Toen Ik Je Zag (2023)

De voornaamste reden dat de film indruk op
me maakte, was de wetenschap dat dit op het ware verhaal van Antonie Kamerling en Isa Hoes gebaseerd is en je het tragische einde dan ook al kent.
De film zelf laat weinig substantie en weinig dynamiek zien, zeker voor een film met manische depressieviteit als belangrijk thema. Het ligt er allemaal vrij dik bovenop en komt daardoor nogal eens plat over.

Dat elke scene er zo ontzettend mooi en idyllisch uitziet, had goed bij kunnen dragen aan het pijnlijke contrast tussen het ogenschijnlijk perfecte leventje en de diepe donkere dalen van de depressie van Sebastiaan daar tegenover - alleen worden die grotendeels uit beeld gehouden.

Behalve bij het vinden van Sebastiaans levenloze lichaam zie je ook bij Esther weinig gebeuren.
Ze oppert bij wijze van spreken hier en daar een keer dat Sebastiaan ‘eens met iemand moet gaan praten’ maar je ziet haar verder weinig echte interesse tonen.

De sprong van wat langer in bed blijven liggen naar klaarstaan bij een spoorwegovergang is voor de kijker ook enorm groot, maar Esther reageert hier heel gelaten op.
Ze schrikt amper, troost hem niet, vraagt hem niks, maar verstopt een mes en een springtouw en lijkt vervolgens bijna onverstoorbaar verder te gaan met haar bezigheden.
Hier had voor mij meer aan vooraf moeten gaan of tussen moeten zitten om het gedrag van beiden enigszins inzichtelijk te maken.

Ik vind ‘Toen ik je zag’ dan ook een film met qua beeld een prachtig zonovergoten kleurenpalet, een aangrijpend thema, maar qua inhoud te weinig diepgang.

Redelijk ingetogen Nederlands drama van Ben Verbong die na lange tijd weer eens een Nederlandse film aflevert. Zoals bekend is het verhaal losjes gebaseerd de relatie tussen Antonie Kamerling en Lisa Hoes. Goed geacteerd, maar slecht verstaanbaar, dus zet de ondertiteling aan.

Ik was de hele film beetje aan het switchen.

Maak er of een echte bio van , en houd dan ook de originele namen, en beetje het uiterlijk.

Nu waren de namen anders, maar dan b.v. wel ineens de zeer duidelijke overeenkomsten zoals de kapsels uit het GTST tijdperk, de hit " toen ik je zag". duidelijk dat het natuurlijk om het verhaal van Antonie gaat, dus houd je dan ook aan die persoon, en laat hem ook zo noemen, ipv beetje vaagheid.

verwerk er dan ook een fictieve hit en tv serie in .

Ik werk een beetje heen en weer geslingerd naar waar ik werkelijk naar keek wat erg jammer was.

Redelijke film, die veel moeite had om op gang te komen en dat ook nooit echt is gekomen. Het is allemaal wat traag en zo nu en dan zelfs wat langdradig. Het was wachten op het moment waarvan we wisten dat het zou komen.

Acteerwerk was prima, al vond ik Noortje Herlaar wel een stuk beter dan Egbert Jan Weeber. Het gebruiken van andere namen vond ik geen toegevoegde waarde en zelfs een vreemde keuze. De film blijft wat oppervlakkig voor m’n gevoel.

Zwaar onderwerp en best de moeite waard om te kijken, maar zal niet heel lang bijblijven.

Bastiaan Groenewegen [Egbert Jan Weeber] en Esther de Wal [Noortje Herlaar] leren elkaar begin jaren 90 kennen tijdens een auditie voor de soapserie waarmee ze allebei door zouden breken. In 2009 zijn ze getrouwd en wonen ze met hun Oscar [David Hofland] en Emily [Keet Padberg] in een huis ver buiten de stad. Op professioneel gebied gaat het beiden best voor de wind, maar Bastiaan kampt met extreme stemmingswisseling en spreekt regelmatig uit dat hij het liefst dood zou willen zijn. De proloog maakt duidelijk dat dit een verfilming is van het autobiografische boek van Isa Hoes over haar huwelijk met Antonie Kamerling, die in 2010 een einde aan zijn leven maakte. De hele film voltrekt zich als een herhaling van een patroon: Bastiaan is depressief, Esther smeekt hem om goed voor zichzelf te zorgen, Bastiaan is spoorloos, Esther maakt zich grote zorgen, Bastiaan komt thuis. Herlaar maakt indruk en weet Esthers onzekerheid, frustratie, woede en vooral haar machteloosheid invoelbaar te maken. Verbong had dit meer diepgang kunnen geven door ook aandacht te besteden aan het rouwverwerkingsproces, maar dat laat hij jammer genoeg achterwege. De titel verwijst naar de nummer 1 hit uit 1997, geschreven door Guus Meeuwis en gezongen door Antonie Kamerling als het personage Hero uit de film (later ook een serie) All Stars.

Een film die er best inhakt. Zal er zeker mee te maken hebben dat ik Antonie nog heb gekend. Nu lijkt Egbert Jan Weeber niet op hem, maar soms zijn z’n blikken wel erg raak.

Vreselijke aandoening.

4*