Birth/Rebirth (2023)

Zwangerschaps- en moederschapshorror met een Frankenstein-twist. De gevolgen van het spelen van God en de ethiek van medische vooruitgang vanuit een feministisch perspectief. Deze film draait om twee verschillende vrouwen: Alleenstaande moeder Celie, is verpleegster op de kraamafdeling van een ziekenhuis In hetzelfde ziekenhuis is Rose (Marin Ireland) daarentegen een emotieloze Patholoog die geïsoleerd werkt en leeft met een fixatie voor de dood. Plotseling slaat voor Celie's zesjarige dochter Lila een tragedie toe, dat beide vrouwen naar elkaar leidt.

Alhoewel de film enkele verontrustende en grafische scènes laat zien, zijn deze niet bedoeld om te schokken. Er zijn onderweg een paar scenes waarbij Lila's regeneratie uit de hand lijkt te lopen die de horror-kant uit lijken te gaan maar het is ook niet echt een monsterverhaal. Het is dan ook geen horror maar meer een medische thriller. Maar het maakt het zeker geen slechte film!

De film is dus vooral een karakter-gedreven en weigert om de personages te beoordelen. Het zijn gebrekkige en gecompliceerde mensen die keuzes maken om te beschermen en te behouden wat het belangrijkst is. Beide actrices leveren zeer geslaagde vertolkingen. De sfeer die ontstaat is treurig, met gedempte kleuren van ziekenhuis-lijkenhuis-groen. Goed einde, en voor het grootste deel te overtuigen en medeleven te genereren.

Zonder enige voorkennis aan deze film begonnen dus ik wist niet echt waar dit over zou gaan. Uiteindelijk kom ik wat van een koude kermis thuis. Wat we voorgeschoteld krijgen is een standaard verhaal die we eerder gezien hebben. Men probeert er wat emotionele balast aan toe te voegen maar slaagt hier amper in. Ook probeert de film meer te zijn dan het eigenlijk is en dat is iets waar ik echt niet tegen kan.

Om positieve aspecten te vinden: de film ziet er goed uit en er is een redelijk aantal verrassend gore scènes. Maar laat alstublieft uw eindresultaat hier niet van afhangen.

2,5*

Verpleegkundige Celie Morales [Judy Reyes] is radeloos door de plotseling dood van haar dochtertje Lila [A.J. Lister] als gevolg van een bacteriële infectie. Wanneer blijkt dat Lila’s lichaam onvindbaar is, besluit ze op eigen houtje op onderzoek te gaan. Bij toeval ontdekt ze dat verloskundige Rose Casper [Marin Ireland] haar dochter op kunstmatige wijze in leven houdt. De titel maakt in grote lijnen duidelijk wat Rose probeert te bereiken en Celie besluit haar te helpen, in de hoop dat daarmee haar dochter ‘herboren’ kan worden. Vrouwelijke variant op het aloude gegeven van de waanzinnige wetenschapper met een prachtige rol van Ireland, die haar kille, complexe personage zonder ironie speelt in deze verontrustende, nauwkeurig opgebouwde horrorthriller. Aanstaande ouders doen er goed aan om deze achter de hand te houden tot na de bevalling.

Erg fijne verrassing. Moss' korte film Fry Day (2017) gaf ik slecht een zesje, maar aan haar speelfilm debuut kan ik beduidend meer kwijt. Birth/rebirth legt de vinger op de zere plek van zijn karakters om vervolgens genadeloos te gaan poeren.

De pathologe Rose is geen sociaal bijtje en is obsessief bezig met de reanimatie van overledenen. Celie werkt in de kraamzorg en haar leven draait helemaal rond haar zesjarig dochtertje Lila. Beide vrouwen kruisen elkaars pad na een tragische gebeurtenis en zullen moeten uitzoeken hoe ver ze willen gaan om datgene, wat hen het meest dierbaar is, te beschermen.

Ik mag rustig zeggen dat ik wel wat heb met horrorfilms geregisseerd door vrouwelijk regisseurs. Hoewel dat een behoorlijke generalisatie is, kun je dit merken aan de beeldtaal, soms het tempo en uiteraard waar de focus wordt gelegd. Wanneer Moss in een bepaalde scène bijvoorbeeld focused op iets wat de protagonist doet, gebeurt er ook op de achtergrond iets (zonder woorden) dat absoluut meerwaarde heeft voor de impact van de handelingen, en onze band met deze karakters. Ik vind dat prachtig, er is hier duidelijk over nagedacht wat de maker precies met de scène wil, en wat het voor de karakters inhoudt.

Birth/Rebirth is een horrorfilm in de zin dat het het ons de gruwelen toont van verdriet, en hoever we kunnen gaan om datgene dat ons dierbaar is, te bereiken of beschermen. Moss' film is gruwelijk vooral in het menselijk drama, de ethische kwesties en algehele sfeer. Een horrorthriller met menselijk drama die je ook uitstekend voor de categorie art \ slowburn horror zou mogen kijken, wat mij betreft. Mild qua body horror, maar ik snap wel waar de tag vandaan komt. Een critic darling die het op MovieMeter niet super doet, maar met scherpe regie, ingetogen spel en een fijne score, deel ik met plezier 4* uit.

4*

Vrij lugubere praktijken die het Mad-Scientistsubgenre tot iets moderns weten te verheffen. Met name Ireland zet een meedogenloos pragmatische wetenschapper neer, terwijl Reyes de emotionele, inleefbare tegenhanger vertegenwoordigt.

Genoeg scenes die vleselijk op het scherm worden vertoond en me best wel de kriebels gaven hier en daar maar de beweegredenen van een moeder die haar kind niet wilt verliezen vormen constant een behendig tegenwicht voor de bijtijds onmenselijke keuzes de gemaakt worden. Film eindigt ook op het perfecte moment, aangezien het open durft te laten hoeveel verder de dames in kwestie bereid zijn te gaan. 4*

Thrillerfilm met een aantal creatieve conceptuele vondsten die door regisseuse Laura Moss rauw en realistisch worden vormgegeven, waardoor de kijker succesvol wordt afgeleid van de vergezochtheid. Het acteerwerk van Marin Ireland is bovengemiddeld, Judy Reyes weet echter in mindere mate te overtuigen. De trage benadering vanuit de regiestoel zorgt bovendien ook niet voor de meest interessante beelden, want Moss had geregeld wat sfeervoller en spannender te werk mogen gaan. De onvoorspelbaarheid is het element dat de kijker aan de buis gekluisterd houdt, maar er wordt weinig ondernomen om vervolgens dieper of verder te gaan. Er heerst daarom na afloop een gevoel dat je enigszins op je honger blijft zitten, maar toch laat de film je achter met een effectief naargeestige smaak.

Genoeg discussie over het genre van deze film, mijn mening: drama/horror. Aardig luguber, maar nooit eng óf spannend. Het is vooral een drama met focus op de personages. Prima filmpje, maar nergens echt bijzonder. Want voor een drama miste ik toch net voldoende diepgang in de karakters en ontwikkelingen. Verhaal daarentegen was interessant en script ook met net genoeg randjes. Ook aardig dat het themamuziekje regelmatig kwam. Camerawerk ook netjes, maar niet zo heel interessant. Praktische effecten waren wel erg goed zeg, zeker gezien het budget. Paar geweldige effecten.

Ik had liever iets meer emotionele diepgang gezien waardoor ik wat meer kon meeleven.