Parthenope (2024)

Kijk IH88. Zou Sorrentino ons op nog zo’n klassieke scene trakteren als met Caine, Keitel en de deerne?

Hoe dan ook, hij weet ze wel in beeld te brengen. Wat een knappie.

Vanaf 27 februari 2025 in de bioscoop (Cinéart)

Ik wist niet hoe snel ik deze film op de kijklijst moest plaatsen .

Ik wacht eigenlijk nog steeds op een nieuwe misdaadfilm van Sorrentino. Maar hij maakt de hele tijd sexy coming of age films...

Die Dalla Porta maakt wel haar intrede inderdaad zeg. Poeh. Waar is zij deze hele tijd geweest? Voor haar leeftijd weinig filmervaring. Hopelijk gaat daar nu verandering in komen.

Speciale film.

Ben vooral blijven kijken door die dame haha.

27j oud, denk dat het de 1ste film is waarin ze speelt, raar dat die nu nog maar ontdekt is.

Benieuwd of we die nog gaan te zien krijgen.

Wat een baas is die Sorrentino toch. Visueel is dit echt fantastisch, vele prachtige scènes, en dan heb ik het echt niet alleen over de ravissante hoofdrolspeelster. Maar daar houdt het niet op, de film is intelligent en prikkelt de kijker omtrent talloze thema's (schoonheid, vergankelijkheid, liefde, zingeving, etc.) en hun onderlinge relaties. Genoten!

Oef, wat een misser. Ik vond het een draak. Sorrentino probeert hard iets te zoeken, wat hij in andere films wel vond; schoonheid, betekenis, diepgang, humor, een rode draad misschien zelfs...?! maar als het niet lukt blijft ie het blijkbaar maar zoeken...proberen te forceren....en maar zoeken...en telkens als je denkt "mwooaaah misschien hier...?" draait hij het zelf de nek om met een onbegrijpelijke zinsnede, of een niet te volgen plotsprong (plot? Waar?), of uit schijnbaar schier wanhoop een onbeantwoorde vraag. Alsof hij de beeldschone Dalla Porta vond en er hoogstnodig maar een film omheen moest brouwen omdat...omdat... Tja, wie zal het zeggen. Nauwelijks uit te zitten, oeverloos betekenisloos gemeander met enkele bijna wanstaltige scènes waarbij ik niet kan, niet eens wíl raden wat er door Sorrentino's hoofd ging. Antropologie misschien? Oh oh Napels? Brrrr, gauw eens iets van hem terugkijken waar het wel goed ging en dit gauw vergeten, zonde van m'n laatste vakantiemiddag. Dalla Porta zien we wel terug als een Bond-meisje.

Veel elkaar bijtende gevoelens en soms denk ik dat mijn waardering te weinig is en soms te veel. De film is een fantasievolle, vrije en vaak fraaie film die vooral gaat over schoonheid en vergankelijkheid. Het is tegelijk een verslag van het leven van de titelfiguur en een liefdesbrief aan Napels zelf. Met name in de (sterkste) tweede helft kom je weergaloos fraaie scenes tegen die soms Felliniaans zijn.

Maar: Ook iets te veel voelt de film ook een fantasie van een man van middelbare leeftijd hoe het zou zijn te leven als een bijzonder mooie vrouw. Vooral het nogal lange 1968-deel, maar ook her en daar daarna nog kijk je naar een jongedame die heel erg door een man gefilmd is en de mannen die voor haar vallen. En daar wringt het, als portret van een vrouw komt de film flink te kort en is de film vaak zelfs plat.

Mooie sfeerfilm, maar dat kan eigenlijk ook niet missen met Sorrentino.

Zoals hier al vermeld is 't visueel allemaal zeer sterk, hoewel ik het 't niveau van bijv La Grande Bellezza niet vind halen, of misschien ben ik te verwend .

Ik heb weinig kennis van de historie van Napels, dat had wellicht nog wat extra dimensie gegeven en wat scenes kunnen verklaren, maar zonder die kennis jezelf gewoon mee laten voeren in de surrealistische sferen en mooie beelden (ja, die dame mag er zijn!) volstaat voor mij.

Aanstellerij. Onzin.

