The Room Next Door (2024)

Vanaf 19 december in de bioscoop (Cinéart Nederland)

Teleurstellende Almodovar. Dialogen in het Engels zijn geforceerd en het scenario loopt niet lekker.

Tijdens een signeersessie krijgt auteur en journalist Ingrid [Julianne Moore] van oud-collega Stella [Sarah Demeestere] te horen dat haar goede vriendin Martha [Tilda Swinton] met kanker is opgenomen in het ziekenhuis. Ingrid besluit Martha op te zoeken en komt voor een moreel dilemma te staan wanneer Martha vraagt of ze in ‘the room next door’ wil zijn wanneer ze met een euthanasiepil een einde aan haar leven maakt. Dit moet gebeuren tijdens een vakantie in een luxe, afgelegen woning en dat biedt Ingrid en Martha de gelegenheid om herinneringen op te halen en hun emotionele band te versterken. Ingrid vindt morele steun in haar ex-vriend Damian [John Turturro]. Een op dialoog leunend, voorspelbaar psychologisch drama dat het moet hebben van het sterke spel van de twee hoofdrolspelers. Niet onaardig, maar Almodóvars scenario is teleurstellend conventioneel.

De film lijkt me typisch Almodóvar: het gaat over relaties, gebaseerd op zelfreflectie door de regisseur. In dit geval voelt Almodóvar de dood naderbij komen zodat deze film een meditatie is op hoe om te gaan met het onvermijdelijke einde met onder een Ingrid, die de dood niet kan accepteren, en Martha, die de dood eigenlijk al lang geaccepteerd heeft maar een waardig einde (euthanasie) wenst nu ze ongeneeslijke kanker heeft (met nog een Damian die vanwege de klimaatverandering en opkomst van extreem-rechts de doemboodschap predikt dat we er allen aan gaan). De les is dat vanwege de onvermijdelijke dood we dankbaar moeten zijn voor het leven en bovenal dat we bij elkaar moeten zijn in moeilijke tijden – we ‘next door’ moeten zijn – omdat dat het enige is waarmee we de situatie van de lijdende ander kunnen verlichten (dat zo wel iets van een kerstboodschap heeft en waarover Beatrice de Graaf vanochtend in Buitenhof nog sprak: tussen doemprofetieën en naïef wegkijken zit (de christelijke deugd van) de hoop en de solidariteit op grond waarvan we samen iets kunnen doen voor onszelf en/of het nageslacht zoals in de film Ingrid de dochter van Martha ‘erft’). Omgekeerd leert Ingrid de dood toch accepteren, niet door haar eigen boek erover maar door de ervaring om bij Martha te zijn.

Zoals ook bij andere films van Almodóvar heb ik wel waardering voor de film maar kan hij me tegelijk niet echt imponeren: de gerichtheid op relaties – zoals de onvermijdelijke moeder-kind-problemen c.q. familiebreuk en de vele liefdesperikelen – spreken de vrouwelijke kant van de kijker aan die ik nog niet in mezelf heb ontdekt en Almodóvar heeft wel keurig alle aspecten die je kunt bedenken bij het thema van de naderende dood benoemd maar dat maakt de film vooral wat gekunsteld (en de duidelijke aanklacht tegen het verbod op euthanasie in de VS is niet echt een thema dat in Nederland speelt). Om dit ‘essay’ esthetisch interessant te maken, maakt Almodóvar veel gebruik van parallellen – zoals die tussen oorlog en ziekte met seks/initimiteit als beste (mentale) verdediging (dat ook wordt afgewezen omdat je, anders dan het clicé wil, tegen ziekte niet kunt vechten) en de driehoeksverhoudingen in het verhaal over de Irak-oorlog, het verhaal van de kunstenares en Martha, Ingrid en Damian – en die maken de film ook interessanter maar ook nog gekunstelder. Ik kan de film aldus met mijn verstand waarderen maar – ondanks dat er ontroerende momenten in de film zitten – laat het na mijn hart blijvend te beroeren.

