May December (2023)

Uitstekende film over een actrice die onderzoek doet naar een rol die ze binnenkort gaat spelen. Twee boeiende personages. Goed gecast en Natalie Portman weet de beste rol neer te zetten. Redelijk meta hier en daar (ook al lijkt de focus daar zeker niet op te liggen). Alhoewel ik de toon van de film niet als melodramatisch zou omschrijven, past de melodramatische muziek wel goed binnen het geheel.

Vond deze May December toch wel verrassend goed, doet niet veel onder voor ander werk van Haynes. Maar ik moet met name Carol nog eens terugzien. De drie hoofdrolspelers zijn alledrie uitstekend, alledrie ook met een heel ander soort rol: Moore als manipulatieve, emotioneel verknipte verleidster, Portman als de actrice zonder scrupules, en Melton als een 'manchild' die overvleugeld wordt door zijn kinderen. Vooral de scenes met Melton zijn schrijnend. Haynes maakt er een duistere en gelaagde film van die tot het einde blijft boeien, de wat opzichtige symboliek met die vlinders is hem vergeven.

Beetje een slowburner, maar intrigerend drama.

4*

Elizabeth is een actrice die zich voorbereidt op de rol van Gracie, een vrouw die jaren geleden in opspraak raakte vanwege een relatie met een 23-jaar jongere man. Elizabeth bezoekt Gracie en haar familie om hun dynamiek te observeren, maar naarmate ze dieper in hun verleden duikt, worden verborgen spanningen en onuitgesproken gevoelens blootgelegd. De grens tussen werkelijkheid en spel vervaagt, waardoor zowel Gracie als Elizabeth gedwongen worden hun keuzes en identiteit te heroverwegen.

"May December" is een onderhoudend psychologische drama dat complexe vragen oproept over moraal, identiteit en de manier waarop we onze levens vormgeven. Natalie Portman en Julianne Moore geven overtuigende vertolkingen als respectievelijk de actrice en haar onderwerp, en hun chemie draagt de film. De film verkent de nuances van menselijke relaties en de prijs van keuzes die in het verleden zijn gemaakt. Het resultaat is een intrigerend en oncomfortabel verhaal dat me omwille van de kwaliteiten redelijk kon boeien.

De muziek van Marcelo Zarvos is echter schaamteloos gekopieerd van deze van Michel Legrand voor “The Go-Between” van Joseph Losey. Luister maar.

Main Theme van The Go-Between (1971)

Intrigerende film over intermenselijke relaties, en de sensatiezucht van de tabloids en de roddeljounalistiek en het menselijk leed dat het veroorzaakt.

Wat ik me dan afvraag is: als je uiteindelijk al zo lang gelukkig bent in je relatie, waarom laat je dan zo'n sensatiebeluste wolf in schaapskleren in je prive-sfeer toe om oude wonden open te rijten en je leven in de war te schoppen.

Desalniettemin: uitstekende acteerprestaties, en maar weer eens het bewijs dat een film waar in feite weinig gebeurt toch boeiend kan zijn.

Het eindshot is veelzeggend en deprimerend.

Door het aantal positieve reacties hier deze film gisteren eens bekeken.

Dat viel me wat tegen, ik vond 't geheel eigenlijk maar tamelijk zwak in alles.

Het plot, spel, verhaal, camerawerk, matig acteerwerk ... met name de verschrikkelijke pianomuziek en het dito acteerwerk van Melton maakten voor mij de budget TV-filmsfeer compleet.

Wat op mij nog wel enigszins interessant overkwam was de transformatie van Portman die uiteindelijk wel heel letterlijk in haar rol zat, een "truuk" die ze overigens veel beter neerzette in Black Swan.