The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes (2023)

Anders dan de vorige Hunger Games films, maar zeker het wachten waard!!

Na jaren wachten is The Hunger Games terug.

De filmreeks vond ik echt geweldig, dus was echt uitkijken naar deze film.

De cast is echt zeer goed.

Vooral Rachel Zegler (Lucy Gray) & Tom Blyth (snow) vind ik fantastisch!!!

Het verhaal volgt enorm goed het boek. (wat meestal niet is met boek verfilmingen).

Zeer mooie beelden en een goed tempo in de film.

Absoluut een geslaagde film, voor mij 1 van de beste van dit jaar.

Beter dan verwacht.

Hunger Games vond ik echt goed, buiten part 1 & 2 had ik meer verwacht.

Toen hadden ze bekend gemaakt dat deze ging uitkomen, maar had veel twijfels.

Maar toch positief verrast, ook al is het zonder Jennifer Lawrence.

Nieuwe, maar toch wel terug een goede cast.

Rachel Zegler kende ik van Shazam, vond ik qua acteren redelijk.

Maar in deze film vind ik ze echt enorm goed.

Muziek & beeld in deze film zijn ook zeker de pluspunten.

Het verhaal, zelf het boek niet gelezen. Dus weet niet echt of ze het boek goed volgen.

Maar vind het verhaal wel nog goed.

Al bij al, 8 jaar wachten zeker waard. (Gezien in IMAX).

Net terug van deze film en vond hem wel geslaagd. Een nieuwe cast, maar daarom niet minder de moeite. De film bestaat uit een drietal delen, de eerste twee waren wel de leukste. Wel wat aanpassen dat de arena in deze film heel wat kleiner is in vergelijking met de andere films. De lange speelduur verveelde zeker niet. Na zoveel jaren was het toch een prettig weerzien en heb zin gekregen om de andere delen nog eens her te bekijken. Vond het wel een aanrader.

Zojuist in de bios gezien. Redelijke film, waarbij het begin wel behoorlijk cliché begint, met uiteraard de Arena. Dat deel was dit keer erg matig.

Met als dieptepunt een bazig meisje die een groepje slachtvee achter zich heeft aanlopen, die alles doen wat ze zegt. Waarom? Geen idee...

Een hoofdrolspeelster die gaat zingen als ze in uiterste nood zit, zou zo in een Disney sprookje kunnen passen.

Het laatste stuk van de film was een heel stuk beter. De stukken waar Snow duidelijk aan het veranderen is, zijn een stuk interessanter dan de zoveelste Arena scène.

Al met al een film die je vanwege het laaste deel toch door wil kijken. Tom Blyth speelde erg sterk, Dinklage was weer erg goed maar de presentator stal (net als in de vorige delen) de show!

3 sterren voor mij.

Grappig; ik vond het juist behoorlijk in lijn met de vorige films.

Over het algemeen positief. Het zingen voelde een beetje Disney-eske en zonder achtergrond-kennis zelfs wat kunstmatig, maar inmiddels weet ik dat dat conform het boek is.

De film is verdeeld in 3 delen; in het 3e deel gebeuren er dingen die ik (en later bleek mijn vriendin ook) niet begreep. Daar moet ik me nog even in inlezen. Dit 3e deel vond ik ook onnodig lang.

Toch al met al een prima avond gehad en dus een nette 3,5*.

Ik vond de Hunger Games serie behoorlijk leuk en goed, dus een prequel wilde ik ook nog wel zien.

Deze film is opgedeeld in drie delen en dat zorgt ervoor dat je eigenlijk bijna zit te kijken naar drie films in één. Ik zat te denken dat het wellicht beter uitgewerkt had kunnen worden als een (mini)serie want het mist wel een beetje de spanningsboog en de pacing van een normale film.

Afgezien daarvan vond ik het op zich wel een boeiende invalshoek, al had ik het zelf misschien leuker gevonden als ze begonnen waren bij de echte eerste Hunger Games, of de oorlog/opstand die eraan vooraf ging, als ze dan toch teruggaan in de tijd.