Film waarin veel wordt gepraat maar weinig gezegd. Er komen best wat thema's langs, ook een aanklacht tegen de wetgeving rond euthanasie en Turturro in een aardig rolletje mag wat roepen over klimaatverandering maar dat hangt er echt te veel bij en past niet echt bij de film. En eigenlijk zijn het vooral open deuren die worden ingetrapt. Verder is dit een lange praatfilm waarin niets boeiend is te horen en vrijwel niets boeiends is te zien. Oerdegelijk camerawerk met wel de felle kleuren van Almodóvar (ditmaal veel groen, dat zie je normaal minder) maar ook nooit eens een bijzonder moment of beeld. Ja, het laatste shot is prachtig en kan je zo inlijsten maar dat is dan het enige ook. In het begin zitten nog enkele aardige scènes die even breken met de twee vrouwen (ook enorm duf neergezet door beide actrices) maar na een twintigtal minuten is ook dat helaas klaar. 1,5*.

Beetje houtje toutje dialogen zo nu en dan. Kan er mee door verder als een traditionele Almodovar.

THE ROOM NEXT DOOR - Fast Forward review

Wat een babbelfilm zeg, en niet eens heel interessant. Het is dat ik Tilda Swinton heel graag zie spelen, dat ik er nog van kon genieten ook.

Opmerkelijk dat Swinton weer een dubbelrol moeder/dochter speelt, net als twee jaar geleden in The Eternal Daughter, wat ik overigens ver superieur vond aan deze film.

Mijn 17e Almodovar intussen en ook bij Swinton loopt de teller met 30 films aan. Beiden vinden elkaar opnieuw na La voz humana en dat is op zich geen slecht gegeven. Het oeuvre van Almodovar kan ik opdelen in hit or miss, deze zweeft er zowat tussen. Een praatfilm las ik hier al, mja, daar is wel wat van aan, want buiten het rolletje van Turturro gaat het grotendeels over de conversaties tussen Moore en Swinton.

Die laatste is terminaal en haalt in die laatste periode haar banden aan met haar vriendin. Veelal gaat het over banale dingen. Haar ziekte en de wens tot euthanasie komt nauwelijks aan bod. Daardoor mist de film wat scherpte. Ik ben de idee en het plot van Almodovar wel genegen, maar het komt misschien te weinig uit de verf. Toch blijft de film hangen, te meer de laatste 20 minuten.

Het laatste gedeelte is eerder afsluitend dan een nieuw ontwikkeld plot. Ik had het liever anders gezien. Sowieso sterk acteerwerk en technisch zoals verwacht verzorgd. Verder zal deze film geen hoge ogen gooien bij het grote publiek vermoed ik.

Fijne trage film, vond de conversaties soms geforceerd, maar heb er niet minder van genoten.

Niets voor mij.

Zeer saai, traag matig drama met voorspelbare verhaallijn zonder spanningsboog, weinig invoelbaar, afstandelijk, zogenaamd ineens relatiegroei tussen de 2 vrouwen, die uit de lucht komt vallen, weinig interessante discussies, veelal opgeklopt met niet terzake doende anekdotische flashbacks die als los zand door het geheel gemengd waren en hoogdravendheid over schrijvers. Kon mij amper boeien. Dacht een half uur lang neem die pil nou gewoon maar. En dan gebeurt dat eindelijk en overigens toch nog wel, min of meer onverwacht, dat dan weer wel, wordt de film nog ca. 20 minuten onnodig lang gerekt.

Werd te weinig uitgelegd over de relatie van deze 2 vrouwen, kwam te geforceerd over net als die lover.

Waar ik me ook aan stoor is dat ze een half uur met een infuuszak rondloopt die dan niet eens loopt want je ziet het infuus niet druppelen . Doe dan tenminste je best om het er realistisch uit te laten zien, is kleine moeite.

Moeder en dochter zelfde actrice? niet meer doen aub. Budget was zeker op.

En dan die open deuren, dat deed voor mij de deur , pun intended, dicht.

Niet Almodovar zijn beste werk dit. De film voelt raar onpersoonlijk voor een film met dit onderwerp, met name in de bijzonder onnatuurlijke dialogen. Het is veel te geschreven allemaal. Best aparte sfeer ook door de muziekkeuzes. Ik vond het niet altijd even passend. Die flashbacks zijn ook een beetje een misser. Swinton is wel sterk weer.

