Tatami (2023)

Damn. Jij bent vast de gezelligste thuis.

Mijn ervaring is dat wij tot nu toe respectvolle en interessante discussies hadden. Ik snap niet zo goed waar deze vijandigheid ineens vandaan komt.

Ik ben zeker de gezelligste thuis, ik woon alleen.

Jij bemoeit je met een opmerking die ik tegen een ander maakt. Dat maakt jou in mijn ogen een indringer in een discussie, of in elk geval in iets dat een discussie kan worden. Daar kies je zelf voor.

Naar mijn mening ben JIJ degene die mij aanvalt.

Tsja, zo gaat dat wel eens op een publiek discussieforum. En in het echte leven.

Precies.

Ik probeer de vijandige houding die jij ineens aanneemt te begrijpen. Jouw eerste reactie richting Zeriel kwam nogal aanvallend over ondanks de "gewoon een vraag hoor" erbij. Het was de ervaring van Zeriel en gaf zelfs aan dat het inhoudelijk best aardig was alleen teveel werd afgeleid. Ik lees mee, zoals gebruikelijk op een openbaar forum, en reageer, tevens gebruikelijk op een openbaar forum. Ik was inhoudelijk en gaf argumenten.

Als je actief bent op een forum zou je toch ook moeten kunnen accepteren dat anderen zich er wel eens tegenaan "bemoeien" of er minstens op een normale manier op reageren. Zeker na de (naar mijn mening) fijne, goede en respectvolle discussies die we tot nu toe hadden, waar we vaak op één lijn zaten.

Om de boel te sussen: Mijn reactie was in die zin aanvallend dat ik me ergerde aan het gebrek aan inhoudelijke argumenten, en het puur afbranden (ja, dat is grof gezegd, weet ik) van de film op technische aspecten.

Meer ga ik er niet over zeggen. Ik ben niet de vrolijkste vandaag, dus moet ik mijzelf en jullie maar in bescherming nemen door me uit de discussie die nooit een discussie geworden is terug te trekken.

Oke, en nu weer lief doen tegen elkaar. Overigens ben ik van mening dat je in een discussie moet kunnen incasseren, maar ik stel voor dat Graaf Machine en Hannibal genieten van het feit dat ze allebei van de film genoten hebben en elkaar in elk geval daarin de hand schudden.

De discussie die we hadden, waar ik niet respectloos of onaardig ben geweest, hebben we afgelopen donderdag al afgesloten, met een like in het laatste bericht. Ik ben het met je eens dat je op een forum een discussie moet kunnen incasseren en wat de film betreft schudden we elkaar zeker de hand, daar was volgens mij geen twijfel over. Wat mij betreft no hard feelings, ben wel wat gewend op MovieMeter.

Sport hoort een apolitiek gebeuren te zijn waarbij de prestatie en fairplay het belangrijkste zijn. Helaas zijn er landen als Iran of ook China die menen dat ze internationale competities kunnen misbruiken voor politieke statements. In het geval van Tatami gaat het over de niet-erkenning van Israël als staat.

Een uiterst sober gehouden drama in 4:3 aspect ratio zoals de oude films, in zwart wit. De hele film speelt zich af op een wereldkampioenschap judo voor vrouwen, waar Leila Hosseini vastbesloten is om goud te halen. Daarna neemt de politieke druk alsmaar toe tijdens de competitie. Stel je voor dat je zo moet presteren terwijl je familieleden aan het thuisfront bedreigd worden.

Eerlijk gezegd verwachtte ik er meer van. Het wordt allemaal veel te lang en droog uitgerokken, en met judo heb ik ook al niks. De verwijten tegenover Iran zijn zelfs redelijk oppervlakkig want er gebeuren wel ergere dingen in het land die veel walgelijker zijn en waarover ook betere films bestaan (de films van Farhadi, Stoning of Soraya M etc). Als thriller wil het niet werken. Iran zal in ieder geval niet wakker liggen van deze film, die bovendien gefilmd is door een naar Frankrijk geëmigreerde Iraanse en een Israëli.

Mooie film over de apartheid die vrouwen ervaren onder het Islamitische regime van de haatbaarden in Teheran.

De film is nochtans gebaseerd op de waargebeurde feiten met de mannelijke Iraanse joduka Saeid Mollaei uit 2019 die heden trouwens voor Mongolië uitkomt.

