Lee (2023)

Kate Winslet Could be a Best Actress Contender for 'Lee' - Variety

Kate Winslet on ‘Lee,’ the Film She Was Born to Make, for Vogue’s October Cover | Vogue

Vanaf 19 september 2024 in de bioscoop (The Searchers)

EDIT: vanaf 10 oktober 2024 in de bioscoop

In 1938 leert voormalig fotomodel en amateurfotograaf Lee Miller [Kate Winslet] leeft als een bon vivant in Frankrijk wanneer ze valt voor Roland Penrose [Alexander Skarsgård] en met hem gaat samenwonen in Londen. Ze gaat als fotograaf aan de slag bij ‘Vogue’ en krijgt aan het begin van de Tweede Wereldoorlog opdracht om het leven aan het thuisfront vast te leggen. Ze raakt bevriend met haar meer ervaren Joods-Amerikaanse collega David Scherman [Andy Samberg] met wie ze (via een omweg) in 1944 de kans krijgt om aan het militaire front te fotograferen. Winslet is uitstekend in de titelrol, maar haar personage is oppervlakkig uitgewerkt en je krijgt geen inzicht in wat haar nu werkelijk drijft – waarom ze alles laat vallen voor Roland blijft een raadsel. De gekunstelde raamvertelling, waarin een journalist [Josh O’Connor] haar in 1977 bevraagt over haar leven, doet nog meer afbreuk aan datgene waar het de echte Lee Miller werkelijk om te doen was. Haar portfolio is duidelijk vele malen relevanter dan haar levensverhaal.

Recensie Lee - VPRO Cinema

Recensie film Lee - volkskrant.nl

Zeker, ik weet nu iets meer over de fotograaf Lee Miller: ze was in de jaren twintig en dertig een recalcitrant fotomodel, viel [tegen haar geschetste karakter in] als een blok voor kunstenaar Roland Penrose, en werd een verbeten oorlogsfotograaf die de keiharde realiteit tijdens en vlak na WO II vastlegde. Het merendeel werd niet gepubliceerd.

Deze beschrijving doet wat eendimensionaal aan en zo is de film: een gedegen, professioneel gemaakte, conventionele biopic die zich niet concentreert op de mens Lee Miller, maar op haar beroep. De gekozen vorm - een interview van een journalist met de oudere Lee Miller over haar oorlogsfotografie - is te gemakkelijk en vooral hinderlijk, telkens wanneer het de verhaallijn onderbreekt. De twist aan het slot, als de beroemde oom uit Amerika, is volstrekt onnodig en banaal: een bekentenis moet de drager zijn van haar verbetenheid waarnaar we bijna twee uur hebben zitten kijken.

Ook dankzij het spel van Winslet krijg je het gevoel dat er veel meer viel te maken over haar leven dan deze rechtschapen, eendimensionale kijkdoos waaraan filmisch weinig valt te beleven. Alleen al te bedenken dat zij een muze is geweest van de surrealisten in de jaren twintig. Hoeveel kansen zijn gemist?

Teksten aan het slot van de film maken pas echt de triestheid van haar werkzame leven duidelijk, en dat is voor een film natuurlijk een teken aan de wand. Was de film ermee begonnen, dan was ook de geforceerde tweede twist aan het slot overbodig geweest.

Meh. Zo’n budget, zo’n cast, zo’n verhaal en er dan nog steeds zo’n verschrikkelijk lauwe film van maken.

Als tijdsbeeld is de film te oppervlakkig, en als biografie veel te dun. Een raamvertelling die niks toevoegt en alleen maar afleidt. Nergens wordt ook maar ergens in de verte invoelbaar hoe het is om je werk als fotograaf te zien worden misbruikt, of erger nog, genegeerd. Wat leren we precies over Lee Miller? Drie keer niks. Welke historische waarde hebben de blote tieten van Winslet en Merlant in deze beeldprent? Drie keer niks met een vleugje exploitatie.