Door de ogen van hoofdpersoon Parthenope zien we Napels. Schoonheid en lelijkheid gaan soms samen in scenes die soms werkelijk te bizar voor woorden zijn.

Parthenope is oogverblindend mooi. Beslist één van de mooiste vrouwen die ik ooit in een film zag. Maar meer dan dat is actricce Celeste Dalla Porta eigenlijk niet. Ze is gewoon erg mooi en loopt constant door het beeld en dat is geen straf.

Parthenope is een bijzonder sprookje zonder al te duidelijke verhaallijn.

Onbegrijpelijk.

Ze is zeker geen straf om naar te kijken, maar meer dan een gemiddeld mooie jonge schoonheid, die je in zoveel films ziet verschijnen, is ze toch ook niet?

Nou ja, ik zal wel blind zijn, mijn oog zal wel verblind zijn.

Maar verder... poeh... mooi hoor.

Ja, dat gore gerook knap(te) ik ook op totaal op af. Zonde bij zo'n (ja) bloedmooie meid. Het mooie is ook juist dat ze in eerste oogopslag een normale alledaagse meid is, en dan volgt de tweede oogopslag (van haar kant, met een glimlach en twinkel in de ogen).... Oef. Helemaal in mooi mantelpakje, met haar op diverse manieren. Het is koketterie tot en met, zo erg door de strot gedouwd dat het me steeds meer begon te irriteren. Jahaaaaa nou weet ik het wel. Pleur dat mens gewoon meteen bij Chanel, op de catwalk en in een Bond-film dan zijn we er klaar mee. Manmanman. Maar vooral eerst die kankerstaaf uit de muil.

Voor mij bijzonder weinig aan. Hoop quasi filosofische oneliners, tegennatuurlijke dialogen en onbegrijpelijke boodschappen. Alleen haar vriend zei wat zinnigs: "Jij met je kant-en-klare zinnen!"

Met Parthenope brengt Sorrentino een ode aan de schoonheid van Napels, samengevat in de kleindochter van de burgemeester: Parthenope. Ze is een prachtige verschijning en houdt je moeiteloos dik twee uur aan het beeld gekluisterd. Veel meer lijkt Sorrentino ook niet te willen doen. Visueel is het een adembenemende film, maar verhaaltechnisch kabbelt het voort met verschillende zijsporen.

Helaas mist het de uitbundigheid en scherpe humor van La Grande Bellezza. Maar goed, Napels is ook geen Rome.

Uiteindelijk blijf je als kijker toch een beetje zitten met de vraag wat Sorrentino nu eigenlijk wilde vertellen. Maar het was wel een fijne zit op een vroege lentedag.

3,5

Het werd haar in de film door de diva Greta Cool verweten: "Je bent mooi maar je hebt niet die sprankeling"

Spijker op de kop. Een mooie dame met dode ogen. Geen moment voelde ik met haar mee. Had hier een Bellucci in haar prime gestaan, of een Isabelle Adjani, dan was het een stuk beter te snappen. An sich fraaie beelden, een leuk contrast tussen schoonheid en grotesk. Boodschap lijkt "spuug maar op vrouwen, dan kun je ze krijgen".

Een handvol memorabele scenes, maar dat maakt nog geen goede film.

Celeste Dalla Porta is een perfecte mix tussen Margaret Qualley en Aukje van Ginneken van 13 jaar geleden, wat een schoonheid!

Wat een bijzondere film is dit zeg, maar met Paolo Sorrentino weet je gewoon dat het goed is.

Mooie muziek ook trouwens!

Parthenope [Celeste Dalla Porta] wordt geboren in 1950 en is vernoemd naar de Griekse nederzetting die later uitgroeide to Napels. Haar schoonheid maakt haar tot een object van begeerte voor onder anderen Sandrino [Dario Aita] en Raimondo [Daniele Rienzo] en Parthenope worstelt haar leven lang met het rijmen van de perceptie op haar uiterlijk met de haar innerlijke gedachten en gevoelens. Prachtig gefilmd en goed gespeeld door Porta, maar Sorrentino’s mooifilmerij en soms Fellini-achtige parade aan vage figuren beginnen al snel te vervelen. Als je je graag laat overspoelen in een visueel rijkgeschakeerde filmwereld vol oppervlakkigheden zit je hier goed. Een beetje meer inhoud en wat minder geforceerde pogingen om het publiek te verrassen c.q. choqueren was welkom geweest.

