The Last Showgirl (2024)

Zal dit de herrijzing van Pamela worden?

Vanaf 20 maart 2025 in de bioscoop (September Film Distribution)

EDIT: vanaf 10 april 2025 in de bioscoop

Niet echt mijn ding deze film. De film gaat over een show girl die maar niet kan accepteren dat ze ouder wordt en daarbij worstelt ze ook nog met een hoop spijt naar haar dochter. Wel moet ik toegeven dat zowel Pamela Anderson als Dave Bautista best goed acteren, en wat ziet Bautista er anders uit met een bos haar. Zo heb ik hem lang niet meer gezien. De film duurt niet heel lang gelukkig, het is een klaagzang van anderhalf uur. Maar Pamela Anderson heeft nog wel een strak lijf voor haar 57ste. Jamie Lee Curtis ziet er in deze film wel heel raar uit, ik dacht eerst dat ik naar een travestiet keek.

Pamela stond voor mij na haar documentaire uit 2023 al in een heel ander licht dus was ik heel benieuwd wat ze in deze rol kon laten zien. Laat ik het maar gewoon zeggen zoals ik het zie, als dit niet Oscarwaardig is en die man uit Emilia Perez is wel genomineerd voor beste actrice, dan is het klaar met de Oscars. Niet alleen Pamela maar ook Jamie is erg goed. Zeker één van de betere films van 2024 wat mij betreft.

Het is toch allang klaar met de Oscars?

Een film over de poging om de oude nostalgie te doen overleven. Ik heb het dan niet over Pamela, maar over de amusement cabaretiers zoals je die hier en daar nog ziet. Anachronismen lijken het wel in een wereld van hippe trendy bars. Beetje dat Moulin Rouge gevoel. Fijne insteek, zeer zeker die verder golft op een gevoel van sereniteit en passie.

Erg aangenaam verrast ook door de twee hoofdprotagonisten. Pamela Anderson in een acteerrol die ik niet van haar had verwacht. Kwetsbaar en sterk tegelijk. En ook Bautista verraste me met zijn innemende empathische rol. Nou niet dat ee oscarnominaties jn de wacht gaan slepen, maar dit was best prima!

Bij het horen van de naam Pamela Anderson denk ik aan Baywatch en aan een sekstape. Bij de naam Pamela Anderson heb ik geen associaties die duiden op een groot acteertalent. In The Last Showgirl bewijst Pamela Anderson dat ze meer kan dan schaars gekleed paraderen en seksueel actief zijn in een video. Pamela Anderson kan daadwerkelijk acteren.
Nu moet wel worden opgemerkt dat de rol van danseres Shelly in The Last Showgirl voor haar gemaakt lijkt te zijn. Anderson speelt een oudere vrouw die ooit sekssymbool was en worstelt met het feit dat de gouden jaren achter haar liggen. De toekomst is onzeker. Nou, zeg nou zelf. Dat verhaal klinkt bijna autobiografisch en is haar op het lijf geschreven. De schrijfster heeft het verhaal echter niet geschreven met de figuur van Pamela Anderson in haar achterhoofd. De film baseert zich op het toneelstuk Body of Work van Kate Gersten. Een toneelstuk dat nooit werd opgevoerd maar dat dus wel het draaiboek voor The Last Showgirl opleverde. Voor het script is Gersten ook verantwoordelijk.
Dat de oorsprong van de film in een toneelstuk is gelegen, is goed te zien. Er zijn slechts enkele locaties. De meeste scènes spelen zich in de woning van Anderson of backstage af. Een ander toneelmatig aspect aan de film is dat er weinig handeling is. De meeste tijd wordt er gepraat. Daarbij blijft veel onuitgesproken. Om uit het gebabbel een boodschap te filteren moet je als het ware onder de woorden kijken. De personages hebben de neiging om het vooral niet over bepaalde persoonlijke issues te hebben. Te pijnlijk. Te confronterend. Zo wordt Shelley niet graag herinnerd aan het feit dat zij haar carrière boven haar dochter verkoos. Dat onuitgesproken feit levert wel een van de mooiste en aangrijpendste scènes van de film op als de dochter de show van haar moeder bezoekt en zich realiseert dat die carrière niet meer voorstelt dan een rol in een ordinaire dansparade van vrouwelijk vleeswaar.
Regisseur Gia Coppola laat de film nooit te dramatisch worden. Het verhaal passeert op een rustige toon. Gebeurtenissen doen zich zonder veel ophef en als terloops voor met als gevolg dat veel in de film wordt aangestipt zonder dat een afsluiting van het aangestipte volgt. Bij de personages blijven louterende momenten en besluitvaardige inzichten uit. The Last Showgirl is geen feelgood. In de film worden de dingen zonder enige vorm van zoetsappigheid tegenover elkaar geplaatst. Schoonheid en lelijkheid. Begeerlijkheid en onaantrekkelijkheid. Introspectie en oppervlakkigheid. De film schroomt niet om de droomwereld waarin de meeste personages zo gerieflijk en vol zelfbedrog verkeren, te demonteren. En dat levert een schrijnend beeld op en is ontroerend zonder dat Coppola opzichtig op de traan speelt. Goeie film.

