Toxic (2024)

De Locarno winnaar van dit jaar voelt als een kruising van Gummo en Lilja 4-ever met een snufje Paradies: Hoffnung. Nou klinkt zo'n vergelijking een beetje of de film niks eigens heeft, maar dat is overdreven. De gure industriestad uit de omschrijving is vooral niet zo groot en niet zo stedelijk en door alles en iedereen waaronder de overheid verlaten en opgegeven. De plek is in verval en de mensen zijn dat ook.. De film lijkt vooral een betoog dat dat loslaten van een gemeenschap ertoe lijdt dat andere mensen de toch al kwetsbare mensen gaan exploiteren door met een neppe vorm van hoop te komen, waar de mensen die van de overheid niets meer verwachten zich aan vast klampen, als kind al. Dat wordt erg duidelijk als Maria's moeder haar eindelijk uit die plek wil weghalen. Maar dat staat voor Maria gelijk aan het loslaten van de hoop op glamour omdat waar ze is die modellenschool is
. Dat gebeurt nogal eens hier. De film is sfeervol, maar niet altijd even subtiel. Met name door die trefzekere sfeer was dit een veelbelovend debuut (qua lange film dan) van een regisseuse die er een is om in de gaten te houden. Maar met een Gouden Luipaard gaan meer mensen dat doen.

De eindscene, een scene waarin Maria en een aantal andere kinderen basketballen en het leven weer even een soort evenwicht terugvind, maar tegelijk is er ook een bitter randje, is wonderschoon.

Vanaf 10 juli 2025 in de bioscoop (EYE)

Deprimerend sociaal drama richt zich op Marija [Vesta Matulyte] en Kristine [Ieva Rupeikaite], twee minderjarige tieners uit een armoedig, troosteloos dorpje in Litouwen, die hopen aan hun uitzichtloze bestaan te ontsnappen door zich te onderwerpen aan een opleiding tot fotomodel. Het gevolg is een obsessie met uiterlijke perfectie, maar Bliuvaite doet weinig met dat gegeven. Van een verhaal is amper sprake en dus valt Bliuvaite vooral in de herhaling. Een paar surrealistische dansscènes houden de aandacht vast, al is de betekenis ervan op zijn zachtst gezegd wat vaag. Dat Bliuvaite het schoonheidsideaal hekelt (de overige bewoners voldoen daar zeker niet aan) is snel duidelijk, dat wel. Wie écht wat wil weten over de exploitatie van tienermeisjes in de modellenwereld kan zich beter wenden tot Girl Model (2011).

Een beetje een mix tussen drama en sfeerschepping. Maar voor het drama is het acteerwerk echt te vlakjes om meegetrokken te worden en voor de sfeerschepping is dit te veel doorspekt met drama en te veel los zand waardoor veel losse scènes an sich wel oké zijn (dat laatste shot op die parkeerplaats is prachtig) maar niet werken binnen de film. Al met al geen slechte film maar lang niet altijd boeiend ondanks soms mooie fotografie. Ik noemde dat laatste shot al maar ook dat van de ontwakende natuur na dat feestje was erg sfeervol. 2,5*.

Dit is het soort filmhuisfilm waar ik weinig mee kan. Vanuit haar eigen ervaringen en een maatschappelijke relevantie (of ‘urgentie’ zoals sommigen dat noemen) leek het de regisseuse een goed idee om een film te maken over het moeilijke leven van tienermeisjes in een Litouwse achterbuurt. Die film heeft ze dan ook gemaakt: we kijken naar met name twee tienermeisjes van 13 jaar in een achterbuurt waar ze ervaring opdoen met drank, drugs, seks en kleine misdaad en waar ze schijnbaar net als alle meisjes in de wijk dromen van een carrière als model waarvoor ze alles doen, van het eten van een lintworm om af te vallen tot prostitutie om een fotoshoot te kunnen maken, terwijl het fotomodellenbureau in feite oplichters zijn die profiteren van de ambitie of wanhoop van de meisjes die er weg willen. Dat is allemaal erg interessant maar de regisseuse is vergeten er een verhaal bij te bedenken zodat er geen dramatische gebeurtenissen zijn. En het beetje verhaal dat er te destilleren valt uit de opeenvolgende scenes – dat ze eerst ruzie hebben maar dan opeens beste vriendinnen of dat ze blijkbaar afgewezen worden bij de casting want het eindigt met een scene waarin ze weer vrolijk basketballen dus blijkbaar niet als model naar Japan of Parijs zijn gezonden – wordt niet verteld maar moet je zelf deduceren, laat staan dat er iets wordt verklaard. Misschien is het een zelfbewust gekozen filmstijl maar ik vind het een armoedige, vervelende stijl, al doet de film verder weinig verkeerd.