Goeie film waarin twee vriendinnen elkaar na jaren weer ontmoeten onder minder plezierige omstandigheden. Een mooie film over een zwaar onderwerp (zelfgekozen dood). Melodramatisch op de Almodovar-achtige manier, en de muziek doet daar nog een schepje bovenop. Dialoog-gedreven is de film wat eentonig en het laatste gedeelte is ook het beste gedeelte van de film. Met gemak 3.5 sterren.

Met The Room Next Door maakt Pedro Almodóvar voor het eerst een volledig Engelstalige film. Verder verandert er niet zoveel. Almodóvar blijft zijn stijl trouw en produceert een melodramatische film over vergankelijkheid, dood en zelfbeschikking. Zware thema’s. Gelukkig is in de film ruimte voor humoristische fragmenten die de zwaarte van het drama ietwat verlichten. Ook kostuum- en setdesign helpen een handje met een inbreng aan vrolijke kleuren. Ondanks de treurigstemmende thematiek die verband houdt met het sterven, wordt de viering van het leven niet uit het oog verloren.

Evenals in ander werk van Almodóvar worden de vrouwelijke rollen ingenomen door sterke personages. Op een enkele scène na zijn het Julianne Moore (Ingrid) en Tilda Swinton (Martha) die in de film heersen. Hun samenspel is prachtig en ook in de scènes waarin van samenspel geen sprake is, laten beide actrices zien dat zij over een bijzonder groot acteertalent beschikken. En dat is nodig in de emotioneel geladen film die The Room Next Door is. De film vertelt immers van Martha die vastbesloten is de afbraak die haar slopende ziekte teweeg brengt niet tot het einde toe mee te maken en een eerdere dood te verkiezen op een door haar bepaalde plaats en tijd.

En de film vertelt van Ingrid die de zware taak op zich heeft genomen haar op die plaats en tot dat tijdstip te ondersteunen. Steeds weer wordt Ingrid daarbij overmand door twijfel of Martha haar plan werkelijk tot uitvoer wil brengen of toch niet. Het is twijfel die meer uit zelfbescherming ontspruit dan uit echte overtuiging. De emotionele diepte die hierin verscholen ligt alsmede de geweldige harmonie die tussen beide actrices aanwezig is, maken van de film een verrekt boeiend schouwspel. Behalve de intense atmosfeer die prachtig is, valt er ook veel genoegdoening te halen uit de dialogen. Die variëren van triviale gesprekjes tot filosofische overpeinzingen. Ernstig, humoristisch en emotioneel. Mooi.

Niet alles aan de film is trouwens geweldig. Zo is het personage van John Turturro die af en toe opduikt en verhandelingen houdt over het klimaat en de toekomst van de planeet wat mij betreft niet van toegevoegde waarde. Ook een scène van een politieverhoor waarin het thema religie in combinatie met conservatieve zienswijzen opeens naar boven drijft, heeft die eigenschap. Interessante thematiek hoor en uitnodigend genoeg om over na te denken, maar nogal onbeholpen ingebracht en van geen ondersteunende waarde bij de thema’s die in de film de leidmotieven zijn.

De echte schoonheid van de film bestaat uit het kijken naar en het beleven met de personages Martha en Ingrid. Zodra de focus wordt verlegd naar een ander personage of een ander thema verliest de film aan attractiviteit. The Room Next Door bestaat vooral uit geweldig acteerwerk door twee geweldige actrices. Fijne film.

Ik krijg het bijna niet over mijn lippen, maar ik vond het acteren van één van mijn favoriete actrices, Tilda Swinton, hier niet zo heel erg goed. Soms leek het alsof ze het script gewoon voorlas. Julianne Moore vond ik hier toch overtuigender. Het verhaal is wat simpel. Om het allemaal wat spannender te maken zie je flashbacks naar allerlei ellende die Martha als oorlogsjournalist heeft meegemaakt, en persoonlijk leed vanwege de afstand tussen haar en haar dochter (tevens gespeeld door Swinton zelf). Ik vond het allemaal niet heel erg interessant. Almodóvar gooit er aan het eind nog even een zoetsappig Amerikaans sausje overheen en ik denk zelf dat hij veel betere films heeft gemaakt dan dit, en Swinton veel beter kan acteren dan ze hier liet zien.