Ook had ik enigszins moeite met hoe ik de jonge Snow nou eigenlijk moest peilen. Hij lijkt een goede inborst te hebben, maar later ontpopt hij zich dan toch ineens als een soort schietgrage schurk (hij voelt zich ‘machtig’ na het doden van een jongen) die te pas en te onpas zijn geweer afvuurt, zijn vriend verraadt, in een soort misverstand (weet nog niet precies hoe we die scène moeten interpreteren) Lucy Gray doodt en daarna ineens verworden is tot evil Snow. Ongetwijfeld ligt dit aan de boekverfilming, ik heb het boek niet gelezen maar ik neem aan dat het daarin allemaal een stuk logischer overkomt. Er valt hier en daar dus wel wat op te merken aan de inhoud en de uitwerking, maar omdat ik de wereld van de Hunger Games zo’n interessante wereld vind woog dat allemaal toch niet al te zwaar voor me en kan ik het toch een vrij hoge beoordeling geven die het wellicht op basis van de uitwerking niet helemaal verdient. Het rauwe randje dat deze reeks heeft maakt het toch altijd wel boeiend vind ik, net als de rol die media en beeldvorming spelen.

Wat Lucy Gray betreft; mensen zullen wel weer gaan zaniken over het zingen en de liedjes, maar ik vond het een leuk onderdeel van de film, al is het maar omdat Rachel Zegler een betere zangeres is dan actrice.

Het personage van Peter Dinklage was goed neergezet en Viola Davis steelt wel de show met haar krachtige rol. Ook Jason Schwarzman als Lucky Flickerman is een leuke comic relief.

3,75*

Naar deze film het nieuwe vervolg keek ik naar uit.

De film begon verassend en sterk.

De nieuwe rising star, onder andere bekend van de Shazam films.

Rachel Zegler speelt haar rol uitstekend hier, en ze heeft een prachtige uitstraling en ze kan ook nog is verassend genoeg fantastisch zingen.

Vooral de leading song, is erg sterk en waanzinnig mooi.

Het eerste hoofdstuk zat best redelijke aktie in , dat had ik steviger verwacht.

Maar dit gedeelte begon de film veelbelovend, maar na het tweede hoofdstuk als de film vordert, verliest hij zijn kracht.

De power van Katniss Everdeen gespeeld door Jennifer Lawrence in de vorige films, heeft ze helaas niet.

Dat was ook jammer.

De cast was verder prima in deze film.

Maar het is wel de minste van deze Hunger game films.

Maar verder is de film goed en weet te boeien.

Maar zeker, nog meer van verwacht.

Helaas is Hunger Games: the musical een erg matige film geworden.

De film is in 3 hoofdstukken verdeeld, waarbij het met elk hoofdstuk minder wordt. Hoofdstuk 1 kan ik nog wel hebben, omdat het opzetten van het verhaal en de wereld aardig wordt gedaan. Maar hoofdstuk 2 in de ArenA en hoofdstuk 3 in District 12 zijn helaas niet boeiend.
Er zit te weinig creativiteit in de film en vooral dat constante gezang van Zegler voelt aan als een gimmick in plaats van dat het wat toevoegt aan de film. Zij moet tegenwoordig in elke film zitten blijkbaar. Dit zorgt ervoor dat de momenten waar het wel gepast zou zijn behoorlijk afgezwakt worden omdat je op een gegeven moment wel klaar bent ermee. Oh ja, die eerste keer dat ze zong konden we onze lach in de bios niet inhouden. Wat ontzettend matig en geforceerd zeg.
Dan krijg je nog de enorm bipolaire hoofdpersoon Snow, die leuk wordt neergezet door Blyth. Alleen is zijn personage zo irritant en inspiratieloos geschreven dat je geen vat op hem krijgt. Soms denk je dat hij het beste met iedereen voorheeft en nog geen 3 tellen later snitcht hij iedereen erbij. Ook zijn relatie met Zegler's personage voelt erg geforceerd aan en het einde is helaas erg absurd.

