Bridget Jones: Mad about the Boy (2025)

Vanaf 13 februari 2025 in de bioscoop (Universal Pictures International Netherlands)

Bridget Jones: How the milk cow made me have cosmetic surgery.

Alweer een oudere vrouw met een jongere man film?

Goodbye, Bridget (Goodbye Bridget)..

Ik denk botox. Kan niet anders. Dat gladgestreken hoofd van Renee, dat is niet natuurlijk. Lijkt mij.

Zure opmerking? Vast.

Afijn. Alles is dat. Redelijk gaaf. Maar toch mist de glans. Ik vind het einde ook zo geforceerd overkomen.

Het snijf.. snijd aan twee kanten, voelt zo dubbel aan allemaal.

Zeker niet de afsluiter waar ik op hoopte. Of toch?

Weet niet goed wat ik hier van moet vinden?

Slecht is het niet maar goed nu ook niet.

Het is voor mij een nietszeggende film , heb er geen andere woorden voor.

Oudere botox vrouw alweer met een jonge toy boy.

Ik begrijp de kritiek op plastische chirurgie niet in relatie tot dit beroep. Het hele idee van toneel is dat je het masker van een andere persoon opzet. Daar komt het woord "persoon" zelfs vandaan, van het Griekse Persona, wat letterlijk betekent "door het geluid', waarmee bedoeld werd "het geluid door het masker". In de Oudheid hield men namelijk maskers voor het gezicht om personen uit te beelden. Tegenwoordig gebruiken we make-up omdat we nu de personen en hun gezichtsuitdrukkingen van dichter bij zien, dan vroeger van verre in een amfitheater. En bij close-ups in de film zijn de gezichtsuitdrukkingen erg belangrijk geworden. Bij toneel was het nog vooral de grote gebaren. Maar hoe de persoon er in het echt uitzien hoeven we niet te weten of willen we liever vergeten als ze een rol spelen.

De grootste acteurs kunnen bijna elke rol spelen, die hebben steeds een ander masker op. Die hebben de luxe om op latere leeftijd te kunnen kiezen uit de spaarzame rollen voor oudere hoofdrolspelers (Zoals mooi uitgelegd in de film The Critic). Voor het gros is dat niet weggelegd. Je hebt ook acteurs die sterk zichzelf spelen, en aan een bepaald type rollen vast zit, zoals bijv. Sean Connery. Actiehelden blijven tot hoge leeftijd de rollen spelen die ze als jongeman speelden. Wanneer spelers sterk verbonden raken met een karakter in een serie, zoals bij Bridget Jones wil het publiek zelf dat ze hun ouderdom maskeren. Als dat niet meer met make-up is te doen, dan is een facelift of botox een oplossing. Als je helemaal verstrengeld raakt met een bepaald personage moet je haast wel, wil je verder gaan. The film the Substance gaat op dit onderwerp in. Acteurs staan best wel onder grote druk om daar in mee te gaan.

De negatieve commentaren hier vallen wel op. Op IMDb is men juist heel lovend (score 7+)en ziet men het als een waardige afsluiter, Mogelijk het Calvinistische moraalvingertje. Botox foei. Ik vind zelf ook dat je daar beter vanaf kan blijven, maar in bepaalde beroepen wordt je keihard afgerekend op je uiterlijk en dan kan je daarmee je carrière mee verlengen. Onze maatschappij zit gewoon niet zo lekker in elkaar. Alles is afgestemd op een jonger publiek omdat die doorgaans gemakkelijker te manipuleren is door de commercie en veel ouderen zich graag jong willen wanen, omdat de commercie dat weer als ideaal voorstelt. We worden geleefd, en ook artiesten draaien in die mallemolen mee.

Waar staat dat deze film de afsluiter is of komt er nog een vijfde film?

Vreselijk.

In de Bridget Jones: Mad About the Boy (2025) - User reviews - IMDb lees ik dat, zoals

Great conclusion to the Bridget Jones Saga:

Bitter Sweet: The final installment of this wonderful series.

This is like Avengers: Endgame for Our Aunts and Moms: This final chapter of Bridget's journey is a bittersweet one.

A wonderful homage: a fantastic end to the series

Bridget Jones' Bittersweet Ending

Great closure:

Emotional Ending: In my opinion this is the perfect ending to Bridget's journey.

