Challengers (2024)

Aardige sportfilm over een driehoeksverhouding. Het is Zendaya die als een tennisbal tussen twee jeugd rienden heen en weer gaat en de film. Kijkt daarom lekker weg. Op audiovisueel vlak is het ook in orde.

Krappe 4*

Verrassend goede en boeinde film over tennis en relaties. De film zit heel goed in elkaar en Zendaya is sowieso ook steengoed. 8/10.

Ik dacht in het begin dat de hoofdrolspeler een top tennisser zou worden. Aangezien hij al op Challenger niveau speelt, verwachtte ik dat zijn coach hem naar de top zou brengen. Maar de film nam een heel andere wending, wat ergens wel jammer is. Het zou interessanter zijn geweest als de makers die richting hadden gekozen of misschien bekende tennissers meededen bij de film. Daarnaast was de film gewoon te lang jammer.

Een film die ik inmiddels twee keer gezien heb, wat natuurlijk al iets zegt. Er is sprake van een zeer interessante dynamiek: Zendaya's karakter dat gewoon wil winnen en dat ook voor haar partner eist. De vrienden die minder ambitieus zijn, waarbij één niet de wil heeft om in haar eis mee te gaan, terwijl de ander de wil wel heeft, maar louter om haar, niet uit eigen ambitie. En dàt is een pychologisch interessant uitgangspunt, wat gelukkig ook bevredigend uitgewerkt wordt. Het is dan ook meer een psychologische film dan een film over tennis; de sport wordt met name gebruikt als aanleiding tot het uitgangspunt.

Ook de beelden zijn sterk, met name de laatste match is interessant gefilmd. De beelden zijn extra intens wanneer Zendaya zelf tennist, mede dankzij de de stampende soundtrack van Trent Reznor, die erg ongebruikelijk aanvoelt. Voor mij veel liever een componisten als Reznor of Jonny Greenwood van Radiohead (die ook een aantal interessante scores heeft) dan componisten als Williams of Zimmer. Geen idee of het iets te maken heeft met dat ze uit de rockwereld komen, maar hun soundtracks voelen veel verrassender en dus veel interessanter aan. In ieder geval 4* voor deze film.

Vlotte en energieke film die denk ik wel in het lijstje van de interessantste films van 2024 genoemd mag worden. Van de films die ik al zag van regisseur Luca Guadagnino, vind ik dit ook zijn beste. 'Mainstream' kan je Challengers misschien niet helemaal noemen, maar het is wel heel verteerbaar allemaal, en van begin tot einde een plezier om te kijken eigenlijk. En de dynamische en steeds wisselende driehoeksverhouding die aan de basis van de film ligt, is onnoemelijk intrigerend en boeiend geschreven, geacteerd en gefilmd. De haat, liefde, passie, verlangens en jaloezie dat de drie personages voor elkaar voelen loopt heel fluïde in elkaar over en verandert van scène tot scène, ook omdat de film natuurlijk continu springt doorheen de tijd. Je blijft zo wel de hele tijd bij de les, maar het wordt nergens onduidelijk of onoverzichtelijk. Sterker, de flow van de film en wanneer bepaalde onthullingen aan bod komen, vond ik nagenoeg perfect. En wat een ritme, tempo en energie zit er in deze film! Er zijn weinig dode momenten; de opzwepende muziek draagt hier voor een heel groot deel aan bij. De soundtrack vond ik denk ik achteraf echt nog wel het sterkste element van de film. Ook de momenten waarop die wordt ingezet, vooral. Tijdens dialogen gewoon bijvoorbeeld, wat eigenlijk heel storend zou moeten zijn, maar wat werkt dat ontzettend goed hier. Heerlijk werk van Trent Reznor, componist van dienst.

De personages an sich zijn eigenlijk helemaal zo diep of boeiend niet, maar op weinig momenten stoorde me dat. Het is daardoor misschien geen hele diepgaande film, maar oppervlakkig gezien heb ik hier meer dan genoeg plezier uitgehaald. Zowel O'Connor, Faist als Zendaya mogen in ieder geval gewoon leuke typetjes neerzetten. Eerstgenoemde was m'n favoriet, maar ook wel gewoon het leukste personage om te spelen wellicht. Het tennis-aspect van de film is, voor zover ik dat kon inschatten, vrij accuraat in beeld gebracht, of zo voelt het althans aan, en daar draait het uiteindelijk om in film. Maar meer dan een tennis- of sportfilm is het natuurlijk, zoals alle films van Guadagnino, een film over liefde, lust, passie en seksualiteit in al haar maten en vormen. De combinatie van de twee, dat competitieve sportwereldje gemengd met het zwoele, zomerse, broeierige, sexy en ook competitieve liefdeswereldje, tja het werkt gewoon.

4*. Nodigt zeker ook uit tot herziening, want bovenal is het gewoon een hele vermakelijke en 'kijkbare' film. Komt denk ik ook wel in m'n top 10 van het jaar terecht, of het moet nog gek gaan lopen.

Fraai opgezette film, maar vaak raak je wel een beetje de draad kwijt.