Deze film heeft vooral een identiteitscrisis en makers die niet weten welke kant ze met de film op willen gaan. De musical elementen voelen out of place, het opbouwen van de wereld krijgt geen goed vervolg, hoofdstuk 3 voelt er maar wat aangeplakt aan en verbindt niet lekker met de eerste twee hoofdstukken. Tel daarbij hoofdrolspelers die zo zijn geschreven dat ze de hele film compleet onvoorspelbaar gedragen en je hebt eigenlijk vooral een gemakkelijke cash in die de fans als zoete koek zullen gaan slikken. Maar als je er kritisch naar kijkt is de film gewoon op alle vlakken matig.

"Sing your way out of this one."

Om acht jaar na dato nog met een prequel te komen, lijkt mij rijkelijk laat, ook al is het bronmateriaal zelf nog niet zo oud. Alsnog vraag ik mij af wie hier nog op zit te wachten.

In 'The Ballad of Songbirds and Snakes' gaan we 64 jaar terug in de tijd. Hiermee wordt er een oorsprongsverhaal gecreëerd rondom Coriolanus Snow. Hij wordt als mentor geselecteerd voor de tiende editie en denkt het tij te kunnen keren. In deze rol ontfermt hij zich over de jonge Lucy Gray, een arme muzikant uit District 12.

De film is opgesplitst in drie hoofdstukken waarin steeds een ander onderdeel wordt belicht. In eerste instantie begint het nog interessant, maar naargelang lijkt het alsof men zich in allerlei rare wendingen wurmt om enigszins boeiend te blijven. Het resultaat is dat het geheel enorm overvol en onevenwichtig is te noemen, vooral het laatste hoofdstuk wordt er zo doorheen gejaagd.

Het personage van Snow maakt een curieuze ontwikkeling door die vrij lastig is te plaatsen, hoewel Tom Blyth hem gedegen neerzet. Dan loopt Rachel Zegler als Gray er eigenlijk helemaal verloren bij; als kijker weet je alleen dat ze arm is en goed kan zingen... Laatstgenoemde word je helaas wel erg door de strot geduwd. Al die liedjes zijn too much. En de spelen zelf zijn niet eens zo denderend.

Al met al een matige en onnodige prequel. Wat mij betreft blijft het hierbij.

2,0 Sterren.

Een maat van mij belde me onlangs met dat hij nog een kaartje overhad van The nieuwe Hunger Games; omdat zijn andere gezelschap had afgezegd. Nouja, waarom niet? Ook al heb ik deel 2 en 3 nog niet gezien en was ik al een beetje uitgekeken op Hollywood-spektakels.

Maar toch was dit nog wel een knappe in elkaar gezette film. En net zoals vele andere afleveringen en series is het hier ook zaak om terug in de tijd te gaan. Hoe alles begon. Om te beginnen die post-punkwereld die verbluffende beelden bevatten. Amerika die is verdeeld in districten en daarnaast een communistisch land is geworden. Bij sommige shots waan je je zelfs in een Sovjetstad. Maar dat is bijzaak, want uiteindelijk draait het gros om het hongerspelen binnen de daarvoor bestemde locaties.

Wat mij al snel opviel waren de maatschappelijke aspecten die toch wel herkenbaar zijn, zij het interessant.

(Kokhalzen bij het woord "armoede" bijvoorbeeld, en dat zingen onder verward gedrag valt. Het acteerwerk is goed en vooral Lucy is een interessant karakter. De hongerspelen zelf hebben weer goede uitwegen, al moet ik wel zeggen dat de film net iets te lang duurt. Een mooi gegeven zijn de zangtalenten waarmee Lucy zichzelf overwint. Ik weet niet wat de andere kijkers dachten, maar ik zag hier een beetje een eerbetoon aan Sinead O Connor.

Voor de rest een prima popcorn-film met fraaie uitwegen.