De 57-jarige Shelly [Pamela Anderson] werkt al bijna veertig jaar als danseres bij ‘Le Razzle Dazzle’. Wanneer de laatste geldschieter aankondigt de show op te doeken, moet Shelly zich beraden op haar toekomst. Tegelijkertijd hernieuwt ze het contact met haar dochter [Brenda Lourd] die wrok koestert over wat zij ziet als een gebrekkige opvoeding. Ook de band met haar collega’s staat onder druk, maar ze vindt steun bij haar oud-collega Annette [Jamie-Lee Curtis] en lichttechnicus Eddie [Dave Bautista]. Anderson schittert in een rol die haar op het lijf is geschreven en legt op indrukwekkende wijze een deel van haar ziel (en dat van veel vrouwen die een soortgelijke carrière kenden) bloot. In haar schaduw valt Bautista op met een ingetogen rol waarmee hij definitief bewijst meer te zijn dan de zoveelste actiester.

Aardig drama. Het verhaal is uit het leven gegrepen. De uitwerking is redelijk en men geeft mooi weer hoe tijden veranderen, hoe mensen daarmee omgaan en mee worstelen. Het is allemaal wel wat voorspelbaar en voelt wat gemaakt en geforceerd aan. De film mist een beetje een ziel. Het kan ook wat aan de acteurs liggen, maar je mist een beetje de echtheid, het pure. Verder kijkt de film prima weg. Visueel redelijk gedaan, hoewel het camerawerk soms wat schokkerig is, bewust, maar voelt niet helemaal lekker aan. 3.0

Shelly (Pamela Anderson) ontleent haar hele gevoel voor eigenwaarde aan een tweederangs show in een casino in Vegas. Ze ziet zelf de allure van Parijs in plaats van een ordinaire show. Als de show stopt en Shelly er achter komt dat niemand meer op een oude danseres zit te wachten komt dit hard aan. Dan zijn er nog opspelende schuldgevoelens naar haar verwaarloosde dochter toe, al duurt het even voor dat land bij Shelly.

Een beetje een Sean Baker achtige film over de onderkant van the American dream. En van dat soort films hou ik wel. Ontdaan van alle glitter en glamour, Pamela Anderson is geen botox 57 jarige die er uit (wil zien of ziet) als 30, ze is echt oud geworden en niks herinnert meer aan het het sexsymbool van 30 jaar terug.

Jamie Lee Curtis herkende ik eerst niet eens, een lelijk opgemaakt zonnebankbruin personage met een verweerd nicotine gezicht. En dan is er ook nog Dave Bautista in een rol als begripvolle zachtaardige medewerker van de show.

Sterke acteerprestaties, vooral van Pamela Anderson, in een film die bracht wat ik er van verwachtte.

Boeiende film met mooie rollen van Curtis en Anderson, maar ik vond de overige rollen ook goed ingevuld. Pamela Anderson is trouwens mooi oud geworden.

Pamela Anderson gaat voor een moedige rol en speelt iemand die behoorlijk dicht bij haarzelf ligt en doet dat zo goed dat ze meteen bewijst dat ze veel meer kan dan velen (waaronder ik) lang dachten. Ze speelt een vrouw die al sinds de jaren '80 danst in een gedateerde topless dansshow. Ze is daar altijd gebleven en nu is flink in de 50 en stopt de show omdat er geen hond naar komt kijken. Ze wordt geconfronteerd met ouder worden en het leven dat ze geleid heeft, waar haar beroep voor alles ging.

