The Zone of Interest (2023)

Ga je hem kijken?

Misschien tzt. Ik vind het een mooie grote titel voor MUBI.

Ik houd niet zo van expliciete films, maar gezien de kijkwijzer van 12 jaar en ouder valt het wellicht mee.

Het is voor velen net de kracht van de film dat er geen expliciete scènes zijn. Het is aan de kijker om er de expliciete gebeurtenissen zelf bij te denken. Louter én enkel in dat opzicht een bijzondere film.

Merci. Duidelijk. Dat is ook een genre dat me sowieso meer aanspreekt.

Goeie film over een kampcommandant van Auschwitz die met zijn gezin vlak bij het concentratiekamp woont. Alhoewel waargebeurd, is de film bijna surrealistisch te noemen. Dit wordt ook versterkt door de wat afstandelijke manier van filmen. Zeker een originele film over de holocaust (omdat je feitelijk niets te zien krijgt), maar soms wel wat langdradig.

The Zone of Interest is een experimentele film vermomt als doorsnee documentaire. De gruwel zit daarbij niet in wat je ziet, maar in wat je verbeeldt. Als kijker zie je bijvoorbeeld hoe vrouwlief het onkruid in de weelderige bloementuin wiedt, maar niet wat zich achter de muren afspeelt. Achtergrondgeluid speelt een beduidende rol in de beeldvorming - met een terechte Oscar voor Beste Geluid als bevestiging.

4,0 * Banaliteit van kwaad

Ik was niet zo heel erg onder de indruk van de film moet ik zeggen. Misschien dat ik gewoon niet zo goed ben in impliciete verwijzingen maar bij mij maakten de 'enge' achtergrondgeluiden en de beelden die op zwart of rood sprongen eigenlijk geen moment indruk.

Wel vond ik het psychologisch interessant om te zien hoe Nazi's een 'normaal' leven konden hebben zonder daar al te erg mee te zitten. Beide hoofdpersonages (Rudolf en Hedwig) speelden prima. Rudolf is volledig afgestompt maar ik had het wel interessant gevonden om te weten hoe hij zo geworden is. Hedwig lijkt in een soort vreemde voortdurende ontkenningsmodus te zitten waar ze niet meer uit komt.

Vreemd genoeg zijn het psychologische mechanismes waar ik ook in mijn eigen omgeving en misschien zelfs wel bij mezelf mee te maken heb. (don't worry, ik ben geen moordenaar ) De pure onverschilligheid, de ontkenning, de apathie. Nu ik zo zelf aan het typen ben geef ik toch een half puntje meer.

Een psychologisch interessante film maar bij mij had het juist wel wat explicieter gemogen.

wat een saaie film.

Tja.... ik vond 'm eerlijk gezegd echt best wel slecht. Ik weet het, ik ben volgens mij de enige onder de reviewers. Het zal ongetwijfeld aan mij liggen.

Ik weet dat ik nu vast de nodige kritiek over me heen ga krijgen, maar ik was erg teleurgesteld in deze film. Het ligt niet aan het acteerwerk: dat is meesterlijk. Het ligt zeker niet aan het onderwerp: één van de zwartste hoofdstukken uit onze geschiedenis. En het ligt al helemaal niet aan het perspectief: het was juist dit bijzondere perspectief dat me benieuwd maakte naar deze film. Waar het wel aan ligt? Het script. Dat is gewoon té saai. Er gebeurt té weinig.