3,5*

Net zoals in vrijwel elk van haar andere films overklast Rachel Zegler de overige castleden op acteerkracht, al krijgt ze hier stevige concurrentie van Tom Blyth en Peter Dinklage. Ondanks de controverses ben ik er ten zeerste van overtuigd dat Zegler de huidige positie verdient waarin ze zich momenteel bevindt en weet zelfs van de meest clichématige rollen nog mooie personages te maken. Overige leden zoals Viola Davis, Jason Schwartzman en Hunter Schafer mogen zich echter onder de middelmaat neerpennen, met totaal onovertuigende karikaturen waar dit soort Young Adult-films wel vaker mee kampen. Regisseur Francis Lawrence heeft duidelijk een speciaal plekje voor deze desbetreffende reeks, want dit is ondertussen zijn vierde project binnen de serie. Verder steekt dit vijfde deel van The Hunger Games anders in elkaar dan de voorgaande toevoegingen, maar volgt niettemin ongeveer dezelfde structuur (Opbouw, arena, conclusie). Liefhebbers van de spelen zullen wellicht net zoals ikzelf teleurgesteld zijn in de kleinschaligere en beperktere arenascenes, maar de invulling van Lawrence is verder vermakelijk en de muzikale nummers onderbreken het tempo amper. De ietwat platte apocalyptische invulling is niet altijd even overtuigend, maar een film als deze boeit met gemak zonder ergens ver bovenuit te steken.

Ik moest ergens denken aan Oppenheimer. Ook zo'n lange film die je met wat goede wil in drie hoofdstukken kan opdelen waarbij het derde deel inhoudelijk allicht het diepst gaat, maar qua toon en flow niet helemaal lekker bij de rest past. Oppenheimer was wel echt een betere film, vooral door de acteurs die veel beter de aandacht erbij weten te houden, maar het euvel is wel een beetje hetzelfde.

Jammer, want ik waardeer deze opzet wel. In heel veel aspecten. Of dat nu dat liefdesplotje was dat toch eindigt in mineur of het boeiende en leuke inkijkje in de wereld decennia voor Jennifer Lawrence' optreden in de Arena, vooral hoe die Hunger Games er dan uitzien. Maar veel boeiender is dan om een film te volgen van een jonge idealistische man die verwordt tot de nemesis van Katniss Everdeen. Alleen jammer dat Blyth een nogal kleurloos acteur is die die switch niet goed weet over te brengen. Ik zag wat de film deed, maar ik voelde dat nergens. En dan gaan die ruim 2,5 uur wel tellen. Te vaak valt de film ook stil en had ik hetzelfde gevoel als de kijkers naar die oude variant van de Games. Verder is er nog Zegler, ook geen briljant actrice maar ze kan wel goed zingen en dat mag ze vaak genoeg doen. 3,0*.

Best aardige prequel, hoewel flink te lang. In ieder geval een stuk beter dan de laatste twee dodelijk saaie Hunger Games-films. Mooi vormgegeven en aantrekkelijk in beeld gebracht door regisseur Francis Lawrence, met een prima hoofdrol van Tom Blyth als een jonge Coriolanus Snow. De supporting cast lijkt zich opperbest te vermaken; vooral Jason Schwartzman en Viola Davis schmieren er heerlijk op los. Richting het einde begint één en ander een beetje te kraken en te slepen, maar tot die tijd is dit goed te doen.

Kwam er moeilijk doorheen in vooral het eerste deel van de film. Erg saai.

We zien hoe belachelijk het leven in de hoofdstad is, alles draait om appearances en iedereen is ofwel rijk, of faket het totdat ze het zijn, zelfs ten koste van eten.

Snow is iemand die in deze film een transitie maakt, ergens is het best geloofwaardig, maar het duurt erg lang voordat de puzzel in elkaar klikt. Daarna is het best bevredigend, maar dat is ook het punt waarop de film is afgelopen.

Blyth geeft een solide performance, maar uitzonderlijk wil ik het niet noemen. Rachel Zegler doet het ook best aardig, en het feit dat ze kan zingen vond ik niet storend gebruikt in de film.

In het begin had ik hem geen voldoende gegeven, maar de transformatie van Snow weet de boel nog een beetje te redden. Verder weet ik niet heel goed wat men met deze film wilde bereiken.