Naast Anderson ook een prachtrol van Curtis die bijna tegen karakter gecast is en er totaal anders uitziet dan meestal. Ook veel leuke kleine rollen en gelukkig geen overvol plot. Anderson maakt van Shelly een theatrale en kwetsbare vrouw.

Ontluisterend stuk over de schandalige avant-première in het Ketelhuis waar Pamela Anderson bij was. Of toch niet. Waar ze voor de vertoning even de grond in werd getrapt door de distributeur van de film (September Film). Wow…

de lage landen ‘Clowns zijn we, clowns blijven we’ - de-lage-landen.com

De vergelijking met The Wrestler is natuurlijk snel gemaakt, maar ik moest vooral aan Tangerine denken. De film is een eerlijk niets verbloemend portret van een paar showgirls die in de marge van Las Vegas opereren. Vegas heeft er nog nooit zo onaantrekkelijk uitgezien. Dat geldt ook voor Anderson maar vooral voor Jamie Lee Curtis die zich echt volledig heeft laten gaan voor deze rol. Chapeau!

Veel heeft de film niet te vertellen, behalve dat glamour vergankelijk is en het leven voor de meeste Amerikanen geen pretje is.

Maar het kijkt verder prima weg en deze jongste telg uit de hypergetalenteerde Coppola familie heeft wel gevoel voor sfeer en krijgt ook het beste boven in z’n cast.

Dacht dat het zijn debuut was, maar het is alweer film nummer 4.

3,5*

Ik vind het eerlijk gezegd het meest storend dat er dat soort types bestaan die enkel naar zo’n event gaan voor een fotootje zodat het aura van de bekendheid een beetje af kan stralen op hun treurige bestaan…. De schrijver van dat stukje is wat mij betreft de grootste clown.

Lag het aan de projector van het filmhuis in Deventer, of is deze film bij tijd en wijle gewoon heel wazig, onscherp. Zeker aan de randen van het beeld was het eigenlijk continu een onscherpte waar ik kregelig van werd. Het zal wel een bewuste regiekeuze zijn, maar voor mij hoeft dat soort dwazernij niet. Heeft de film ook helemaal niet nodig. Meer dan degelijk drama over vergankelijkheid en spijt.

De film is bewust wazig en grofkorrelig geschoten. Deze visuele stijl draagt bij aan het gevoel van vergane glorie en verval dat centraal staat in het verhaal. De textuur en onscherpte roepen een nostalgische sfeer op en doen denken aan oude super 8 en VHS-opnames. Dit sluit goed aan bij het thema van een voormalige showgirl die zich vastklampt aan haar verleden. Vond het wel passend al was het af en toe wel erg extreem.

Ja, dat vermoeden had ik dus al, het zou wat al te gek zijn als het aan de, doorgaans toch prima zijnde, projectiekwaliteit van MIMIK Deventer zou liggen.

Ik vond het te ver doorgeschoten. Niet zozeer de grofkorreligheid, maar de wazigheid met name aan de randen van het beeld. Maar dat is een keuze die gemaakt kan worden, en eigenlijk heeft dat nauwelijks invloed op mijn waardering voor de film.

Ik heb overigens het sterke vermoeden dat Gia Coppola geen hij maar een zij is .

Dat dacht ik eerst ook maar stuitte op een website waar ze het over ‘Coppola’s grandson’ hadden. Toen heb ik het aangepast.

Fijne film (speelduur van een dikke 80 minuten ook, hoe heerlijk is dat!), zonder een echt groots meesterwerk te zijn of zo. Een gevoelig, droevig, met vlagen poëtisch portret van een Showgirl die eigenlijk geen plaats meer heeft in die Burlesque wereld, een wereld die haar als oud vuil aan de kant schuift, een wereld die alleen maar jonge schoonheid ziet. Qua thematiek is het al eerder gedaan, maar ik vond het mooi gedaan hier. Daar draagt vooral ook de acteerprestatie van Pamela Anderson aan bij - die heel sterk is - én natuurlijk de extra ''meta''-laag dat de film in feite ook gaat over de real life carrière van Anderson, en haar imago en ervaringen in Hollywood. En oprecht: ook ik had geen enkel idee dat ze een acteerprestatie als deze in zich had. Ze zet met verve een complex figuur neer met wie je toch continu medelijden hebt, ook al is ze een slechte ''moeder''figuur; zowel voor haar eigen dochter, als bijvoorbeeld voor dat jonge meisje dat wanhopig aan haar deur om hulp komt vragen, en ook al heeft ze duidelijk alles opgeofferd voor een wereld die het niet waard was. Dat aspect vond ik ook sterk verweven in de film; Shelly is een heel optimistisch, naïef figuur, die ''Le Razzle Dazzle'' in haar hoofd veel meer gesofisticeerd en met meer klasse voorstelt dan het werkelijk is. Ze verwijst de hele tijd naar Parijs, en de mystiek van de Burlesque wereld, maar als die mystiek al ooit bestaan heeft, zijn de tijden nu duidelijk veranderd. Iets dat zij niet kan of wil inzien. Boeiend karakterwerk, en goed neergezet door Anderson.