Het eerste half uur is erg indrukwekkend. De akelige geluiden op de achtergrond, de duistere beelden van rokende schoorstenen, de oranje gloed van het vuur dat 's nachts de kamers verlicht. Maar het 2e en 3e half uur bieden niet veel extra. Natuurlijk, je leert nog over een paar belangrijke gebeurtenissen in het leven van Hoss, maar die kan ik in een halve minuut ook leren van wikipedia. Bovendien blijft de film voor mij té impliciet (en dan heb ik het niet over de gruwelijkheden in het kamp, daar hoef ik geen beelden voor te hebben om het me te kunnen voorstellen). Veel van de - voor mij overbodige, weinig betekenisvolle scenes - kregen pas betekenis na het lezen van dit artikel: Rudolf Höss: de gehate kampcommandant van Auschwitz  | Nieuwe Revu . Nu begrijp ik beter wat er in hem omging, ik begrijp nu waarom hij en zijn vrouw niet meer samen sliepen (hoewel de rol in de film niet helemaal matcht met wat er in het artikel over geschreven wordt), ik begrijp het paardrijden beter, ik begrijp zijn karakter nu beter, ik begrijp Hoss beter. Hoss heeft een uitgebreide en - zo is het oordeel van experts - betrouwbare biografie geschreven voor hij werd opgehangen in Auschwitz. Waarom is hier niet meer gebruik van gemaakt om me meer te leren over wat er in zijn geest om ging? Hoss had wel degelijk gevoel bij de gruwelijkheden, maar was overtuigd dat hij het goede deed. Maar hij voelde de emoties. Hij dwong zichzelf tot het bijwonen van de massamoorden en hij dwong zichzelf om daar geen enkele emotie bij te vertonen omdat hij wist dat iedereen naar hem aan het kijken was. Hij was volledig overtuigd van het goede van het 'Nationaal Socialisme' en als hij ging twijfelen vermande hij zich om te doen wat in zijn ogen gedaan moest worden. Die spanning, dat dilemma, dat las ik in het artikel en had ik graag in de film terug gezien. Of het zat allemaal wel in de film, maar het is me ontgaan. Hoe dan ook, het was gewoon niet mijn film. De titel is overigens briljant gekozen: het is duidelijk waar de 'zone of interest' van Hoss en zijn gezin lag. Nogmaals: het eerste half uur is indrukwekkend en sterk.

Hoeveel sterren geef je het dan? Met pijn in het hart geef ik de film 1,5 ster. Ik kan er simpelweg niet meer voor geven. Maar ik doe het met pijn in het hart, want er zat zo veel potentie in deze film met dit bijzondere perspectief.

Wat een slechte film! Je zit alleen maar naar het gezin te kijken terwijl je op de achtergrond wat schreeuwen en schieten hoort. Hier had veel meer ingezeten. Jammer, want ik ben erg geïnteresseerd in dit onderwerp.

Sorry, maar als je de werking van kamp Auschwitz zo beschrijft dan moet je je iets meer in het onderwerp nog gaan verdiepen. Ik vond het ook geen topfilm, maar hier doe je de film erg tekort mee.

The Zone of Interest is een film die vooral twee woorden oproept nl. afstandelijkheid en onverschilligheid. Verwacht geen verhaal, maar een sobere, kille fragmentarische film over kampcommandant Rudolf Höss en zijn gezin die naast het concentratiekamp Auschwitz wonen. Ze tonen totaal geen medeleven of gevoelens wat er in het concentratiekamp zich afspeelt en zijn meer bezig met hun eigen behoeftes zoals werk en huis. Van onverschilligheid gesproken. De regisseur weet dat knap in beeld te brengen door geen close-ups te gebruiken en weinig aandacht te geven aan de personages zelf waardoor er een gevoel van afstandelijkheid bij de kijker ontstaat. Als kijker kan je de bedoeling van de regisseur volgen, maar toch blijf je op het einde van de film met een raar gevoel zitten van was dit nu de film. Het slot is ook abrupt en eigenaardig met een switch tussen Höss in de gangen en het heden waar poetsploegen in het kamp aanwezig zijn om alles in mooie staat aan het publiek te kunnen vertonen. Opvallend is ook het begin van de film met een twee minuten durende zwart scherm. 6/10

Goeie film over de banaliteit van het kwaad tijdens het nazi regime, vrij klinisch in beeld gebracht.

zeer beklemmend door wat er juist niet getoond wordt.

Sandra Hüller speelt zeer overtuigend.

Indrukwekkende film. En dit had ik van tevoren niet durven dromen. Echt nieuw is het allemaal niet. In Schindler's List worden ook dezelfde kunstjes toegepast: de nazifeestjes in dat huis, van Amon Goethe geloof ik. Maar hier is het dus uitgesmeerd tot een volledige film en ik was eigenlijk bang dat dat al heel snel zou gaan vervelen of zelfs irriteren, maar niets is minder waar gebleken.

Visueel een plaatje, eenvoudige doch fraaie interieurs, maar ook een huis dat benauwend aandoet, de ramen potdicht... Sandra Hüllers acteerprestaties zijn weer eens superbe, ze overtreft zich zelfs, met een beetje boers en dommig postuur, dat loopje bijvoorbeeld als ze op blote voeten haar echtgenoot volgt door het huis. Nerveuzig, paniekerig zelfs, maar sporadisch ook opeens heel fel, zoals de manier waarop ze dat briefje van haar moeder van de tafel grist.