6/10

Wegens tegenvallende kijkcijfers dreigt de 10e editie van ‘The Hunger Games’ de laatste te worden. Faculteitsvoorzitter Casca Highbottom [Peter Dinklage] komt op het idee om studenten in te zetten als mentor van de kandidaten en wijzigt daartoe de regels voor toewijzing van een studiebeurs die volgens de oude regels toegekend zou worden als Coriolanus Snow [Tom Blyth]. Nu kan hij die alleen winnen als zijn kandidaat ‘The Hunger Games’ weet te winnen. Hij wordt toegewezen aan Lucy Gray Baird [Rachel Zegler], een opstandige vrouw die alleen prachtige zangstem als wapen heeft. Teveel gepraat en te weinig actie in deze prequel over de opkomst van President Snow – in de oorspronkelijke reeks gespeeld door Donald Sutherland – is opgedeeld in drie episodes. Vooral de derde episode bevat een verwarrende schifting in de toon van het verhaal en is behoorlijk verwarrend. Het grootste manco is Blyth, die volstrekt kleurloos in de hoofdrol.

Een mooi gemaakte film, maar daarmee is wat mij betreft het meeste al mee gezegd. Het verhaal heeft weinig om het lijf en dat hoeft geen probleem te zijn zolang de film maar interessante karakters bevat. Maar Lucy Gray is een enorm eendimensionaal karakter en de karakterontwikkeling van Snow vond ik maar stijfjes. Het deed me allemaal niet zoveel.

De speelduur zat de film ook in de weg. Vooral de laatste akte duurde me te lang. Als die dame voor de zoveelste keer begint te zingen haak ik echt af. Alles aan deze film doet gewichtig aan, maar bij nader inzien valt dat allemaal wel mee.

Voor mij wederom een overbodige toevoeging aan een franchise die na deel 1 al had mogen stoppen.

2*

Matige prequel. Het verhaal wijkt niet heel veel af van wat we al eerder gezien hebben. De ontwikkeling van Snow is wel interessant. Verder is het eerste deel het beste. De film wordt prima opgebouwd en er is voldoende spanning tijdens de spelen. Helaas is het laatste stuk slepend en saai en daardoor best lastig door te komen. Het acteerwerk is redelijk, echter Zegler weet niet echt te overtuigen, of het moet aan haar karakter liggen die best irritant is. Ook het zingen werkt daar niet echt aan mee. Visueel zit de film best aardig in elkaar, hoewel je soms wel het idee hebt dat je naar een bordkartonnen decor zit te kijken. 2.5./3.0

Wauw. Ik heb denk ik nog nooit een film gezien met zo’n vet verhaal, ik zat helemaal in de film. Personages waren fantastisch en alles er om heen ook. Dus kan het ook niet anders dat dit een top film is. Komt er een vervolg? Ik hoop van wel en nu ik de film heb gekeken moet ik nogsteeds antwoorden krijgen op een paar vragen.

4.5/5

De film is de prequel van de Hunger Games trilogie en speelt zich 64 jaar voor het eerste deel af. De film richt zich op het personage Coriolanus Snow die in de reeks de antagonist is. Centraal in de film staat de vraag hoe Coriolanus Snow geworden is tot de ellendeling die hij in de trilogie is. Die insteek roept herinneringen op aan de prequels van Star Wars die vertellen van een simpele jongeman die uiteindelijk uitgroeit tot de gevreesde Darth Vader. Heel origineel is de insteek van de neieuwe Hunger Games dus niet.

Snow wordt als een gewetensvolle en ambitieuze jongeman gepresenteerd die ondanks de tegenslag die hem overkomt de edelmoedigheid en zorgzaamheid zelve blijft. Het personage is niet overtuigend. De film doet amper pogingen om de jonge Snow met enige vorm van ambivalentie uit te rusten. Het personage Snow bezit geen tegenstrijdige karaktertrekken van betekenis. Hij is gewoon een goed persoon. Door niet te investeren in een bepaalde gelaagdheid van het personage, komen karaktertrekken die later in de film opdoemen als erg ongeloofwaardig over. Het personage is weinig doordacht geschetst.

Dat geldt ook voor de inhoud van de film. Er gebeurt veel zonder aanwijsbare reden. Er gebeurt veel dat totaal onzinnig is. Ik bedoel niet dat gebeurtenissen per se geloofwaardig moeten zijn. Het genre leent zich daar immers ook niet voor. Ik bedoel dat gebeurtenissen in ieder geval een logisch gevolg moeten zijn van een verhalend fundament dat wordt neergelegd. En dat is in deze film vaak niet het geval. In deze film is het zo dat de dingen dermate ongegrond gebeuren dat het lijkt alsof er door de maker ter plekke iets werd bedacht en uitgevoerd zonder eerst het fundament te raadplegen.

