Jouer avec le Feu (2024)

Ha, het namiddagsmelodrama. In Frankrijk behoort dit soort veredelde tv-film nog tot het nec plus ultra van de box office, terwijl men in Hollywood enkel nog teert op overgebudgeteerde nonsens zoals Bridget Jones' menopauze of een musical met een groen geverfde meth junk. Jouer avec le Feu speelt met een idee dat de Franse intelligensia al decennia begeestert: de opkomst van extreem-rechts. Als we deze prent mogen geloven, is het Franse hinterland ondertussen verworden tot een soort Mad Max universum, waar dolende bendes skinheads naar lievelust kleurlingen bijeentuigen. Er is een scène waar Lindon zijn geradicaliseerde zoon volgt naar één of andere hangar waar een hele meute kaalkoppen een free fight spektakel aan het bewonderen zijn. Als een roedel primaten staan ze de vechtlustigen aan te moedigen. BLOED! GEWELD! VERDERF! Hun raaskallend schuim spat haast op de camera. En dat terwijl er zoveel constructievere manieren zijn om je masculiniteit te uiten, hoor je oud soixtante huitard Lindon zeggen. Zoals bijvoorbeeld, voetbal spelen. Of euhm... voetbal kijken!

Ik doe er wat lacherig over, maar punt is nu eenmaal dat Jouer avec le Feu erg schematisch is in zijn opzet. Vanaf de eerste scène waren ze mij eigenlijk al kwijt, wanneer je ziet hoe de 'rebellie' van de oudste zoon geïllustreerd wordt. Hij ligt maar gans de dag in zijn bed te suffen. Vervolgens grist hij snel een stuk baguette mee dat hij IN ZIJN MOND draagt, terwijl hij de wagen binnenstapt. Vervolgens weigert hij een jas te dragen, hoewel het erg koud is. Dit moet zowat de meest rudimentaire uitbeelding zijn van jeugdige opstandigheid, een archetype waar men in pop cultuur sinds de jaren '50 al aan vasthoudt. "Straks laten ze nog zien dat hij niet weet hoe een wasmachine werkt." Dacht ik bij mijzelf. En wonder bij wel, later is er effectief een scène waar notabene vader Lindon een hele trommel wasgoed roze heeft laten verworden. De moeder des huizes is al jaren overleden, maar dat dekselse manvolk kan nu eenmaal niet begrijpen hoe dat mysterieus instrument functioneert. Zoals ik in de eerste paragraaf al beargumenteer, is de fear mongering van de film ook iets te opzichtig. De oudste zoon heeft foute vrienden, een bende facho's. Wanneer ze elkaar ontmoeten, drukken ze hun voorhoofd bijeen en roepen ze WAZAAAA. Zoals in Scary Movie. De film voelt ook erg boomerachtig en verward op dit punt. Op een gegeven moment zit de dwalende zoon erg luide en erg 'kwade' muziek te luisteren. "Er zit niet eens een melodie, een leuk deuntje of een spetterende gitaarriff in" hoor je Lindon denken. Maar het is niet eens iets à la Rotterdam Terror Corps, meer een soort versnelde trance.

Er is ook nog een erg charmant naïve subplot waar Lindon met zijn jongere, bravere zoon naar Parijs trekt waar hij zich in de Sorbonne zal inschrijven. Na de opendeurdag eten ze samen een snack. De zoon eet een French Taco, Lindon houdt het bij een eenvoudige dürum. Dat is al gek genoeg!

Je vraagt je af waarom deze film zo nodig 110min moet duren. De plot verloopt niet echt lekker. Zo'n statement film heeft toch echt niet meer nodig dan een lean 90 minutes? In mijn cynisch geraaskaal zal ik nooit toegeven dat ik bij wijlen oprecht ontroerd was door de onvoorwaardelijke vaderliefde van Lindon.