We Live in Time (2024)

Vanaf 9 januari 2025 in de bioscoop (Dutch FilmWorks)

Prima geacteerd, prima verhaal. Gewoon een romantische film zoals je verwacht. Prima als je hier zin in hebt

A24 never misses if you ask me. Meerdere A24 producties gezien inmiddels en ze slaan nooit de plank mis. Ben zelf een groot fan van Pugh en Garfield valt ook goed in de smaak bij mij dus sinds het begin van de marketing voor deze film nieuwsgierig geweest.

Een mooi, ontroerend en realistisch verhaal over dromen, liefde, toekomst, angst, leven in het nu en moeilijke beslissingen maar het beste er van maken. Ontzettend mooi neergezet door deze 2 acteurs. Een verhaal waar er al meerdere van zijn, maar nog niet op dit niveau! Zeker de moeite waard om een keer te bekijken.

Een 4 sterren voor mij!

We Live in Time staat omschreven als een romantiek / komedie. Dat laatste wil ik het niet echt noemen maar eerder romantiek / drama. Het verhaal is meeslepend wat met name ook door erg goed acteerwerk is ontstaan. Prima film.

Wel een fijn romantisch drama waarbij vooral het goede acteerwerk van Garfield en Pugh opvalt. Mede door de niet lineaire vertelstructuur blijft het geheel onderhoudend. Moet je er ook wat je aandacht bijhouden, want mij was het niet altijd onmiddellijk duidelijk in welke levensfase van het koppel we zaten.

Een plot dat al meermaals verteld werd waarbij één van de twee zwaar ziek wordt. De focus ligt niet zozeer op de ziekte, maar alle aandacht gaat naar Alma: van het zwanger worden, de opvoeding van haar kind, maar ook haar carrière in haar keuken. Een leuk tussendoortje dit laatste al zijn er de laatste jaren al veel "kookfilms" de revue gepasseerd. Doordat de aandacht van de verschillende thema's goed bewaakt wordt, blijft het geheel evenwichtig.

Niets wereldschokkends, maar wel een erg degelijke film waar ik van genoten heb, niet in het minst van Pugh zelf.

Een romantische film van A24, daar had ik best hoge verwachtingen van, maar wat vervelend was dit zeg.

Om te beginnen ben ik al geen fan van Florence Pugh, maar ik dacht, ach dat kan wel een keer. Maar weer vond ik haar irritant. Daarnaast is het ook raar dat ze in de film 34+ moet voorstellen terwijl ze in het echt 28 is. Dat leeftijdsverschil merk je gewoon omdat ik het nooit heel geloofwaardig vond dat ze een gevierde chef is met jarenlange ervaring. Waarom haar dan casten terwijl er genoeg andere prima actrices zijn?

Wat Andrew Garfield betreft, heb hem best hoog zitten, maar zijn personage is super karakterloos en hij loopt heel de film pruilend en met tranen in zijn ogen rond. Wat een slappe hap. Geen idee wie hij was voordat hij Almut ontmoette, en daarna trouwens nog steeds geen idee wie hij was.

De chronologie met de sprongen in tijd is vrij vervelend kijken en lijkt alleen gebruikt om te verhullen hoe cliché en tot in den treure eerder gedaan het plot is. Het kanker-thema is regelmatig zo luchtig gehouden (gezellig lachend haar afscheren in de tuin met dochtertje erbij) dat het me weinig deed, en met films die zo gaan over zwanger worden en zoetsappig gezinnetje zijn heb ik ook al weinig. En die bevallingsscène, ik weet niet of dat drama of komedie moest voorstellen, maar oh my god.

Viel dus helemaal verkeerd bij mij en heb hem vol irritatie uitgekeken. Oke, het dochtertje dat ze hebben is superschattig en daarom vond ik het einde toch nog wel zielig (dat zwaaien op de schaatsbaan, aw), maar dat was dan ook alles.

