Feng Liu Yi Dai (2024)

Tijdens Covid ging Jia Zhang Ke, terwijl hij niet kon filmen, terug naar ongebruikte scenes uit eerdere films. Hij zette die scenes in een nieuwe context en nam een nieuw einde op zodra het kon. En die film is Caught by the Tides. Daardoor ook meer Jia Zhang Ke oude stijl (pre A Touch of Sin). De laatste drie fictiefilms waren erg plotgericht en gelikter. Deze is ruwer zoals zijn eerdere werk. en bevat door de opzet nmauwelijks een coherent verhaal maar eerder een gevoelsmatige samenhang. Tegelijk is het een terugkijkende Jia Zhang Ke die zijn eigen loopbaan in perspectief lijkt te zetten. Het einde is de kijk op de pandemie van de poëtische beachouwer van het moderne China die Jia Zhang Ke is. Erg fijn. Weer.

Er is misschien een idee achter de beelden en muziek van de film te destilleren – de universele hang van de jeugd naar dansen, zingen en de geboortegrond verlaten om elders een beter leven te zoeken met uiteindelijk ook weer ouder en wijzer, gelijk Odysseus, naar huis terugkeren – maar het gebrek aan verhaal en dialoog maakt de film toch bovenal een lange reeks random beelden van 25 jaar China die heel even interessant zijn bij wijze van een soort documentaire maar die ook snel gaan vervelen bij gebrek aan verhaal of dialoog waardoor je zelfs de twee ‘hoofdpersonen’ nauwelijks leert kennen.

De uiterst saaie liefdesgeschiedenis van Qiaoqiao [Tao Zhao] en Guo Bin [Zhubin Li] begint bij aanvang van het nieuwe millennium en eindigt in 2024. Guo Bin besluit niet lang daarna zijn geluk elders te zoeken, Qiaoqiao blijft achter en lijdt in stilte. De enige lichtpuntjes in haar leven komen van Chinese technologie. De episode over de pandemie bevestigt wat dan al duidelijk is: dit is onvervalste propaganda in de vorm van een lofzang op de eigen geboortegrond en het cliché van het klokje dat nergens zo tikt als thuis. Een slaapverwekkende draak van een film, ondanks de mooie plaatjes van Eric Gautier en Nelson Lik-wai Yu.

Wel geinig gedaan. Als verhaal minder boeiend en dat dit een collage is uit verschillende films helpt ook niet mee. Zeker in het eerste deel is dit te veel een verzameling losse scènes. Hoewel sommige losse momenten wel tof waren. Vanaf het tweede deel wordt het juiste ritme gevonden en kijkt de film wel lekker weg. Vooral als kroniek van de opkomst van China als hypermodern land werkt de film goed. Je ziet hoe in 20 jaar de steden (de treinen en flats) en mensen en kledij een heel stuk moderner worden. Dan doet de film op verhaalniveau minder maar heeft gelukkig genoeg te vertellen. Alleen had de beleving veel beter gekund. 3,0*.