Sterke film over hoe het Iraanse regime invloed uitoefent op een judoka en haar coach om te stoppen met vechten omdat de kans reëel is dat ze tegen een Israëlische zou moeten vechten en het gezichtsverlies voor het regime te groot zou zijn mocht het verkeerd aflopen. Ik zag al diverse films over het Iraanse regime en allen weten ze me te raken, hoewel het thema veelal steeds over de onderdrukking van de vrouw gaat.

Gebaseerd weliswaar op het verhaal van de mannelijke judoka Mollaei, maar de regisseurs kozen ervoor vrouwelijke judoka's te casten. De coach kwam me bekend voor en speelde de hoofdrol in het eveneens bijzonder sterke en bekroonde Holy Spider (Film, 2022). Ik beoefende vroeger zelf judo en de sport is me zeer genegen, dat hielp wel om tijdens elke match op het puntje van mijn stoel te zitten.

Moeilijk om de werkelijke intenties van het regisseursduo in te schatten. Ik was wat verbaasd over het hoofddoeken issue op het eind. De regisseurs lijken er een statement van te maken in navolging van de ontaarde protesten in Iran na de dood van Mahsa Amini, een jong meisje die haar hijab niet (tijdig) droeg. Moeilijk om in de hoofden van Leila en Maryam te kruipen, maar ik vond het wel opmerkelijk.

Beklemmend en indringend. Het went nooit. Weer eentje die toch nog enkele dagen door mijn hoofd zal malen. Het dilemma waarvoor deze vrouwen stonden valt moeilijk te vatten.

Mooie uitleg waarom regisseurs vaker kiezen voor het 'peoples format' 4 x 3

Why The Old-School 4:3 Aspect Ratio Is Coming Back With A Vengeance Right Now - Noam Kroll - noamkroll.com

Leila is een Iraanse judoka, die onder immense druk van het Iraanse regime staat om zich terug te trekken uit een toernooi om een Israëlische tegenstander te vermijden. Dit dwingt haar tot moeilijke morele keuzes. Zij en haar familie worden op een laffe manier gechanteerd.

De film belicht niet alleen de politieke dimensie, maar ook de persoonlijke strijd om integriteit en ambitie te behouden. De zwart-witcinematografie en het 4:3-beeldformaat versterken de isolatie en spanning van de personages. De acteerpestaties zijn overtuigend en de regie meeslepend. Het verhaal, hoewel fictief, is geïnspireerd door echte dilemma’s die veel Iraanse atleten ervaren. “Tatami” slaagt erin om een universeel relevant thema met esthetische precisie en emotionele diepgang te presenteren, wat het een gedenkwaardige filmervaring maakt. Een aanrader.

Goeie film die zich afspeelt tijdens de wereldkampioenschap judo voor vrouwen. Sport en politiek zijn vaak met elkaar verbonden en deze film is daar duidelijk een voorbeeld van. Goed opgebouwd (de film speelt zich af tijdens het toernooi met korte flashbacks waarbij de druk op het hoofdpersonage wordt opgevoerd), en ook mooi in beeld gebracht in zwart/wit. Wel een beetje eentonig.

Zeer intense en gelaagde film die verschillende onderwerpen wil aansnijden en hier op bewonderenswaardige wijze in slaagt. De politieke issues, het sportelement, het familieaspect en ook nog de kant van de Internationale Judobond. Het ene moment zit je op het puntje van je stoel tijdens een judopartij (zeer sterk in beeld gebracht), het andere moment omdat de man en het kind van de judoka hun huis moeten ontvluchten. De zwart-wit beelden geven alles een sfeervol en naargeestig gevoel. Complimenten ook voor het sublieme camerawerk.

Het acteerwerk van Mandi (Net The Night Agent seizoen 2 uitgekeken en hierin was ze ook geweldig) en Ebrahimi (ook één van de regisseurs) is fenomenaal. Het politieke aspect wordt zwart-wit gebracht, maar helaas gebaseerd op de realiteit. Hoewel de laatste scene wel heerlijk ambigu en cynisch is (Hosseini moet het als neutrale judoka opnemen tegen een Iraanse judoka, terwijl het land een jaar geleden geschorst is voor het onder druk zetten van haar sporters en familieleden. Of erger.).

Twijfel tussen 3.5* en 4*. Voor nu 3.5*, maar al wel één van de betere films van het jaar.