2*

Aardige drama film met een niet-lineaire vertelling. Dat stoorde mij niet echt moet ik zeggen, evenals de altijd leuk-om-naar-te-kijken Pugh. Jammere vond ik dat karakter van Garfield niet echt uitgediept wordt, het gaat vooral over Almut. Maar kijkt aardig weg en acteerwerk is prima in orde

3*

Meegenomen door mijn vriendin en prettig verast.
Hele goede emotionele film. Wel moeten de actuers je liggen ik zie namelijk Pugh en Garfield graag spelen.
Is dat niet zo dan kan deze misschien wat gaan vervelen maar ik vondt hem sterk geacteerd En door de onchronologische opbouw is de film vele malen interesanter. Zo"n films mogen ze meer uitbrengen.
4.0

Een nieuwe film van Florence Pugh is altijd een blikvanger. En dit keer ging ze diep voor de rol. De affiche zegt een romantische komedie, maar het is een liefdevol drama met meer diepgang dan we tegenwoordig gewoon zijn in films. Het is van Before Sunrise dat er zoveel charisma, liefde en echte romantiek op het scherm te zien was. Het werkt ook goed tussen Pugh en Garfield. Dit staat mijlenver van de romcoms die aan de lopende band worden gemaakt. Passende muziek, meeslepende scènes zonder melig te worden, hoofdrollen met karakter. Het maakte na de film nog lang zeer veel indruk. Een zeldzame parel en ik twijfel of ik nog iets beter zal zien in de loop van 2025.

Ik heb in ieder geval geleerd dat je een ei op een glad oppervlak moet breken. Vandaag geprobeerd met een hand en verrek, dat lukte.

Enfin, deze film doet enkele dingen goed en enkele dingen minder goed. Dat laatste zit vooral op de mix tussen serieus drama (het onderwerp) en de best luchtige toon en soms ordinaire slapstick die echt totaal niet past (denk aan die bevalling) maar ook de film wat op een afstandje houdt. Die luchtige toon is wel oké. De film is anders dan films met een soortgelijk onderwerp door de kanker ver weg te houden en te focussen op de dingen in het leven die ertoe doen. Aan het eind is Pugh wel dood, maar haar doodsstrijd zien we niet. De film eindigt eigenlijk met haar in een kookwedstrijd die ze goed volbrengt tot het eind. Dat is enerzijds verfrissend en anderzijds zorgt dat ervoor dat de film me nooit echt meesleept.

Jammer, want de relatie tussen Pugh en Garfield wordt mooi gebracht. Dit zijn echte mensen met echte levens en echte gevoelens. Er heerst ook zeker een klik tussen de twee. Pugh is vaak goed al snapte ik haar personage hier niet altijd. Garfield is ook wisselend hier, hij doet soms raar (met dat boekje bijvoorbeeld) en geen idee of er iets met die jongen aan de hand was of dat ik iets gemist had. De structuur werkt ook want zo wordt dit een film over mensen die terugkijken en genieten van het nu in plaats van een rechttoe rechtaan verhaal.

Verder een lieve fijne film om te zien, warm geschoten en hij verveelt niet. Maar de film schiet zich ook een beetje in de eigen voet. 3,0*.

Ik ga vrijwel nooit naar romantische films en na het kijken van dit gedrocht van een film weet ik weer waarom.

Er zaten veel storende elementen in de film ook al genoemd door anderen. Om mee te beginnen was het de afwijking van de chronologie. Vond ik in deze film geen functie hebben en het bracht hooguit verwarring met zich mee. Verder was Almut irritant goed en streberig in alles wat ze deed. Zo was ze behalve een succesvolle topkok ook nog eens in haar jeugd een succesvolle kunstschaatsster. Nogal overdreven lijkt me en niet goed voor het zelfbeeld van jonge vrouwen die toch al lijden in deze prestatiemaatschappij. Verder lijkt er ook sluikreclame voor snoep in de film te zitten. Ze krijgt bij een slecht nieuwsgesprek over haar ziekte toch een lekker chocolaatje gepresenteerd (Ik noem geen merken) waar ze ondanks alles alle drie (Almut, Tobias en de arts) smakelijk van genieten. Ook de luchtige toon is strijdig met de aard van het verhaal waarin er in feite iets heel ergs en verdrietigs gebeurt. Maar de regisseur is kennelijk bang voor de emoties die ver weg worden gehouden. Maar daardoor zal het ook voor de kijker lastiger worden om echt geraakt te worden.

Weinig onderscheidende tranentrekker, enigszins gered door het degelijke spel van hoofdrolspelers Andrew Garfield en Florence Pugh. De niet-chronologische vertelstructuur is ook wel interessant. Afgezien daarvan is er weinig dat we niet eerder en vooral beter hebben gezien in vergelijkbare kost. De film wist zich niet meer te herpakken na de veel te lange en nogal geforceerd in beeld gebrachte geboorte-scene. Eigenlijk gaan films met dergelijke scenes vaak de mist in, nu ik erover nadenk.