Voor een film die voornamelijk door dialoog gedragen dient te worden, voelen die jammer genoeg ontzettend onnatuurlijk en houterig aan. Er wordt ook zelden iets gezegd dat echt steek houdt. Je zou dan verwachten dat zo'n 2 sterke actrices dit wel rechttrekken maar ook dat viel stevig tegen.

Daarnaast past de toon totaal niet bij de thematiek. Je hebt door de muziek, shots en kleurenpallet soms het gevoel dat je naar een mystery romcom aan het kijken bent, en dat ondergraaft volledig de beoogde boodschap (wat was die eigenlijk precies?).

Dieptepunt was het moment waarop ze volledig instort nadat de deur (voor de eerste keer) toe was. De enorme vluchtigheid waar hier dan over werd gegaan maakte mij echt kwaad. "DOE DAAR DAN TOCH IETS MEE", schreeuwde ik stilletjes in m'n hoofd, want door ging het mijn inziens toch over. Omgaan met een naaste die stervende is/sterft.

De laatste 15 min hadden voor mij ook echt niet gemoeten. Precies alsof de film gaat over hoe je moet wegkomen met het helpen faciliteren van een zelfmoord. Compleet misplaatst!

Neen, ik dacht een film te kijken over intense emoties die gepaard gaan met het omgaan met ziekte en sterfte, en diepgaande gesprekken met enorme hoogtes en laagtes. Niks van dat dus. Teleurstelling van jewelste.

The Room Next Door is mijn veertiende film van Pedro Almodóvar. Het spreekt misschien voor zich dat ik me daarmee tot de liefhebbers van de Spaanse filmmaker reken. Toegegeven, zijn laatste film Extraña Forma de Vida (Film, 2023) kon me niet heel erg bekoren, maar ik tel zeven 4* waarderingen onder de films die ik zag, en dan nog een handvol 3,5*. Zesjes zijn zeldzaam tussen Pedro en mij, maar ze zijn er wel. Gelukkig hoort deze film daar niet bij. Vanaf de openingsscène zoog de oude meester (75 is hij alweer) me meteen het verhaal in van zijn eerste Engelstalige film. Dat hij kan rekenen op fenomenale actrices als Swinton en Moore helpt daar natuurlijk flink bij.

Edelkitsch. Arthousesoap. Almodóvar wil nog wel eens dat soort labels toebedeeld krijgen, en ik moet zeggen dat ik ze best snap. Ik zou het zelf geen pretenties noemen, maar de filmmaker is bepaalde niet vies van een fikse stilering, de nodige operaschwung. Lekkere felle kleuren. Je hoeft een shot als dit maar te zien, en een beetje filmkenner hoeft geen moment te twijfelen van wiens hand de film is. Zelf moest ik even wennen aan zijn stijl als beginnend filmliefhebber, maar dat duurde niet lang. Ook nu heb ik me lekker laten onderdompelen in de muziek, de beeldvoering en de acteerprestaties. Ja, de film is overduidelijk arty, en is dat zonder gêne. Als dat je ding niet is, of eerdere Almodóvars je geen van allen goed bevielen, dan zal The Room Next Door je waarschijnlijk niet van gedachten doen veranderen.

Het lijkt alsof Almodóvar nu hij een gevorderde leeftijd heeft bereikt, begonnen is met terugkijken. Dat idee had ik vier jaar geleden al sterk Dolor y Gloria (2019), wat voelde als een terugkijken op zijn eigen carrière. The Room Next Door mijmert zowel terug als vooruit, contemplerend over het onvermijdelijke waar de meesten van ons liever niet aan denken… En Almodóvar vindt daar een vorm van schoonheid en berusting in. Deze Gouden Leeuw winnaar is niet zijn beste film, maar de Maestro van het Melodrama stelt geenszins teleur.

Laten we hopen dat de Pedro nog een lange tijd bij ons is, en in die tijd frequent met een film van zich laat horen.

3,8*