La Passion de Dodin Bouffant (2023)

Wat een aangename verrassing; eindelijk weer een nieuwe Tran Anh Hung film!

En nota bene met Juliette Binoche. Hier kijk ik enorm naar uit!

Draait in Cannes. Volgens R. Rovers in Trouw: "Dat je tegen het eind van het filmfestival in Cannes een pompeus en wanstaltig gedrocht als The Pot-au-feu te zien krijgt, is iets om dankbaar voor te zijn. Het zet de boel in perspectief."

Vanaf 7 december in de bioscoop (Cherry Pickers Filmdistributie)

Vanaf vandaag in de Belgische bioscopen.

La Passion De Dodin Bouffant review

Binoche op haar best.

Oef. Wil ik zien. Zal alleen wel 2024 en thuis worden

Le pot-au-feu is niet alleen een zeer smakelijke, maar ook een aangrijpende en diepzinnige film - de Volkskrant

Tergend saai kookprogramma.

Aan toevoegend: gewoon vervelend. Niks mis met vervelende saaie films hoor, maar aan mij zijn ze niet besteed. Geweldig acteerwerk enzo, en goede beelden ook. Prachtige cinematografie en de cameraman/vrouw verdien een doos met pluimen.

Maar de film is strontsaai.

Gastronomen Dodin [Benoît Magimel] en Eugènie [Juliette Binoche] weten in hun grote keuken dag in dag uit de heerlijkste maaltijden te maken. Ze werken al 20 jaar samen wanneer Dodin Eugènie eindelijk weet over te halen om zich (ook) als man en vrouw aan elkaar te verbinden. Maar dan begint Eugénie te worstelen met haar gezondheid. Een flinterdun verhaal als excuus voor eindeloze scènes waarin wordt gekookt of gesproken wordt over recepten. Prachtig gefilmd, maar voor de niet-ingewijden verschrikkelijk saai. Liefhebbers van hoogwaardige gastronomie lukt het vast wél om wakker te blijven.

All animals were harmed, slaughtered, chopped up, cooked, and devoured for this movie.

En dat zijn er nogal wat. Een behoorlijke slachting gaat schuil achter de mooie beelden….

Normaal vermijd ik films die zijn geschreven door de regisseur. Slechts het advies van een vriend deed me vandaag in de bioscoop belanden. Wist dus niet wat ik kon verwachten. De titel gaf me wel een idee, en gaandeweg de film kreeg ik het vermoeden dat het een ironische kijk was op overdreven culinaire aandacht van een tenenkrommend pretentieuze groep beter gesitueerde kwallen in een era waarin het er nog toe deed met welke lepel in de mond je geboren werd. Daarmee niet gezegd hebbende dat dit vandaag de dag niet zo is. Enfin, verder begreep ik er niet zo veel van. Er was ook nog sprake van wat kleffe romantiek en de voortdurend aanwezige grijns van de hoofdrolspeelster vermocht bij mij de gekromde tenen weing rust te gunnen. Vermijden zou ik zeggen...

Wat deze film zo bijzonder maakt is de kennis, de kunde en de liefde voor het koken en daarbij de liefde voor elkaar.

Hoe een ingespeeld team zulke prachtige maaltijden maakt is indrukwekkend gefilmd en boeide mij van begin tot eind. Dat daarbij de kasteelheer en de kokkin gevoelens voor elkaar hebben maar zich daar niet volledig aan overgeven maakt het ook een fascinerend liefdesverhaal. "Ben ik de kok of ben ik je vrouw". Vond het een boeiende vraag met een nog boeiender antwoord.

Ben je fan van het vele troep dat uit Hollywood komt dan zal deze film niet je ding zijn maar hou van je koken, ben je romantisch en vind je het leuk om na afloop een film samen met anderen te doorgronden dan is dit een must-see.

Nu te zien op Picl!

Ik gebruikte de introductiekorting omdat ik de dienst nog niet eerder had gebruikt, en betaalde maar 2,49 euro (50 procent korting).

Ik ben fan van Tran Anh Hung, al is zijn carrière jarenlang wat in het slop geraakt. Ik ben fan van Juliette Binoche en ik ben fan van eetfilms en fan van de Franse keuken. Wat kan er mis gaan?

Tran Anh Hung brengt alles heel sereen in beeld. De liefde voor de kookkunst wordt geduldig in beeld gebracht.

Het eerste uur werkt de betovering van al het mooie eten en de romantiek wel. De ziekte van Binoche geeft de film een diepere laag. Het laatste half uur vind ik uitermate saai, er wordt bijna niks aan het verhaal toegevoegd. De slotscènes zijn wel mooi.

Délicieux (Film, 2021) is een film die in alle opzichten meer plezier brengt in de keuken en dit koppelt aan een boeiend verhaal.

