Vogter (2024)

Vanaf 10 oktober 2024 in de bioscoop (Cinéart)

Viel wat tegen. Heftig verhaal, maar het plot bevat wat gaten wat de geloofwaardigheid niet bevordert. Verscheidene verwikkelingen die onlogisch zijn (een cipier die net iemand verrot heeft geslagen en vervolgens wordt haar verlof verzoek voor dezelfde gevangene ingewilligd??) of vrij willekeurig (sommige van de geweldsuitbarstingen kwamen echt uit de lucht vallen). Het feit dat elke keuze van Eva de zaak alleen maar erger maakt is behalve deprimerend ook wat ver gezocht.

Er is nog wel wat diepgang aanwezig, bijvoorbeeld in de confrontatie met de 'andere' moeder (die haar zoon wél is blijven zien maar daar ook onder lijdt), maar die komt ook niet bepaald uit de verf. Wat beklijft is vooral het vele geweld. Niet de verbetering waarop ik na het goede Den Skyldige had gehoopt.

Gevangenisbewaker Eva [Sidse Babett Knudsen] verzint een excuus om overgeplaatst te worden naar een afdeling met zware criminelen, omdat ze een rekening te vereffenen heeft met Mikkel [Sebastian Bull]. Mikkel heeft een lang strafblad en moet deze keer zitten, omdat hij een medegevangene heeft doodgeslagen. Goed geacteerd, vooral door Bull, maar er is geen karakterontwikkeling en (dus) geen verhaal. Hij is een crimineel met woede-uitbarstingen, zij een rancuneuze, sadistische vrouw. En ik mag toch hopen dat het uitgangspunt zo absurd is als ik denk, anders is er iets goed mis in het Deense gevangeniswezen.

Gevangenis = benauwd dus vierkant beeld… het begint een beetje sneu te worden. De film is op zich al benauwend genoeg, dus nergens voor nodig.

Bij deze pleit ik voor een verbod op 3:4 formaat voor films in de bioscoop….Teken de petitie!

Een intense film… die realistisch oogt, maar uiteindelijk toch ook niet erg geloofwaardig is. Genomineerd voor moederdagfilm 2025, bij deze.

volledig

De film begint nog best ok. Bijna waarnemend en het verhaal in beelden vertellend. Maar al vrij snel gaat het hopeloos fout, met de eerste groffe ongeloofwaardigheid. De moeder van het slachtoffer die nota bene met haar echte naam en zonder enige controle bewaker mag worden van de moordenaar van haar zoon, ik geloof er echt helemaal niks van zoiets in Denemarken kan. Vervolgens gaat haar baas met foto's en met naam en toenaam het hele misdrijf aan haar uitleggen. Als het daarbij gebleven was had de film misschien niet zo goed als drama gewerkt, maar nog wel aardig als thriller, maar het blijft een regen van onwaarschijnlijkheden. In beslag genomen drugs liggen blijkbaar in een archief waar iedere bewaker bij kan. De vrouw die een agressieve confrontatie met een gevangene heeft gehad is degene die hem gaat begeleiden op verlof. Dat begeleiden doen ze met zijn tweeën maar de tweede bewaker is de meeste tijd nergens te bekennen. Enzovoort enzovoort. Losse scenes zijn soms best knap in spanningsopbouw, maar het geheel van de film is zo ongeloofwaardig dat het de film de das om doet.

Verhaal is al niet geloofwaardig, maar die verlofdag is compleet stupide geschreven.

Onverklaarbare positieve recensies van gerespecteerde kranten. Zinloze film

Ontgoochelende film. Zeker omdat ik van Möller wat gewoon ben zoals zijn debuutfilm Den Skyldige (Film, 2018). Het probleem zit hem vooral in het plot dat totaal ongeloofwaardig overkomt. Het is me sowieso al een raadsel hoe beide individuen met elkaar in contact kunnen komen. Alsof dat nergens geweten is in al ellenlange verslagen... Maar het is niet enkel dat. Het verdere verloop van de film is in hetzelfde bedje ziek wanneer zij als nieuweling op de strengste gevangenisafdeling blijkbaar dingen voor gevangenen kan bekomen (en dat zijn niet zomaar wel eenvoudige verzoeken). Daar wordt toch wel erg licht overgegaan. En tot slot gaat zij - als persoon die hem heeft aangevallen - nog eens op verlof met hem. Alsof dat allemaal wordt toegelaten.

Ook naar de personages toe bleef ik op mijn honger zitten. Los van de link tussen beiden snapte ik de beweegredenen van Eva niet altijd. Ze draait met de wind en eigenlijk weet je helemaal niet wat de bedoeling is. Van de gevangene hetzelfde. Weinig context en duiding. In de plaats krijg je stereotiepe lege karakters

Inderdaad klopt hier weinig van. En dat is jammer. De film staat bol van fouten, en dat gaat zo irriteren dat er voor de film geen eer meer te behalen valt.

Gustav Möller, bekend van zijn beklemmende debuut “Den Skyldige”, dat we enkele jaren geleden vertoonden, is vermaard om zijn vermogen om spanning en emotie te verweven in minimalistische settings. Zijn tweede prent, een gelijkaardige genrefilm met dezelfde claustrofobische benaderingen als in zijn debuutfilm, werd goed onthaald op de Festivals van Berlijn en Stockholm.

Eva is een gewaardeerde gevangenisbewaker. Haar positiviteit lijkt zowel haar collega's als de gevangenen op haar afdeling ten goede te komen. Wanneer ze toevallig iemand ziet aankomen in een pas overgeplaatste partij, is ze gealarmeerd. Als ze door de lijst bladert, valt haar oog op de naam Mikkel en kijkt ze in de schaduw toe hoe hij wordt overgeplaatst naar het hoge-risico-blok. Deze gedetineerde stamt uit Eva’s verleden en heeft haar leven getekend. Onmiddellijk gaat ze naar haar supervisor om te vragen om overplaatsing naar dat blok, onder verwijzing naar een vage kwestie met een collega. Haar verzoek wordt ingewilligd, maar ze merkt dat de energie daar heel anders en gevaarlijker is, zoals haar soms botte nieuwe baas Rami uitlegt. Al snel heeft Eva manieren gevonden om zich met Mikkels comfort te bemoeien, wat meteen zijn aandacht trekt. Terwijl Eva's acties tegen hem escaleren, vindt er een keerpunt plaats.

“Sons” schittert door Möllers intelligente regie. Hij zorgt voor een bangelijke claustrofobische sfeer met het decor als een personage op zich: onheilspellend en onvoorspelbaar. Het camerawerk is intiem, vaak gericht op de gezichtsuitdrukkingen van de personages, wat de emotionele intensiteit vergroot. Möller ziet zijn film als een metafoor voor onze samenleving als geheel en ons rechtssysteem in het bijzonder.

De acteerprestaties van Sidse Babett Knudsen zijn overtuigend, ze draagt met een rauwe energie de film en blinkt uit door met een mengeling van warmte en ijskoude wraakzucht haar rol uitstekend uit te beelden. Er hangt constant een wurgende dreiging over deze thriller, een drama over straf en vergiffenis. Een film die blijft resoneren lang nadat de aftiteling is afgelopen.

Een claustrofobische, meeslepende en zenuwslopende kijkervaring. Prima film in mijn ogen.