Sujo (2024)

Vanaf 13 maart 2025 in de bioscoop (MOOOV Filmdistributie)

Sujo [Kevin Aguilar] is 4 jaar oud wanneer zijn vader, de ‘nummer 8’ binnen een plaatselijk misdaadkartel, wordt geliquideerd. Hij groeit op bij zijn rancuneuze tante [Yadira Pérez] en is bevriend met Jai [Alex Varela] die ook banden heeft met de misdaad. Geen misdaaddrama, maar een soort van volwassenwordingsdrama (met Varela als Sujo als tiener) waarvan je zou verwachten dat er op enig moment iets interessants gebeurt. Niets is minder waar. Traag, saai en vaak slaapverwekkend. Rondero en Valadez zijn duidelijk meer geïnteresseerd in mooie plaatjes (en die zijn er volop) dan is het vertellen van een boeiend verhaal.

De film is natuurlijk een combinatie van meerdere kunstvormen: net als het toneel vertelt het een verhaal, gebruikt het acteurs, is er het aspect van de gehele aankleding (decors, kostuum) en – daarin onderscheidt de film zich het meest van het toneel – het drukt zich uit door middel van het beeld/fotografie hetgeen je de ‘ware’ filmkunst zou kunnen noemen. Wat je vaak ziet bij ‘filmhuisfilms’ is dat de filmkunst in orde is – de film is ‘mooi’ opgenomen dus bevat aldoor mooie plaatjes – maar dat het verhaal gewoon niet boeiend is en Sujo is daarvan een typisch voorbeeld. Aldoor verwacht je een wending die het verhaal spannend gaat maken – zoals in Godfather II het sulletje van de familie onverwachts de baas en de wreker wordt en waarvan Sujo de premisse gemeen heeft – maar die komt niet. Het zal behalve een gebrek aan schrijverstalent ook een moralistische bedoeling hebben: je kunt ook gewoon uit een maffiafamilie komen en in de stad gaan studeren om een respectabele burger te worden, maar dat maakt de film niet minder saai. Ik ben het dus eens met mrklm: mooie plaatjes maar geen boeiend verhaal. Maar omdat de filmkunst van de film in orde is – je kunt geen kritiek hebben op hoe alles in beeld is gebracht – kom ik uit op een hogere score.

Bovenstaande verwoordt ook perfect mijn mening. Daarbij toegevoegd dat in de tweede helft de visuele schoonheid van het begin vrijwel verdwenen is. Er wordt aldoor geprobeerd (ook magisch realistische) betekenislagen te suggereren, creëeren, maar het blijft te niksig hangen met enkel een simpel verhaal als rode draad.

Sujo is een film met een plot waarmee je een sentimenteel drama volgens het boekje had kunnen maken. Sujo is dat niet. Het vertelt het plot langzaam en poëtisch. En dat is de kern van de film, vaak is film niet wat je vertelt maar hoe je dat doet.

In het eerste stuk is Sujo een jong kind en leeft hij feitelijk in een hel. Sujo's vader wordt vermoord (en was zelf een huurmoordenaar) en omdat zijn moeder er ook niet is en de moordenaars van zijn vader ook achter hem aanzitten (om toekomstige wraak te voorkomen) wordt hij verborgen gehouden. Bij die twee tantes zijn ook Jeremy en Jai. Twee leeftijdsgenoten. Dat hele stuk is om verschillende redenen bijzonder. De opzet is vaak fragmentarisch en we kijken naar de wereld met de blijk van Sujo, dat en donker poetische en af toe magisch realistische sfeer en het benadrukken van bepaalde details zorgde dat eerste helft aanvoelde als een herinnering. Prachtig. De tweede stuk speelt zich af wanneer het niet meer lukt om Sujo (die een tiener is) binnen te houden en hij de wereld gaat verkennen met zijn twee "broers". Daar wordt de film aardser en minder fragmentarisch en voelt hij meer als het heden. Er lijkt in de tussentijd niet veel veranderd. De kartels zijn er nog steeds en een manier voor jonge mensen om aan geld te komen. Uiteindelijk gaat er van alles fout en wordt Sujo door zijn tante op de bus gezet naar Mexico Stad. Dat is feitelijk het derde stuk met weer een duidelijk andere visuele sfeer. Het is nog aardser en nog reeëler. En dat is de hoop in deze film die ook nog eens een bijna perfect einde kent, meer was te veel geweest.

Sujo is een film die vrijwel niets van het geweld in beeld laat zien en daarmee ook speelt met het verwachtingspatroon van mensen die denken een kartelfilm te gaan kijken. Het is ook geen wraakfilm, maar een antiwraakfilm en of hij uiteindelijk echt gaat studeren laat de film in het midden. Jai is nog steeds een invloed en er zit nog woede en bewijsdrang in hem, maar hij is op weg om van het uitgestippelde pad af te gaan wijken

Ik vond het prachtig, maar veel bezoekers lijkt de film niet te trekken. Hij draait al niet veel en ik zat op de tweede dag dat deze draaide in een zaal met 7 mensen. Zonde.