A New Kind of Wilderness (2024)

Vanaf 29 augustus 2024 in de bioscoop (Cinema Delicatessen)

Prima film. Hoe alles in beeld gebracht is prachtig, dus zeker een goede reclame voor Noorwegen. De dilemma's van de verschillende familieleden worden goed in beeld gebracht. En doordat de documentaire meerdere jaren bestrijkt zie je de kinderen groeien, figuurlijk en letterlijk.

Maar al met al is het "maar" een documentaire en niet alles is even duidelijk: de rol van Ronja's vader bijvoorbeeld, de band van Ronja met Nik of waarom Nik niet in staat was om een (online?) baan te vinden om toch de boerderij te kunnen behouden.

De documentaire gaat over het neoromantisch project van een vrouw – een fotografe – die met haar gezin kiest voor een onafhankelijk en vrij, dus onmaatschappelijk, leven in de natuur dat wordt bepaald door liefde voor elkaar en de natuur in plaats van welvaart. Ook de opvoeding van de kinderen is à la Rousseau: het kind leert waar het behoefte aan heeft zodat het natuurlijk – een beetje ‘wild’ – blijft in plaats van dat het ‘beschaafd’ dus gekunsteld en onecht wordt. De vrouw sterft echter al snel maar de man probeert zijn belofte om haar project voort te zetten na te komen. Maar hij stuit op veel problemen: de oudste dochter die niet van hem is gaat na de dood van haar moeder weg om bij haar natuurlijke vader te wonen, hij moet de boerderij verkopen omdat hij niet kan werken en de hele dag met de kinderen kan zijn en als er dan een compromis komt waardoor de kinderen drie dagen per week naar school gaan ontdekken die kinderen een nieuwe wereld – van computerspelletjes tot nieuwe vriendjes – die veel interessanter is dan hun oude leven van de natuur en de hechte gezinsband. Het project desintegreert maar de liefde voor elkaar blijft, zodat de moraal van het verhaal die van alle soortgelijke verhalen is: het leven buiten de maatschappij is niet lang vol te houden maar de idealen ervan brengen evengoed iets goeds in de anderszins corrupte maatschappij.

Ik heb zeer gemengde gevoelens na het zien van de film. De idealen van de familie Payne vind ik schitterend, maar de manier waarop regisseuse Jacobsen die in beeld heeft gebracht zijn mij te persoonlijk. Dat wil zeggen dat ze de familie te dicht op de voet volgt en dat interacties tussen hen te geforceerd overkomen omdat ze zich constant bewust zijn van het feit dat een camera hen volgt.

Desondanks zijn de opnames prachtig en is het verhaal ontroerend én inspirerend. Maar had liever wat afstand gehouden.

Klik hier om mijn volledige recensie te lezen.

Maria en Nik besloten jaren geleden om uit de ‘rat race’ te stappen en zoveel mogelijk zelfvoorzienend te leven op een Noorse boerderij. Deze documentaire volgt de familie vanaf Maria’s dood als gevolg van kanker en Niks poging om Maria’s grote wens – dat het gezin op dezelfde voet doorgaat – uit te laten komen. Dat valt niet mee en als het gezin wat meer tijd had besteed aan de praktische problemen van de toekomst en als Nik wat meer ruggengraat had, nam hij de kinderen naar zijn geboorteland Engeland. Het is een documentaire, maar door de vele nagespeelde scènes en afgezaagde dialogen voelt het nooit authentiek. Er gebeurt van alles, maar gaat nooit de diepte in. Alweer zo’n oppervlakkige pseudo-meditatieve film die het alleen moet hebben van mooie plaatjes en een romantisch wereldbeeld.

Ondanks alle kritiek, die ik goed begrijp en ook wel terecht vind (met name de kritiek van mrklm), vond ik dit een aangenaam kijkertje. Niet zozeer door de landschappen (zie je ook nauwelijks), maar door de stille warmte die Nik uitstraalt. Je zou het inderdaad ook sukkelige warmte kunnen noemen, of zelfs laffe warmte. Maar dat is zijn zaak.