Flora and Son (2023)

Klinkt goed John Milton ‘Flora and Son’ Review: John Carney Makes Another Cozy Irish Musical | IndieWire

Vanaf 29 september te zien op AppleTV+

Aah fijn. Vanaf eind september lekker vanaf de bank te zien. Een film van John Carney met Eve Hewson . Daar onderbreek ik graag de (dan al) horrorchallenge voor. Misschien in combinatie met een rewatch van Anna and the Apocalypse (Film, 2017) - MovieMeter.nl.

Trailer

Eve Hewson met dat heerlijke Ierse accent .

John Carney wist bij mij potten te breken bij het zien van Sing Street. Geweldig Iers indiefilmpje. Jack Reynor doet net als in Sing Street ook hierin mee. Toen ik ook zijn naam zag dacht ik ok dit kan weer wat worden. Flora and Son is zeker minder qua muziek, wat natuurlijk jammer is, gelukkig weet Eve Hewson heel de film lang de aandacht te trekken. Ze had totaal geen probleem met de film te dragen. Aangenaam simpel verhaaltje dat weer eens laat zien dat haat en liefde toch dicht bij elkaar liggen. Hier vooral dan als moeder-zoonrelatie.

Ik ben aangenaam verrast door Eve Hewson, de oudste dochter van Bono (U2), als de sexy, alleenstaande moeder die heel wat te stellen heeft met haar puberende zoon. Zoals in de meeste films van de Ierse regisseur John Carney speelt ook nu muziek weer een belangrijke rol in het verhaal. Een sympathieke goedgevoel film.

Goeie film over een alleenstaande moeder en haar tienerzoon met de nodige problemen. Mooie personages, maar de manier waarop ze opeens interesse in muziek kreeg, ging me wat te snel. Desalniettemin een heerlijke feel-good-movie waarbij het ook leuk is om te zien hoe de liedjes ontstaan (bekend terrein voor regisseur John Carney).

Niets anders verwacht https://www.ad.nl/show/vier-sterren-voor-flora-and-son-dochter-van-bono-betovert-in-zalige-feelgood-filmmusical~a2dda3ab/. John Carney stelt nooit teleur.

Geen Once of Sing Street, maar John Carney heeft weer een zeer aangename film afgeleverd. Eve Hewson is zoals ik al verwachte zeer goed op dreef, maar ook Gordon-Levitt speelt het allemaal prima. Jammer genoeg heb ik weinig met dancemuziek of de rapscene, dus de dromen van die zoon konden me gestolen worden. Geef mij maar Hewson met een gitaar in haar handen, wijntje erbij en een sigaretje.

Volledige recensie

De oudste dochter is Jordan, Eve is het op een na oudste kind.

Verder vond ik de film leuk, rauw en realistisch. De strubbelingen van zoveel (denk ik) goed weergegeven met een sprankje hoop aan het einde.

Eve kan de film makkelijk dragen.

Edit moderator: opmerking over mondkapjes verwijderd. Politieke opmerkingen zijn hier niet toegestaan, los van het feit dat dit niks met de film van doen heeft.

Ach ja, tegenwoordig is alles politiek blijkbaar en mag je niets zeggen over het prive leven van de hoofdrolspeler. Why bother?

macrobody: je zegt het zelf al: why bother? Als je het er niet mee eens bent graag bezwaar maken in een DM, dan kan het hier weer over de film gaan.

Het is niet precies helemaal een nieuw idee misschien, een film van John Carney waar mensen met wat muziek weer helemaal gelukkig worden. Maar ja, het werkt, de liedjes zijn erg leuk, en al is deze variant misschien niet even sterk als Begin Again, heel ver zit het er nou ook weer niet van af. Het helpt vanzelf dat Eve Hewson haar ietwat platte maar oh zo schattige Flora erg fijn speelt, de Max van Orén Kinlan een heerlijk irritant etterbakje is, en Jack Reynor zo’n onsympathieke zak patat is. Ehh, ik bedoel vanzelf dat hij dat heel, heel overtuigend speelt.

En waar je zou kunnen vinden dat Carney in herhaling vervalt, zijn liedjes worden wel steeds sterker, al valt ook wel wat op dat het er deze keer minder zijn. Misschien is dat het geheim. Dat en het vrolijke romantische sausje met Gordon-Levitt - al een tijdje niet meer gezien geloof ik, en ook hij lijkt wat gegroeid. Dit gaat hem tenminste erg goed af.

Alleenstaande moeder Flora [Eve Hewson] heeft moeite om de eindjes aan elkaar te knopen. Haar 14-jarige zoon Max [Orén Kinlan] is bovendien al zo vaak in aanraking geweest met justitie dat hij bij een volgende overtreding in een internaat kan zal belanden. Flora vindt een afgedankte gitaar, laat die opknappen en geeft die Max cadeau. Die is echter veel meer geïnteresseerd in haar laptop en daarom besluit Flora zelf gitaarlessen te nemen. Online vindt ze een geschikte mentor in Jeff [Joseph Gordon-Levitt], met wie ze een band krijgt die beide levens ten goede zal veranderen. Hewson is buitengewoon goed als een moeder die zich weigert neer te leggen bij tegenslagen en zich met humor en doorzettingsvermogen door het leven slaat. Muzikaal feelgood-drama met liedjes die goed genoeg zijn om te behagen en die passen bij de personages die ze schrijven.

Leuke film, maar niet zo goed als Once of Sing Street.
Het is leuk dat het zich afspeelt in een ordinaire flatwijk en gaat over een alleenstaande moeder die trouwens wel opvallend veel budget heeft voor privélessen.
Sterke hoofdrol van Eve Hewson. Zij heeft wel pit en charisma.
Het muzikale 'succes' verhaal van moeder en zoon is vooral aandoenlijk om te zien.
Verder nog aandacht voor een lichtvoetig romantisch verhaaltje met haar muziekdocent in vele Zoom gesprekken.
Wel een grappig einde met dat gezamenlijke optreden met haar ex, haar zoon en de muziekdocent op afstand.

De ierse regisseur John Carney heeft inmiddels min of meer zijn eigen genre gecreëerd: het feelgood muzikale drama. Na Once, Begin Again en Sing Street zorgt hij ook nu weer voor een dikke glimlach, al is de plot hier wel aan de dunne kant. Gelukkig zijn de personages innemend genoeg om dat door de vingers te kunnen zien. Eve Hewson is geweldig in de trashy hoofdrol; Joseph Gordon-Levitt ontwapenend als haar gitaarleraar op afstand.

Goh, het is alweer jaren geleden sinds Carney zijn vorige film Sing Street. Dat was net als Once een prachtige film over muziek maken en de kracht van muziek. Toen ik die lelijke filmposter zag besefte ik niet eens gelijk dat dit ook een film van hem was, maar tijdens het kijken is het onmiskenbaar een Carney.

Het moet wel gezegd dat de film vaak wat al te zoet en fantasievol is, en ook wat te gehaast in de plotonwikkelingen misschien. Een geweldige rol van Hewson zorgt er alleen voor dat de film net dat rauwe en authentieke randje krijgt dat het nodig heeft. Ik vond de humor en dialogen ook echt leuk regelmatig.

Overigens is niet alle muziek in de film bepaald mijn smaak (een groot verschil met Once of Sing Street, die op zijn minst 1 fantastisch nummer hadden) en dat nummer tijdens de climax op het einde is vreselijk, maar dat maakt ook niet zoveel uit als een film zoveel hart heeft. Die camera die in de slotscène liefdevol door de pub en de straten van Dublin zweeft is al mooi genoeg.