ook alle mogelijke kansen open stelt.

Wat eigenlijk de grootste tegenvaller is, is het einde. Waar Palmer te veel wil werken met een soort 'revanche', wat uiteindelijk echt veelte makkelijk is, en duidelijk was ook dat dit helemaal niet bij de film past. Ik ben het met joolstein eens dat de film zijn ding doet, maar over een maand ben ik deze film alweer helemaal vergeten dat het überhaupt bestaat, en ik zal er niet vaak meer naar omkijken. De vorige drie hadden nog het corona-sausje (persoonlijk), en dat is de laatste troef die ze hier kwijt zijn. Maar ik vind de poging leuk!

Niet veel bijzonders, al zoveel Horrorfilms gezien van dit genre dat het begint te vervelen.

Al met al ook weer geen enorme teleurstelling want er zijn vele malen slechteren in dit genre

Niet een hele beste film maar een magere 5 zou ik er nog wel voor kunnen geven. Er zijn wat dat betreft veel betere films in dit genre maar (uiteraard) ook slechtere.

Krappe 2.5*

Was die Fear Street-films alweer vergeten. De laatste was nog best aardig van wat ik me herinner. Deze is dat dan weer totaal niet. Zelfs voor een slasher is het wel erg cliché allemaal, en vooral erg futloos en gehaast. Het drama is gemakzuchtig en de personages zijn te weinig uitgewerkt. Vond het vrij kinderachtig allemaal, ook dat gedoe over Shadyside. De dance-off gaf me plaatsvervangende schaamte.

De jaren tachtig-sfeer is ook maar vrij lui neergezet. De soundtrack is wel erg fijn, maar dat is makkelijk scoren als je de hitjes maar een beetje goed uitkiest. Eigenlijk vond ik alleen de laatste twintig minuten best vermakelijk.

Minder goed dan de eerste drie delen, maar het kan er nog mee door als een doorsnee slasher filmpje.

De killer(s) is jammer genoeg heel voorspelbaar. Verwacht je dan ook niet aan enige plottwists.

Wel leuk om Oz uit American Pie terug te zien, deze keer als vader en niet als geile tiener.