Zoals reeds gememoreerd is het personage Snow een plat personage en totaal niet intrigerend. Over de andere personages die in de film voorkomen, valt hetzelfde te zeggen. Ze zullen niet heel lang in de herinnering blijven hangen. Ik moet hierbij wel de aantekening maken dat de optredens van Viola Davis als dominante spelleidster en Peter Dinklage als verbitterde dronkaard een zekere amusementswaarde hebben. Beiden weten hun personage wat charisma mee te geven die hun personages gelaagder doet schijnen dan in werkelijkheid het geval is. Knap werk gezien het materiaal waarmee hun karakter is geboetseerd. Over echt acteertalent gesproken…

Aan de Hunger Games zelf wordt maar weinig tijd besteed. Je zou zeggen dat met een speelduur van 157 minuten die tijd er wel is. Best jammer, want het spartaanse speldecor dat een schitterende arena is, verdiende meer activiteit. De meeste tijd gebeurt er in de film die ook nog eens een laag tempo heeft, amper iets. Het verhaal is ook nog eens behoorlijk voorspelbaar en boeit zelden. Dit deel van The Hunger Games is een overbodig vehikel.

Als ik nou één filmreeks echt totaal slaapverwekkend saai vind, dan is het die van de Hunges Games wel. Destijds alle delen bekeken en de beste scoorde maximaal 2 sterren bij me. Dit had van mij dus diep begraven onder de grond mogen blijven, maar toen was er plots deze prequel. En ik heb helaas de slechte gewoon dat ik series die ik al heb gezien graag compleet wil houden, dus nu toch ook maar die film opgezet. Ik moet het gewoon eens leren niet te doen, ik wist vooraf al dat ik me ging ergeren en dat is ook uitgekomen.

De originele films vond ik al niks, maar die hadden ieder geval nog acteerkanon Donald Sutherland en de charismatische, sexy Jennifer Lawrence. Zij ontbreken hier en de cast nu in de hoofdrol is bijzonder suf. Rachel Zegler mag er trouwens best wezen, maar als actrice is ze niet al te indrukwekkend. Dat geldt ook voor het verhaal, dat vooral vreselijk veel praten is en waar de spanning en de sensatie zo volledig afwezig is dat twee en half uur speelduur een veel te taaie kluif is. Alleen het begin van de film was nog wel de moeite om te volgen, maar al snel boeide het me allemaal weinig meer. Nee, niet vermaakt.

2*

Waar moet ik beginnen,

Door de recensies op verschillende sites waaronder deze ging ik ervanuit dat het een draak van een film ging zijn.

Daardoor heb ik gewacht met deze te bekijken als hunger games fan vond ik zelf the mockingjay part 1 en part 2 een saaie bedoeling met die ellelange dialogen en gepraat en die films duurde ook veel te lang.

Uiteindelijk toch met een bang hartje deze gaan bekijken en wat vond ik er nu van ? Ik vond hem zeer goed zelfs beter dan de mockingjay films. Wat deze goed doet is de wereld van de hunger games uitbreiden de wereld groter maken en ons een blik geven hoe het allemaal zo geworden is. Het zingen vond ik zelfs passend bij het personage en niet storend door sommige commentaren dacht ik dat er musical scenes in gingen zitten. Maar niet is minder waar en het past gewoon binnen de wereld.

Soms gaat de film wat kort door de bocht en ja het neemt zijn tijd een aanloop naar de "tegenvallende arena"

scenes zoals jullie die noemde maar het ding is het past binnen de wereld. Want ofcourse is de 10de editie minder spectaculair dan de editie van de eerste films maar het gaat toch om de ontwikkeling van Snow niet ?

Misschien zijn sommige mensen te streng of ik gewoon een enorme fan maar ik vond hem zeker na catching fire in het rijtje van de beste films komen. Ook omdat hier heel veel dialoog in verwerkt zit en ontwikkeling van het personage waardoor je de 1ste films in een ander standpunt bekijkt. Het ding wat me wel ergerde was dat er geen bloed was of niets zo voelde het minder dreigend maar ja het is geen X rated film dus ik had niks te klagen.