Een kunstmatig aangelegd paradijs binnen de hel, in pasteltinten. Een gruwelijk (mooie) scène is wanneer ze haar baby aan de rozen laat ruiken onder een hemelsblauwe lucht, die haast iets weghad van een gedicht van Sylvia Plath.

Nog een mooie scène, niet om wat er gezegd wordt overigens, maar puur om wat er te zien is, het moment dat ze met z'n tweeën op de houten vlonder staan en de rivier onder hen doorstroomt. Het valt haast niet uit te leggen, maar dat greep me op een of andere manier heel erg aan; de sterke stroming, het water stond op dat moment vrij hoog volgens mij. De natuur die zich niets aantrekt van het hele gebeuren en maar door- en doorgaat...

Ben toch even gaan googelen. De rivier die het dichtst bij Kamp Auschwitz ligt is de Wisla, de grootste rivier van Polen. Maar dat vond ik dus vreemd, aangezien het toch echt een flink stuk lopen is vanaf het kamp (volgens Google Maps zo'n 2 en een halve kilometer) terwijl in de film te zien is dat de rivier pal achter het huis stroomt. Nu ben ik na wat speurwerk te hebben verricht erachter gekomen dat Aushwitz niet uit één kamp bestond (wat ik altijd dacht; stom, stom!), maar uit 3 kampen: Auschwitz II (Birkenau), het vernietigingskamp in het noorden en nu dus het memorial/museum, Auschwitz I (Stammlager), een basiskamp, en aan de rand van dat kamp bevond zich dus de villa van Rudolf Höss, die gelukkig bewaard is gebleven, en waar inderdaad een rivier vlakbij stroomt, niet de Wisla, maar rivier de Sola, meer naar het zuiden. Dan is er ook nog Auschwitz III (Monovitz), een werkkamp in het oosten.

Weer wat geleerd.

Een andere fantastische scène vond ik die met de warmtecamera, nooit eerder gezien, ja in Nosferatu zag

ik iets wat erop leek, maar dat was geen warmtecamera maar gewoon een blauwe filter. Rudolf Höss die zijn kinderen voorleest uit Hans & Grietje en op het punt is beland dat de heks in de oven wordt geduwd - tegelijkertijd zien we een meisje dat oplicht in het donker en haast hypnotiserend op haar fiets door het beeld glijdt. Schitterend.

Op zich is het gegeven best interessant. Dat je een gezin volgt die vlakbij alle gruwel woont. Maar dit is in een half uur ook wel gezien. Er gebeurt zo weinig en je ziet zo weinig dat het echt verveelt. Ik snap wel wat de makers met deze film wilde bereiken, dat je vooral zelf moet gaan nadenken wat er allemaal gebeurd. Je hoort gegil en af en toe een knal. Je ziet rook van ovens en stoom van treinen in de wolken. Tja niet zo moeilijk wat je dan moet fantaseren.

Ze zijn niet aan het barbecueën en de stoomtrein is niet een TGV vol toeristen richting Parijs of Londen.

Hoe goed de bedoelingen van de makers ook mogen zijn, ik vond de kijkervaring maar matig. Het in- en outro sprongen er wat mij betreft uit. Het gehele verhaal rondom de familie van de Kampcommandant Rudolf Höss is dodelijk saai. Natuurlijk speelt het zich af naast Auschwitz, maar op de één of nadere manier hadden de gebruikte geluiden en beelden weinig impact op me. Natuurlijk weet ik wat daar gebeurde, maar met deze film voelde ik me niet met de neus op de feiten gedrukt. Ik vond de opzet van The Zone of Interest bij voorbaat erg sterk, maar de uitwerking was onvoldoende.

Straks derde keer in de bioscoop zien.

Een heel bijzondere oorlogsfilm. Een oorlogsfilm die ook eigenlijk geen oorlogsfilm is. Het hele verhaal is eigenlijk een randverhaal tijdens de tweede wereldoorlog. En dat is een hele bijzondere insteek om een verhaal te verzinnen naast een plek waar zulke verschrikkingen hebben plaatsgevonden. Dit is meer het verhaal van het leven van een gezin dat naast Auschwitz woonde en hun dagelijkse leven, hoe ze de dag doorbrachten en de administratieve rompslomp van een man die overgeplaatst moest worden terwijl zijn vrouw daar helemaal niets voor voelde. Geen film over de verschrikkingen van Auschwitz zelf, al is het ook weer onmogelijk om daar niet aan te denken als je deze film ziet. Maar goed, al met al wel een heel fascinerende film vooral vanwege de bijzondere invalshoek.

