September Says (2024)

Vanaf 27 maart 2025 in de bioscoop (Cherry Pickers Filmdistributie)

Grootste deel is wel lekker sfeervol en mysterieus, maar eens daar dan met een grote knal de clou wordt weggegeven, blijk je toch weer naar een dertien in een dozijn film gekeken te hebben. Het zusje (dit keer, soms een vriendje of ouder of wat) die er niet is, maar wel in de verbeelding bestaat, en gewoon ook in beeld komt om de kijker te foppen.

Uiteindelijk niet slecht, maar ik had iets dieper psychologisch verwacht, en dat zat er eigenlijk niet in.

July [Mia Tharia] is een sociaal wat onhandig meisje dat vaak mikpunt is van spot, maar altijd kan rekenen op bescherming van haar assertieve zus September [Pascale Kann]. September agressieve impulsen resulteren in een schorsing en een incident waarvan we de afloop pas later in de film ontdekken. Het gevolg is dat moeder Sheela [Rakhee Thakrar] besluit dat het beter is om een tijdje door te brengen in het vakantiehuis van haar moeder. Daar begint de relatie tussen July en September een meer en meer duister karakter te krijgen. Intrigerende psychologische thriller houdt je met onverwachte twists altijd bij de les en heeft een ontknoping waarvoor Labed subtiele aanwijzingen geeft. Het laatste shot is onvergetelijk.

Vreselijk. Ik vond het begin al niet goed. De verhouding tussen de zusjes was nergens geloofwaardig of intrigerend. Vooral May lijkt een typetje en nauwelijks een echt mens. Gedurende de film wordt duidelijk dat er meer aan de hand is. Ik verzon drie clichematige plotdingetjes waarvan ik hoopte dat de film die niet ging doen. Een deed de film helemaal, de andere twee min of meer. Dus uiteindelijk zaten ze er gewoon alledrie in. Het toont de creatieve armoede van de film voor me aan. Er zitten vele beroerde scenes in de film: een dieptepunt is het moment dat de moeder een scharrel die ze in een kroeg oppikte meebracht naar het vakantiehuis en we een seksscene zien waar we ineens de gedachten van de moeder hardop horen, volgens mij omdat de regisseur er niet in is geslaagd de bedoeling in beeld over te brengen. Een van de slechtste scenes die ik dit jaar zag. Dit is zo'n film die in het midden zit tussen genrefilm en artfilm en in een niemandsland uitkomt. Zwakke en ongeloofwaardige personages en veel te vol cliche's om een dramatische laag te laten werken. En veel te weinig fun om te slagen als genrefilm.

Nee, dit werkte scenarisch niet goed.

Uiteindelijke teleurstellend. Op een bepaalde manier boeit de film nog net genoeg en intrigeert die ook ondanks dat de twee meiden erg raar geschreven zijn en hun gedrag was vreemd en geloofde ik ook niet echt. Te gemaakt. Maar qua acteren wel oké, de sfeer is ook wel prima en vaag was ik wel benieuwd wat er nu speelde al merkte ik, toen ze aankwamen bij dat huis, dat er vermoedelijk iemand niet meer leeft en bij de strandscène wist ik dat zeker. Of er nu een zusje is overleden (ik vermoed dat, maar 100% zeker ben ik er niet eens van) of dat er één schizofreen is blijft voor mij wat onduidelijk. Te meer die scène waarin de ene zus sterft nogal raar is, ook donker gefilmd en daarmee evengoed een droom kan zijn of een waanbeeld. Als iemand een overtuigende verklaring heeft dan lees ik die graag. Niettemin, echt verrassen doet de film niet en me echt meenemen ook niet, richting het einde voor mijn gevoel wat plichtmatig uitgekeken zonder enige emotie. 2,5*.