Als je iets wilt weten over fotografie in de oorlog, in de hoogtijdagen van Time/Life en dergelijke, zoek dan zoiets als Minamata (2020) op. Zo’n film had Lee ook verdiend. Had er iets ingestopt over hoe het voelt, hoe het werkt als de telefoon gaat, als je dat blad met jouw foto openslaat. Zo moeilijk is het nou ook weer niet. Had eens met een fotograaf gepraat, om mee te beginnen.

Teleurstellende beschrijving van de film. En ik had er juist zo'n zin in.

En ik. Daarmee des te meer een teleurstelling.

Jaja, slechte films. We moeten er mee leven en we moeten er mee sterven.

Maar ik ga dit toch zelf bekijken. Soms ben ik het niet eens met andermans mening, gelukkig.

Uit de trailer haalde ik dat dit een wat luchtige film zou worden, maar op pakweg een derde van de film wordt de toon een stuk serieuzer. Zeker als de horror van de oorlog en vooral de Holocaust naar voren komen. Dat zijn de beste momenten van de film met stemmige muziek en precies de juiste toon waarmee wel een snaar werd geraakt. Winslet is verder prima (weer eens ouderwets uit de kleren ook) en sowieso over de hele breedte is de aankleding in orde. De film is oppervlakkig lees ik hier en dat klopt wel maar echt storen deed dat me niet omdat de film ook een tijdsbeeld toont en ik niet per se geïnteresseerd was in de persoon Lee. Alleen het einde, dat had niet gehoeven van mij. Het idee an sich is leuk maar past niet helemaal en is te gemaakt. 3,5*.

Kate Winslet is uitstekend in deze verder iets te conventionele en op veilig spelende biopic over fotografe Lee Miller. Bepaalde scenes maken de benodigde indruk, met name die in Dachau en in het appartement van Adolf Hitler, maar de film heeft helaas te kampen met een aantal dode momenten en scenes die de plank een beetje mis slaan. Gelukkig is de raamvertelling met interviewer Josh O'Connor wel mooi en heeft komiek Andy Samberg hier een verrassende en vooral prachtige rol te pakken.

Indrukwekkende film. Als je al vertrouwd bent met de foto's van Lee Miller een aanrader, maar ook als je haar werk nog niet kent. Mooie acteerprestatie van Kate Winslet. Bizar: Lee en Dave Scherman komen bij een trein, waar US hospics een voor een de deur van een wagon openen. Er komt een enorme stank van de trein. Deze ligt vol met de lichamen van overleden KZ gevangenen. En op de achtergrond speelt een Duitse moeder lachend met haar kinderen. En er zijn meer sterke scènes. Tijdens de aftiteling worden de originele foto's getoond die als voorbeeld hebben gediend voor enkele scènes in de film. Ik de film heeft indruk op me gemaakt.

Ik heb afglopen zaterdag deze film in het Zika Movie Theater in Olso gezien.

Vooraf had ik geen trailer gezien dus ik wist niet echt wat ik kon verwachten.

De eerste helft van de begin begon langzaam maar interessant maar dat vind ik juist goed zodat je als

kijker achtergrond informatie krijgt over de hoofdrolspeler en hun beweegredenen.

In de laatste helft laat deze film zien waarom Lee zo belangrijk is geweest.

Geen spoilers maar toen de echte foto''s en credits verschenen waren heel veel mensen in de zaal aan het snikken.

"Hitler and Eva Braun were dead by the time we were in his apartment. They'd committed suicide in Berlin."

Na o.a. zanger Lee Towers, vechtkunstenaar Bruce Lee, schrijver en stripauteur Stan Lee en waarschijnlijk nog een aantal bekende Lee's had je dus ook nog de Amerikaanse fotografe en fotomodel Lee Miller. Lee begon in de jaren twintig als model, stapte daarna over op fotografie en zou als oorlogsfotograaf tijdens de Tweede Wereldoorlog iconische beelden schieten voor modeblad "Vogue". In de biopic "Lee" wordt ze gespeeld door Kate Winslet en daar is ze in goede handen.