Behalve dat specifieke van de reclame mja dit gebeurt steeds vaker, het moment vind ik dan wel prima, begrijpelijk en herkenbaar.

En het tempo mocht sneller van mij, maar ik snap waarom het niet zo was. De persoonlijkheden van de hoofdfiguren alleen al.

Anyways, ik ben bijv. niet zo'n fan van horror, sci-fi en animatie, maar daar hou ik wel rekening mee in de beoordeling, alle inhoud hoeft niks af te doen mbt andere meer geïnteresseerden voor wie het uiteindelijk is gemaakt.

Tegelijkertijd... Indien jij allerlei inhoudelijke onderdelen dan echt als slecht of verkeerd beschouwd, dan begrijp ik de rating op zich wel. Maar ik ervaar zelf nooit zo'n groot verschil dat ik mij niet kan inbeelden waarom het voor de geïnteresseerden voor wie het in feite is gemaakt het wel goed doet

Heel aardig romantisch drama die vooral door de twee hoofdrolspelers boven het gemiddelde uit stijgt. Garfield is altijd een fijn acteur en Pugh èèn van de grootste talenten momenteel in Hollywood. Erg sterk geacteerd. Verder werkte de losse verhaalstructuur wel aardig al wordt het ook nooit heel speciaal.

Ik heb niet veel met Florence, hoe goed ze ook is en was in Little Women. Black Widow, hm. Geen actieve herinnering (meer) aan..

Andrew daarentegen is hier de blikvanger. Hij heeft zoiets krachtigs, vermengd met een dosis emotiek.

Ik ben wat dat betreft iets meer onder de indruk van hem dan van Florence, maar ze doet evenwel niet voor hem onder.

Degelijk is het woord. Rustig, kalm, weinig opzienbarends. Een kleine rimpeling in een groot wateroppervlak. Nauwelijks opgemerkt.. maar het laat toch zijn sporen na, hoe onzichtbaar ook.

Precies mijn gevoel bij deze film. De scène zal komisch bedoeld zijn maar is eerder irritant lang. Verder lees ik hier veel over het fenomeen romcom, maar dit was toch gewoon een liefdesdrama dat zich van de hak op de tak ontvouwd. De beide hoofdrollen redden deze rolprent, waar veel meer had ingezeten.

Aardig drama maar niet top. Het verhaal is niet heel origineel. De uitwerking kan er net mee door. De niet chronologische vertelstructuur maakt het nog enigszins boeiend, maar verder is het soms tegen het saaie aan. Ondanks dat komt het einde toch wel binnen bij de kijker. De film wordt net boven de voldoende getild door het goede acteerwerk, zeker van Pugh. Visueel verder erg goed. 3.0/3.5

Van regisseur John Crowley zag ik onder andere (Brooklyn (2015) en The Goldfinch (2019)). Twee films die me bevielen. Met We Live in Time maakt Crowley wederom een film die bevalt. Een romantisch drama over twee mensen (Florence Pugh) en Andrew Garfield) die elkaar hebben gevonden en te maken krijgen met behoorlijke uitdagingen. Crowley maakt gebruik van tijdsprongen om het verhaal te vertellen. In beginsel wat verwarrend. Later goed te volgen.

De film behandelt een aantal zware thema’s. Uiteraard zijn daar de existentiële vragen die in elke langlopende relatie worden gesteld. Trouwen? Kinderen? Carrière? Een onverwachte tragische gebeurtenis zet spanning op de relatie en andere thema’s volgen. Hoe om te gaan met een schijnbaar uitzichtloze situatie. En dan gaat het vooral over zelfbeschikking. Pugh ligt met zichzelf overhoop. Ze wil veel tijd met haar gezin en familie doorbrengen, maar wil als talentvolle chef-kok eveneens de top halen. Om aan beide wensen tegemoet te komen worden zowel van Pugh als van Garfield offers gevraagd.

Al deze thematiek is ondergebracht in een liefdesgeschiedenis die is doortrokken met romantische clichés. Soms heeft de film veel weg van een romantische komedie. Dat is met name in het eerste deel van de film het geval. De tweede helft richt zich meer op de ontwikkelingen die na de tragische gebeurtenis in gang worden gezet. Het drama komt meer bovendrijven. De kijker staat overigens nooit echt voor verrassingen. De tijdsprongen hebben hem al voorzien van voldoende informatie. De sprongen heen en terug in de tijd vond ik in deze film niet van veel toegevoegde waarde. Ze zorgden voor een ongestructureerde verteltrant en ze gaven teveel weg. Ik word liever verrast door ontwikkelingen in plaats van op voorhand op de hoogte te zijn van hetgeen dat gaat gebeuren.