Jammer dat Le Pot-au-Feu, zoals de film in Nederland heet, niet wat meer te bieden heeft dan sereniteit.

Ik ben dol op de Franse keuken, maar de film blijft een beetje steken in het sec tonen van de bereiding, waarbij het (magere) verhaal een beetje te veel naar de achtergrond verdwijnt.

Iedereen die wel eens eten fotografeert weet dat het verdomd moeilijk is om het er smakelijk uit te laten zien. Nou, daar heeft regisseur Tran Anh Hung geen last van; het water liep me in de mond. Er gebeurt verder niet zoveel in deze film... ja, er wordt hartstochtelijk gekookt en dat is genoeg.

Wij hebben deze film trouwens gezien onder de titel 'Le pot au feu'. Staat op Picl. Kijk smakelijk!

Hoewel de verhalen heel anders zijn, riep deze film bij mij sterke herinneringen op aan Yin Shi Nan Nu. Net als in de gastronomische film van Ang Lee uit 1994 is het een schier onafgebroken parade van lekker eten. Je krijgt haast vanzelf trek. De romantische verhaallijn, die min of meer als rode draad dient, komt nauwelijks van de grond maar die is dan ook van ondergeschikt belang, volgens mij.

Het is heerlijk plaatjeskijken in deze film. Het ene na het andere heerlijk uitziende gerecht komt voorbij, in een verbijsterende hoeveelheid allemaal voor een enkele schranspartij - overtuigend gekookt en gespeeld door Magimel en vooral Binoche, met een wat weinig overtuigende maar wel schattige rolomdraaiing erbij ook nog.

Narratief is het wel een beetje een lege doos, een nothing-burger om maar in culinaire termen te blijven. Het schoot me op een gegeven moment te binnen dat de titel wellicht veelzeggend is - een pot-au-feu, dat klinkt als een voor mij ideale maaltijd, met een uiterst simpel recept en het resultaat van een bouillon (want ik ben dol op soep) en daarna de groenten en het vlees waar die bouillon van getrokken is. Maar het is eigenlijk nogal smakeloos, en dat is de film uiteindelijk ook - net als de pot-au-feu, er zit van alles in, maar aan het einde van de maaltijd heb je niet het gevoel dat je lekker gegeten hebt.

Visueel vond ik de film erg doen herinneren aan Phantom Thread (2017). Maar dat is verder toch wel een veel sterkere film.

Dat is dan ook een aparte specialisatie. Het beste werk wat ik tot dusver ooit gezien heb is van een stel Amerikanen die je kan vinden op Insta onder de naam 'burklehagen', er moet daar of op hun website wel ergens een filmpje te vinden zijn over hoe ze hun resultaten bereiken (of is het bereiden).

Aardige film over een beroemde kok die al jaren samen leeft en werkt met een vrouw. De film speelt zich zo'n eeuw geleden af. Een aantal lange kookscenes die mondwaterend zijn. Het is dan ook allemaal prachtig in beeld gebracht en ook in alle rust. Verhaaltechnisch is het nogal mager en op een gegeven moment heb je het ook wel gezien.

Ik moet meer films van Tran Anh Hung gaan kijken. Norwegian Wood was al een zeer fijne film, maar The Taste of Things is nog smakelijker. Binoche, lekker eten, mooi weer, fijne dialogen, een aangenaam sloom tempo. Als een heerlijk zomerbriesje, met toch een zeer venijnige en donkere ondertoon. Hoewel nooit te zwaar. Met een geweldig einde.

dit krijg je dus als een (voor Frankrijk) buitenlandse regisseur, een film maakt met maar één opzet: trachten een gouden palm te winnen. Men neme de Franse gastronomie en de juiste periode (kostuumdrama), mix dit alles et voilà: één grote puinhoop. Halfweg had ik zelfs de indruk dat Juliette Binoche uit protest met regisseur met opzet volledig ongeloofwaardig en doelbewust haar voeten begon te vegen aan dit verschrikkelijk gedrocht.

Gastronomische films zijn de laatste jaren wat in opmars geweest. Vaak weliswaar met wat meer schwung en verhaal dan deze Franse productie. En met een authentieke Aziatische film moet je dit ook niet vergelijken.

Moeilijk om een oordeel te vellen over dit. Technisch knap met de cinematografie en het camerawerk. Het zou jammer zijn mocht dat niet zo zijn met al die mooie gerechten die werden gepresenteerd. Als je het niet kan ruiken of proeven, dan moet het minstens goed in beeld worden gebracht.

Inhoudelijk dan weer mager. De romance is weinig interessant en vergalt het plezier van de keuken.

Wat een prachtige laatste scene/shot!