Want Kate Winslet is uitstekend als de eigenwijze, vastberaden en kettingrokende Miller, al moet je als kijker bij haar jonge jaren in Frankrijk (de film opent min of meer in 1938 in de Franse plaats Mougins, toen ze op bezoek was bij vrienden uit Parijs) wel af en toe een oogje dichtknijpen. De bijna 50-jarige Kate is namelijk geen twintig meer en dat is goed te zien. Veel beter dan dat ze ook nog lang geen zeventig is, zoals ze er in de scènes in 1977 uit moet zien. Het is nu eenmaal makkelijker iemand er overtuigend ouder uit te laten zien, dan jonger. De jeugd zit immers ook in je lichaam, niet alleen in je gezicht. En het lichaam van Kate Winslet krijgen we ook een aantal keren naakt te zien en daar is overigens niets mis mee en ze heeft ook nog steeds mooie borsten (die je ook regelmatig te zien kreeg in een ander oorlogsdrama, namelijk de Drama / Romantiek film "The Reader (2008)" toen ze nog een dertiger was).

Na een succesvolle carrière als model en mode-icoon gaat Lee Miller tijdens de Tweede Wereldoorlog aan de slag als een onverschrokken oorlogsfotograaf. Ze legt de gruwelen van de oorlog vast voor het Britse tijdschrift "Vogue" en dat van de soldaten aan de frontlinies, van door de nazi’s gefolterde gevangenen, van kaalgeschoren "moffenhoeren" en tot de opgestapelde lijken in concentratiekampen Dachau en Buchenwald. Hierbij toont ze niet alleen de wreedheid van de oorlog, maar ook de veerkracht van de slachtoffers. Ze betaalt hiervoor een hoge persoonlijke prijs, waarbij ze wordt geconfronteerd met een trauma uit haar verleden.

Met Kate Winslet in de hoofdrol had ik eigenlijk meer verwacht van deze biopic, die ik lang saai en langdradig vond. Pas als Lee na circa 73 minuten in Duitsland belandt, wordt de film eigenlijk pas echt interessant, maar dat is eigenlijk te laat. Lee is helaas gewoon een standaard biopic. Lee Millers verhaal gaat van start net voor de Tweede Wereldoorlog en we volgen haar reis via omwegen naar het Europa (Normandië in 1944) in oorlog om na de beëindiging daarvan visueel verslag te doen van de terreurdaden van Nazi-Duitsland in concentratiekampen. Het verhaal kabbelt zich voort en weet pas in het laatste gedeelte indruk te maken met de beelden in treinwagons en kampen (die beelden zijn met respect en zorg gemaakt) en als Lee in het bad van Adolf Hitler's appartement gaat zitten. En dat is tevens ook de laatste keer dat we de borsten van Kate Winslet te zien krijgen.

Lee's reis bestaat uit losse flarden, scènes waarvan je duidelijk ziet dat ze later terugkomen (en wat ook gebeurt) maar of je door de scènes Lee beter leert kennen is maar de vraag. Daarnaast is een onderlaag geschreven die in de ontknoping voor een schokeffect moeten zorgen, maar dat is onvoldoende uitgewerkt. Daarbij gaat het om haar zoon Antony Penrose (Josh O'Connor) die haar gedurende de hele film interviewt en die in het begin van de film nog geen naam heeft.

Antony Penrose vindt als twintiger namelijk in 1977, kort na het overlijden van zijn moeder, op de zolder van zijn ouderlijk huis in Oost-Sussex dozen vol foto’s en negatieven van zijn moeder. Het is een vondst die Antony’s kijk op z’n moeder ingrijpend zal kantelen (wat je in de laatste minuten te zien krijgt), want tot die tijd was ze voor hem vooral een moeilijke moeder geweest. Zwijgzaam, vaak dronken en depressief, en als ze in een slechte bui was verbaal ongemeen gemeen tegen de kleine Antony. Maar dankzij de foto’s en negatieven begrijpt hij beter waar die kilheid vandaan moet zijn gekomen. En via de foto’s kijkt hij in deze film mee met zijn moeder (die hij zogenaamd ziet en interviewt, maar die inmiddels al overleden is) en ziet hij de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog.