Al bij al je bent ervoor of je bent er niet voor maar ik ben fan van deze prequel en daarom misschien mijn langste recensie ooit op deze site haha omdat ik vindt dat deze film te hard bekritiseerd wordt. Ik merk na corona dat sommige mensen enkel flitsende scenes willen en dat ook verwachten bij elke film zoals bv Oppenheimer hierdoor ook slechte recensies krijgt. 1 les heb ik geleerd uit de recensies op alle sites ga gewoon lekker de film zelf kijken en vorm je eigen mening.

Om terug bij de film te komen ze hadden dit zelfs kunnen op splitsen in 2 films deel 1 en 2 en van deel 3 een alleenstaande film van 1u30 maken. Dit had misschien meer tot zijn recht gekomen maar wie weet no een sequel op deze prequel

Mijn cijfer: 4.0*

Hunger games ranking:

The Hunger Games Catching fire 4,5*

The Hunger Games 4.5*

The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes 4.0*

The Hunger Games: Mockingjay - Part 2 2.5*

The Hunger Games: The Hunger Games: Mockingjay - Part 1 0.5*

Een prima prequel die het niveau van de andere delen niet haalt en op momenten moeilijk te begrijpen is.

Ik kan niet anders dan deze film in twee stukken reviewen: het deel t/m de Hunger Games en het stuk daarna.

Deel 1
De film pakt de sfeer van de andere Hunger Games episodes, maar dan minder groots. En dat is logisch gezien het tijdverschil. Er wordt over het algemeen prima / voldoende goed geacteerd en het script is ook prima. De film is spannend en de relatie tussen Snow en Lucy wordt goed weergegeven en maakt een mooie ontwikkeling door. Eigenlijk weinig op aan te merken.

Deel 2
Dit deel is een stukje minder. Het is minder duidelijk waarom Snow bepaalde keuzes maakt. Het is allemaal wat waziger en eigenlijk een hele andere film. Minder spannend ook. Apart, maar vooral Zegler zakt erg in haar acteerprestatie. Geen idee waarom, maar het komt gemaakt over, overacting. Eigenlijk een beetje B-film kwaliteit. Ook blyth komt wat minder goed uit de verf.

Wat ik het sterkste vond van de film, is dat je begrijpt hoe Snow is geworden tot de man die hij is in de volgende delen. Eigenlijk een prima kerel: ambitieus en met een goed geweten. Maar hij verliest het geloof in de mensheid en in zichzelf. Extra sterk hieraan is dat de drie mensen die hij vermoorde alle drie zijn vermoord uit zelfverdediging. En bij alle drie heeft hij dit geprobeerd te voorkomen door ze te overtuigen een andere richting in te gaan. Alle drie waren vasthoudend en zouden daarmee het leven van Snow in gevaar brengen. En dus vermoorde hij ze. En het ging hem steeds makkelijker af. Hij voelde zelfs de macht die het hem gaf. Het begin van het einde..

Het open einde stoorde me erg. Het boek is een stuk subtieler, maar in de film is het duidelijk (met de B-film kwaliteit overacting van Zegler is dat moeilijk te missen) dat Lucy Snow erin heeft geluisd. Maar ook hier weer: waarom is onduidelijk. De slag was niet giftig en dodelijk. Waarom? Er zijn veel open eindjes en veel keuzes / ontwikkelingen / gebeurtenissen die niet niet uitgelegd worden en dat is jammer.

Al met al vooral een aanrader als je de hele serie van de Hunger Games gezien hebt of wilt zien. Als losse film kun je deze beter overslaan. In het geheel van de serie past deze prequel goed en voegt echt wat toe. Daarom 3,5 ster.

Eigenlijk veel beter dan ik had verwacht nadat de vorige twee delen me nogal verbaasd achterlieten.

De Hunger Games zijn inmiddels bekend, maar gelukkig zijn er genoeg nieuwe dingen toegevoegd zodat het niet zo uitgemolken aanvoelt. Rachel Zegler is goed, maar ik had moeite om Lucy Gray Baird te onderscheiden van Zegler zelf in het beruchte Sneeuwwitje-interview. De cast is over het geheel genomen behoorlijk goed en Viola Davis is aangenaam over de top. Peter Dinklage wordt te weinig gebruikt. De derde akte is absoluut de zwakste.