Ik herken me erg in wat notsub schrijft. Het viel mij dus ook tegen al zitten er echt wel sterke elementen in de film. Ergens halverwege wordt het steeds beklemmender (met het vuur, de as, de geluiden, die vreemde dochter, etc ) en ik hoopte toen dat het zich zo door zou ontwikkelen, de spanning verder op zou bouwen tot een of andere (anti)climax maar helaas. De sleur kwam er weer en ik moest me best naar het einde toe slepen. Ik snap best dat die sleur en saaiheid deel van het punt zijn dat de film wil maken, maar ja, het kijkplezier gaat er wel aan op die manier. Niet geweldig dus helaas.

Bizar uiteraard het "gewone" leven naast zoiets gruwelijks maar ik mis als film zijnde het echt meegenomen worden in het verhaal. Je kijkt letterlijk het hele verhaal mee vanaf een afstand. Om die reden moeizame te kijken en vandaar toch een wat lagere score.

Zucht de zoveelste film onder het A24-logo die flink tegenviel! Deze voldoet wel perfect aan al hun artistieke kenmerken. Tergend langzaam, met weinig dialoog en veel inzoomen op onbelangrijke zaken zoals bv. een hele reeks bloemen....Daarnaast is er eveneens een gimmickachtig concept bedacht zodat erover de film iets valt te melden. Het is een Holocaust-film waar je niet de slachtoffers van Auschwitz, maar de mensen aan de andere kant van het prikkeldraad worden gevolgd en waar de maker zich een extra beperking gaf door ook niets te laten zien van de gruweldaden. Echter daardoor loopt de film in zijn eigen opzet vast, getuige de meerdere keren dat het beeld op één kleur sprong. Dit was naar menig een zwaktebod. Daarnaast werkt het afstandelijke filmen ook niet echt mee! Honderd minuten lang de banaliteit en vervreemdende procedurele machinerie weergeven is niet boeiend genoeg. De film zit net als de familie in een bubbel. Maar blijf uiteindelijk gewoon een lange herhaling van hetzelfde idee.

Misschien A24 films overslaan als het zoveel zuchten is iedere keer?

Ik keek deze film voor de Movie world challenge in mijn uppie. Waarvoor ik me dus bepaalde regels heb opgelegd. (1 film uit Oscarnominatie of winnaar voor Beste Buitenlandse Speelfilm 2010-24) Het is nou niet zo dat ik ga zitten uitzoeken welke films door A24 worden gemaakt, maar vaak worden ze als Must-See aangeprezen dus ja...dan ga je er ook weleens één kijken! Daarnaast kan er altijd weleens een uitzonderingen zijn....zeker toen ze net begonnen waren schoten ze ook regelmatig raak, dus wie-niet waag-die niet-win! Maar helaas bezitten ze naar mijn mening de laatste jaren, de meeste gewoon dezelfde inwisselbare artistieke--sfeer...

Glazer zet hier een aparte, subtiele film neer, waarin de jodenhaat extreem staat (ook al krijgen we het echte leed achter de muren niet te zien), of hoe anders is de verschrikkelijke onverschilligheid van de villabewoners te verklaren !?

Zelfs voor de nare geluiden en de donkere rook hebben ze geen aandacht, laat staan dat ze het bespreekbaar vinden. Bespreekbaar is wel het ontwerp voor een nieuwe verbrandingsoven waarin het woordje ..."lading" valt, als omschrijving van het onmenselijke van hun acties.

Het slot van de film beperkt zich tot een donker beeld maar wel met doordringende, sinistere sirenegeluiden en geschreeuw. Houdt dit een waarschuwing in ? Mals voor de mensheid is de film trouwens niet.

Ik vond deze film kwa acteer werk erg goed.

Wel vond ik het hier en daar wat langdradig. Ik vond het wel jammer dat het meer ging om buiten het kamp alsof er niks gebeurd is daar. Ook de laaste beelden van de film waren erg indrukwekkend.

Een gegeven vanuit een andere hoek, de gruwelen komen niet in beeld van het concentratie kamp Auschwitz maar doormiddel van geluid best heftig.

De kamp commandant die met zijn gezin, een goed leven wil.