Wat betreft de foto's van Lee Miller is het jammer dat deze niet in de film getoond worden (wel zie je ze na het einde). Als ze prachtige, duistere, maar foto's met impact heeft geschoten, toon deze dan ook in de film. Nu zien we nagemaakte foto's die toch echt een heel ander effect bewerkstelligen dan de originele te integreren. Op het einde krijg je ook te zien dat Lee's foto's niet gebruikt werden in de Britse tijdschrift "Vogue" en waarover Lee zeer boos was. Maar in deze biopic lijkt het ook alsof ze dat niet wilde. Gezien het laatste gedeelte van de film, waarin zij met collega Davy Scherman (een sterke rol van Andy Samberg) de hel op aarde heeft vastgelegd, is het wel een begrijpelijke keuze van "Vogue" en zeker als men aangeeft dat het thuisfront haar werk te choquerend vindt om te publiceren. Haar foto's zijn overigens wel gebruikt in het Amerikaanse tijdschrift "Vogue". En verder kom je op het einde ook te weten dat Lee vroeger door haar vader is misbruikt en dat verklaart ook waarom ze zo fanatiek optrad tegen een Amerikaanse soldaat die een rondborstige jonge Franse vrouw aan het lastig vallen was.

Dat Kate Winslet gewoon een erg goede actrice is, bewijst ze ook weer in deze film, waar ze opnieuw een sterk rol neerzet als één van de belangrijkste vrouwelijke oorlogsfotografen uit de geschiedenis. Lee wordt perfect vertolkt door Kate Winslet en ondanks de heftige dingen die ze meemaakt, is haar vertolking nooit melodramatisch. Hetzelfde geldt trouwens voor Andy Samberg als fotograaf en correspondent David Scherman. Hij en Winslet vormen een bijzonder goed duo, met wie je ook meeleeft.

Verder wordt ze buiten Andy Samberg en Josh O'Connor (als journalist Antony Penrose die tevens de zoon is van Lee) ondersteund door Alexander Skarsgård (als kunsthandelaar Roland Penrose die tevens de man van Lee is), Andrea Riseborough (als Audrey Withers die tussen 1940 en 1960 de hoofdredacteur was van het Britse tijdschrift "Vogue" en die het voor Lee opneemt), Marion Cotillard (als journaliste Solange D'Ayen) en rijzende ster Noémie Merlant (als Frans model Nusch Eluard) en de laatste zien we in deze film ook naakt en haar borsten waren prachtig om te zien.

Al met al is "Lee" eigenlijk een ietwat tegenvallende biopic. De film is zeker niet slecht maar ook niet goed en bij tijd en wijle vond ik de film zelfs saai en langdradig. Kijk "Lee" daarom vooral voor de schitterende Kate Winslet als Lee Miller.

Lee heb ik ervaren als een beklemmende film die gedragen wordt door een fantastische Kate Winslet. Het leven van Lee Miller kent vele hoogte- en dieptepunten, dus de verfilming daarvan kan gewoonweg niet saai zijn en dat is het ook niet geworden. Lee laat de ellende van WOII zien, maar gelukkig zit er ook wat luchtigheid in, zoals in het frivole begin aan de Franse Riviera waar ze een mondain leven leidt.

'Creatie is de enige reactie op tirannie' zegt een vriend ergens tijdens een drankgelag en dus creëert ze beelden op een bijna manische manier. Die scene in het bad van Hitler is wat mijn betreft nu al iconisch, net als de originele foto die collega David Sherman van haar maakte. Google maar even...

Het is knap dat men van zo'n gevoelig onderwerp , met zo'n sterke actrice het TOCH voorelkaar weet te krijgen om een film neer te zetten die nauwelijks ontroert en geen indruk weet achter te laten.

En dit is GEEN compliment uiteraard.

Bij "Lee" zit je op het ene moment nog naar blote borsten te kijken om vervolgens alweer naar bevrijd Parjis te kijken. En hup, weer een momentje later ben je getuige van de verschrikkelijkheden in een concentratie kamp. Vliegensvlug moet je ook maar even begrijpen dat Miller er een dubbel leven op na houdt.