Bedankt, klopt (variety.com heeft het ook over final Bridget Jones 4 Trailer: Renee Zellweger Back in 'Mad About the Boy' - variety.com )

Vier jaar na de dood van Mark Darcy [Colin Firth] heeft Bridget Jones [Renée Zellweger] haar professionele en sociale leven grotendeels opgegeven om voor hun kinderen Mabel [Mila Jankovi] en Billy [Casper Knopf] te zorgen. Na lang aandringen van haar vrienden pikt ze haar werk als televisieproducent op en via Tinder krijgt ze een date met de knappe, maar veel jongere Roxster [Leo Woodall]. Zou hij de ware kunnen zijn? Ook als je Helen Fieldings boek niet hebt gelezen, kun je wel raden hoe het gaat aflopen. De weg naar die ontknoping bestaat uit allerlei losse incidentjes in plaats van een verhaalstructuur. De ontknoping zorgt voor het enige ontroerende moment. De rest van de tijd moeten we aanzien hoe Zellweger met haar overdreven spel en matige timing iedere kans op een hogere amusementswaarde laat liggen. De aanwezigheid van Hugh Grant als Daniel Cleaver is een pluspunt, evenals die van Chiwetel Ejiofor als het strenge, maar goedbedoelende hoofd van de school waar de kinderen naar toe gaan.

Waardeloos

Wat een feest van herkenning! Ik heb weer heerlijk gelachen en meegeleefd met Bridget. Leuk dat de oude cast er ook weer bij is. Minpuntjes vond ik wel dat het allemaal een beetje rommelig aanvoelde en de chemie tussen Bridget en haar love-interests niet echt voelbaar was zoals in de andere films. Maar hij doet voor mij zeker niet onder bij de andere delen.

Dit was een Bridget Jones-film teveel, maar eigenlijk zijn het misschien al twee films die overbodig zijn want de vorige voegde ook niet meer zoveel toe. Mad about the boy kan nog wel teren op de charmante hoofdrolspeelster (maar die botox in haar gezicht, ai ai wat jammer) en ook Hugh Grant is wel weer vermakelijk, maar je hebt de hele film het gevoel dat dit verhaal gewoon overbodig is. Ik vond het ook allemaal net wat leuker toen ze nog gewoon een single dertiger zonder kinderen was. En ik mis gewoon de driehoek Zellweger-Grant-Firth uit de eerste twee delen waarbij de spanning en ongemakkelijkheid voelbaar was. Zonder dat blijft er niet enorm veel over. Benieuwd of ze er nu mee stoppen, maar een vijfde deel zou me niks verbazen.

2,5*

Gelukkig iets beter dan het vorige deel, wat vooral te danken is aan de zeer welkome aanwezigheid van Hugh Grant en de leuke rol van Chiwetel Ejiofor. Zellweger is helaas suffer en muiziger dan ooit. Dat haar personage überhaupt nog iemand weet aan te trekken zorgt er haast voor dat je deze romantische komedie kunt indelen onder het kopje science fiction.

Wat een geweldige film. Heb aan een stuk gelachen

Ik heb wel een zwak voor Bridget Jones. De eerste film is toch wel een klassieker in het genre. The Edge of Reason bracht weinig nieuws en was als film wel wat minder, maar maakte wel op slimme wijze gebruik van het personage en zette meer in op (slapstick)humor. De derde film was de eerste film die me een beetje tegenviel. Ik heb alle films nog eens herzien voorafgaand aan deze Mad about the Boy, maar Bridget Jones's Baby blijft wat mij betreft het minste deel: het tempo ligt voor mijn gevoel lager, Darcy gedraagt zich als een zak aardappelen en de rivaliteit tussen de twee heren komt niet van de grond.

Dat er überhaupt nog een vierde deel kwam vond ik verrassend. Toch vond ik dit alleszins een aardige film, maar wel weer heel anders dan de voorgaande delen. Daar zit ook wel deels de kracht: Bridget zit in een andere fase van haar leven. Ze heeft twee kinderen en als gezin proberen ze het tragische verlies van Mark Darcy te verwerken. Het is dan ook de eerste keer dat een film in de reeks ook geregeld een serieuze kan laat zien, maar ik vind wel dat dit smaakvol gedaan is. De humor is subtieler en komt op een tweede plek te staan. Wanneer de film echter grappig wíl zijn, lukt het meestal wel. Bridget blijft gewoon Bridget en wat dat betreft doet Renée Zellweger het naar mijn mening nog steeds prima.

