A Different Man (2024)

Nieuwe A24 release!

Trailer geplaatst

Vanaf 14 november in de bioscoop (Paradiso Entertainment Nederland)

Interessant thema dat best goed is uitgewerkt naar mij mening.

Over een man die (zich) verliest in zijn (slachtoffer)rol en over de relativiteit van aantrekkelijkheid.

Hier en daar wat ver uitvergroot, wat mooi gevonden mystiek (de flitsintrede en bedoelingen van z’n tegenkarakter Oswald en de plotwijzigingen die in zijn verhaal en rol worden doorgevoerd) maar niet zo ver dat de film het niet kan hebben. Passende settings, goed geacteerd met een mooie en oprechte rol voor Pearson ook.

Interessante film die niet echt makkelijk te vergelijken is met andere films. Op IMDB las ik een review die schreef dat dit de mannelijke variant van The Substance is. In the Substance moeten vrouwen het vooral hebben van hun uiterlijk maar in deze film moeten mannen het vooral hebben van hun persoonlijkheid. Ik denk dat daar heel veel waarheid inzit. Dat maakt deze film wel duidelijk. Wel een verhaal dat niet echt kan gebeuren verder, erg surrealistisch en enigszins satirisch. Echt grappig vond ik het niet en horror vond ik het ook niet. Ik vond het vooral grappig op psychologisch vlak. Het is meer een psychologisch drama. Aanrader voor de serieuzere filmkijker met een open mind.

Edward [Sebastian Stan] ondergaat een experimentele medische behandeling die hem verlost van het Proteus-syndroom (informeel ook ‘Elephant Man Disease’) dat in de weg staat van een succesvolle acteercarrière. Wanneer zijn voormalige buurvrouw Ingrid [Renate Reinsve] een toneelstuk blijkt te hebben geschreven over haar vriendschap met Edward, doet de inmiddels “genezen” Edward met een masker van zijn oude gezicht onder een valse naam auditie. Ironisch genoeg dreigt de rol van zijn leven (“Ik ben Edward!”) aan zijn neus voorbij te gaan door de verschijning van Oswald [Adam Pearson], een acteur die (u raadt het al) Proteus-syndroom heeft. Schimbergs cameraregie is statisch, maar zijn scenario is vernuftig opgebouwd en Stan, Reinsve en Pearson zijn uitstekend.

Dit is een Substance-achtige film in een Kaufman-jasje. Het gaat over een man met een aandoening die zijn gezicht heeft misvormd waardoor hij onzeker is en faalt in het leven – de liefdesverhouding met z’n vriendelijke buurvrouw komt daardoor niet van de grond – maar dan snel geneest door middel van een experimenteel medicijn waarna hij wel succes heeft in het leven en dus nu wel een affaire met z’n buurvrouw krijgt. Maar dan verschijnt een man met dezelfde aandoening die evengoed wel succes heeft in het leven en zelfs de buurvrouw van ‘m afpakt: de cliché-levensles is dat niet je uiterlijk maar je zelfvertrouwen je succes bepaalt (en dat mooie mensen gemiddeld alleen maar meer succes hebben omdat hun uiterlijk hen zelfvertrouwen geeft). De genezen man blijft onzeker en geneest in dat opzicht dus niet van wat hem echt hindert in het leven zodat hij een loser blijft.

Tot zover Substance; de film geeft het simpele zedenverhaal nog iets van gelaagdheid door het spel met maskers en rollen zoals in Kaufmans Synecdoche: de buurvrouw is toneelschrijver en maakt van haar mislukte affaire een toneelstuk waarin (zonder dat ze dat weet) de misvormde man wordt gespeeld door dezelfde maar inmiddels genezen man met een masker die later wordt gespeeld door de man die de aandoening nog heeft (zijdelings worden nog de woke-ethische vragen opgeworpen of je gehandicapte mensen niet misbruikt door ze een rol te geven dan wel of je een gehandicapt persoon door een niet gehandicapte kunt laten spelen). De les lijkt te zijn dat de aandoening c.q. de onzekerheid als het ware een masker is die de ware identiteit van de persoon verbergt: de onzekere man speelt zichzelf en daardoor niet zichzelf omdat hij zichzelf verbergt terwijl de zelfverzekerde man met aandoening zich wel laat zien aan iedereen en daardoor zichzelf is terwijl hij de onzekere man speelt.