We Live in Time vindt het wiel niet opnieuw uit en doet het niet wezenlijk anders dan het gemiddelde romantische drama. De thema’s zijn bekend en zijn ook in andere romantische drama’s te zien. Dat is niet per se negatief bedoeld, want de film kijkt plezierig weg. Met name de beide hoofdpersonages zijn daarvoor verantwoordelijk. Het acteerwerk van Pugh en Garfield is dik in orde. Hun samenspel komt erg naturel over en levert een forse bijdrage aan de charme die de film uitstraalt. Prima film.

Weinig komedie, veel bedacht drama. Uiteindelijk stelt het eigenlijk niets voor, en moet het interessante gepeurd worden uit de ook al niets toevoegende sprongen vooruit en achteruit.

Juist door die rare structuur van vertellen, komt de hele emotie die aanwezig hoort te zijn ook helemaal niet tot uiting.

Goed gespeeld

Trage drama/romantische film met een af en toe een komische uitschieter.

Met mijn vrouw geweest.

Helemaal haar ding.

Snap dat die traagheid prettig wordt ervaren in tegenstelling tot al het actie geweld

Niet hellmaal mijn ding.

Scène in de benzinepomp was wel het ultime feelgood gevoel.

Redelijke romcom.

Heb al beter gezien maar ook slechter.

Int begin was het ook effe wat verwarrend, heb ik niet graag.

Prima film waarbij goed word geacteerd

De verhaallijn die door elkaar loopt vond ik een beetje verwarrend maar niet storend

3,5*

Goeie film over een man en vrouw die elkaar vanwege een ongeval ontmoeten en verliefd raken. Een niet bepaald origineel liefdesdrama dat ontzettend wordt geholpen door de twee fijne rollen van Andrew Garfield en vooral Florence Pugh (die een mooi koppel vormen) en de muziek van Bryce Dessner. Met gemak 3.5 sterren.

De belangrijkere les in dat stukje komt er niet heel goed uit: breek een ei altijd in een apart kommetje, niet in de kom waarin je al tien eieren hebt. Want als er een slechte tussen zit is je hele bubs naar de maan.

Met eieren uit de winkel/bioindustrie loop je daar niet zo'n risico op - die zijn in het proces gecheckt. Maar als je verse eieren van onder de kip hebt (zoals in de haute cuisine) kan er wel eens een slechte tussen zitten.

Wir haben hier keine bleibende Stadt.

We leven in de tijd, en er is ons maar een stukje gegeven - zonder daar een gelovig tintje aan te willen geven overigens, want het leven is al moeilijk genoeg. Toch is het onmiskenbaar dat de maakbaarheid die we allemaal misschien zo graag zouden willen zien feitelijk gewoon een illusie is, en al zeker als het aankomt op gezondheid en de lengte van onze sterfelijke klos.

Eenzelfde soort verhaal als in Atef's film Plus que Jamais (2022), en op een vergelijkbaar integere manier, al kiest Crowley voor wat makkelijkere stijlfiguren om het sentiment waterig te maken. Toch neemt dat niet de overhand, en het resultaat is een erg fraaie en wat sober aanvoelende film over de keuze die een steeds groter deel van ons ooit zal moeten maken. Romantiek/Komedie als genre lijkt me niet echt precies van toepassing, ik zou er zonder aarzeling een label als 'drama' op plakken.

Tenenkrommende film die maar wat doorbabbelde... Een zit van 3 uur is erg lang... of leek het zo lang. Vrouw die ondanks kanker toch besluit aan kinderen te beginnen. De tijd verspringt nogal eens ik de film. Vooral een ding wanneer je denkt dat je een eind bent en dan weer terug gaat in de tijd. Worden wat emoties doorheen geroerd maar verder weinig verhaal.

108 minuten maar.

Prachtige film - typisch zo'n film van iets meer vorm boven inhoud en waarvan de vorm bloedmooi is. Vond ik dat dat dat heen en weer springen in de tijd iets toevoegde? Totaal niet. Heb ik van de film genoten? Volledig. Warm camerawerk, knetterende chemie tussen Florence en Andrew en prachtige chemie van Bryce Dessner - toch al een van mijn favoriete componisten. Mooi mooi mooi. 4,0*