Over de chemie met de twee nieuwe mannen ben ik iets minder enthousiast. Slecht is het gelukkig zeker niet, maar het is toch niet meer helemaal wat het was. Een leuk aspect van de eerste twee Bridget Jones films was, zoals The Oceanic Six ook terecht opmerkt, de 'driehoek', waarbij de twee kerels een gemeenschappelijk verleden hebben en dus ook echt elkaars rivalen zijn om haar hart voor zich te winnen. Hier is er geen sprake van directe rivaliteit, waardoor je een wat meer standaard formule krijgt. Leo Woodalls personage is een beetje kleurloos en (zo blijkt) een stereotype toy boy. Chiwetel Ejiofor speelt daarentegen een wat leuker personage, maar een romantische klik met Bridget kent weinig aanloop en komt dan ook redelijk uit de lucht vallen. Opvallend overigens ook dat Bridget bij Daniel en Mark echt eerst op de charmes (in ieder geval een totaalplaatje) leek te vallen en bij deze twee personages pas haar oogkleppen opent zodra ze hun shirt uittrekken, hoewel dit ook natuurlijk ook al het geval was met dat Patrick Dempsey personage in de vorige film. Het voelt in ieder geval allemaal wat minder authentiek.

Daar staat wel tegenover dat de film ook oprecht mooie en leuke scènes kent. Bridget die met haar kinderen de ballonnen laten opstijgen is een mooi moment, evenals de kerstopvoering, en ik vond de terugkerende uil een goede vondst. Humor is er vooral te vinden wanneer Bridget ouderwets blundert en in de terugkeer van Hugh Grant. Begrijpelijk dat zijn aandeel klein is gehouden, maar toch ook wel jammer, want de film leeft op zodra hij met zijn droge oneliners verschijnt. Leuk hoe de schrijvers ervoor hebben gezorgd dat het leven van Daniel Cleaver niet heeft stilgestaan: ze hebben hem een zoon gegeven, waarmee hij op het eind herenigd is. Sowieso is het einde erg goed gedaan: ultiem 'feel good'. Het oud & nieuw feestje uit The Holiday is er niks bij.

Wellicht dat ik door het beschrijven van een wat tegenvallende chemie wel wat negatiever klink dan ik eigenlijk ben. Ik vind dit namelijk wel daadwerkelijk een vooruitgang op het derde deel en zou hem voor nu ongeveer op gelijke hoogte plaatsen als The Edge of Reason: het eerste deel blijft (uiteraard) ongeëvenaard. Mad about the Boy is zeker niet perfect, maar is wat mij betreft wel een waardige afsluiter: veel leuke referenties en herkenning, toch een nieuwe invalshoek en het is allemaal wat volwassener geworden. Dat laatste kan zowel positief als negatief zijn afhankelijk van hoe je ernaar kijkt. Wat mij betreft is het ook mooi geweest zo: slotje erop en niet meer aankomen.

3*

Leuk maar te lang, te lang maar leuk. Met Bridget zelf heb ik niet zoveel - ik vind haar vooral tuttig en ik snap niet wat de mannen in haar zien - gelukkig is er een hele cast omheen waar ik wél van heb genoten, vooral Hugh Grant die me nooit maar echt nooit zal gaan vervelen. Vondst van de film vind ik de toevoeging van het thema rouw, met een prachtige scene met het zoontje van Bridget die aan Chiwetel Eijofor vraagt: 'wat als ik mijn vader vergeet?' Heel herkenbaar - ik had hetzelfde met mijn vader. En voor de rest: het is Brits dus dat maakt het een stuk leuker - als dit Amerikaans was geweest had ik hier een stuk minder plezier aan gehad.

Een 3,5*

Lang geleden dat wij nog eens zo een oerdwaze film hebben gezien. Gewoon compleet belachelijk gedoe en oeverloos kinderachtig gekwebbel. En dan die voortdurende, irritante Zellweger-smoelentrekkerij, alsof die geen normaal gezicht meer kan opzetten. Een komedie om bij te wenen van schaamte. Eén keer zijn mijn mondhoeken even een beetje omhoog gegaan, maar waarom ben ik allang vergeten. Of is dit een kinderfilm? Sowieso zijn de meeste Franse komedies stukken beter dan de Engelse of Amerikaanse, vooral als je de Franse taal goed kent.