Typische A24 film waarin geen ruk gebeurt. Pas in de tweede helft wordt het een beetje interessant, maar dan is het zo weer voorbij. Horror is dit allerminst en de vergelijking met The Substance, die ik hier her en der lees, gaat hoogstens vaag op voor het thema, maar die was op elk vlak veel beter. Tamelijk goed geacteerd, maar verder reiken de complimenten niet.

Wat begon als een echt fris concept verandert in de tweede helft in een warboel van mager uitgewerkte ideeën. Ze hebben alles zo perfect opgebouwd, maar wanneer Sebastian Stan's personage verandert, neemt de film een teleurstellende wending. Het voelt alsof Schimberg een arthousefilm heeft gemaakt alleen maar om een arthousefilm te maken, zonder te begrijpen wat er nodig is om er een te maken.

Stan en Pearson zijn allebei uitzonderlijk, maar Renate Reinsve sprong er echt uit. Ik ga zeker haar andere films bekijken.

Dit was zeker geen slechte film. Het is gewoon rommelig en ongeveer twintig minuten te lang.

3*

Heel saai! Na 45 minuten afgezet omdat hier gewoonweg niks gebeurd.... geen horror gezien hoor.... saai!

Puur als filmliefhebber kon ik dit nog wel ergens appreciëren. De gesprekken hebben iets Woody Allen-achtig en er wordt goed geacteerd, maar daarmee is het beste wel gezegd. Horror is geenszins aan de orde en de film is ook best saai. Een slow burner zoals dat heet, maar dan ook nog eens zonder apotheose. Integendeel, A Different Man gaat uit als een kaars.

Bizarre film over een man met een misvormd gezicht (Sebastian Stan), die een succesvolle gezichtsreconstructie laat uitvoeren en daarna 'normaal' door het leven moet. Wanneer blijkt dat hij als mens de wereld eigenlijk weinig te bieden heeft en een andere misvormde man (Adam Pearson) langzaam maar zeker zijn plaats inneemt begint hij door te draaien. De droogkomische eerste helft van de film is duidelijk sterker dan de rommelige tweede, ondanks de charismatische rol van de in het echt aan neurofibromatosis lijdende Pearson. Bepaalde plotwendingen komen een beetje uit de lucht vallen en plot en personages weten naar het einde toe minder te boeien.

De film begint niet onaardig maar richting het eind nemen absurdisme en het haast meta-achtige het nogal over en dat vond ik verre van overtuigend maar haalde me ook echt uit de film. De beste stukken zijn bijvoorbeeld als het draait om de hoofdrolspeler en zijn rol in de maatschappij. Bijvoorbeeld als hij eindelijk een blowjob krijgt en je hem meer gelukkig ziet kijken dat hij zoiets krijgt dan dat hij puur van de blowjob zelf geniet. Die blik van Stan is enorm boeiend en invoelbaar om te zien. Ook aardig om te zien hoe de figuur Oswald zijn intrede doet en totaal anders in het leven staat. Alleen wordt vanaf dat moment de film minder boeiend omdat het minder om het drama draait. Zo werd het uiteindelijk nog een trage zit. 2,5*.

Een interessante film met een intrigerend uitgangspunt. Geen film over het syndroom van Proteus zoals al verfilmd door David Lynch in The Elephant Man (Film, 1980), die film was veel zwaarmoediger en was een biografie van John Merrick.

Edwards hier is een teruggetrokken man met een laag zelfbeeld. Hij wordt gemeden, bekeken en is weinig succesvol. Hij meent dat de oorzaak hiervan ligt aan zijn uiterlijk. Lelijke mensen zijn namelijk minder interessant en zouden van nature minder snel sociale contacten verkrijgen of vrienden creëren in tegenstelling tot mooi mensen. Wanneer hij er na een operatie mooi uitziet, verwacht hij dat hij wel succesvol zal zijn. Alleen valt dit sterk tegen en loopt niet alles zoals verwacht.