Zingen in niet-musicalfilms kan tenenkrommend zijn, maar dat was gelukkig niet het geval.

3,5*

The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes

Een mooi inkijkje in het leven van de toen nog 18e jarige Coriolanus Snow.

Na best wel genoten te hebben van de vorige films, kon deze film natuurlijk niet achterblijven. Hij deed gelukkig ook niet onder voor zijn voorgangers. Dit keer duiken we in het leven van de jongere Snow, wat toch wel een interessant character was in de vorige delen. En we zien de Hunger Games in zijn primitieve staat, voordat alles modern werd en toen kandidaten met weinig respect behandeld werden. Het meest interessante voor mij was het om de ontwikkelingen te zien in het gedrag en de gedachtegang van Snow. Hoe hij in het begin nog overkwam als een sympathieke en liefdevolle mentor en verandert in een moordenaar die maar één doel heeft: De President van Panem worden. En daar moest alles voor wijken.

Verder deed de cast het wat mij betreft ook top en heb ik weer genoten van de score.

3,5 sterren.

Ja deze viel wel een klein beetje tegen als je het vergelijkt met de vorige hunger games. Nu vind ik jennifer geweldig dus dat is al een gemis. Het verhaal was wat minder al vond ik het acteerwerk wel prima. Zeker de slechtste uit de reeks en mischien kunnen ze het beter hierbij laten. Vind een 6je te weinig en aangezien ik geen 6.5 kan geven dan toch maar de voordeel van de twijfel. Magere 7

De film is prima verzorgd. Ziet er allemaal keurig uit, en al het acteerwerk is degelijk. De liedjes tussendoor maakt het bijna een musical, maar het scheelt dat het ook prima klinkt, waardoor het nog niet stoorde. De film opdelen in drie hoofdstukken is goed verzonnen, want zo kan je 'm prima uitzetten na de eerste twee hoofdstukken. Voor mij was de film toen al af, maar uiteindelijk moesten ze toch nog een passend einde maken, zodat het enigszins nog aansluit bij de eerdere Hunger Games-films. Jammer, want dat laatste deel trekt de gehele film omlaag. Alsof ze na de eerste twee hoofdstukken dachten "Oh wacht, die Snow moeten we toch nog een beetje antipathie meegeven voordat de film eindigt, want anders..." Dit pakt niet zo lekker uit. Voor mij was het geen vloeiend geheel meer en maakte het allemaal niet geloofwaardiger. En daardoor voelde de speeltijd ook te lang aan. Jammer, aangezien er meer in gezeten had.

Prima prequel en eerlijk gezegd beter dan verwacht. Het verhaal wordt goed opgebouwd met aandacht voor de ontwikkeling van Snow waar je als kijker gaandeweg een verandering ziet in zijn handelingen, zijn karakter, zijn motieven door speling van verschillende gebeurtenissen en handelingen van andere personages. De film krijgt vooral kritiek in het derde deel omdat het verhaal vaag zou overkomen, nochtans toch wel redelijk duidelijk gezien zijn verraad, de achterdocht van zijn geliefde t.o.v. hem en Snow's gevoel dat hij alles voor hem en zijn geliefde heeft gedaan om een nieuw leven te kunnen beginnen. De opzet van de Spelen is knap uitgewerkt door zijn eenvoud en begin van de Spelen. Verwacht geen overdaad aan actiescènes of overdonderde gelikte decors of locaties...neen, want dit is het prille begin van de Spelen. De film heeft verschillende details en linken naar de sequels. Ook krijg je meer duidelijkheid tot hoe en waarom de Spelen zijn ontstaan. Tom Blyth vervult zijn rol als Snow prima. 7,5/10

Goed verfilmd hoe dun de lijn is tussen de kracht van creëren en vernietigen die elk mens in zich draagt. Het ego-deel gekoppeld aan kernangsten komen goed naar voren in dit verhaal. Blyth, Zegler en Dinklage geven hun rollen goede gestalte evenals Davis.