Van Luca Guagdagnino moet ik nog een hoop films zien, maar Bones & All was voor mij al een prima inkopper die het ook moet hebben van de sfeer. De sfeer weet hij ook piekfijn en erg fraai her te gebruiken in Challengers.
Een sportfilm.

We beginnen in 2019, maar als een tennisbal worden we wel door verschillende tijdsbestekken heen geslingerd.
Alles begint met het stelletje Patrick en Tashi. (Zendaya heeft hier weer een onvergetelijke rol neergezet als een bloedmooie vrouw). Patrick neemt regelmatig deel aan de tenniswedstrijden van zijn lokale club en staat tegenover Art. Zijn oude vriend. Al snel lijkt de eerste tenniswedstrijd niet slechts om de punten te gaan.
De kracht waarmee het balletje over en weer word geslagen lijkt te zijn gevoerd door iets wat tussen deze twee heren speelt. Frustraties doen tennisrackets kapotslaan (gebeurt vaker in deze film).

Maar het begon allemaal in het jaar 2006, toen Art en Patrick nog goede vrienden waren. Patrick is een bijdehant, terwijl Art nog wel een beetje naïef overkomt. Ze zijn in hun examenjaar en houden zich al bezig met tennis. En dan volgt de ontmoeting met Tashi. Ze slaan allebei op hol.

Je weet al een beetje waar dit naartoe gaat. Concurrentie? Jaloezie? Terwijl in beginsel Tashi voor hen beiden gaat. Zelfs tot een behoorlijk zwoele en geile trio (of toch een net geen trio). Maar gaandeweg lijkt Tashi slechts een spel te spelen van welke van de twee het beste voor haar uit de verf komt.
Standaard romantiek? In beginsel zeker. Maar de opbouw, de vertelkracht en het voornamelijk subtiel houden zorgt ervoor dat niet alle romantische films slecht hoeven te zijn of in de kleffe trant hoeven te vallen.
Challengers is een romantische film, maar ergens neigt het meer naar een psychologische thriller.

De film moet het ook voornamelijk hebben van de frisse samenloop, zwoele sferen en de krachtige soundtrack van het duo Atticius Ross en Trent Reznor. De tenniswedstrijden worden hier sterk weergeven. Echter zorgt de subtiliteit er vaak voor dat je nog wel eens de draad kwijtraakt. Of is het slechts gewoon een "what you see is what you get?" Misschien toch wel...

Challengers weet hierin een geslaagde driehoeksverhouding neer te schetsen en is de verzorgde, frisse en sfeervolle uitwerking hierbij het piekfijne visitekaartje. Nergens wordt het saai. Soms dan wel net iets te warrig, maar geslaagd is het zeker.

De Italiaanse regisseur lijkt de smaak te pakken te hebben, want in hetzelfde jaar komt hij nog met een historische film en wil hij ook nog een reboot op American Psycho maken.

4,0*

Niet zo onder de indruk van deze romantische speelfilm met als thema een combinatie tennis en

driehoeksverhouding. Mijn vrouw kon de film al helemaal niet smaken gezien het ook een sportfilm is met veel oog voor tennis wat haar interesse al helemaal niet is. Nochtans worden de tennismatchen en trainingen zeer goed weergegeven met prachtige shots, slow motion scènes in combinatie met een uitstekende soundtrack. Sowieso de kracht van deze film. Het acteerwerk is goed met vooral Zendaya die een uitstekende performance hier weet weer te geven. Nochtans een actrice die nog niet echt wist te overtuigen in vorige films. De twee mannelijke hoofdrolspelers spelen hun rollen ook prima. Maar waar loopt het dan mis bij deze film? Tja, het verloop van het verhaal is een beetje chaotisch gezien de flashbacks , de handelingen en bedoelingen van de personages. Het wist mij op geen enkel moment te raken en het romantische aspect is afwezig. Maar wat de film zeker geen goed doet, is het abrupte, onbevredigend slot waar je als kijker ook geen vat op krijgt. Ja, speculeren kan je altijd. 6/10

Challengers kon me qua verhaal en invulling niet echt boeien. Verhaaltechnisch is het echt minimaal en het acteerwerk was mijns inziens ook tegen het randje. Wat er dan overblijft is...

Een erg dun verhaal, en dat duurt dan 131 minuten. Er zitten op zich wel wat leuke beelden in, maar de stijl is onevenwichtig, en ten dienste van het narratief is het ook al niet - het voornaamste motief lijkt meer om de speelduur op te rekken, maar die was toch al zeker een uur te lang. Hetzelfde probleem met de soundtrack - er zit geen lijn in, en wat er uit komt komt niet op het moment dat het iets toevoegt.

Even droef is het met de cast al. Zendaya is absoluut niet op haar plaats, ze overtuigt op geen moment, en met de pruiken die ze op krijgt ziet ze er al niet eens overtuigend uit. Jammer, ze kan zoveel beter dan dit prutwerk. Net als Faist en O’Connor wellicht beter kunnen - ook niet op hun plek in deze film, zoveel is wel duidelijk.