Sterk eerste gedeelte van de film. Het tweede gedeelte focust meer op de bizarre haat liefde relatie die hij onderhoudt met Oswald, een man met dezelfde aandoening die hij eerder had en die zijn plaats inneemt en blijkbaar wel (sociaal) succesvoller is dan hij.

A Different Man is echt qua verhaallijn een geniale film. Wie verzint het... De uitwerking ervan is evenzo prachtig gedaan. Heb me hier kostelijk mee weten te vermaken.

Goeie film over een man die graag wil doorbreken als acteur en zijn gezicht laat veranderen. Een originele film die wel wat aan de trage kant is. De eerste helft is meer een drama met een boeiend hoofdpersonage en hoe de wereld hem ziet. De tweede helft is wat meer absurd komisch waarbij de plotvorming minder subtiel is. Sebastian Stan doet het prima in de titelrol.

Aanvankelijk dacht ik dat dit een totaal ander soort film zou worden. De film heeft direct een heel specifieke sfeer die doet denken aan bepaald soort B-films die in de jaren zeventig of zo werden gemaakt. Maar dan blijkt dit toch meer een Charlie Kaufman-achtig zwartgallig grappig meta-commentaar te zijn.

De uiteindelijke conclusie van de film is geen nieuwe natuurlijk, maar in dit intelligent in elkaar stekende script zit het zit hem echt in de details. Ik vond de dialogen ook best opvallend. Die kunnen zowel naturel als een tikkeltje vreemd genoemd worden, net zoals de hele film zowel heel echt als heel surrealistisch aandoet. Fantastische rollen trouwens ook van Stan, Pearson en Reinsve.

Het is best wel een schande dat ik als Lynch-fan The Elephant Man nog steeds op de te kijken-stapel heb liggen.
En zo ben ik met A Different Man begonnen; die een soortgelijke ziekte omschrijft. Maar dan hoe?

A Different Man kan je toch wel een beetje als concurrent van The Substance zien. Alleen dan nu van de mannelijke kant en dan toch met een andere draai. Andere stijl ook. Waar The Substance vrij hip is heeft A Different Man wel een opvallende vintage-look alsof het zich in de jaren 70 of 80 afspeelt. Qua cynisme en raakpunten zit deze film vrijwel op hetzelfde niveau.

Edward is een gedesillusioneerde verbitterde man die enigszins zijn eigenwaarde heeft opgegeven vanwege zijn aandoening. Een zwaar misvormd gezicht. Of lijkt dat zo? We leven in een maatschappij dat zich nu probeert te richten op misvormde mensen; die ook een kans te verdienen om gewoon mee te draaien in het dagelijks leven.
Die reclamespot vond ik doorslaggevend. Edward lijkt min of meer geluk te hebben om met zijn gezicht door te breken in een rol van een toneelstuk, maar eenmaal thuis zakt hij weg in de lethargie en de zelfhaat. Ook laat hij zijn dak lekken en blijft zijn huis een groezelige bende. Op een gegeven ogenblik lijkt hij een kans te krijgen om een medische procedure te ondergaan dat ervoor zorgt dat hij er weer goed uitziet. En die verandering in zijn gemoedstoestand is hierin ook groot in kaart gebracht.

Hij lijkt nu als een soort Easton Ellis-achtige slick guy de kansen aan te pakken. Opmerkelijk hierin is ook zijn buurvrouw. Ineens wil ze stomende seks met hem in plaats van dat ze slechts een zorgelijke en medelijdende rol met zich meedraagt. Maar dan komt er iemand in het midden die zijn leven overhoop doet gooien. De zekere Oswald; een man met de soortgelijke aandoening.

Vanaf dit moment wordt de film een hele bizarre en satirische ommezwaai en lijken de rollen hier drastisch om te draaien. En hoe? Kijk deze film maar.

Voor de liefhebbers van The Substance (misschien is er nu wel een nieuwe rage aan de gang) is dit een prima aanrader. Wel minder goor en heftig, maar wel treffend en duidelijk. A24 heeft hier weer een puik werkje aangeleverd. Maarja, A24 is ook New York en geen Hollywood.

4,0*