Als je dan ook nog eens op een merkwaardige manier richting het einde van de film op het verkeerde been wordt gezet houd je als kijker helemaal een nare bijsmaak over aan dit verhaal.

" Lee" had echt wel een 5* film kunnen worden maar door matige uitwerking vind ik hem niet meer waard dan drie.

3*

De spijker op de kop! Kate Winslet weet de rol die ze speelt zich helemaal toe te eigenen en zet ook hier weer een knap staaltje neer. Helaas volgen de scènes zich in rap tempo achter elkaar, en passeert haar "oorlogsavontuur" als een sneltrein de revue. De sfeer is goed en de beelden waren mooi geschoten met zo nu en dan een beklemmend sfeertje. Dus waarom niet iets meer stilstaan bij waarom deze film überhaupt is geschoten, het vastleggen van de gruwelijkheden tijdens de holocaust...?

Goeie film over een vrouw die tijdens de tweede wereldoorlog als oorlogsfotograaf te werk gaat. Een biopic in de vorm van een interview waarin Lee Miller terugblikt op haar tijd als fotograaf tijdens de oorlog. Solide, maar het wist me nergens echt te grijpen. Het hoofdpersonage komt goed uit de verf, mede dankzij een uitstekende rol van Kate Winslet. Maar ook de rest van de cast levert prima werk. Een kleine 3.5 sterren.

LEE - Fast Forward review

Geweldige film over een geweldige fotograaf en doorzetter.

Als je het werk van Lee Miller een beetje kent maakt de film nog meer indruk.

Ik heb me geen moment verveeld. Schitterend geschoten en goed acteerwerk.

Geen erg sterke film. Denk dat het vooral aan het script ligt want het ziet er niet slecht uit en Winslet kan natuurlijk prima acteren. Toch voelt het niet pakkend, ze rijden hiernaartoe en maken wat foto’s, daarna rijden ze daar naartoe en maken nog wat foto’s. Dan zie je die foto’s en vervolgens verschijnen ze weer ergens anders. Althans zo voelde het. Er had zoveel meer in gezeten. 2,5 sterren.

Ik ben ook niet zo onder de indruk geweest. Lag ook voornamelijk aan het plot dat ik weinig oogstrelend of spannend vond. Ik vond het alvast niet de grootste troef van de film. Over wie ik wel (al jaren) te spreken ben, is Kate Winslet zelf die wederom een puike prestatie neerzet. Gepokt en gemazeld in het vak zet ze hier vertolking neer van Lee Miller.

Een typische aanpak wel om aan de hand van memoires of hier in dit geval een interview een flashback te creëren over haar wedervaren als oorlogsjournalist. Ik vond alleen de uitwerking iets te matig en te fragmentarisch Voorts wel genoten van het geheel. Een bijzondere madam!

Op zich een mooie biografie. Ik vond alleen dat Kate Winslet niet heel overtuigend overkwam. Ook al dat gerook van haar begon mij een beetje te irriteren. Ik schat zo in dat er in die tijd veel gerookt werd, maar om haar nu echt in elke scene een sigaret te laten opsteken dat is geen toegevoegde waarde voor het personage.

Deze mag gerust in het rijtje met 'The Monuments men' worden geplaatst. Op papier een boeiend verhaal met de tweede wereldoorlog als decor, sterke cast, prima camerawerk, enzovoort. Maar toch wordt de potentie amper benut.

Evenals bij de voorgenoemde film blijft Lee toch vooral dobberen aan de oppervlakte en wordt het nergens echt krachtig of bijzonder boeiend. We volgen het personage voorafgaand aan en tijdens de tweede wereldoorlog, maar ik had nergens het idee dat we haar een beetje leren kennen. Het voelt hoofdzakelijk aan alsof er op een relatief zakelijke manier een aantal gebeurtenissen worden nagespeeld. Mat en vlak.

De bijrollen voegen amper wat toe, alsof die personen enkel benoemd moesten worden omdat ze er nou eenmaal bij waren. Je zou toch verwachten dat iemand als David, die een belangrijke rol speelde gedurende de tocht van Lee door Europa, ook wat meer 'body' zou krijgen in deze film. Niets van dat.

Jammer.