Maar ook vreselijke daden uithaalt in het kamp waar zijn woning ook staat.

Een prima film, maar geen doorsnee film.

Bij uitstek een film waarbij je de volledige aftiteling moet blijven kijken (en in dit geval ook luisteren). Normaal gesproken is dat een prettig moment om nog even na te denken, te verwerken, te reflecteren; maar nu wrijft de gekozen soundtrack je nog even vreselijk tegen de haren in wat precies de surrealistische verhoudingen van de film onderstreept. IJzersterk. *4.0

Regisseur Jonathan Glazer profiteert van aparte en zeer effectieve geluidsbewerking binnen zijn nieuwste oorlogsproject, waarin de kijker vooral ongemak wordt aangejaagd met beelden die je eigenlijk nooit ziet. Dat is effectief gedurende het eerste halfuur, maar blijkt uiteindelijk vooral een gimmick die niet effectief blijft voor een totale speelduur van 105 minuten. Zeker aangezien de situatie rondom de hoofdpersonages relatief snel uitgewerkt is en ondanks het keurige acteerwerk nergens echt weet te beklijven. Hierdoor zit je als kijker geregeld opgescheept met uitgesponnen scenes die in de basis vooral nietszeggend zijn. Het is de regie van Glazer die soms met een aantal aparte sfeerimpressies uitpakt, maar niet veel meer bereikt dan dat. The Zone of Interest blijft op die manier een aparte en unieke opzet hebben die simpelweg niet efficiënt over de gehele film benut wordt.

Wat ge niet ziet, maakt deze film zo bijzonder. Heel aparte film! Absolute aanrader!

Van sommige films heb je hoge verwachtingen. Sommige films doen die verwachtingen uitkomen. Deze film voor mij duidelijk niet. De scènes in de film springen van de hak op de tak, nergens ook maar iets van enig logisch vervolg. Daarnaast had de film zo veel beter tot z'n recht gekomen als scènes van het luxe leven van familie Hoss te zien waren afgewisseld met de gruwelen van Auschwitz.

Mijn beoordeling van deze teleurstellende film blijft steken op anderhalve ster.

Sterk aangeraden door een vriend, zelf heel bereid om dit steengoed te vinden, maar het lukt me niet.

Misschien wist ik al te veel, een film is altijd op zijn best als je 'r maagdelijk in kan stappen. Ik wist dus waarover het ging, ik wist ook dat dit van de eigenzinnige, ooit cultregisseur en prijzenpakker in de reclamewereld, Jonathan Glazer.

De beelden en vooral de kleuren zijn prachtig: ietwat gebleekt maar tegelijkertijd intens en verzadigd. met de verouderde interieurs, perfect de sfeer van jaren '40 oproepend. Ondertussen heel de tijd die dreunende, dreinende 'nijverheid'. Brrr… Dat Glazer de al vaak (maar uiteraard nooit té vaak) in films behandelde jodengenocide vanuit een ander, ja zelfs nieuw standpunt wil belichten is uiteraard toe te juichen.

De aparte regie is initieel best vermoeiend: een camera die louter (zo lijkt het toch) registreert. Wanneer gaat er nu eens eigenlijk eens iets gebeuren? Na een twintigtal minuten komt er dan toch schot in de zaak, verdwijnt mijn irritatie en lijkt er zich toch iets van verhaal te ontwikkelen. De KL-specialist moet naar Oranienburg, zijn vrouw, 'De koningin van Auschwitz' klampt zich vast aan haar paradijs, 'meer dan ze ooit durfde te dromen'. (Hüller kan bij mij, na het briljante niks meer fout doen)Erdmann Natuurlijk is dat 'paradijs in Auschwitz' megaschokkend, maar het is me wat te opzichtig. Ook de close-up van Höss die opgaat in de stoom van de trein terwijl je ondertussen alleen maar hartverscheurende kreten hoort, is schokkend. Maar ergens te geconstrueerd. Ik voel het niet. Zo wist één terloopse zin van Primo Levi me harder te raken over die onthutsende systematiek en professionalisme bij het uitroeien van een volk dan heel deze film.

En dan zijn er nog de onheilspellende, raadselachtige zwart-witbeelden… waar ik het raden naar heb. Sommigen voelen het wel. Ik heb al veel films waar ik nog minder van snapte hogere scores gegeven, maar deze voel ik dus niet. En da's jammer, want ik wou het zo hard.