Dit onderschrijf ik graag. Het begint me inmiddels aardig tegen te staan dat zo veel van Sorrentino's werk draait om mannen die naar mooie vrouwen staren. Deze film lijkt daar een beetje tegenin te gaan, door zo'n mooie vrouw centraal te stellen en haar haar een bovengemiddeld intellect te geven. Alleen wordt die intelligentie steeds benoemd maar nooit getoond. Er is geen enkel moment waarop Parthenope zich laat zien als een academicus om rekening mee te houden. Ook de beeldtaal maakt van haar nauwelijks meer dan een lustobject. De vele reacties hierboven waarin enkel de schoonheid van de actrice wordt genoemd, bevestigen wat Lindsay Ellis ooit heel treffend verkondigde: "Framing and aesthetics supersede the rest of the text. Always, always, always."

De titel alleen al verwijst naar de symboliek. Parthenope was een Griekse sirene die mannen verleidde (vooral door aantrekkelijke geluiden). Ze stortte in het water en nadat haar lichaam aanspoelde werd ze begraven in de stad die later Napels zou worden. In de film zien we de aantrekkelijke Parthenope die de harten (en meer) van mannen op hol doet slaan, en dat in de mooie zomerse stad Napels.

Niet de eerste keer dat Paolo Sorrentino met symboliek werkt, in combinatie met prachtige beelden. Het resultaat van deze film is dan wel een hele mooie film geworden, maar qua verhaal is Sorrentino wat verdronken in de hoeveelheid symboliek. Het deed soms denken aan bvb de Italiaanse film Malèna van Giuseppe Tornatore. Hoe mooi ook, is Celeste Dalla Porta geen Monica Bellucci die meer mystiek en charisma in haar personage stak.

Als je van de films van Sorrentino houdt, is dit niet slecht. Maar je blijft op je honger zitten en voelt dat het qua verhaal nogal geforceerd is. Blijft over: de mooie beelden en meestal kleurrijke figuren. Al wordt het nooit echt memorabel. Al wil ik voorlopig toch mijn score iets naar boven afronden...

Sorrentino's films vind ik moeilijk te ontcijferen. Grande Bellezza vond ik al een taaie film maar deze vind ik er helemaal over. Parthenope is zowel een personificatie van Napels zelf, de stad van Sorrentino, waarmee hij een liefde-haat verhouding lijkt te hebben. Vanuit de positie van Parthenope zelf is het ook een ode aan het jong zijn, en de vluchtigheid ervan, met dat knagende gevoel dat men het onderste uit de kan niet heeft gehaald (ze blijft single en kinderloos).

Niemand ziet in feite Parthenope en wie ze is (ze is extreem intelligent en wordt assistente in de universitaire vakgroep antropologie). Iedereen ziet alleen maar de weerspiegeling van haar schoonheid. De jongeren zien begeerte, de ouderen zien hun vervlogen verleden en de priester ziet mysterie.

Hij kan mooi filmen de Paolo, dat zeker, maar zijn personages zijn vlak en oninteressant, de dialogen horen eerder thuis in een bacheloropleiding wijsbegeerte, waardoor deze film me niet goed is bevallen. 2* voor de mooifilmerij en het mooie einde. Voor het overige pretentieuze cinema.

Een overdaad aan theatrale en pompeuze beelden sloegen de film al snel knock-out voor mij. Regelmatig moest ik vechten tegen de de slaap in de bioscoop. En dat terwijl er toch een mooie vrouw centraal staat in Parthenope. De inhoud komt gewoon niet aan de oppervlakte. Ja, ze heeft een opwindende en tegelijkertijd verdovende uitwerking op haar omgeving en alleen de professor weet echt met haar in contact te komen? Daar lijkt het wel mee gezegd. De mooie plaatjes trekken de film niet over het dode punt helaas.

Mooie plaatjes, maar voor de rest echt een draak om naar te kijken. Te lang en veel te saai.