Voor de rest ook mooi gefilmd door Gia Coppola - kleindochter van Francis, nichtje van Sophia - leuke neon-sfeer zo nu en dan. Al merk je hier en daar wel dat de film met relatief beperkte middelen gemaakt is. Maar The Last Showgirl overtuigt toch zonder meer, dus ik ben zeker benieuwd wat ze in de toekomst nog gaat doen. De bijrollen zijn ook overtuigend ingevuld, hoewel Jamie Lee Curtis en Dave Bautista uiteindelijk niet heel veel te doen hebben. En die laatste probeert soms toch iets te hard om een 'serieuze' acteur te zijn. Ik vond hem sterk in deze film (en elders ook), daar niet van, maar je voelt soms in zijn acteerprestaties dat hij wanhopig is om serieus genomen te worden.

Dikke 3.5*. Ik zou hem niet per se snel nog eens kijken, maar wel tof voor een keer.

Verbazingwekkende prestatie van Curtis en Anderson. Beide sekssymbolen van de jaren 90, met name Jamie die een prachtlichaam had, nu zo open zijn op het feit dat hoe moeilijk het is te accepteren dat de passie waar je voor leeft...... Een uiterste houdbaarheidsdatum heeft. Best sneu ook.

Uitstekende film over een vrouw die al 30 jaar als showgirl optreed in Las Vegas. De film deed me hier en daar wat denken aan The Wrestler. De moeder dochter relatie levert een paar goeie momenten op, maar had iets beter uitgewerkt mogen worden. Maar verder is dit een mooi portret met een perfect gecaste Pamela Anderson die niet teleur stelt en ook een fijne bijrol van Jamie Lee Curtis. Een nipte 4.0 sterren.

Deprimerend, confronterend en tragisch.

Dat is wel een beetje de omschrijving van dit drama afspelend in de entertainment industrie van Las Vegas.

Pamela Anderson zet briljant de rol neer van uitgerangeerde go go danseres.

Dit is haar beste rol ooit. Onverwacht ook wel dat de voormalig "Baywatch" ster dit aan kan.

Jamie Curtis overtuigd eveneens. Zelfs Bautista bromt goed mee.

Het close up filmen gedurende de film vergroot het deprimerende gevoel.

4*

Pamstalgie.

Het is de afgelopen jaren in de mode geraakt om het verleden te verheerlijken zonder daarbij ook maar enige realiteit in acht te nemen, en daar drijft deze film vrolijk op mee - en zelfs in meerdere dimensies. In het hoofdmotief al dat de hoofdpersonen vergeten lijken te zijn dat het allemaal echt niet zo leuk was op het moment zelf, een laagje dieper dat buiten hun eigen bubbel niemand zo onder de indruk was van hun kunstvorm. En vanzelf dan ook nog het eeuwige sic transit, het alle Menschen muessen sterben. Boo hoo hoo cry me a river.

Maar ook daarbuiten is het eigenlijk hetzelfde Droste effect. Ja, Pam speelt prima, maar om dat nu tot een prijswinnend fenomeen te verklaren gaat me toch echt een paar tandjes te ver - dat is voor die mensen die haar nooit in Baywatch gezien hebben en geen vergelijk kunnen trekken misschien, maar ik zie er geen openbaring in. Net zoals JLC als gecremeerde kroket wellicht wel wat punten verdient op de schaal van onzelfzuchtige acteerprestatie, maar daar staat tegenover dat het toch ook wel een vrij ontluisterende rol is die erg zwaar op het visuele aspect leunt en niet op kunde of talent. Bautista wint het hands down van beide dames op dat vlak.

Coppola levert hiermee wel een aardige film af, maar meer dan dat kan ik er echt niet in zien.