Een van de reviews op imdb die me aansprak heeft als titel ‘Only works for fans of Zendaya’. Maar als je je daar onder schaart, dan moet je deze film eigenlijk juist overslaan. Zonde van je tijd, en grote kans dat je het even teleurstellend vindt als ik.

Heel fijn. Ik vond zowel de vorige (Bones and All) als de volgende film (Queer, gezien in Venetië) goed maar een beetje uit evenwicht. Hier is het wel evenwichtig. We krijgen een sportfilm die de grootste cliche's kan vermijden en dat verrassend overtuigend koppelt aan een verhaal over een driehoeksverhouding en volwassen worden. De dynamiek tussen de drie blijft constant boeiend en de psychologie van de film is erg overtuigend.

Ik vond ale drie de hoofdacteurs overtuigend maar met name Zendaya een openbaring. Ik zou van haar nog weleens een rol willen zien waarin ze totaal tegen haar type in gecast is voor ik een definitief oordeel heb. Ook erg geslaagd is de visuele bravoure van Guadagnino en de muziek van Trent Reznor die inmiddels wel een gevestigde naam is in de filmwereld. Als je dat in de jaren '90 gezegd had was je voor gek verklaard.

Vind Guadagnino altijd op zijn minst goed. In 2025 heb ik de lange films gepland die ik nog niet zag (en dat zijn zijn twee remakes: A Bigger Splash en Suspiria bij).

Goed en origineel verhaal met heel erg veel zweet, tijdsprongen, en vrij irritante technomuziek dat op de meest willekeurige momenten leek in te zetten. Als je een film over tennis verwacht kom je bedrogen uit, daar gaat de film niet over maar is slechts het decor van een ander spel dat met seksualiteit wordt gespeeld, waarbij tergend langzaam naar het echte relevante matchpoint gewerkt wordt.

Ik ben totaal geen tennis-mens. Wel ben ik een Josh O'Connor/Zendaya/Mike Faist-sexytime mens...

Challengers beloofde een spannende, seksueel getinte dramedy te zijn met een driehoeksverhouding om u tegen te zeggen. Die belofte maakt de film maar gedeeltelijk waar want het blijft allemaal net iets te braaf om echt baanbrekend te zijn.

Het duurt me ook allemaal wat te lang om mijn aandacht ten volle te behouden. Er had gemakkelijk een dik half uur van de speelduur kunnen geschrapt worden. Ik betrapte me ook op het feit dat de hele driehoeksaffaire me niet hard kon boeien. Ik had het snediger verwacht.

Luca Guadagnino bewijst dat hij een competente regisseur is, met inventieve camerabewegingen en een soundtrack om u tegen te zeggen. Jammer dat het verhaal net wat te eentonig bleef. De acteerprestaties van Zendaya, O'Connor en Faist zijn wel zeer goed, dat wel.

3*

Love it or hate it. Dertien jaar eerder, zes jaar later, negen maanden eerder... zelden zo'n storende non lineaire vertelling gezien.

Als sportfilm weinig boeiend. De tennisscènes zijn telkens vrij kort en worden abrupt onderbroken waardoor er geen spanning in zit. Soms wel knap hoe het balletje recht op de camera afkomt. De tennis is in de film een geleider voor allerlei complexe emoties binnen een liefdesdriehoek. Enfin veel liefde was er niet tussen het trio. Het personage Tashi : een 'cock teaser' die twee mannen manipuleert en eigenlijk van geen enkel van beiden houdt. Haar enige doel is om hen tegen elkaar op te zetten in de tennis (denk ik toch). Voor brandend en erotisch moet je niet echt bij Zendaya zijn. Persoonlijk had ik hier liever Margot Robbie gezien bijvoorbeeld. Dan die twee vrienden die rivalen worden in de liefde. Vond ik ook maar twee oppervlakkige sufkoppen.

Er is veel waar ik me aan stoorde, maar er zijn ook zaken die wel in goede aarde vielen. De pompende soundtrack, het camerawerk dat vaak buiten de lijntjes ging en een best verfrissende en speciale benadering voor een sportfilm. Ik las onlangs "veel style maar weinig substance" en ik sluit me daarbij aan. Het idee is goed maar het werkt niet naar behoren.

Na Call Me by Your Name, Bones and All en nu ook deze voltreffer moet ik Guadagnino onderhand toch wel tot mijn favoriete filmmakers van dit moment rekenen. Hij neemt hier genres die normaal vaak tot voorspelbare formulefilms leiden en maakt de film zo dramatisch en hitsig dat het hilarisch wordt.

De niet chronologische vertelstijl draagt ook sterk bij aan zowel het drama als de frisheid van de film. De personages zijn niet sympathiek maar psychologisch zeer interessant. Het script is gelaagd en zit vol met symboliek, soms subtiel, vaker nog hilarisch bot. Erg sterke en toepasselijk ietwat lompe score ook, en de film is visueel aantrekkelijk (al werd de slow motion op het eind wel irritant).